Tην Τρίτη 5 Μαΐου το βράδυ τελέστηκε (κεκλεισμένων των θυρών) στο καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Δοβρά Βεροίας, Ιερά Αγρυπνία επί τη εορτή της Οσίας Σοφίας της Κλεισούρας προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος.
Ο Σεβασμιώτατος μεταξύ άλλων ανέφερε στο κήρυγμα του: «Νάρδε εὐωδέστατε, Σοφία, ἁπλότητος, ταπεινώσεως καί νήψεως, πάντας εὐωδίασας».
Λίγες ἡμέρες μετά τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων, τῶν ἁγίων ἐκείνων ἀνδρῶν καί γυναικῶν, πού ἔσπευσαν νά ἀλείψουν μέ βαρύτιμα ἀρώματα τό νεκρό σῶμα τοῦ ἀγαπημένου διδασκάλου τους, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ μιά μεγάλη ὁσιακή μορφή, μία ἁγία τῆς ἐποχῆς μας, πού ἔζησε στή μονή τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Κλεισούρας, ὅπου ἐγκαταβίωσε ὑπακούοντας στήν κλήση πού τῆς ἀπηύθυνε ἡ Κυρία Θεοτόκος, ὅταν ἔφθασε πρόσφυγας μαζί μέ χιλιάδες ἄλλους ἀπό τήν πατρίδα της, τόν Πόντο, στή Μακεδονία.
Ἦταν φτωχή, ἄσημη καί ταλαιπωρημένη ἀπό τίς δύσκολες συνθῆκες τῆς ζωῆς της καί δέν εἶχε οὔτε τά μέσα οὔτε τή δυνατότητα νά προσφέρει στόν Χριστό τά ἀρώματα πού τοῦ προσέφεραν ὁ Ἰωσήφ καί ὁ Νικόδημος ἤ οἱ μυροφόρες γυναῖκες.
Ἄν ἐκεῖνοι ὅμως προσέφεραν τά πολύτιμα μύρα τους στόν νεκρό διδάσκαλό τους, ἡ ὁσία Σοφία ἔφερε «τήν νέκρωσιν τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί» της, ὥστε μέσα ἀπό τό σῶμα της φανερώθηκε, κατά τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπόστολο Παῦλο, ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ.
Τά δικά της μύρα ἦταν ἡ ἁπλότης, ἡ ταπείνωση καί ἡ νήψη, ὅπως ψάλλει ὁ ὑμνογράφος της, πού τήν ἔκαναν νά εὐωδιάζει ὄχι μόνο μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἀλλά καί ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Διότι ἡ ἁπλότητα εἶναι ἡ ἀρετή πού κάνει τόν ἄνθρωπο ἀνεπιτήδευτο καί καθαρό στήν ψυχή, προσηνῆ στούς ἀδελφούς του, ἕτοιμο νά γίνει «τοῖς πᾶσι τά πάντα», καί κατά συνέπεια εὐάρεστο στόν Θεό.
Καί ἡ ὁσία Σοφία διακρινόταν σέ ὅλη της τή ζωή γιά τήν ἁπλότητά της, καί ἄς εἶχε ἀξιωθεῖ νά δεῖ οὐράνιες ὀπτασίες, νά συνομιλεῖ μέ τούς ἁγίους καί τήν Κυρία Θεοτόκο.
Εἶχε τήν ἁπλότητα τοῦ μικροῦ παιδιοῦ πού προσφέρει ὅ,τι ἔχει μέ ἀγάπη καί ἀνιδιοτέλεια στούς γύρω του.
Εἶχε τήν ἁπλότητα ὄχι μόνο στήν ἀμφίεση καί τήν ἀναστροφή της ἀλλά καί στήν ψυχή. Καί αὐτή ἀποτελοῦσε τό θεμέλιο τῆς ταπεινώσεώς της, τῆς δεύτερης μεγάλης ἀρετῆς ἡ ὁποία τήν διέκρινε.
Ἁπλότης καί ταπείνωση ὅμως εἶναι οἱ δύο στύλοι τῆς νήψεως, διότι νήψη εἶναι ἡ καθαρότης τῆς καρδίας καί κατ᾽ ἐπέκταση ἡ καρδιακή ἡσυχία, τήν ὁποία δέν μπορεῖ νά ἔχει κανείς, ἐάν ἡ καρδία του εἶναι γεμάτη ἀπό ὑψηλοφροσύνη καί ὑπερηφάνεια καί στερεῖται τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπιβλέπει μόνο ἐπί τούς ταπεινούς καί ἀποκαλύπτεται στούς καθαρούς τῇ καρδίᾳ.
Καί ὅποιος ἔχει τή νήψη, διδάσκει ὁ ὅσιος Ἡσύχιος ὁ πρεσβύτερος, αὐτή γίνεται ὁδηγός του στή σωστή καί θεάρεστη ζωή, κινεῖ τήν ψυχή του πρός τήν ἀπόκτηση ὅλων τῶν ἀρετῶν καί τόν συνοδεύει μέχρι τήν τελείωση.
Σ᾽ αὐτήν ἔφθασε μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί μέ τόν διαρκῆ καί ἐπίπονο πνευματικό της ἀγώνα ἡ ὁσία Σοφία, ὥστε νά μπορεῖ νά προσφέρει στόν Χριστό ἀντί μύρων ὑλικῶν «ὀσμή εὐωδίας πνευματικῆς», τήν εὐωδία τῶν θείων ἀρετῶν, ἡ ὁποία εἶναι ἀνώτερη ἀπό κάθε ἄλλη κοσμική εὐωδία, διότι εἶναι διαρκής καί ἀνεξάλειπτη καί συνοδεύει τόν ἄνθρωπο τόσο στήν ἐπί γῆς ζωή του ὅσο καί μετά τήν κοίμησή του.
Καί αὐτό ἀποδείχθηκε περίτρανα κατά τήν ἀνακομιδή τῶν ἱερῶν λειψάνων τῆς ὁσίας Σοφίας, τά ὁποῖα πλημμύρισαν μέ τήν ἄρρητη εὐωδία τῆς θείας χάριτος ὄχι μόνο τόν τόπο στόν ὁποῖο εὑρίσκεται ὁ τάφος της ἀλλά καί ὁλόκληρη τήν Ἱερά Μονή της.
Ἀναγνωρίζοντας αὐτό τό ὑπερκόσμιο γεγονός ἡ Ἐκκλησία μας ψάλλει πρός τιμήν της: «Νάρδε εὐωδέστατε, Σοφία, ἁπλότητος, ταπεινώσεως καί νήψεως, πάντας εὐωδίασας».
Καλεῖ ὅμως καί ὅλους ἐμᾶς πού τιμοῦμε καί ἑορτάζουμε τήν ἱερή μνήμη της νά ἀγωνισθοῦμε γιά νά μιμηθοῦμε αὐτές τίς ἀρετές, οἱ ὁποῖες τήν ἀνύψωσαν μέχρι τόν οὐρανό καί μᾶς χάρισαν τήν εὐωδία τῆς ζωῆς της, τῶν ἱερῶν της λειψάνων καί τῶν πολλῶν της θαυμάτων.
Καί αὐτό γιατί οἱ ἀρετές αὐτές, ἡ ἁπλότης, ἡ ταπείνωση καί ἡ νήψη, εἶναι αὐτές πού μᾶς συστήνει ὁ ἴδιος ὁ Χριστός λέγοντας: «μάθετε ἀπ᾽ ἐμοῦ ὅτι πρᾶος εἰμί καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, καί εὑρήσεται ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν».
Τί μᾶς συστήνει, δηλαδή, ὁ Χριστός; Μᾶς συστήνει τήν πραότητα, ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἄλλη ὄψη τῆς ἁπλότητος, μᾶς συστήνει τήν ταπείνωση καί μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι μέ αὐτές τίς δύο θά βροῦμε ἀνάπαυση στήν ψυχή μας.
Καί ποιά εἶναι ἡ ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς; Εἶναι ἡ καρδιακή ἡσυχία, πού ταυτίζεται μέ τή νήψη, ὅπως εἴπαμε προηγουμένως.
Εἶναι ἡ ἀρετή ἡ ὁποία σέ συνδυασμό μέ τίς ἄλλες δύο, τήν ἁπλότητα καί τήν ταπείνωση, μπορεῖ νά γίνει καί γιά μᾶς ὁδηγός στήν ἐν Χριστῷ ζωή, καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά μᾶς ἀξιώσει τῆς αἰωνίου ζωῆς, τήν ὁποία ἀπολαμβάνει καί ἡ ὁσία Σοφία ἡ ἐν Κλεισούρᾳ πρεσβεύουσα ὑπέρ ἡμῶν.
