Του μητροπολίτη Γουμενίσσης κ.Δημήτριου
ἀδελφοί μου χριστιανοί, λαέ τοῦ Θεοῦ ἠγαπημένε, ὁ Ἀναστάς Κύριος νά εἶναι μαζί μας:
πρῶτα μέ τόν κάθε ἄρρωστο καί πονεμένο, μέ τούς γιατρούς καί τούς νοσηλευτές, μέ τούς φρουρούς τῆς κοινωνικῆς ἀσφάλειας καί τῆς ἐθνικῆς γαλήνης, μέ ὅσους ὑπομένουν προσωπικά καί ὅσους ἀποτρέ-πουν τήν ἔνταση τῆς πανδημίας, μέ ὅσους ὀργανώνουν καί ὑπηρετοῦν τήν ἀσφάλεια τῆς ἐθνικῆς εἰρήνης·
ὁ Ἀναστάς Κύριος νά εἶναι μέ τόν καθένα μας καί τήν οἰκογένειά του, μέ τούς προσφιλεῖς καί τούς γνωστούς, μέ κάθε ἄνθρωπο ἀνά τήν οἰκουμένη πού λαχταρᾶ νά ἀκούσει καί νά πεῖ τό “Χριστός Ἀνέστη”·
ὁ Ἀναστάς Κύριος νά φιλανθρωπεύεται προσδεκτός καί μετεχόμενος ἀπό τούς κεκοιμημένους ὅλων μας (νά γαληνεύουν περιχαρεῖς μέσα στήν ἀθάνατη κι αἰώνια πασχαλινή ζωή, πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός).
Γιά χρόνια καί χρόνια, ἀκόμη καί οἱ πιό κοσμικοί, λαχταρούσατε νά ἀκούσετε καί νά ἐπαναλάβετε μεταξύ σας τήν πρώτη-πρώτη ἀναστάσιμη λαλιά τοῦ τελετουργοῦ. Εἴχατε συνηθίσει στόν πασχαλινό αὐθορμητισμό τῶν ἀσπασμῶν καί τῶν χαιρετισμῶν· χαιρόσασταν τό ἀναστάσιμο φῶς τῶν λαμπάδων μέ τίς ὁποῖες ἀνάβατε τίς καντῆλες τῶν σπιτιῶν, ἴσως καί τῶν ἐξωκλησίων. Τό Πάσχα ἦταν τό λαμπρό καρδιοχτύπι πού μᾶς ἄφησαν οἱ παλαιότεροι καί τό μεταδίναμε τουλάχιστον σάν θρησκευτική παράδοση.
Ὅμως, αὐτήν τή θρησκευτική αἴσθηση τοῦ Πάσχα, μαζί καί τῆς Μ. Πέμπτης καί τῆς Μ. Παρασκευῆς, δέν τήν κρατούσαμε γιά πολύ. Ἦταν ἕνα παλλαϊκό προσκύνημα (δειγματοληψίας ὅμως), ἕνα συλλογικό θρησκευτικό συναίσθημα (χωρίς καθημερινή διάρκεια): αὐτό ἄρχισαν νά ὑπαισθάνονται κι αὐτό μόνο νά διατηροῦν οἱ πολλοί, τή λιγοστή εὐλάβεια καί μερικές θρησκευτικές ἐναλλαγές, ὡς λατρευτική ἐπάρκεια!
Καί ἔρχεται φέτος ὁ αὐστηρός περιορισμός καί ἡ ἄμεση ἀποστέρηση, ἡ ἠλεκτρονική ἀναμετάδοση καί ἡ ὕπαρξη τοῦ “νεκροῦ κοσμικοῦ χρόνου”, νά μᾶς προσφέρουν μιά περίεργη εὐκαιρία! Φέτος, δέν ἔχουμε ποῦ νά πᾶμε. Μποροῦμε νά ζήσουμε ἤρεμα τή λατρευτική διάρκεια, νά ζυγίσουμε τίς διαθέσεις μας πάνω σέ μιάν ἅγια ἀμοιβαία αὐτοπροσφορά τόσων αἰώνων: μεταξύ τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας τῶν προγενέστερων ἁγίων καί δικαίων ἀνθρώπων (ἐκεῖνοι εἶχαν ἐμπειρική πίστη Θεοῦ, λαχτάρα καί φόβο Θεοῦ, ὀμορφιά ἐκκλησιαστικῆς ψυχῆς καί βαθιά ἀνθρωπιά κοινωνικῆς προσφορᾶς).
Ὅλα αὐτά πού διαβάσαμε καί τά ἀκούσατε ἤ τά εἴδατε σέ ἀναμετάδοση, τά Εὐαγγέλια τῆς Μεγ. Ἑβδομάδος καί τοῦ Πάσχα, εἶναι τό κεντρικό καί βασικό θέμα τῶν τεσσάρων Εὐαγγελιστῶν! Ἐκεῖνοι τά ἔγραψαν καί τά παρέδωσαν σάν κεντρική ἀφήγηση ἱστορίας καί βασική κατήχηση πίστης, σάν κύρια ζωντανή ἀνάμνηση καί λαχτάρα προσευχῆς στούς πρώτους χριστιανούς καί γιά ἑκατομμύρια μεταγενέστερους. Τά ἄκουγαν οἱ τότε χριστιανοί καί ξαναζοῦσαν μέσα στό θεῖο κλίμα καί στή θεία χάρη τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος (ζοῦσαν καί ἀποζοῦσαν τή σωτηρία ὡς χάρη καί ὡς βίωμα).
Ὅλα τά Προφητικά γεγονότα καί οἱ Ψαλμικοί στίχοι πού ἀκούσατε σέ ἀναμετάδοση νά λένε οἱ ψάλτες ἦταν ἡ σιγουριά καί ἡ προσμονή τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης σάν προετοιμασία προφητική γιά τή Σταύρωση καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου (μέ ἄλλα λόγια, ἦταν ὁ βιωματικός μόνιμος θεῖος πόθος τόσων αἰώνων γιά τό Λυτρωτή).
Καί ὅλα τά μελισταγῆ τροπάρια πού πάλι ἀκούσαμε, τά ἔγραψαν καί τά μελοποίησαν τέλειοι καί ἅγιοι καλλιτέχνες στά χρόνια κυρίως τοῦ Βυζαντίου, ἀπό λαχτάρα νά μελωδήσουν τό σπουδαιότερο γεγονός τῆς παγκόσμιας καί ὑπερκόσμιας ἱστορίας: τό Θεό πού ἐνανθρώπησε, καί θυσιάστηκε ἐπί σταυροῦ καί πέθανε τόν ἔσχατο θάνατο καί ἀναστήθηκε Θεανθρώπινα, γιά νά γίνει σέ ἀγγέλους καί σέ ἀνθρώπους ὅλων τῶν αἰώνων “ἡ ἀνάσταση καί ἡ ζωή” (ὑμνωδία τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας).
Ὅλα γιά μᾶς, τίποτε γιά Κεῖνον. Εἶναι αὐτό πού λέμε καί ξαναλέμε στό Πιστεύω: “τόν δι᾽ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους… σταυρωθέντα τε ὑπέρ ἡμῶν καί παθόντα καί ταφέντα καί ἀναστάντα…”. Εἴμαστε ὁ σταθερός στόχος τῆς ἀγάπης καί θυσίας τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ, οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ, συμπολίτες τῶν ἁγιασμένων. Τόσοι ἅγιοι ἄνθρωποι στά χρόνια μας ἐπιβεβαίωσαν αὐτήν τήν ἄμεση οἰκειότητα.
Ἀλλά ἐμεῖς δέν τό νιώθουμε συχνά καί δέν θέλουμε νά τό ἀναζητήσουμε σήμερα. Μόνο σέ κάποιο κίνδυνο, καταφεύγοντας στό Θεό, στήν Παναγία, στούς Ἁγίους, τότε ξυπνᾶ πάλι μέσα μας αὐτή ἡ ἅγια ἐκκλησιαστική οἰκογενειακή σχέση πού μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός.
Τό ἀληθινό μας συμφέρον (ἡ ὑπαρκτική οὐσία καί τό νόημα) εἶναι μόνος ὁ Θεάνθρωπος Χριστός, ὁ Σταυρωμένος καί Πεθαμένος καί Ἀναστημένος. Γιά μᾶς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ προσέλαβε πλήρως τήν ἀνθρώπινη φύση, γιά μᾶς τήν προσέφερε καί γιά μᾶς τήν προσφέρει. Αὐτό εἶναι ἡ Ἐκκλησία: σῶμα τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ. Τό δικό Του Σῶμα καί τό δικό Του Αἷμα μᾶς προσφέρεται, ὅταν μεταλαμβάνουμε. Ἡ δική Του Θεανδρική παρουσία ἐνεργεῖ Ἁγιοπνευματικά μέσα ἀπό τή λειτουργική τελετουργία ὑπέρ ὅλου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ Σώματος. Καί ὁ Χριστός μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα περιλαμβάνει κάθε χριστιανική καρδιά πού Τόν ἐπιποθεῖ ―αὐτήν τήν ὥρα― καί τόν δέχεται νοερά παρόντα μέσα στήν Ἀρχιερατική κεντρική λειτουργία καί στά ἱερατικά ἐνοριακά συλλείτουργα. Συγκαταβαίνει πάλι ὁ Χριστός στά δικά μας ἀναγκαστικά μέτρα καί μᾶς προσδέχεται, μᾶς προσλαμβάνει, μᾶς ἐνσωματώνει, μᾶς ἐνθεώνει.
Αὐτό μποροῦμε νά τό ζήσουμε, κι ἐφέτος, μέ τήν καρδιά μας δοσμένη σέ κάθε πονεμένο καί στούς δικούς μας. Ὅταν καρδιοχτυπᾶμε γι᾽ αὐτούς μέ ἀκλόνητη πίστη Χριστοῦ, βαθειά ἐλπίδα Χριστοῦ, θυσιαστική ἀγάπη Χριστοῦ. Ὅταν δέν φοβόμαστε ἀκόμη καί πιό βαρύ σταυρό στήν κοινή ταλαιπωρία, ἀφοῦ γνωρίζουμε νά βάζουμε τόν ἀνθρώπινο καί τόν πανανθρώπινο σταυρό δίπλα στό Μεγάλο Σταυρό τοῦ Σωτῆρος, πού ἔλαμψε καί λάμπει Ἀναστάσιμα σέ ὅσους Τόν πιστεύουμε καί Τόν ἀκολουθοῦμε. Μή γίνουμε ἐπιλήσμονες τῆς παρακαταθήκης πού ἄφησαν οἱ πρόγονοί μας, τόν Ἀναστάντα Κύριο καί Θεό μας θρονιασμένο στή ζωή τους καί στήν καρδιά τους.
Νά μήν λιποψυχήσουμε στίς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς καί τίς μεθοδεῖες τοῦ ἀπ᾽ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνου διαβόλου, πού πάντοτε καραδοκοῦσε νά βρεῖ εὐκαιρίες νά ἀνακόψει τούς πιστούς ἀπό τή λατρευτική ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά πάντοτε, ἐπειδή “ζῇ Κύριος ὁ Θεός”, ὅπως ἀποκαλύπτεται στό Μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας, “διασκεδάζει βουλάς ἐθνῶν” καί ἀποσκορακίζει τίς πλεκτάνες τοῦ ἀντιδίκου.
Τό παράδειγμα ἀπό τόν 11ο αἰώνα τοῦ Μουσουλμάνου Χαλίφη Αλ-Χακίμ, πού κατέστρεψε ἐκ θεμελίων τόν Ναό τῆς Αναστάσεως στήν Ἱερουσαλήμ –λόγος γιά τόν ὁποῖο τό 1095 ὁ Πάπας Οὐρβανός Β΄ κήρυξε τήν Α΄ Σταυροφορία μέ δηλωμένο στόχο τήν ἀποκατάσταση τῆς πρόσβασης τῶν Χριστιανῶν στούς Ἁγίους Τόπους, μέσα καί γύρω ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ – εἶναι χαρακτηριστικό. Ἐπιστρέφοντας στήν Αἴγυπτο, διέταξε τό κλείσιμο ὅλων τῶν ἐκκλησιῶν γιά ἐννέα χρόνια. Ἦταν μιά ἐποχή μεγάλης ταλαιπωρίας γιά ὅλους τούς Χριστιανούς. Ἡ πρόνοια ὅμως τοῦ Κυρίου ἐνέπνευσε τούς χριστιανούς νά προσεύχονται, νά ψάλλουν καί νά ὑμνοῦν τόν Κύριο στόν Ὁποῖο ἐναπέθεταν τίς ἐλπίδες τους.
Μιά μέρα, ὁ Χαλίφης, καθώς περπατούσε στούς δρόμους ὅπου ζοῦσαν οἱ Χριστιανοί, μέσα ἀπό τά παράθυρά τους ἄκουγε φωνές ἀπό κάθε σπίτι. Ἦταν μελωδικές οἱ φωνές. Φωνές δοξολογίας καί προσευχῶν. Γι᾽ αυτόν τόν λόγο διέταξε ἀμέσως: «Ἀνοίξτε ξανά τίς ἐκκλησίες τους καί ἄς προσευχηθοῦν, ὅπως τούς εὐχαριστεῖ. Ἤλπιζα νά κλείσω μιά ἐκκλησία σέ κάθε δρόμο. Ἀλλά σήμερα ἀνακάλυψα ὅτι ὄταν ἔβγαλα αὐτό τό διάταγμα, ἄνοιξε μιά ἐκκλησία σέ κάθε σπίτι».
Τό “Χριστός Ἀνέστη” νά ἀρχίσουμε νά τό μελωδοῦμε στίς συνειδήσεις μας καί στά σπίτια μας καί στούς γνωστούς μας. Ἰδιαίτερα ὅταν θά σημάνουν οἱ καμπάνες στήν Ἀνάσταση. Νά ψάλετε καί νά θυμιάσετε. Αὐτός ὁ χαιρετισμός γιά 40 μέρες νά ἠχεῖ στά χείλη σας.
Ἡ μόνη εὐχή πού δίνει νόημα και περιεχόμενο στή ζωή τοῦ χριστιανοῦ, ὡς νικιτήριος ὕμνος τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τοῦ θανάτου, εἶναι τό “Χριστός Ἀνέστη”. Καί μέσῳ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μᾶς δίδεται ἡ προοπτική καί ἡ ἐλπίδα γιά τήν προσωπική μας ἀνάσταση. Ὅλες οἱ ὑπόλοιπες εὐχές εἶναι ὡς μηδενικά χωρίς τήν ἀξιολογική μονάδα, πού εἶναι ὁ Χριστός.
“Ὁ σταυρωθείς καί ταφείς καί ἀναστάς, σῶσον ἡμᾶς τῇ ἀναστάσει σου, μόνε φιλάνθρωπε”.
Χριστός ἀνέστη, ἀδελφοί μου. Ἀληθῶς ἀνέστη ὁ Κύριος.
