Του π. Σπυρίδων Σκουτή
Πολλοί άνθρωποι μεταλαμβάνουν, ελάχιστοι κοινωνούν.
Πολλοί θα ανοίξουν το στόμα τους στη Θεία Κοινωνία αλλά η καρδιά τους θα μείνει κλειστή. Φοβερό υπαρξιακό ερώτημα…. Θα ανοίξουμε το στόμα μας για τη Θεία Κοινωνία, την καρδιά μας όμως; Θα την ανοίξουμε ή θα μείνει κλειστή στον Χριστό; Θα πάμε να συμμετάσχουμε απλά σε ένα θρησκευτικό τυπικό για το καλό ή θα πάμε με πόθο Χριστού και μετανοίας να κοινωνήσουμε τη ζωή μας με την όντως ζωή;
Πολλά ερωτήματα ταλανίζουν το Χριστεπώνυμο πλήρωμα σε κάθε μεγάλη εορτή. Κάθε Πάσχα, Χριστούγεννα και Δεκαπενταύγουστο πολλοί άνθρωποι συρρέουν στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, πίσω όμως από αυτή την προσέγγιση κρύβεται ένα πώς . . . και ένα γιατί . . .
Γιατί θέλουμε να κοινωνήσουμε; Πως πάμε να κοινωνήσουμε; Θέλουμε τελικά τον Χριστό ή απλά ζητάμε μια τακτοποιημένη σχέση με ένα υπερφυσικό όν από φόβο έτσι για να μας έχει καλά εμάς και την οικογένειά μας ώστε να μην πάθουμε τίποτα και να ζήσουμε λίγο παραπάνω απολαμβάνοντας τις ηδονές της ζωής;
Ποιος θα κρίνει αν και πώς θα κάτσω σε αυτό το ουράνιο τραπέζι; Εκεί η Εκκλησία από αγάπη μας έχει τον πνευματικό πατέρα με το Μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως. Αυτός θα μας πει πότε και πώς θα πάμε να κάτσουμε στο τραπέζι με τον Χριστό. Όχι απλά και τυπικά, όχι συναισθηματικά, όχι απλά λατρευτικά, όχι “άντε και του χρόνου”, ή για το “έτσι πρέπει λόγω της εορτής”. Για να πάω στον Χριστό πρέπει κάτι να αφήσω πίσω μου , κάτι να παλέψω…
Οι περισσότεροι Χριστιανοί προσεγγίζουν συναισθηματικά τη Θεία Κοινωνία και αυτό δεν ωφελεί σε τίποτα. Η ένωση με τον Χριστό είναι οντολογική και όχι συναισθηματική. Βλέπουμε πολλές φορές μια συναισθηματική πλάνη. Θέλουμε να κοινωνήσουμε αλλά δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Αντί να ενώσουμε και να κοινωνήσουμε τον Χριστό με τη μετάνοιά μας, θέλουμε να ενώσουμε με τον Χριστό την αμαρτία μας , την αμετανοησία μας. Λυπάμαι αλλά εκεί όχι μόνο ένωση δεν έχουμε αλλά κρίμα και κατάκριμα , διότι πάμε στο Μυστήριο με αίσθημα αυτοδικαίωσης και όχι με αίσθηση αλλαγής. Λένε πολλοί “Δεν πειράζει το ένα , το άλλο” προδίδουμε τον Χριστό αλλά θέλουμε να τον πάρουμε μέσα μας. Η Θεία Χάρις δεν ενεργεί χωρίς την δική μας συνέργεια.
Τι λάθος κάνουμε τελικά ; Πολύ απλά …Πάμε να μεταλάβουμε σαν ειδωλολάτρες και όχι σαν εραστές της αλήθειας και του Θείου Προσώπου….Σαν να πλησιάζουμε ένα φυτό στον ήλιο κλεισμένο σε ένα κουτί και μετά να αναρωτιόμαστε γιατί μαραζώνει και δεν φωτοσυνθέτει.
Δεν μπαίνει ο ήλιος στο σπίτι με κλειστά παράθυρα , οπότε πως θα μπεί ο Χριστός στην καρδιά μου όταν είναι ερμητικά κλειστή;
Πάω να κοινωνήσω όχι για να ζήσω περισσότερα χρόνια εδώ στη γη, ούτε για κάποιο αόριστο καλό. Πάω να κοινωνήσω για να πάρω το φάρμακο της αθανασίας μέσα μου , να ενωθώ με τον ίδιο τον Θεό προσωπικά. Να θεραπεύσω τα πάθη μου και να μεταμορφώσω τον εαυτό μου. Να γίνω μέτοχος της Θείας ζωής. Να πάρω δύναμη για τις μεγάλες μάχες με τους δαίμονες και τον εαυτό μου. Θα ανοίξω το στόμα μου στη Θεία Κοινωνία όχι απλά και τυπικά, αλλά διψασμένος , πεινασμένος για Θεό και αιωνιότητα. Θα σπάσω την πόρτα της καρδιάς μου να μην κλείνει ποτέ ώστε να προετοιμάζομαι συχνά για να υποδέχομαι τη Θεία Χάρη. Η Θεία Κοινωνία είναι σαν το μητρικό γάλα και ακόμα παραπάνω, δεν δίνει απλά ζωή, αλλά την όντως ζωή ….την αιωνιότητα….. Δεν ειναι ψωμί και κρασί…. Είναι το Σώμα Του και το Αίμα Του…
Πάω να κοινωνήσω για να αλλάξω, για να αλλάζω συνέχεια, για να Σε πλησιάζω, για να ανεβαίνω ένα σκαλοπάτι για τον Ουρανό…..
Τα ομορφότερα λόγια πρόσκλησης προς τον άνθρωπο: ”Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού (δείνα) το Σώμα και το Αίμα του του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον.”
Αμήν.
