Τήν Δευτέραν, 25ην Μαρτίου/ 7ην Ἀπριλίου 2025, ἑωρτάσθη ὑπό τοῦ Πατριαρχείου ἡ Θεομητορική ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου.
Κατά τήν ἑορτήν αὐτήν ἡ Ἐκκλησία βιώνει τήν μνήμην τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἐμφανισθῆ τό πρότερον εἰς γεγονότα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ὡς ἄγγελος τοῦ Μεγαλοδυνάμου Θεοῦ, ἐπεσκέφθη τήν κόρην Μαριάμ εἰς τήν Ναζαρέτ καί ἀνήγγειλεν αὐτῇ ὅτι ἐκ Πνεύματος Ἁγίου θά σαρκώσῃ τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τόν ἀναμενόμενον Μεσσίαν. Τότε ἡ Μαρία, παρά τήν ἀπορίαν καί τόν φόβον αὐτῆς, ἀπήντησε: «ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου» (Λουκ. 1,26) φανερώσασα τό Ἅγιον σχῆμα τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ὑπακοῆς, διά τῶν ὁποίων ἐνικήθη τό φρόνημα καί τό ἁμάρτημα τῆς προτέρας Εὔας καί ἠνοίχθη ἡ ὁδός διά τήν ἐνσάρκωσιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, συμφώνως πρός τό Θεϊκόν σχέδιον διά τήν ἀναγέννησιν καί σωτηρίαν τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Οὕτως ἡ Μαρία ἐφανέρωσεν εἰς τόν κόσμον ὅτι αὕτη ὄντως εἶναι ἡ κεχαριτωμένη Παρθένος, διά τήν ὁποίαν ἐπροφήτευσεν ὁ Προφήτης Ἡσαΐας: «ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ», (Ἡσ. 7,14).
Ἡ ἑορτή αὐτή ἀποτελεῖ τομήν τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας, ἐναγκαλίζεται ὅλην τήν ἀνθρωπότητα, διότι ἡ Παρθένος Μαρία ἐπιδείξασα τοιαύτην ταπείνωσιν, καλεῖ πάντας ἀνθρώπους νά γνωρίσουν τόν Υἱόν αὐτῆς, τόν Χριστόν καί οὕτως καθίσταται τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέρα τῶν Σεραφείμ. Τοιοῦτον παγκόσμιον χαρακτῆρα εἶχεν ἡ πανήγυρις τοῦ Εὐαγγελισμοῦ εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, ἤτοι:
Α. Εἰς τό Προσκύνημα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ εἰς τήν πόλιν Ναζαρέτ τοῦ βορείου Ἰσραήλ εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Ναζαρέτ, ὅπου μετέβη ὁ Πατήρ ἡμῶν καί Πατριάρχης Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλος μετά τῆς τιμίας συνοδείας Αὐτοῦ. Εἰς ταύτην ἐπεφύλαξεν θερμήν ὑποδοχήν εἰς τόν Μακαριώτατον ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός, προπορευομένου τοῦ Σώματος τῶν Προσκόπων διά τῆς ὁδοῦ ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ἕως τοῦ ἀκριβοῦς τόπου τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, ὅπου καί ὁ Ναός τοῦ Εὐαγγελισμοῦ.
Ἠκολούθησεν ἡ Θεία Λειτουργία εἰς τόν ὑπαίθριον χῶρον τοῦ Ναοῦ, προεξάρχοντος τῆς Α.Θ.Μ. τοῦ Πατρός ἡμῶν καί Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κ.κ. Θεοφίλου, συλλειτουργούντων Αὐτῷ τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ναζαρέτ κ. Κυριακοῦ, τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καπιτωλιάδος κ. Ἡσυχίου καί τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἰόππης κ. Δαμασκηνοῦ, Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων, ὡς τοῦ πρώτου τῇ τάξει Γέροντος Καμαράση Ἀρχιμανδρίτου π. Νεκταρίου, τῶν Ἀρχιμανδριτῶν π. Λεοντίου, π. Σιλουανοῦ καί π. Χριστοδούλου, τοῦ ἐκπροσώπου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας Προϊσταμένου τῆς Ρωσικῆς Πνευματικῆς Ἀποστολῆς εἰς Ἱεροσόλυμα (MISSIA) Ἀρχιμανδρίτου π. Βασιανοῦ, Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων καί τῆς περιοχῆς Ναζαρέτ καί Ἄκκρης, Ἱερέων τῶν ἀδελφῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τοῦ Ἀρχιδιακόνου π. Μάρκου καί τῶν Ἱεροδιακόνων π. Εὐλογίου καί π. Συμεών, ψαλλούσης ἑλληνιστί μελῶν τῆς βυζαντινῆς χορῳδίας τοῦ μακαριστοῦ Μπαλογεώργου ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Τρίκκης καί ἀραβιστί τῆς χορῳδίας τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ναζαρέτ καί μετεχόντων Ὀρθοδόξων καί προσκυνητῶν, παρουσίᾳ τοῦ Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδος εἰς τά Ἱεροσόλυμα κ. Δημητρίου Ἀγγελοσοπούλου, τῆς Πρέσβεως τῆς Ἑλλάδος εἰς τό Ἰσραήλ κ. Μαρίας Σολωμοῦ, τοῦ ἐπιτίμου Προξένου τῆς Χάϊφας κ. Κωνσταντίνου Ζηνοβίου, τοῦ Πρέσβεως τῆς Ρωσίας εἰς τό Ἰσραήλ κ. Ἀνατολίου Βικτόροβ καί ἄλλων διπλωματικῶν ἀντιπροσώπων τῆς Ρωσίας, ἐκπροσώπων τῶν Ἐκκλησιῶν τῶν Φραγκισκανῶν καί Ἀγγλικανῶν, τῶν Ἀραβοφώνων Μ.Μ.Ε καί τῶν ἐκπροσώπων Μ.Μ.Ε. τοῦ Πατριαρχείου καί συμμετεχόντων πολλῶν πιστῶν ἐκ διαφόρων περιοχῶν τοῦ Ἰσραήλ, μοναχῶν καί εὐλαβῶν προσκυνητῶν.
Εἰς τό Κοινωνικόν τῆς θείας Λειτουργίας ὁ Μακαριώτατος ἐκήρυξε τόν θεῖον λόγον, ἔχοντα ὡς ἕπεται:
«Ἐν δὲ τῷ μηνὶ τῷ ἕκτῳ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας, ᾗ ὄνομα Ναζαρέτ, πρὸς παρθένον Μαριάμ … καί πρὸς αὐτὴν εἶπε· χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν … εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ· καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ιησοῦν», (Πρβλ. Λουκ. 1, 26-31), λέγει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Εὐλαβεῖς Χριστιανοί καί προσκυνηταί,
Ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἡ Δύναμις τοῦ Ὑψίστου ἡ ἐπισκιάσασα τήν Παρθένον Μαριάμ ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ τόπῳ τῆς Ἁγιογραφικῆς πόλεως Ναζαρέτ συνήγαγε πάντας ἡμᾶς σήμερον ἐν μέσῳ τῆς σκοτομαίνης τῆς πολεμικῆς κρίσεως, ἀλλά καί ἐν μέσῳ τοῦ σταδίου τῆς Ἁγίας Νηστείας, ἵνα ἑορτάσωμεν τό μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον, τοὐτέστιν τήν ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων σάρκωσιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὡς κηρύττει ὁ θεῖος Παῦλος λέγων: «καὶ ὁμολογουμένως μέγα ἐστὶ τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ», (Α’ Τιμ. 3,16).
Τό μέγα τοῦτο μυστήριον τῆς εὐσεβείας, τῆς θείας δηλονότι οἰκονομίας ἡ φανέρωσις ἐν τῷ κόσμῳ, μαρτυρεῖται ὑπό τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου ἐν τῷ Εὐαγγελίῳ αὐτοῦ λέγοντος: «ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος καί ὁ Λόγος ἦν πρός τόν Θεόν καί Θεός ἦν ὁ Λόγος», (Ἰωάν. 1,1) «καί ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ», (Ἰωάν. 1,14).
Κατά τόν Ἅγιον Κύριλλον Ἀλεξανδρείας «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο» σημαίνει ὅτι «ὁ Λόγος ἄνθρωπος ἐγένετο», ἀποτελούμενος ἀπό σῶμα καί ψυχήν, ὡς λέγει ἡ Ἁγία Γραφή: «καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν», (Γεν. 2,7). Ἐπειδή δέ διά τήν παράβασιν ἐκολάζετο, τότε τό «γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» δικαίως ἀκούων ἀπεγυμνώθη τῆς χάριτος· ἀπανίστατο τῆς γηΐνης σαρκός ἡ πνοή τῆς ζωῆς, τοὐτέστιν τό Πνεῦμα τοῦ λέγοντος «ἐγώ εἰμι ἡ ζωή» καί πίπτει τό ζῷον εἰς θάνατον διά μόνης τῆς σαρκός, σωζομένης ἐν ἀθανασίᾳ τῆς ψυχῆς, ἐπεί καί πρός μόνην εἴρητο τήν σάρκα «γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ».
Καί ἀναλυτικώτερον· ἐπειδή (ὁ Ἀδάμ) ἐτιμωρήθη ἐξαιτίας τῆς παραβάσεως (τῆς ἐντολῆς), δικαίως οὗτος ἤκουσε «γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» καί οὕτως ἀκούων ἀπεστερήθη τῆς Χάριτος. Ἡ πνοή τῆς ζωῆς, δηλαδή τό Πνεῦμα (τοῦ Θεοῦ), τό Ὁποῖον λέγει «ἐγώ εἰμι ἡ ζωή» (Ἰωάν. 14,6), ἀπεχώρησεν ἀπό τήν γήϊνην σάρκα καί ἡ ζῶσα ὕπαρξις ἔπεσεν εἰς τόν θάνατον διά μόνης τῆς σαρκός. Ἡ δέ ψυχή διετηρήθη ἐν ἀθανασίᾳ, ἐπειδή εἰς αὐτήν μόνην τήν σάρκα ἐλέχθη «γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ».
Αὐτήν ἀκριβῶς τήν σάρκα τήν πεσοῦσαν εἰς τόν θάνατον, προσέλαβεν ὁ Θεός Λόγος ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας καί ἀφράστως τήν ἥνωσεν μετά τῆς ἰδίας Αὐτοῦ σαρκός, τοὐτέστιν τοῦ Σώματος Αὐτοῦ, ὁ τά πάντα ζωογονῶν Θεός Λόγος, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Διό καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἐγκωμιάζων τό «χαῖρε Κεχαριτωμένη» τοῦ ἀγγέλου Γαβριήλ πρός τήν Παρθένον Μαριάμ ἀναφωνεῖ λέγων: «Χαίροις ὦ Κυρία Θεοτόκε, δι’ ἧς ἡμῖν σωματοῦται ὁ ἀσώματος καί ἄρχεται ὁ ἄναρχος καί χωρεῖται ὁ ἀχώρητος. Χαῖρε δι’ ἧς ἡμῖν ἐπέφανεν ὁ διά σπλάχνα ἐλέους διά τόν ἄνθρωπον ἄνθρωπος γενόμενος, χαίροις, ὦ Κυρία Θεοτόκε, δι’ ἧς ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί Λόγος, υἱός ἀνθρώπου σωματικῶς κατ’ εὐδοκίαν ἄφραστον (=ἀπό θέλησιν) πέφηνε (φανερώθηκε).
Κατά δέ τόν Ἀνδρέα Κρήτης: «Σήμερον χαρᾶς Εὐαγγέλια· παρθενική πανήγυρις· τά κάτω τοῖς ἄνω συνάπτεται· ὁ Ἀδάμ καινουργεῖται· ἡ Εὔα τῆς πρώτης λύπης ἐλευθεροῦται· καί ἡ σκηνή τῆς καθ’ ἡμᾶς οὐσίας, τῇ θεώσει τοῦ προσληφθέντος φυράματος, ναός Θεού κεχρημάτηκεν… Χαῖρε Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετά Σοῦ· ἐξ ἧς ἡ σωτηρία, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, τήν καθ’ ἡμᾶς προσλαβόμενος φύσιν, πρός Ἑαυτόν ἐπανήγαγεν».
Εἰς τούς ὑμνολογικούς τούτους λόγους τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου Κρήτης διατυποῦται μέ σαφήνειαν καί ἀκρίβειαν τό κεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ καί ὑπό τῶν Ἁγίων προφητῶν προκαταγγελθέν μυστήριον τῆς θείας Οἰκονομίας, τοὐτέστιν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Ὑπεραγίας Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας.
Ὁ σοφώτατος Παῦλος λέγει: «ἐμοὶ τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων ἐδόθη ἡ χάρις αὕτη, ἐν τοῖς ἔθνεσιν εὐαγγελίσασθαι τὸν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ», (Ἐφ. 3,8). Καί διερωτώμεθα, ποῖος εἶναι ὁ ἀνεξιχνίαστος οὗτος πλοῦτος τοῦ Χριστοῦ;» (Ἐφ. 3,8)
Ὁ πλοῦτος οὗτος τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν εἶναι ἄλλο τι ἀπό τό ὑπό τοῦ προφητάκτος Δαυΐδ εὐλογούμενον ὄνομα τοῦ Κυρίου καί τό εὐαγγελιζόμενον Σωτήριον Αὐτοῦ», (Ψαλμ. 95,2). Τό Δαυϊτικόν τοῦτο παράγγελμα, τό «σωτήριον», δηλονότι τοῦ Κυρίου, τό ὁποῖον δηλοῖ τήν ἄπειρον φιλανθρωπίαν καί συγκατάβασιν τοῦ Θεοῦ πρός σωτηρίαν παντός τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων ἐκηρύχθη καί ὑπό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ, (Πρβλ. Ματθ. 28,19).
Ἡ δέ ἄφατος συμβολή τῆς Κεχαριτωμένης Παρθένου Μαρίας εἰς τόν «ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ», (Ἐφ. 3,8) ὀφείλεται ἀπολύτως εἰς τόν λόγον αὐτῆς: «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά τό ρῆμά σου», (Λουκ. 1,38), διά τοῦ ὁποίου ὡς γέγραπται, «ἐγνώρισε Κύριος τό σωτήριον αὐτοῦ, ἐναντίον τῶν ἐθνῶν ἀπεκάλυψε τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ», (Ψαλμ. 97,2). Ἀξιοσημείωτον ἐν προκειμένῳ ὅτι ἡ σωτηρία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ ἔχει μεγάλην σχέσιν μέ τήν δικαιοσύνην Αὐτοῦ. Καί τοῦτο, διότι ἡ μέν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ αἰτία· ἡ δέ σωτηρία τό ἀποτέλεσμα τοῦ λαοῦ αὐτοῦ. «Ζητεῖτε δέ πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνην αὐτοῦ», (Ματθ. 6,33), λέγει Κύριος. «Ὁ Θεός τό κρίμα σου τῷ βασιλεῖ δός, καί τήν δικαιοσύνην σου τῷ υἱῷ τοῦ βασιλέως», (Ψαλμ. 71,1) λέγει ὁ ψαλμῳδός.
Σήμερον ἅπασα ἡ κτίσις, τά ἐπίγεια καί τά οὐράνια ἀγάλλεται, διό καί ἡμεῖς θυσίαν αἰνέσεως τήν θείαν καί ἀναίμακτον προσηνέγκαμεν τῷ Ἁγίῳ Θεῷ Λόγῳ τῷ ἐκ τῶν ἁγνῶν αἱμάτων τῆς Παρθένου Μαρίας τῆς Θεοτόκου δανεισαμένῳ σάρκα ὑπέρ τῆς σωτηρίας ἡμῶν.
Παρακαλέσωμεν τήν τόν Εὐαγγελισμόν τοῦ Γαβριήλ δεξαμένην Ὑπερευλογημένην ἀειπάρθενον Μαρίαν τήν Θεοτόκον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ταῖς πρεσβείαις τῷ Υἱῷ καί Θεῷ αὐτῆς εἰρηνεύσῃ ὁ κόσμος καί ἰδιαιτέρως ἡ δοκιμαζομένη περιοχή ἡμῶν. Καί μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ εἴπωμεν αὐτῇ: «Εὐσπλαγχνίας ὑπάρχουσα πηγή, συμπαθείας ἀξίωσον ἡμᾶς, Θεοτόκε· βλέψον εἰς λαὸν τὸν ἁμαρτήσαντα, δεῖξον ὡς αεὶ τὴν δυναστείαν σου· εἰς σὲ γὰρ ἐλπίζοντες, τὸ χαῖρε βοῶμέν σοι, ὥς ποτε ὁ Γαβριὴλ, ὁ τῶν ἀσωμάτων ἀρχιστράτηγος», ἀμήν ἔτη πολλά, εἰρηνικά καί εὐλογημένον Πάσχα».
Ἠκολούθησε ἡ λιτανεία τῆς Ἱερᾶς εἰκόνος διά τῆς ὁδοῦ πέριξ τοῦ Προσκυνήματος, προπορευομένων τῶν Προσκόπων καί μετεχόντων πολλῶν πιστῶν καί πάντων τῶν κατοίκων τῆς πόλεως ἀνεξαρτήτως θρησκεύματος καί δόγματος, δηλούντων τήν βαρύτητα τῆς χαρμοσύνου πανηγύρεως ταύτης, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ σημεῖον ἑνότητος αὐτῶν.
Τήν μεσημβρίαν, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ναζαρέτ κ. Κυριακός παρέθεσε τράπεζαν εἰς τόν Μακαριώτατον, τήν Συνοδείαν Αὐτοῦ, τόν καθηγητήν εἰς τό Ἑβραϊκόν Πανεπιστήμιον καί ἀρχαιολόγον κ. Γιόσεφ Πάτρικ τούς ἐπισήμους καί ἄλλους εἰς ἐστιατόριον τῆς πόλεως.
Β. Εἰς τό Θεομητορικόν μνῆμα τῆς Γεθσημανῆς, προεξάρχοντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Γεράσων κ. Θεοφάνους, συμπροσευχομένου τοῦ Ἡγουμένου τοῦ προσκυνήματος Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἑλενουπόλεως κ. Ἰωακείμ, συλλειτουρογούντων Ἁγιοταφιτῶν Ἱερομονάχων ὡς τοῦ π. Διονυσίου, τοῦ π. Ἀμφιλοχίου, τοῦ π. Νικοδήμου, τῶν Ἀραβοφώνων Πρεσβυτέρων π. Χαραλάμπους καί π. Νεκταρίου, ψάλλοντος τοῦ Πρωτοψάλτου διακόνου π. Εὐσταθίου καί τῶν μοναχῶν ψαλτῶν τοῦ Προσκυνήματος, συμπροσευχομένης τῆς Γενικῆς Γραμματέως τοῦ Ἀποδήμου Ἑλληνισμοῦ κ. Μάϊρας Μυρογιάννη καί συμμετεχόντων μοναζουσῶν, ἐντοπίων καί προσκυνητῶν, αἰτούντων τάς πρεσβείας τῆς Θεοτόκου καί τήν βοήθειαν αὐτῆς εἰς τόν ἀγῶνα πάντων, ὅπως φθάσωμεν εἰς τήν ἡμέραν τῆς Ἁγίας Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Μετά τήν πανήγυριν ταύτην ἠκολούθησε ἑόρτιον κέρασμα εἰς τό Ἡγουμενεῖον, παρατεθέν ὑπό τοῦ Σεβασμιωτάτου Ἰωακείμ.
Γ. Εἰς τόν περικαλλῆ Ἱερόν Ναόν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου εἰς τήν κώμην τῶν Ραφιδίων, προεξάρχοντος τοῦ Προϊσταμένου τῆς ἐνορίας ταύτης Πρεσβυτέρου π. Ἡσαΐου.
