Επιδίωξη του Διαβόλου αποτελεί να καταστεί ο άνθρωπος υπόδικος στην Κρίση του Θεού. Αυτό τον σκοπό προσπαθεί να επιτύχει, υποβάλλοντας τους πιστούς και την Εκκλησία ολόκληρη σε πειρασμούς. Ο Κύριος όμως υποσχέθηκε ότι στους πειρασμούς θα μας υπερασπίζεται, θα μας προστατεύει και θα μας ενισχύει το Άγιο Πνεύμα.
α΄. Η συνηγορία εις τους πειρασμούς των πιστών
Στην Καινή Διαθήκη είναι γνωστή η έννοια του Σατανά ή του Διαβόλου ως «κατηγόρου» ή «αντιδίκου» των πιστών. Πρέπει λοιπόν υπ’ αυτή την προϋπόθεση να ερμηνεύονται όσα στην Καινή Διαθήκη αναφέρονται περί των πειρασμών του Κυρίου και των πιστών από τον Σατανά και τα όργανά του.
Μελετώντας κανείς τα χωρία της Καινής Διαθήκης περί του «πειρασμού» στον οποίο ο «αντίδικος» και «κατήγορος» των πιστών εμβάλλει σε κάθε έναν πιστό και στην Εκκλησία ως σύνολον, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι στον Σατανά αποδίδονται όλες οι δοκιμασίες της Εκκλησίας, δηλαδή οι κατηγορίες εκ μέρους των Ιουδαίων και των ειδωλολατρών, οι διχοστασίες εντός της Εκκλησίας, η με κάθε τρόπο διαστροφή και παραμόρφωση της αλήθειας της παραδόσεως, η απιστία του κόσμου γενικά. Κατά τους έσχατους καιρούς θα πληθυνθεί η ανομία, το δε κακό θα απειλήσει σοβαρά την υπόσταση της Εκκλησίας (Ματθαίου κδ΄, 12, Λουκά ιη΄, 8, Προς Θεσσαλονικείς Β΄, β΄, 3, Αποκαλύψεως κεφάλαιο ιστ΄). Ολα αυτά συνιστούν τον «πειρασμόν» των εσχάτων καιρών, τον οποίο κατά την αποχαιρετιστήρια ομιλία η Εκκλησία υπερνικά με τη βοήθεια και τη συμπαράσταση του Αγίου Πνεύματος – Παρακλήτου. Στο ευαγγέλιο και στις επιστολές του Ιωάννου αναφέρονται οι προσβολές του «κατηγόρου» και του «αντιδίκου» εναντίον της Εκκλησίας και αντιστοίχως η συνηγορία και βοήθεια του «Παρακλήτου».
β΄. Η συνηγορία του Παρακλήτου υπέρ της Εκκλησίας στον παρόντα αιώνα κατά του «κατηγόρου», ήτοι του διαβόλου.
Με όλα τα προηγούμενα καταδεικνύονται, νομίζουμε, οι λόγοι για τους οποίους ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διετήρησε τον δικανικό όρο «Παράκλητος» προς έκφραση των λειτουργημάτων του Πνεύματος στη Χριστιανική κοινότητα και μέσω αυτής στον κόσμο. Οχι µόνον η στον Ιουδαϊσμό ήδη ευρέως γνωστή εικόνα του Σατανά ως «κατηγόρου» και του Πνεύματος ως «Παρακλήτου» των δικαίων ενώπιον του διαρκούς ουρανίου δικαστηρίου, αλλά και η αντίληψη της πρώτης Χριστιανικής κοινότητος περί του Πνεύματος ως εσχατολογικού δώρου κατά την περίοδο της αποβολής του Σατανά από τον ουρανό, και επί της γης συντόνου δραστηριότητάς του, για να θέσει τους πιστούς υπό την κατηγορία προ του θρόνου του επερχομένου Κριτού, συνέβαλαν στην απόφασιν του Ευαγγελιστού να χρησιμοποιήσει τον δικανικό όρο «Παράκλητος». Το αποκαλυπτικό και δικαστικό λειτούργημα του Παρακλήτου στον κόσμο κατατείνει προς έναν σκοπό, την διάσωση και απαλλαγήν των πιστών από την σατανική κατηγορία. Η Ανάσταση και η κρίση στο τέταρτο Ευαγγέλιο δεν είναι απλώς γεγονότα του τέλους των πάντων, αλλά γεγονότα της εποχής των εσχάτων, εντός των οποίων είχε τη συνείδηση ότι εβίωνε η πρώτη Χριστιανική κοινότητα. Για τους οφθαλμούς της πίστεως, αμφότερα είναι γεγονότα συμβαίνοντα ανά πάσαν στιγμή εντός της ζωής του κόσμου. Θα κορυφωθούν και θα αποκαλυφθούν ενώπιον πιστών και απίστων μόνον στο τέλος της ιστορίας, στη γενική ανάσταση και στην τελική κρίση. Κατά παρόμοιο τρόπο και η συνηγορία του Παρακλήτου μετά της κοινότητας και του Πατρός, έναντι του Σατανά του μοχθούντος όπως θέσει υπό κατηγορία τους πιστούς, είναι διηνεκής, θα κορυφωθεί και θα αποκαλυφθεί σε όλους κατά την ημέρα της τελικής Κρίσεως.
Το αποκαλυπτικό έργο του Παρακλήτου στην εκκλησιαστική κοινότητα έχει άμεση σχέση προς την ιδιότητα Αυτού ως συνηγόρου των πιστών ενώπιον του Θεού. Η υπό την καθοδήγηση του Πνεύματος ακριβής γνώση της κοινότητος, όσον αφορά στο νόηµα του Ιησού Χριστού και στα µέλλοντα να συμβούν, αναφέρεται αμέσως στη δραστηριότητα του αντιδίκου Διαβόλου, ο οποίος επιχειρεί να διαστρέψει αμφότερα, την Χριστολογία και την Εσχατολογία της κοινότητας. Το Πνεύμα, κατά τον Ιωάννη, είναι ο «Παράκλητος» διότι αποτελεί τον ενώπιον του Θεού συµπαραστάτη και συνήγορο των αγωνιζομένων πιστών κατά του «κατηγόρου».
Οταν ο Κύριος και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης χρησιμοποίησαν τον δικανικό όρο «Παράκλητος» σε δήλωση των ενεργειών του Πνεύματος στην Εκκλησία μετά την εκ του κόσμου έξοδο του Υιού του Θεού, είχαν υπ᾽ όψιν τους την διδασκαλία περί του Πνεύματος ως μεσίτου στην Παλαιά Διαθήκη και στον Ιουδαϊσμό. Την παλαιότερη αυτή άποψη ο Κύριος συμπλήρωσε και έδωσε νέον περιεχόµενον σ’ αυτή, αφού με την είσοδό Του στη ιστορία, με τον θάνατό Του, την Ανάστασή Του και με την ίδρυση της Εκκλησίας προκάλεσε όλως ειδικής φύσεως βαθιά κρίση στον κόσμο και στον άνθρωπο, η δε νέα δε φάση του πολέμου εναντίον της Εκκλησίας εκ μέρους του «Κατηγόρου-Σατανά», ήταν εκείνη η οποία θα προσδιόριζε το κύριο έργο του Αγίου Πνεύματος-Παρακλήτου ως μεσίτου μεταξύ των πιστών.
Το Αγιο Πνεύμα χορηγούμενο στους πιστούς αναδεικνύει τα τέκνα του Θεού. Αυτή η μεγάλη προοπτική επιβάλλει να εργαζόμαστε με συνέπεια και υπευθυνότητα για την αύξηση του λαού του Θεού.
