Toυ Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Την περίοδο αυτή, δύο φριχτά εγκλήματα, που τελέστηκαν με διαφορά μερικών εβδομάδων, απασχολούν την επικαιρότητα. Δεν είναι πρωτόγνωρα τα εγκλήματα αυτά. Εχουν ξαναγίνει πολλές φορές στην Ελλάδα. Και, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, δυστυχώς, είναι πολύ πιθανό να επαναληφθούν στο μέλλον, εφ’ όσον δεν υπάρχουν ή δεν λειτουργούν οι σχετικές αναστολές στους δράστες, που θα μπορούσαν να τους αποτρέψουν από την τέλεσή τους. Πρόκειται για την παιδοκτονία ενός αρτιγέννητου βρέφους, που σφαγιάστηκε από την 22χρονη φοιτήτρια μητέρα του και πετάχτηκε στα σκουπίδια, αλλά και για την σεξουαλική κακοποίηση τεσσάρων ανηλίκων τέκνων από τους γονείς τους. Κοινός παρονομαστής και των δύο αυτών εγκλημάτων, είναι η αγανάκτηση που προκάλεσαν στην ελληνική κοινή γνώμη, όπως προκύπτει από τα σχετικά ρεπορτάζ όλων των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών.
Αξίζει, λοιπόν, να εστιάσουμε τον φακό της κριτικής στα δύο αυτά εγκληματικά συμβάντα, για να δούμε τις έναντι αυτών αντιδράσεις της ελληνικής κοινωνίας και να τις συγκρίνουμε με τη στάση της σε άλλα, ανάλογης απαξιολογικής βαρύτητας εγκλήματα.
Κοινωνία «Ιανός» απέναντι στη θανάτωση της ζωής
Οπως είναι γνωστό από τη μυθολογία, οι Ρωμαίοι, εκτός από τους άλλους θεούς που λάτρευαν, είχαν και τον Ιανό, ένα διπρόσωπο θεό. Αν τον κοιτούσες από τη μια όψη, σου έδειχνε ένα χαμογελαστό πρόσωπο. Αν όμως τον κοιτούσες από την άλλη όψη, έβλεπες ένα βλοσυρό, θλιμμένο πρόσωπο. Την εικόνα του Ιανού παρουσιάζει σήμερα η ελληνική κοινωνία, καθώς παρατηρεί με διαφορετικά πρόσωπα δυο αποτρόπαια εγκλήματα: την παιδοκτονία και την εμβρυοκτονία. Και τα δύο αυτά εγκλήματα προσβάλλουν την ανθρώπινη ζωή. Το ένα τη γεννημένη και το άλλο την αγέννητη ζωή. Και στις δυό περιπτώσεις το θύμα είναι απροστάτευτο. Σκοτώνεται από εκείνη που έχει το ηθικό και νομικό χρέος να προστατεύει το πλάσμα που γέννησε ή κυοφορεί.
Είναι πράγματι φριχτό να βλέπει κάποιος τη μητέρα να πνίγει ή να σφαγιάζει το αγγελούδι της, την ώρα που της χαμογελάει ή απλώνει το χεράκι του να την αγγίξει ή να τη χαϊδέψει, καθώς διαισθητικά γνωρίζει ποια είναι εκείνη που το πλησιάζει. Το ίδιο συναίσθημα προκαλεί η εντολή της μητέρας στους σφαγείς ιατρούς να πολτοποιήσουν τον κυοφορούμενο που φιλοξενεί στη μήτρα της. Δεν μπορεί ο κυοφορούμενος να χαμογελάσει ή να χαϊδέψει τη μητέρα του, για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για τη φιλοξενία στη ζεστή μητρική γαστέρα. Της το δείχνει με τα σκιρτήματα στην κοιλιά της. Μέχρι τηστιγμή που δίνεται η σκληρή εντολή της αιματηρής έξωσης από αυτήν, για να μετοικήσει ως απόβλητο πια της ζωής σε κάποιο υπόνομο ή κάποια χωματερή. 3.000 παιδιά σκοτώνονται με αυτόν τον τρόπο κάθε μέρα στην Ελλάδα. 400.000 τον χρόνο. Αριθμοί που θα τρόμαζαν ακόμη και τον Ηρώδη, ο οποίος έσφαξε εφ’ άπαξ μόνο 3.000.
Και όμως, η ελληνική κοινωνία-«Ιανός» μας δείχνει το θλιμμένο πρόσωπό της μόνο για την παιδοκτονία της φοιτήτριας μητέρας. Γι’ αυτήν μόνο αγανακτεί. Για τις εκατοντάδες χιλιάδες εμβρυοκτονίες που γίνονται κάθε χρόνο, μας δείχνει το άλλο πρόσωπο του Ιανού, το χαμογελαστό. Χαμογελάει η κοινωνία μας, διότι με τον εμβρυοκτόνο νόμο που έφτιαξε και συντηρεί, επιτρέπει στις εγκυμονούσες να απαλλαγούν από ένα περιττό βάρος. Ετσι θεωρείται η ζωή, το πολυτιμότερο δώρο του Θεού. Η αποθέωση της υποκρισίας. Η θανάτωση της ζωής τη μια φορά γίνεται θρήνος ή αγανάκτηση και την άλλη αίσθημα ανακούφισης! Και όλα αυτά σε μια Ελλάδα που γερνάει και πεθαίνει σιγά-σιγά χτυπημένη από την ασθένεια της ατεκνίας ή ολιγοτεκνίας.
Η διπλή ονομασία της σεξουαλικής κακοποίησης των ανηλίκων
Την ίδια αντιφατική εικόνα παρουσιάζει η ελληνική κοινωνία-«Ιανός» και σε σχέση με το έγκλημα της σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων. Αγανακτεί, δικαίως, για τον βιασμό των τεσσάρων ανηλίκων τέκνων από τους γονείς τους. Επιχαίρει όμως για ένα άλλο «βιασμό» των ανηλίκων, που δεν θέλει να τον βλέπει ως τέτοιο, επειδή επικαλύπτεται από την άσκηση ορισμένου δικαιώματος.
Πρόκειται για τον «βιασμό» που συντελείται με την παράδοση των ανηλίκων προς υιοθεσία από σεξουαλικώς διεστραμμένα ζευγάρια ομοφυλοφίλων. Βιασμός δεν είναι μόνον ο εξαναγκασμός του ανηλίκου σε σαρκική συνάφεια (συνουσία ή ανοχή άλλης ασελγούς πράξης). Είναι και ο εξαναγκασμός του σε ψυχολογική σεξουαλική κακοποίηση, καθώς τον υποχρεώνουμε να εισπνέει καθημερινά την όζουσα σεξουαλική διαστροφή των πατεράδων ή των μαμάδων τους και να τρέφεται με αυτήν ψυχοπνευματικά.
Μπορεί η σεξουαλική διαστροφή να είναι δικαίωμα εκείνων που την επιλέγουν ως τρόπο ζωής, εφ’ όσον βέβαια δεν προσβάλλουν έννομα αγαθά άλλων. Δεν υπάρχει όμως αντίστοιχη υποχρέωση των ανηλίκων να ενταχθούν σε μια ατμόσφαιρα σεξουαλικής διαστροφής, όπως αυτή αναδύεται από τη συμβίωση ομόφυλων ζευγαριών.
Αντιθέτως, υπάρχει δικαίωμα των ανηλίκων, συνταγματικώς μάλιστα κατοχυρωμένο στο άρ. 22 του Συντάγματος, να ανατραφούν και να μεγαλώσουν σε μια υγιή φυσιολογική οικογένεια, όπως την εννοεί ο συντακτικός νομοθέτης και όχι όπως την αντιλαμβάνεται η Καρανίκειας έμπνευσης νομοθεσία, που θέλει να εκμαυλίσει τα παιδιά. Το παιδί έχει αναφαίρετο φυσικό δικαίωμα να μπορεί να φωνάξει στη ζωή του τη λέξη «μαμά» ή «μπαμπά», δικαίωμα που του στερεί η παράδοσή του προς υιοθεσία αντιστοίχως από ανδρικά ή γυναικεία ομόφυλα ζευγάρια.
Σύμφωνα με τη νομοθεσία μας, εάν γίνει σεξουαλική κακοποίηση των ανηλίκων τέκνων από τους γονείς τους, τα παιδιά αφαιρούνται από τη διεφθαρμένη οικογένειά τους και παραδίδονται σε ειδικά ιδρύματα για τη σωστή ανατροφή τους. Δεν είναι σεξουαλικώς διεφθαρμένη η «οικογένεια» των ομόφυλων ζευγαριών; Γιατί δεν πράττει κάτι ανάλογο η Πολιτεία, να αρνηθεί δηλαδή να δώσει προς υιοθεσία ανήλικα παιδιά σε εξ ορισμού σεξουαλικώς διεστραμμένα ζευγάρια;
Η αποθέωση της ελληνικής κοινωνίας-«Ιανού» είναι ότι πολλοί από αυτούς που αγανακτούν για τη σεξουαλική κακοποίηση των ανηλίκων τέκνων από τους γονείς τους, ψήψισαν τον νόμο για την υιοθεσία ανηλίκων από ομόφυλα ζευγάρια ή υποστηρίζουν ως ορθή τη σχετική νομοθετική ρύθμιση. Εάν τώρα κάποιοι από τους ανηλίκους που δόθηκαν προς υιοθεσία σε ζευγάρια της «μπόχας», αποπνέουν μεγαλώνοντας την «οσμή» που πήραν από τους θετούς «γονείς» τους ή αποφασίσουν να αυτοκτονήσουν μη αντέχοντας να φέρουν στη ζωή τους το όνειδος ότι μεγάλωσαν χωρίς να το θέλουν ως σαπρόφυτα, η Πολιτεία θα έχει επιτελέσει στο ακέραιο το χρέος της απέναντι στη σωστή ανατροφή των παιδιών. Η δε ελληνική κοινωνία μπορεί άφοβα να αναζητεί άλλοθι για τις ενοχές της στο φαιδρό πρόσωπο του Ιανού.
