Με τη χάρη του αγίου Τριαδικού Θεού και επ’ ευκαιρία της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής πραγματοποιήθηκε η Γενική Ιερατική Σύναξη απάντων των Κληρικών, εγγάμων και αγάμων της Ιεράς μας Μητροπόλεως, το πρωί της Τρίτης 11 Μαρτίου 2025 στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Καρδίτσης.
Της Ιερατικής Συνάξεως προήδρευσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Τιμόθεος, ο οποίος, μετά την γενομένη προσευχή, καλωσόρισε και ευχαρίστησε εκ καρδίας τον Αιδεσιμολογιώτατο Πρωτοπρεσβύτερο π. Βασίλειο Καλλιακμάνη, Ομότιμο Καθηγητή του Τμήματος Θεολογίας του ΑΠΘ, που μη φειδόμενος κόπων ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή του να παρίσταται ως κεντρικός ομιλητής στην Ιερατική μας Σύναξη. Παράλληλα, καλωσόρισε και ευχαρίστησε τους Πατέρες, οι οποίοι στο κάλεσμα του Επισκόπου τους βρεθήκαμε όλοι μαζί «ἅπαντεςὁμοθυμαδὸνἐπὶτὸαὐτὸσυνηγμένοιἐνἑνὶστόματικαὶμιᾷκαρδίᾳ» διακηρύσσοντας την ενότητα της τοπικής μας Εκκλησίας.
Στη συνέχεια, έδωσε τον λόγο στον π. Βασίλειο, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Μεγάλη Τεσσαρακοστή: Πορεία ιερατικής αυτογνωσίας» πραγματοποιώντας μια περιδιάβαση στα τρία στάδια της πνευματικής περιόδου του Τριωδίου.
Μεταξύ άλλων επεσήμανε: «Η Αγία και Μεγάλη Σαρακοστή αποτελεί ασφαλή πορεία ανασύνταξης των πνευματικών δυνάμεων του κληρικού αλλά και κάθε χριστιανού. Στην πορεία αυτή η Εκκλησία διδάσκει με χαρακτηριστικά παραδείγματα την απλανή προσευχή, τον αληθινό τρόπο της μετάνοιας, τα μέτρο της κρίσεως στα έσχατα, το άλγος της απώλειας του Παραδείσου και τον τρόπο της επιστροφής ακολουθώντας τον Χριστό στο μυστήριο της κενώσεως και της θείας συγκαταβάσεως.
Η κένωση του Χριστού υποδηλώνει την οδό, που καλείται να ακολουθήσει ο πιστός (κληρικός ή λαικός) στον κόσμο. Η χριστιανική ζωή έχει κενωτικό χαρακτήρα». Οπότε, αφορά άμεσα όλους τους χριστιανούς αλλά ειδικότερα τους πνευματικούς ποιμένες, αρχιερείς και ιερείς. Για την εμπειρική βίωση του μυστηρίου της κενώσεως και τη απόκτηση ορθόδοξης δογματικής συνείδησης χρειάζεται διαρκής νηπτικός αγώνας και εκκλησιαστικό φρόνημα, τα οποία διέθεταν οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Ο ευχολογικός πλούτος των μυστηρίων και των ιερών ακολουθιών εισάγει και κρατά σταθερή στην κενωτική πορεία τον κληρικό.
Έχει σημασία για μας τους πνευματικούς ποιμένες, τους κληρικούς, να συνειδητοποιήσουμε ότι, ο κεντρικός πυρήνας των ευχών της Εκκλησίας απηχεί τη διδασκαλία αυτή, μεταφέροντάς την από το χριστολογικό στο ανθρωπολογικό εμπειρικό επίπεδο. Η μεταφορά αυτή νοείται α) ως εκούσια ταπείνωση κυρίως του κληρικού ως ιερουργού, προκειμένου να γίνει δεκτικός της χάριτος του Παναγίου Πνεύματος και β) ως εκούσια και αδιαμαρτύρητη άρση των αμαρτιών του κόσμου, κατά μίμηση του Χριστού. Ο κληρικός σκύβει με ταπείνωση ενώπιον του Θεού αλλά και ενώπιον του λαού του Θεού. Αντιμετωπίζει καθημερινά διλήμματα ανάμεσα στην οικογένεια και την ενορία, την Εκκλησία και τον κόσμο, τα βιολογικά και τα πνευματικά του παιδιά. Και στα πνευματικά του παιδιά περιλαμβάνονται όχι μόνο αυτά που εκκλησιάζονται, του φιλούν το χέρι και έχουν κάποια σχέση με την Εκκλησία αλλά και τα πιο απείθαρχα και επαναστατημένα. Που λοιπόν θα στηριχθεί για να μεταφέρει ατόφιο το μήνυμα του Ευαγγελίου στον κόσμο; Που θα ακουμπήσει, όταν φθάσει στην ψυχική εξάντληση; Από που θα αντλήσει βοήθεια; Επαναλαμβάνει μέσα του: «Ἦρατούςὀφθαλμούςμουεἰςτάὄρη, ὅθενἥξειἡβοήθειάμου». Η κραυγή αυτή γίνεται λυτρωτική εντός του λειτουργικού χρόνου της εκκλησίας μας».
Ακολούθησε εποικοδομητική συζήτηση επί του θέματος με τους Πατέρες να λαμβάνουν ενεργό ρόλο σε αυτή.
