Η Σταύρωση και η Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού είναι για τον πιστό αλλά και τον άπιστο άνθρωπο το μεθόριο συμβεβηκός μεταξύ των αρχαίων (π.Χ.) και των νέων ημερών (μ.Χ.). Τόσο ηθικά και φυσικά όσο και πνευματικά, η διδασκαλία του Ιησού Χριστού και η πίστη σ’ Αυτόν αναμόρφωσε και ανακαίνισε τον κόσμο. Η πάλη υπήρξε μακρά και κοπιώδης, αλλά από την ώρα που ο Χριστός πέθανε και ανέστη, ήχησε ο επιθανάτιος κώδων κατά πάσης σατανικής τυραννίας και πάσης μη ανεκτής βδελυγμίας. Από της ώρας εκείνης η αγιότητα και η δικαιοσύνη απέβησαν το παγκόσμιο ιδεώδες πάντων όσοι ονομάζουν το όνομα του Ιησού Χριστού ως Κυρίου τους και η επίτευξη του ιδεώδους εκείνου κατέστη η κοινή κληρονομία των ψυχών «όσων πνεύματι Θεού άγονται» (Προς Ρωμαίους η΄ 14, πρβλ Προς Γαλάτας ε΄ 19) στις οποίες παραμένει το άγιο Πνεύμα Του.
Τα αποτελέσματα της διακονίας του Ιησού Χριστού για την αναγέννηση και αναμόρφωση της φθαρείσης από τα πάθη και την αμαρτία κοινωνίας και ζωής των ανθρώπων είναι ιστορική και αναμφήριστη.
Κατάργησε την ωμότητα και την εκδικητικότητα.
Εδάμασε τα αχαλίνωτα διαβλητά πάθη της ψυχής του ανθρώπου.
Εστιγμάτισε την απόγνωση, την απελπισία και την αυτοχειρία.
Εκόλασε με αυστηρότητα την παιδοκτονία.
Απέλεσε τις επαίσχυντες ακαθαρσίες του ηδονισμού και της σαρκολατρείας.
Απήλλαξε τον θηριομάχο.
Ελευθέρωσε τον δούλο.
Επροστάτευσε τον αιχμάλωτο.
Ενοσήλευσε τον ασθενή.
Εστέγασε τον ξένο.
Επροστάτευσε το ορφανό κι όλους τους αδυνάτους.
Ανύψωσε την γυναίκα.
Περιέβαλε με ακτίνες στεφάνου την αθώαν ηλικία του παιδιού.
Εξευγένισε την εργασία μετατρέποντάς την από χυδαιότητα σε αξιοπρέπεια και καθήκον.
Αγίασε την οικογένεια και τον γάμο, ανυψώνοντάς τον από εμπορία και δουλεία σε ευλογημένη ένωση ανδρός και γυναικός.
Κατέστησε την αγάπη καθολική και υποχρεωτική αρετή και χαρακτηριστικό γνώρισμα των μαθητών Του.
Εξάγνισε την ζωή από κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος.
Εξήρε την ψυχή παντός ανθρώπου σε ανεκτίμητο του Θεού δημιούργημα.
Εκτισε καρδιές καθαρές, βίους ειρηνικούς και εστίες γλυκείες.
Κατά τον αρχαίο Ρωμαίο φιλόσοφο Σενέκα (4 π.Χ. – 65 π.Χ.), (των παλαιών ημερών σύγχρονο του Ιησού Χριστού), η ευσπλαγχνία θεωρείται ελάττωμα και η πτωχεία το μεγαλύτερο όνειδος. Κατά τον Ιησού Χριστό η ελεημοσύνη είναι αρετή και η έντιμος πτωχεία δεν είναι ατιμία, η εκούσια μάλιστα περιφρόνηση του πλούτου αρετή και έπαινος.
Δεν υπήρξε κοινωνική τάξη της οποίας να μην διόρθωσε τις κακίες.
Για τον πιστό οι συνέπειες του θανάτου και της αναστάσεως του Ιησού Χριστού είναι βαθύτερες και υπέρτερες της ιστορικής σημασίας τους, καθώς αποκαλύπτουν την εξήγηση του μυστηρίου της ζωής και βεβαιώνουν την κατάκτηση του μυστηρίου του τάφου.
Ο πιστός, καθώς θεωρεί το μυστήριο της Σαρκώσεως του Υιού του Θεού, δεν αισθάνεται πλέον ότι ο Θεός απέχει μακράν, αλλά ανακράζει με πίστη και ελπίδα και αγάπη.
«Υμείς γαρ ναός Θεού εστε ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι ενοικήσω εν αυτοίς και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών Θεός, και αυτοί έσονταί μοι λαός» (Β΄ Προς Κορινθίους β΄, 16).
«Συνετάφημεν ούν αυτώ διά του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα ώσπερ ηγέρθη Χριστός εκ νεκρών διά της δόξης του πατρός, ούτω και ημείς εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Προς Ρωμαίους στ΄, 4).
«Νυνί δε κατηργήθημεν από του νόμου, αποθανόντες εν ω κατειχόμεθα, ώστε δουλεύειν ημάς εν καινότητι πνεύματος και ου παλαιότητι γράμματος» (Προς Ρωμαίους ζ΄, 6).
