Υπέρ του μητροπολίτη Κερκύρας τάσσεται ο μητροπολίτης Αχαίας Αθανάσιος για όλα όσα συνέβησαν πριν το Πάσχα και την επιστολή που έστειλε στην υπουργό Παιδείας με το περιεχόμενο της οποίας, όπως αναφέρει συντάσσεται.
Οι θέσεις του κ.Αθανάσιου
Μετά την προσεκτική ανάγνωση της επιστολής που απέστειλε την 22α τρέχοντος στην Υπουργό Παιδείας ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Κερκύρας κ. Νεκτάριος αισθάνομαι υποχρεωμένος να δημοσιοποιήσω μια διπλή ανησυχία μου. Όπως ορθά και επίσημα υπογραμμίσθηκε υπάρχει «καιρὸς τοῦ σιγᾶν καὶ καιρὸς τοῦ λαλεῖν» (Εκκ 3, 7).
Η εν λόγω επιστολή προς την Υπουργό είναι προσκλητήριο αφύπνισης συνειδήσεων και συναισθήματος ευθύνης.
Συντάσσομαι απόλυτα με την ανησυχία και τον πόνο του συνεπισκόπου μου.
Όταν βλέπω τον συνωστισμό στα σούπερ μάρκετ από τη μια και την ζωηρή δραστηριότητα της αστυνομίας ή την «κατακραυγή!» διαφόρων, διότι ελάχιστοι και με όρους κοινωνικής προφύλαξης «συνελήφθησαν» να προσεύχονται σε ναούς, τους οποίους αυτοί και οι πρόγονοί τους έκτισαν, γιατί τους θεώρησαν σπίτι τους, ενώνω την θλίψη μου με τους πάμπολλους που επικοινώνησαν μαζί μου αυτές τις ημέρες.
Κάτι, φαίνεται, στράβωσε υπερβολικά στον τόπο μας και δεν πάει άλλο!
Η δεύτερη ανησυχία μου συντονίζεται με τον πόνο που εκφράζει με συγκινητικό τρόπο σε δική του επιστολή της 20ής τρέχοντος ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου κ. Αμφιλόχιος.
Είναι δυνατό αμφίσημα να προσεγγίζουμε και να αναφερόμαστε στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας με όρους προφύλαξης που καταλαβαίνουν μόνον όσοι ομιλούν ου κατ’ επίγνωσιν και όσοι προσέρχονται στους ναούς από υποχρέωση και υπό το φως των προβολέων;
Και οι οποίοι δεν κοινωνούν ποτέ, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων;
Είναι δυνατόν τόσο καιρό (και δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα!) να δεχτούμε εφησυχασμένοι ότι οι λίγοι πιστοί που επιθυμούν να μεταλάβουν πρέπει να υπακούουν σε νόμους, η συνταγματικότητα των οποίων στη συνείδησή μου και στη συνείδηση πολλών συνελλήνων και, επί πλέον, με επιχειρήματα ειδικών έχει αμφισβητηθεί;
Ναί! Αυτή είναι στιγμή του λαλείν. Όσοι το πιστεύουμε, θα ενώσουμε τη φωνή μας.
Αν αυτή είναι ασθενής και χλιαρή, θα υποστούμε τις συνέπειες. Η άκρα του τάφου σιγή παρήλθε, διότι ο Χριστός Ανέστη!
