Γραφει ο ΣταύροςΓουλούλης
Ανοίγω την πόρτα και έρχομαι φάτσα με τον Θεόδωρο Πάγκαλο! Εν έτει 1999, κάπου Μάιο-Ιούνιο. Πώς να μην καθίσω στην ομιλία του (Αθήνα, Τιτάνια, οδός Πανεπιστημίου)! Πάνω στην ώρα. Λαλίστατος και ειλικρινής όπως πάντα, περιέγραφε μία συνάντηση που είχε με τον παλαιό Αμερικανό υπουργό Εξωτερικών Henry Kissinger (γεν.: 1923, υπουργός: 1969-1977). Αυτόν που πιστεύουμε ότι κατέστρεψε την Κύπρο. Είναι πολύ ενδιαφέρον να μεταφέρεται ένας διάλογος που έκαναν οι δυο τους, όσο γίνεται εκ του φυσικού, και χρήσιμο. Αποφεύγεις να διαβάσεις πλήθος βιβλία και αρχεία. Είναι η μοναδική αξία της προφορικής ιστορίας.
Τέτοια ενθυμήματα δεν τα λησμονεί κανείς. Μεταφέρω τα λόγια του ακριβώς:
Kissinger: «Γνωρίζω καλά, κ. Πάγκαλε, ότι στην Ελλάδα οι Ελληνες δεν με συμπαθούν. Με αδικούν όμως. Σέβομαι την Ελλάδα. Κατάγομαι μεν από μία οικογένεια Εβραίων Βιεννέζων αστών που μετανάστευσαν λόγω των Ναζί στην Αμερική, αλλά εγώ είμαι άθεος. Η παιδεία που έλαβα, επομένως, είναι περισσότερο ελληνική, κοσμική (secular) παρά παραδοσιακή εβραϊκή.
Για το θέμα της Κύπρου, με θεωρείτε υπαίτιο της εισβολής και διαίρεσης της νήσου [20 Ιουλίου, Δεκαπενταύγουστος 1974]. Ας πούμε ότι ως υπουργός των ΗΠΑ δεν έκανα τίποτα να την αποτρέψω, όπως όταν απειλούσαν παλιά οι Τούρκοι την Κύπρο, και οι ΗΠΑ δεν το επέτρεπαν. Ομως δεν είμαι εγώ η αιτία, διότι κινούμαι ως εντολοδόχος του Αμερικανικού λαού. Αυτός έχει την ευθύνη. Τι είναι οι Αμερικανοί, το ξέρετε. Είναι ο πιο καταναλωτικός λαός του κόσμου. Ενδιαφέρονται λοιπόν για τις ενεργειακές πηγές παντού όπου υπάρχουν, θέλουν να τις ελέγχουν, για να μην ελέγχονται αυτοί από κανέναν. Γνωρίζετε εκεί τι πετρέλαιο υπάρχει, αραβικές χώρες, Περσία, Κασπία, κ.τ.λ. Γι’ αυτό ακριβώς το Κυπριακό οδηγήθηκε σε αυτή τη λύση, επειδή συμφέρει καλύτερα στις ΗΠΑ, στην εξωτερική τους πολιτική, που είναι πολιτική για κάλυψη, άμυνα, έλεγχο ενεργειακών πηγών».
Ο Kissinger ήταν ειλικρινής. Δεν κρύφτηκε πίσω από το δάκτυλό του. Αλλη φορά όμως είχε πει για το Κυπριακό, ότι τότε οι ΗΠΑ δεν διέθεταν τους σύγχρονους υπερ-υπολογιστές, και λίγο πολύ με τα σημερινά δεδομένα, οι διπλωμάτες τους δούλευαν στο πόδι. Δεν μπορούσαν να προβλέπουν πάντα εξελίξεις. Τότε μάλλον έπρεπε να δικαιολογείται. Η πολιτική βούληση υπερκαλύπτει την Κυβερνητική.
Οι απόψεις ή δικαιολογίες τού Αμερικανού υπουργού είναι συμβατές με την επίσημη ιστορία. Δεν ευθύνεται ένας άνθρωπος για ό,τι συμβαίνει, όταν εκπροσωπεί πολλούς. Στον 21ο αιώνα είμαστε. Η πολιτική μίας υπερδύναμης δεν είναι προσωπική υπόθεση υπουργών, αλλά επιτελείων, συμφερόντων που υλοποιούνται, λαών. Υπήρχε ακόμη ο Πρόεδρος, ή μάλλον δεν υπήρχε, γιατί εκείνη την εποχή λόγω του σκανδάλου Watergate ο πρόεδρος Nixon παραιτήθηκε τελικά στις 9/8/1974. Υπήρχε ακόμη η διπλή Βουλή των ΗΠΑ. Δεν έκαναν τίποτα. Ούτε ο Αμερικανικός λαός αντέδρασε, ούτε έδιωξαν τον Kissinger, που συνέχισε απτόητος ως το ’77. Μόνον ο Κλίντον ζήτησε συγγνώμη μετά από δεκαετίες.
Μπορεί να φαίνεται ότι η πολιτική, εσωτερική ή διεθνής, γίνεται από λίγους ανθρώπους, αλλά τελικά αυτούς τους κρατούν οι πολλοί, ο λαός που ψηφίζει.
Το ίδιο μπορεί να πει κανείς για την αφεντιά μας. Λίγοι έκαναν το πραξικόπημα της Κύπρου. Ανεγκέφαλοι ήταν, αλλά αυτούς ανεχόταν ο ελληνικός λαός, πλην όσων υπήρξαν πραγματικά αντιστασιακοί και έτρωγαν το ξύλο της αρκούδας (πολιτικοί δεν πειράχτηκαν). Θα έλεγα όχι μόνον ανέχθηκαν και χειροκρότησαν τη χούντα για επτά χρόνια, αλλά και διατήρησαν σε ισχύ όλην αυτή τη μικρονοϊκή κατάσταση από το 1945 και εξής, που δεν άφησε να αναπτυχθεί φυσιολογικά η χώρα μας και ο λαός μας, οι νέες γενιές. Με το παρακράτος του τρόμου, το υπερκράτος των Αθηνών, το υπο-κράτος της διαπλοκής, των «ημετέρων», της δωροδοκίας, της αναξιοκρατίας… Της καταστροφής του περιβάλλοντος, της άναρχης δόμησης των πόλεων, της ασχήμιας, του τσιμέντου. Και άλλων πολλών.
Εμείς λοιπόν φταίμε που καταστρέψαμε την Κύπρο. Τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες, και ανάγονται στην εθνική μας κουλτούρα: «Φταίνε οι Τούρκοι, φταίνε οι Ευρωπαίοι, φταίνε…». Πάντα οι Αλλοι.
Το Κυπριακό επιβλήθηκε το 1974 από απάτη, πολύ πιθανόν. Ο Ιωαννίδης πίστεψε μυστικούς πράκτορες που του είπαν ότι θα γίνει ελληνική (δηλαδή ελλαδική) και έκανε ό,τι έκανε. Μου το είχε διαβεβαιώσει ήδη ένας αξιωματικός Ταγματάρχης 1ου ΕΓ Ταξιαρχίας (στη Θεσσαλονίκη), ο οποίος συμμετείχε στο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974. Μου διαβεβαίωνε ότι πίστευε ακόμη ο Ιωαννίδης πως θα έπαιρνε την Κων/πολη…! [Επιβεβαιώνεται από δημοσιεύματα].
Οταν η χώρα αυτή παράγει ανθρώπους που πιστεύουν σε όνειρα, θα πιστέψουν σε ψεύτικες υποσχέσεις. Κι όταν ένα τέτοιο άτομο που τώρα δεν δίνουμε σημασία, βρεθεί στην κατάλληλη θέση, στην κατάλληλη στιγμή, θα κάνει τη ζημιά, το κακό. Ποιος θα το περίμενε…, ένας χθεσινός μαθητής μας θα παρέδιδε το όνομα της Μακεδονίας χωρίς αντάλλαγμα, και θα ήταν υπερήφανος γι’ αυτό. Και σ’ αυτόν ή μάλλον και σ’ αυτούς, έταξαν ανάλογα: «Λεφτά να δεις Μιχάλη!», κατά το κρητικό τραγούδι. Επενδύσεις στη Βόρεια Ελλάδα. Φυσικά κι αν δεν γίνουν, κι αν αντί για λεφτά καθιάζουν άχυρα, πάλι θα πουν ότι «Εσείς φταίτε». Εμείς, οι Μεγάλες Δυνάμεις, καλά το είχαμε σχεδιάσει.
