Γράφει ο Μ. Γ. Βαρβούνης,Καθηγητής Λαογραφίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης
Μεγάλο μέρος του βάρους των ημερών αυτών και της θλίψεως των πιστών, το μεγαλύτερο ίσως, σήκωσαν στους ώμους τους οι Επίσκοποί μας, οι Μητροπολίτες των Μητροπόλεων της Εκκλησίας της Ελλάδος και φυσικά ο Αρχιεπίσκοπος. Βάρος συνειδήσεως και σταυρικό, που κατ’ εμέ κριτή, το σήκωσαν με αξιοπρέπεια, πνευματικότητα, εκκλησιαστικό ήθος και αυτοθυσιαστική διάθεση.
Εύκολο είναι για όλους μας να κρίνουμε και να επικρίνουμε, τα πράγματα όμως αλλάζουν αν πριν εκφέρουμε την κρίση μας, δοκιμάσουμε να έρθουμε έστω και για λίγο στη θέση αυτού που ελέγχουμε. Αλήθεια τι έπρεπε να έχουν κάνει οι Επίσκοποί μας, ο Αρχιεπίσκοπος, οι Συνοδικοί και οι κατά τόπους Μητροπολίτες; Να σαλπίσουν επανάσταση και ανυπακοή στις αρχές; Να εξωθήσουν τους πιστούς σε πράξεις ανυπακοής, κρατώντας σε αντίθεση με τις κυβερνητικές οδηγίες ανοιχτούς τους ναούς και οδηγώντας ουσιαστικά σε καθημερινές άγριες συγκρούσεις αστυνομίας και πολιτών μπροστά στις εκκλησίες μας, όπου θα ψάλλονταν οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας; Να αφήσουν έτσι το κύρος και την εικόνα της Ορθοδοξίας εκτεθειμένη απέναντι σε αυτούς που καραδοκούσαν να την ψέξουν, να την κατηγορήσουν, να την λασπολογήσουν; Ή, τέλος, να έρθουν σε ευθεία αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινής γνώμης που σε ποσοστό περίπου 90% πίστευε ότι καλώς απαγορεύθηκε η πρόσβαση στους ναούς, ενισχύοντας έτσι τις υφέρπουσες απόψεις για τον δήθεν φονταμενταλισμό και την αντικοινωνικότητα των Ορθοδόξων, που όσο κι αν είναι πλάσματα νοσηρής φαντασίας θα έβρισκαν έτσι πρόσφορο έδαφος διάδοσης;
Αλήθεια, τι έπρεπε να κάνουν οι Επίσκοποί μας; Πριν τους πετροβολήσουν όσοι τους επικρίνουν, αναλογίστηκαν με ποια συντριβή ψυχής και με πόση συνοχή καρδίας πήραν τις αποφάσεις τους; Φαίνεται άλλωστε αυτό στα κείμενα, στις δηλώσεις τους, στις εκφράσεις του προσώπου τους και στα λόγια τους. Πόσοι αναρωτήθηκαν πόσες φορές κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας ξέσπασαν σε λυγμούς όταν έλεγαν το «Ειρήνη πάσι» ή έψελναν το «Δεύτε λάβετε φως» μπροστά σε άδεια καθίσματα; Θα κήρυτταν «ιερό πόλεμο» εναντίον ποιου; Ζούμε μήπως υπό την κατοχή αλλοθρήσκου εχθρού, στη φραγκοκρατία ή στην οθωμανοκρατία; Ξένους έχουμε απέναντί μας ή αποφάσεις της νόμιμης και δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας μας, ενώπιον ενός λοιμού που απειλεί την κοινωνία, την οικογένεια και τον τρόπο ζωής μας;
Οι Επίσκοποί μας και ο Αρχιεπίσκοπος στάθηκαν άξιοι και στο ύψος των περιστάσεων. Ποιμένες λογικοί, συνετοί, που κοίταξαν να ειρηνεύσουν και να προστατεύσουν τον λαό του Θεού. Είναι εκλεγμένοι και χειροτονημένοι με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος και ο Παράκλητος τούς φωτίζει σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις τους. Οποιος το αμφισβητεί αυτό, ουσιαστικά δεν δέχεται την ίδια την ύπαρξη της Εκκλησίας, που γύρω από τον Επίσκοπο συγκροτείται. Κι αν κάποτε παίρνουν αποφάσεις που μας πικραίνουν ή με τις οποίες διαφωνούμε, οφείλουμε ως παιδιά προς πατέρα να τους το λέμε ή να τους το γράφουμε, αλλά όχι δημόσια, σε κατ’ ιδίαν συναντήσεις ή επικοινωνίες. Μήπως και με τους φυσικούς μας γονείς επικοινωνούμε μέσω διαδικτυακών αναρτήσεων ή ανοιχτών επιστολών; Οχι βέβαια, και το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τους Επισκόπους μας.
Γι’ αυτό και οι σχετικές με τα μέτρα και τους περιορισμούς λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού αντιδράσεις κάποιων πιστών, υπήρξαν από υπερβολικές έως παντελώς άστοχες και πνευματικά επιζήμιες. Στηρίχθηκαν σε μία κακοπροαίρετη αμφισβήτηση του φρονήματος και της αγωνιστικότητας ή ακόμη και της πίστης των Επισκόπων μας, χωρίς να υπολογίζουν την περίσκεψη και την περισυλλογή, την προσευχή και τα δάκρυα που χρειάστηκαν για να ληφθούν οι δύσκολες και για όλους επώδυνες αυτές, αλλά αναγκαίες όπως τελικά φαίνεται εκ του αποτελέσματος, αποφάσεις. Είναι ακόμη οι αντιδράσεις αυτές προϊόντα εγωισμού και ανυπακοής, που αμφότερα λειτουργούν ως βραδυφλεγείς βόμβες στα θεμέλια της Εκκλησίας και πρέπει να εξουδετερώνονται. Εχω προσωπικά ακλόνητη εμπιστοσύνη στους Επισκόπους μας και στην Ιερά Σύνοδο που συγκροτούν, γιατί ξέρω ότι τους φωτίζει το Αγιο Πνεύμα και τους καθοδηγεί ο δομήτωρ της Εκκλησίας μας Κύριος.
Στις κρίσιμες και οριακές στιγμές, υπακοή στους Επισκόπους σημαίνει υπακοή στο Αγιο Πνεύμα που τους οδηγεί και τους φωτίζει, γιατί αν δεν συνέβαινε αυτό – κατά τα λόγια του Ιησού Χριστού – η Εκκλησία θα είχε διαλυθεί. Κι όπου ακόμη κάτι άλλο θεωρούμε ότι θα μπορούσε να είχε γίνει, ας μείνουμε με την Εκκλησία, που την εκφράζουν οι Επίσκοποι και όχι ο άρρωστος εγωισμός μας, ακόμη κι αν κάπου αστοχεί‧ γιατί έξω από αυτήν δεν υπάρχει σωτηρία και δεν μπορούμε να βρούμε τον Χριστό. Οχι μόνο στις κρίσεις, αλλά και στην καθημερινότητά μας.
