Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, ομότιμου Καθηγητή Νομικής του Πανεπιστημίου Θράκης
Με αυτόν τον τίτλο – “Φονικό στην εκκλησιά” – καταγράφηκε στους βιβλιογραφικούς πίνακες της παγκόσμιας λογοτεχνίας το περίφημο θεατρικό έργο γνωστού θεατρικού συγγραφέα. Αυτή τη φορά όμως η κοινωνική πραγματικότητα, που συνήθως αποτελεί πηγή έμπνευσης όλων των συγγραφέων, θέλησε να πρωτοτυπήσει. Δραματούργησε η ίδια το δικό της ομώνυμο έργο, που το έγραψαν με τις λεπίδες τους δύο 18χρονοι νέοι, «μαχητές» του Ισλαμικού Χαλιφάτου, οι οποίοι έσφαξαν και στη συνέχεια καρατόμησαν ιερέα μέσα στην εκκλησία του στη Γαλλία. Τόπος του φριχτού αυτού περιστατικού η Νορμανδία. Έτσι, η περιοχή αυτή δεν θα συμβολίζει πια μόνο την αρχή του τέλους του ναζισμού στην Ευρώπη, αλλά και την πρώτη ανησυχητική εμφάνιση σε αυτήν ενός από τους πολλούς πλοκάμους του ισλαμικού φασισμού, που απειλεί να αιματοκυλήσει και αυτός, όπως και το τέρας του χιτλερισμού, την πολύπαθη ήπειρό μας.
Τότε η Νορμανδία ήταν μαχαιριά στην καρδιά του ολοκληρωτισμού. Σήμερα, αντιθέτως, γίνεται μαχαιριά στην καρδιά της ελευθερίας, την οποία επιδιώκουν να «καρατομήσουν» κάποιοι, νέοι ιδίως, φονταμενταλιστές μουσουλμάνοι, οι οποίοι δεν εκδηλώνουν απλά μια αβλαβή μισαλλοδοξία προς τον ετερόφρονα, αλλά «διψούν» να «πιουν» το αίμα του, για να περάσουν τα αιμοσταγή μηνύματά τους: Όποιος δεν είναι με το μέρος μας πάει κατ’ ευθείαν στο σφαγείο. Με ή χωρίς τον πορτοκαλί μανδύα της εξιλέωσης. Και όλα αυτά στο όνομα του Θεού!
Βέβαια, εγκλήματα εν ονόματι της θρησκείας έχουν γίνει πολλά στη διαδρομή του ιστορικού χρόνου. Αρκεί μόνο να γυρίσουμε για λίγο τη σκέψη μας στις Σταυροφορίες, για να θυμηθούμε πόσοι πόλεμοι έγιναν στο όνομα του Χριστού, του Θεού δηλαδή της Ειρήνης, και πόσα εγκλήματα διαπράχθηκαν κατά τη διάρκειά τους στο όνομά Του από εκείνους οι οποίοι προς δόξαν Του έφεραν μάλιστα το σημείο του σταυρού στις στολές τους! Φαίνεται πως η αρρωστημένη εγκληματική δράση με την προσχηματική επίκληση μιας ψεύτικης θεοσέβειας είναι τόσο παλιά όσο και ο άνθρωπος.
Το γεγονός αυτό ήταν γνωστό και στον Κύριο, ο οποίος, στηλιτεύοντας την υποκριτική θεοσέβεια των Φαρισαίων, τους θυμίζει ότι είναι υιοί εκείνων που φόνευσαν τους Προφήτες, αναφέροντας μάλιστα προς τεκμηρίωση της μομφής Του προς αυτούς τη χαρακτηριστική περίπτωση της δολοφονίας Προφήτου τον οποίο οι πατεράδες τους δολοφόνησαν «μεταξύ του Ναού και του Θυσιαστηρίου». Και φόνοι ιερέων έχουν επίσης διαπραχθεί κατά καιρούς ουκ ολίγοι.
Ωστόσο, το εγκληματικό συμβάν της Νορμανδίας μέσα σε όλα αυτά έχει μια μοναδικότητα, που προκύπτει από τις συνθήκες τέλεσης του εγκλήματος και προπαντός από τα κίνητρα που ώθησαν τους δράστες στη διάπραξή του. Το συγκεκριμένο έγκλημα δεν είναι ένας απλός φόνος που γίνεται κάπου σε βάρος κάποιου ιερέα από κάποιους δράστες με προσωπικά ή άδηλα κίνητρα. Είναι μια πρωτοφανούς αγριότητας σφαγή ενός Λειτουργού του Θεού μέσα στον ιερό χώρο της λατρείας Του από δράστες που τον καρατόμησαν στο όνομα του Θεού! Επομένως το έγκλημα αυτό συνιστά μια πολλαπλή ασελγή πράξη, όχι μόνο σε βάρος του εννόμου αγαθού της ζωής του ιερέα, αλλά και σε βάρος της ιερότητας του χώρου, προπαντός όμως σε βάρος Εκείνου τον οποίο εκπροσωπούσε ο συγκεκριμένος ιερέας. Ας αφήσουμε όμως στην άκρη όλα τα άλλα και ας σταθούμε για λίγο στα κίνητρα των δραστών.
Το έγκλημα της Νορμανδίας συνιστά μια πολλαπλή ασελγή πράξη, όχι μόνο σε βάρος του εννόμου αγαθού της ζωής του ιερέα, αλλά και σε βάρος της ιερότητας του χώρου, προπαντός όμως σε βάρος Εκείνου τον οποίο εκπροσωπούσε ο συγκεκριμένος ιερέας
Τα κίνητρα της αιμοσταγούς δράσης των τζιχαντιστών
Όπως όλοι οι τζιχαντιστές, έτσι και οι συγκεκριμένοι σφαγείς του ιερέα διέπραξαν το αποτρόπαιο έγκλημά τους εκτελώντας, κατά τις σχετικές δηλώσεις τους, εντολή του προφήτη, ο οποίος επιτάσσει τη θανάτωση όλων των απίστων, εκείνων δηλαδή που δεν ακολουθούν τον ισλαμισμό. Το εγχείρημα αυτό των τζιχαντιστών το έχουν δοκιμάσει πριν από αυτούς σε παλιότερες εποχές πολλοί άλλοι αναιδείς στην ετεροφροσύνη του ατόμου και μάλιστα με πανίσχυρους μηχανισμούς εξουσίας. Αυτοκρατορίες που είχαν κατακτήσει τον κόσμο ολόκληρο. Ας θυμηθούμε εδώ την εποχή των διωγμών. Η αιμοσταγής μισαλλοδοξία δεν επικράτησε ποτέ. Αυτό είναι ένα ιστορικό δίδαγμα που δεν πρέπει να το παραβλέπουν οι τζιχαντιστές. Το μόνο που κατάφεραν όλοι οι πρόδρομοι των τζιχαντιστών ήταν να δολοφονήσουν εντελώς άδικα πολλούς ανθρώπους, χωρίς όμως να αποκομίσουν κανένα απολύτως όφελος από τις δολοφονίες αυτές. Αντίθετα, ζημιώθηκαν, αφού το αίμα των αθώων θυμάτων τους τούς έπνιξε. Έγινε αφορμή να γκρεμιστεί η σάπια εξουσία τους.
Ύστερα, δεν πρέπει να αγνοούν οι τζιχαντιστές και μια άλλη, εμπειρικά βεβαιωμένη παράμετρο της δράσης τους: τη λειτουργία της αντεκδίκησης, που συνιστά μέθοδο πληρωμής του αίματος με το ίδιο νόμισμα. Αν δηλαδή οι τζιχαντιστές, ως εκφραστές ενός ακραίου, αιμοδιψούς μουσουλμανικού φανατισμού, επιλέγουν την οδό του αίματος για να επιβάλουν τις απόψεις τους, γιατί δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο και οι ακραίοι της από δω μεριάς -που δυστυχώς υπάρχουν πολλοί-, ώστε να αρχίσουν να σφάζουν και αυτοί για αντίποινα μουσουλμάνους ή να καρατομούν ιμάμηδες μέσα στα τεμένη; Εκτός εάν πιστεύουν οι τζιχαντιστές ότι έχουν το μονοπώλιο στη σφαγή.
Τι επιδιώκουν λοιπόν με την αιμοσταγή δράση τους; Να πυροδοτήσουν την έκρηξη θρησκευτικού πολέμου μεταξύ Χριστιανών και μουσουλμάνων και έτσι να μετατρέψουν τη σημερινή κοινωνία σε ζούγκλα αλληλοσπαρασσόμενων θηρίων στο όνομα του Θεού; Και τότε πώς μπόρεσαν, στους 14 περίπου αιώνες μουσουλμανικής ιστορίας, Χριστιανοί και μουσουλμάνοι, παρά τις μεταξύ τους διαφορές και κάποιες κατά καιρούς εντάσεις, να συνυπάρξουν ειρηνικά; Ήταν αυτό ιστορικό λάθος, που βάλθηκε να το διορθώσει όψιμα με τις λεπίδες της μια χούφτα πεπλανημένων νέων; Η ανθρωπότητα έχει πληρώσει βαρύ φόρο αίματος για να διαμορφώσει τον σημερινό πολιτισμό, στο πλαίσιο του οποίου όχι μόνο γίνεται απλώς ανεκτή, αλλά προστατεύεται κιόλας συνταγματικά ή κάθε μορφής ετερότητα του άλλου. Το «ποτάμι» λοιπόν δεν γυρίζει πίσω και είναι μάταιος κόπος να επιχειρεί κάποιος να αλλάξει τη ροή του.
Πώς μπόρεσαν, στους 14 περίπου αιώνες μουσουλμανικής ιστορίας, Χριστιανοί και μουσουλμάνοι, παρά τις μεταξύ τους διαφορές και κάποιες κατά καιρούς εντάσεις, να συνυπάρξουν ειρηνικά;
Θρησκευτικές πλάνες των τζιχαντιστών
Αλλά και από καθαρά θρησκευτική άποψη είναι έκθετο το φαινόμενο των τζιχαντιστών. Όλοι αυτοί οι σφαγείς αθώων θυμάτων, που μετά το έγκλημά τους δείχνουν με το ένα χέρι το Κοράνι και με τον αντίχειρα του άλλου τον «Αλλάχ», αν έκαναν τον κόπο να διαβάσουν τα ιερά βιβλία της θρησκείας τους, θα διαπίστωναν ότι ο Θεός όχι μόνον «ευλογεί», αλλά αντιθέτως αποδοκιμάζει τα εγκλήματά τους. Κατ’ αρχάς και ο Χριστός μέσα στη μουσουλμανική θρησκεία θεωρείται ιερό πρόσωπο. Μπορεί να μην είναι για τους μουσουλμάνους Θεός, που πέθανε και αναστήθηκε, είναι όμως Προφήτης, που γεννήθηκε από την Παρθένο Μαρία και αναλήφθηκε στους Ουρανούς. Εφ’ όσον λοιπόν ο Χριστός ήταν, κατά τους μουσουλμάνους, Προφήτης και εφ’ όσον όλοι οι Προφήτες μετέφεραν τα λόγια του Θεού στους ανθρώπους, αυτός ο Προφήτης απαγόρευε εξ ονόματος του Θεού μεταξύ άλλων και τη δολοφονία ανθρώπων: «ου φονεύσεις»! Και δεν μπορεί ασφαλώς να γίνει δεκτό ότι ο Θεός δίνει αντιφατικές εντολές στους Προφήτες του, τον έναν δηλαδή τον εξουσιοδοτεί να μεταφέρει στους ανθρώπους την απαγόρευση του φόνου και τον άλλο τον επιφορτίζει με το να τους πει το ακριβώς αντίθετο. Ο θεόπνευστος λόγος των Προφητών δεν είναι ποτέ αντιφατικός, αλλά ο λόγος του ενός συμπληρώνει τον λόγο του άλλου. Επομένως, κάποιοι κάπου παρερμηνεύουν κάποια πράγματα.
Εξ άλλου, σύμφωνα με τη «Γένεση», την οποία επίσης αποδέχεται ο ισλαμισμός, αφού έχει κοινές ρίζες με τον Χριστιανισμό στην Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός είναι Πατέρας όλων των ανθρώπων. Και δεν είναι ποτέ δυνατόν ένας πατέρας, πολύ περισσότερο αν αυτός είναι ο Θεός, να δίνει εντολές σε ορισμένα παιδιά του να σκοτώσουν τα άλλα αδέλφια τους, έστω κι αν με τα κριτήρια των αδελφοκτόνων δραστών αυτά έχουν ξεστρατίσει από τον δρόμο του Θεού. Ο Θεός δεν τιμώρησε ο ίδιος με θάνατο το μέγιστο παράπτωμα των Πρωτοπλάστων: την ευθεία παρακοή στην εντολή Του. Πώς είναι λοιπόν δυνατόν να δίνει σε άλλους εντολή θανάτωσης κάποιων «παραβατών» για μικρότερα «παραπτώματα»; Ο Θεός είναι Πατέρας αγάπης και συγκατάβασης προς τα παιδιά Του, όπως είναι και κάθε γήινος πατέρας. Επομένως, ο δρόμος της αιμοσταγούς δράσης που ακολουθούν οι τζιχαντιστές δεν είναι δρόμος δόξας, αλλά βλασφημίας του Θεού. Εντολές ανθρωποθυσιών δίνει μόνον ο Σατανάς. Και αυτοί που ακολουθούν τις εντολές του δεν είναι ασφαλώς παιδιά του Θεού, αλλά παιδιά του Σατανά. Σατανιστές.
Ο Θεός είναι Πατέρας αγάπης και συγκατάβασης προς τα παιδιά Του, όπως είναι και κάθε γήινος πατέρας. Επομένως, ο δρόμος της αιμοσταγούς δράσης που ακολουθούν οι τζιχαντιστές δεν είναι δρόμος δόξας, αλλά βλασφημίας του Θεού.
Είναι βέβαια αληθές ότι και κάποιες πρωτόγονες κοινωνίες είχαν και αυτές ανθρωποθυσιαστικές αντιλήψεις, που τις ασκούσαν στο όνομα του αιμοβόρου θεού τους. Ο θεός όμως αυτών των κοινωνιών δεν ήταν υπαρκτός, αλλά φτιαχτός. Δημιούργημα της άρχουσας τάξης, που είχε αναγάγει σε θεό το στερεότυπο της δικής της εξουσίας, για να νομιμοποιεί έτσι την αυθαίρετη άσκησή της, χρησιμοποιώντας ως στοιχείο εξιλέωσης των παραβατών των εντολών της την προσφορά του αίματός τους στον θεό, δηλαδή στην πραγματικότητα σε εκείνον που ασκούσε την εξουσία και διαμόρφωνε κατά το δοκούν τους κανόνες συμβίωσης των μελών της συγκεκριμένης κοινωνίας.
Και κάτι ακόμη. Οι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι, πλανώμενοι, έχουν εγκλωβιστεί στο ιδεοληπτικό μόρφωμα που λέγεται Ισλαμικό Χαλιφάτο, θυσιάζουν συχνά τη ζωή τους για την επίτευξη των σκοπών της συγκεκριμένης οργάνωσης. Και το πράττουν αυτό επειδή έχουν πειστεί ότι επιτελούν θεάρεστο έργο και συνεπώς γίνονται έτσι μάρτυρες. Πρέπει όμως να υπογραμμισθεί εδώ ότι μάρτυρας δεν γίνεται αυτός που, για να σκοτώσει αθώους ανθρώπους, θυσιάζει τη ζωή του, αλλά εκείνος που δέχεται υπομονετικά τη θανάτωσή του από τους άλλους, για να διαφυλάξει τα πιστεύματα ή τα ιδεώδη του. Χαρακτηριστικό δηλαδή γνώρισμα του αληθινού μάρτυρα είναι η παθητικότητα και όχι η επιθετικότητα της αυτοθυσίας του.
Είναι λοιπόν καιρός όλοι αυτοί οι λεγόμενοι μαχητές του Ισλαμικού Χαλιφάτου να αφυπνισθούν από τον λήθαργο της πλάνης στην οποία έχουν περιέλθει και να αφήσουν στην άκρη τα μαχαίρια, διότι ο δρόμος στον οποίο αυτά τους οδηγούν είναι αδιέξοδος. Αν θέλουν να διατηρήσουν τη μαχητικότητά τους, ας αγωνιστούν με άλλο τρόπο με όλους εκείνους που παλεύουν να κάνουν πιο ειρηνικό και πιο δίκαιο τον κόσμο.
