Τήν Κυριακήν, 3ην/16ην Φεβρουαρίου 2025, ἑωρτάσθη ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Συμεών τοῦ Θεοδόχου εἰς τήν Ἱεράν αὐτοῦ Μονήν, τήν κειμένην εἰς τήν Νέαν Πόλιν Ἱερουσαλήμ, εἰς Κατά Μόνας, εἰς Ναόν, ἔνθα καί ὁ τάφος αὐτοῦ καί μικρόν τεμάχιον τοῦ λειψάνου αὐτοῦ, διά θείας Λειτουργίας, τῆς ὁποίας προεξῆρξεν ἡ Α.Θ.Μ. ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντίνης κ. Ἀριστάρχου, τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Θαβωρίου κ. Μεθοδίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Λύδδης κ. Δημητρίου, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὧν πρῶτος ὁ Γέρων Καμαράσης Ἀρχιμανδρίτης π. Νεκτάριος, τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μπετζάλλας καί τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ποιμένων Ἀρχιμανδρίτου π. Ἰγνατίου, τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς τοῦ Τιμίου Σταυροῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Χριστοδούλου, τοῦ Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα (MISSIA), τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τοῦ Ἱεροδιακόνου π. Εὐλογίου, Πρεσβυτέρων καί διακόνων ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ψάλλοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Μαδάβων κ. Ἀριστοβούλου καί προσευχομένων Ἑλληνοφώνων, Ρουμανοφώνων, Ρωσωφώνων πιστῶν, Σέρβων καί Γεωργιανῶν παρουσίᾳ τῆς ἀντιπροσώπου του Ἑλληνικοῦ Γενικοῦ Προξενείου κ. Ἀθανασίας Μάλιου.
Εἰς τούτους ἐξεφώνησε λόγον ὁ Μακαριώτατος ὡς ἕπεται:
«Καί Συμεών ἐδέξατο αὐτόν εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ καί εὐλόγησε τόν Θεόν καί εἶπε· νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατά τό ρῆμα σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τό σωτήριόν σου, ὅ ἡτοίμασας κατά πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν· φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ», (Λουκ. 2, 28-32).
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος συνήγαγε πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ φερωνύμῳ τούτῳ μοναστηριακῷ Ναῷ τοῦ Δικαίου Συμεών, ἵνα ἑορτάσωμαν τήν Ὑπαπαντήν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν ᾗ «ἐδέξατο Αὐτόν σαρκί Συμεών ὁ Πρεσβύτης ἐν ταῖς αγκάλαις αὐτοῦ».
Ἡ σημερινή ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς ἀφορᾷ εἰς τό γεγονός τῆς συγκαταβάσεως τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ Ἡμῶν. Αὐτός, ὁ Ὁποῖος ἦτο ὁ Νομοθέτης τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὑποτάσσεται εἰς τάς διατάξεις τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου. Διό καί ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ Πατρός, ὁ Κύριος Ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ἐφήρμοσε τήν νομικήν διάταξιν, ἡ ὁποία ἴσχυε διά κάθε πρωτότοκον παιδίον, «καθώς γέγραπται ἐν νόμῳ Κυρίου ὅτι πᾶν ἄρσεν διανοῖγον μήτραν ἅγιον κληθήσεται καί τοῦ δοῦναι θυσίαν κατά τό εἰρημένον ἐν νόμῳ Κυρίου, ζεῦγος τρυγόνων ἤ δύο νεοσσούς περιστερῶν», (Λουκ. 2, 23-24).
Τό ἅγιον τοῦτο παιδίον Ἰησοῦν ἐδέξατο εἰς τάς ἀγκάλας αὐτοῦ καί ηὐλόγησεν Αὐτόν ὁ Πρεσβύτης Συμεών, δίκαιος ὤν, γενόμενος οὕτω ἀψευδής μάρτυς τῆς ἀποκαλύψεως εἰς τά ἔθνη, τοὐτέστιν εἰς τούς εἰδωλολάτρας, τοῦ «Σωτηρίου» καί τοῦ «Φωτός» τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο δέ τό Σωτήριον καί Φῶς τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τόν Μεσσίαν Χριστόν, τόν Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν Ὁποῖον καί ἐκήρυξαν καί προκατήγγειλαν οἱ Προφῆται. Οὗτος ὁ Θεός Λόγος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, δούλου μορφήν λαβών γενόμενος ὑπήκοος τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, «ἵνα τούς ὑπό Νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν», (Γαλ. 4,5) κατά τόν θεῖον Παῦλον. Τοῦτο σημαίνει ὅτι οἱ Χριστιανοί εἶναι υἱοί τοῦ Θεοῦ διά τῆς πίστεως αὐτῶν εἰς τόν Χριστόν, φέροντες ἐντός τῶν καρδιῶν αὐτῶν τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό Ὁποῖον τούς καθιστᾷ θετούς υἱούς τοῦ Θεοῦ. «Οὐ γάρ ἐλάβετε πνεῦμα δουλείας» (Ρωμ. 8,15), «ὁ δέ Κύριος τό Πνεῦμα ἐστίν· οὗ δέ Πνεῦμα Κυρίου, ἐκεῖ ἐλευθερία», (Β’ Κορ. 3,17), κηρύττει ὁ σοφός Παῦλος.
Οἱ ὀφθαλμοί τοῦ Δικαίου Συμεών εἶδον τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ, τό ὁποῖον εἶναι πνευματικόν φῶς, ὡς μαρτυρεῖ ὁ ψαλμῳδός λέγων: «φῶς ἀνέτειλε τῷ δικαίῳ» (96,11). Πᾶς γάρ εἴ τις ἐστιν ἀγαθός καί δίκαιος, τούτῳ εἰς νοῦν καί καρδίαν τό νοητόν καί θεῖον ἀνατέλλει φῶς», σχολιάζει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας. Τό πνευματικόν τοῦτο φῶς εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον θά ἀποκαλύψῃ εἰς τά ἔθνη τόν ἀληθινόν Θεόν καί τήν ἀληθῆ ὁδόν τῆς δικαιοσύνης, τοὐτέστιν τῆς σωτηρίας, ὡς λέγει καί ὁ ψαλμῳδός: «ἐγνώρισε Κύριος τό σωτήριον αὐτοῦ, ἐναντίον τῶν ἐθνῶν ἀπεκάλυψε τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ», (Ψαλμ. 97,2).
Τό ἔργον τοῦτο τοῦ Κυρίου τῆς σωτηρίας δηλονότι ἀφορᾷ εἰς ὅλον τό ἀνθρώπινον γένος, ὡς ἐπιβεβαιοῖ ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, ἐπικαλούμενος τόν Προφήτην Ἡσαΐαν: «Καί ὄψεται πάσα σάρξ τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. 3,6» / Ἡσ. 40,5). Ἑρμηνεύων τόν λόγον τοῦτον ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Σάρκα ἐν τούτοις ὁλοκλήρως τόν ἄνθρωπον νοητέον καί πᾶν τό ἀνθρώπειον γένος ὑποληπτέον» (=κατανοητέον). Οὕτω γάρ ὄψεται πᾶσα σάρξ τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ. Οὐκέτι μόνος ὁ Ἰσραήλ, ἀλλά πᾶσα σάρξ. Ὁ γάρ τῶν ὅλων Σωτήρ καί Κύριος, οὐ συνεσταλμένην (= περιωρισμένην) ἔχει τήν ἡμερότητα (καλωσύνην), οὔτε μήν ἕν διέσωσεν ἔθνος· σεσαγήνευκε (= προσείλκυσε) δέ μᾶλλον τήν ὑπ’ οὐρανόν».
Μέ ἄλλα λόγια, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ἦλθεν εἰς τόν κόσμον τόν ἐπίγειον διά νά σώσῃ ὅλον τό ἀνθρώπινον γένος. Διά τοῦτο καί ὁ Πρεσβύτης Συμεών χαιρετίζει εἰς τό πρόσωπον τοῦ «παιδίου Ἰησοῦ», τοῦ Χριστοῦ, τό «φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καί δόξαν λαοῦ Ἰσραήλ», (Λουκ. 2,32).
«Καί ηυλόγησεν αὐτούς [τόν Ἰωσήφ καί τήν μητέρα τοῦ Παιδίου Ἰησοῦ] ὁ Συμεών καί εἶπε πρός Μαριάμ τήν μητέρα αὐτοῦ· ἰδού οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ ᾿Ισραήλ καί εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον· καί σοῦ δέ αὑτῆς τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία, ὅπως ἄν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί», (Λουκ. 2, 34-35), λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς.
Εἰς τόν προφητικόν τοῦτον λόγον τοῦ Δικαίου Συμεών ἐπισημαίνονται τά ἑξῆς: Πρῶτον: ὅτι ἡ ἔλευσις τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν κόσμον θά καταστῇ πέτρα σκανδάλου καί λίθος προσκόμματος διά πολλούς.
Καί τοῦτο διότι ἡ ἀγαθή θέλησις τοῦ Θεοῦ περιορίζεται ὑπό τῆς ἐλευθέρας ἐνεργείας, τοὐτέστιν ἐπιλογῆς τῶν ἀνθρώπων: «εἴ τις θέλει ὀπίσω μοῦ ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι», (Ματθ. 16,24), λέγει Κύριος. Ἐν τῇ ἑρμηνείᾳ τοῦ λόγου τοῦ Ἁγίου Συμεών ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας λέγει: «Τέθειται παρά τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ὁ Ἐμμανουήλ εἰς τά θεμέλια Σιών, λίθος ὤν ἐκλεκτός ἀκρογωνιαῖος, ἔντιμος. Ἀλλ’ οἱ μέν ἐπ’ αὐτῷ πιστεύσαντες οὐ κατῃσχύνθησαν οἱ δέ ἄπιστοι καί τό ἐπ’ αὐτῷ μυστήριον οὐκ ἰσχύσαντες (μή δυνηθέντες) ἰδεῖν, πεσόντες συνετρίβησαν. Ἔφη γάρ που πάλιν ὁ Θεός Πατήρ: «Ἰδού τίθημι ἐν Σιών λίθον προσκόμματος καί πέτραν σκανδάλου· καί ὁ πιστεύων ἐπ’ αὐτῷ οὐ μή κατεσχυνθῇ», (Ἡσ. 28,16)· «ἐφ’ ὅν δι’ ἄν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν», (Ματθ. 21,44).
Δεύτερον, ἡ ἔλευσις τοῦ Χριστοῦ ἐν τῷ κόσμῳ, θά εἶναι «εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον». Ἐν τῇ ἑρμηνείᾳ αὐτοῦ τοῦ λόγου, ὁ Ζυγαβηνός λέγει: «Εἰς θαῦμα ἀντιλεγόμενον τοῖς ἀπίστοις, εἴτουν ἀντιλογίαν ὑφιστάμενον. Θαῦμα γάρ ἦν, ὡς μήτε ἄνθρωπος μόνον ὤν μήτε Θεός μόνον, ἀλλά Θεάνθρωπος. Διό καί ὡς ὑπερφυοῦς ὄντος ἀντιλέγουσι πάντα κατά φύσιν ἐξετάζοντες καί μηδέν ὑπερφυές ἐννοεῖν δυνάμενοι». [Καί ἁπλούστερον· θά ἀποτελῇ θαῦμα ἀντιλεγόμενον διά τούς ἀπίστους, δηλαδή θά ὑφίσταται ἀντιλογία. Ἀπετέλει δέ θαῦμα, διότι ὁ Χριστός δέν ἦτο μόνον ἄνθρωπος, οὔτε μόνον Θεός, ἀλλά Θεάνθρωπος. Διά τοῦτο ἀντιλέγουσι, ἐπειδή ἐξετάζουν τό ὑπερφυές τοῦτο θαῦμα λογικῶς, μή δυνάμενοι νά κατανοήσουν τοῦτο, ὅτι εἶναι ὑπερφυές].
Τρίτον, ὁ Πρεσβύτης Συμεών προφητεύει περί τῆς δοκιμασίας τῆς Θεομήτορος Μαρίας ὑπό τῆς ρομφαίας, ἡ ὁποία θά διαπεράσῃ τήν ψυχήν αὐτῆς: «καί σοῦ δέ αὐτῆς τήν ψυχήν διελεύσεται ρομφαία, ὅπως ἄν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν καρδιῶν διαλογισμοί», (Λουκ. 2,35).
Ἑρμηνεύοντες τούς λόγους τούτους ὁ μέν Ζυγαβηνός λέγει: «Ρομφαίαν ὠνόμασε (ὁ Πρεσβύτης Συμεών) τήν τιμητικωτάτην καί ὀξεῖαν ὀδύνην, ἥτις διῆλθε τήν καρδίαν τῆς Θεομήτορος, ὅτε ὁ υἱός αὐτῆς προσηλώθη τῷ σταυρῷ. Περί ταύτης γάρ τῆς ἀλγηδόνος νῦν προεφήτευσεν». Παρομοίως δέ λέγει καί ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας: Μονονουχί γάρ (μόνον καί μόνον), ρομφαίᾳ (μέ μάχαιραν) κατεσφάζετο ἡ Ἁγία Παρθένος σταυρούμενον ὁρῶσα τόν ἐξ αὐτῆς γεννηθέντα κατά γε τήν σάρκα»· καί τοῦτο ἐγένετο, διότι ἔπρεπε νά φανερωθοῦν οἱ διαλογισμοί καί αἱ διαθέσεις ἐκείνων τῶν ὁποίων ἔμειναν ἀπόκρυφοι μέ τήν ἀπόρριψιν ἤ ἀποδοχήν τοῦ Μεσσίου Χριστοῦ.
Ἡ ἁγία ἡμῶν Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μοῦ ἀδελφοί, φέρουσα ἐν ταῖς ἀγκάλαις αὐτῆς τόν Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν, μᾶς καλεῖ σήμερον, ἵνα ἀφ’ ἑνός μέν, δοξολογήσωμεν Αὐτόν ὡς λυτρωτήν καί Θεόν ἡμῶν καί ἀφ’ ἑτέρου προετοιμάσωμεν ἑαυτούς διά τῆς ταπεινώσεως τοῦ τελώνου καί τῆς μετανοίας τοῦ ἀσώτου υἱοῦ, ἵνα καταστήσωμεν ἑαυτούς ἀξίους τῆς ὑποδοχῆς τοῦ Χριστοῦ εἰς τάς καρδίας ἡμῶν.
Μετά δέ τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν: «Θαυμαστά θεωροῦμεν νυνί καί παράδοξα, ἀκατάληπτα, ἄφραστα, ὁ τόν Ἀδάμ δημιουργήσας βαστάζεται ὡς βρέφος, ὁ ἀχώρητος χωρεῖται ἐν ἀγκάλαις τοῦ Πρεσβύτου, ὁ ἐπί τῶν κόλπων ἀπεριγράπτως ὑπάρχων τοῦ Πατρός αὐτοῦ, ἑκών περιγράφεται σαρκί, οὐ Θεότητι, ὁ μόνος φιλάνθρωπος».
Ἀμήν· ἔτη πολλά καί εἰρηνικά παρά Κυρίου».
Μετά τήν θείαν Λειτουργίαν ὁ Ἡγούμενος τῆς Μονῆς καί Γραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς συνόδου Ἱεροδιάκονος π. Συμεών ἐδεξιώθη τήν Πατριαρχικήν Συνοδείαν καί τό ἐκκλησίασμα εἰς τό Ἡγουμενεῖον καί τό προαύλιον τῆς Ἱεράς Μονῆς.
