Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως είναι π.χ. η Γερμανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, η Ιταλία και άλλες, παρά την άρση των σχετικών με τη Θεία Λατρεία μέτρων που είχαν επιβάλει εξαιτίας της πανδημίας του κορωνοϊού, απαγορεύουν στις ευρισκόμενες στην επικράτειά τους κοινότητες Ορθοδόξων να μεταδίδουν τη Θεία Κοινωνία με τον παραδοσιακά ορθόδοξο τρόπο. «Οχι Θεία Μετάληψη με την ίδια Λαβίδα», λένε. «Μόνο με ξεχωριστά κουταλάκια». Σαν αυτά, θα προσθέσουμε εμείς, που είχε ο Κύριος τη νύχτα του Μυστικού Δείπνου και τα μοίρασε στους Μαθητές Του, για να μην μολύνει ο ένας τον άλλον! Το άκρον άωτον της αναισχυντίας από αυτούς που πρόδωσαν τον Χριστό: Τις «αλεπούδες» του Αισώπου που κόψανε τις «ουρές» τους, για να είναι πιο ελεύθερες. Και δεν προσπαθούν σήμερα, παρά να πείσουν τις άλλες «αλεπούδες» να τις μιμηθούν κάνοντας και αυτές το ίδιο, για να είναι όλες ομοιόμορφες. Τις αναγκάζουν να το πράξουν απειλώντας, αλλιώς να κλείσουν τις «φωλιές» τους, διότι δεν ανέχονται να τις βλέπουν να «καμαρώνουν» με τις φουντωτές «ουρές» τους, που εκείνες τις έκοψαν ως άχρηστες.
Oμιλούμε εδώ, όπως είναι προφανές, για τους λεγόμενους «Χριστιανούς» της Δύσης. Τους Παπικούς, τους Προτεστάντες και τους άλλους, οι οποίοι θέλουν να μετατρέψουν την ορθόδοξη Θεία Λειτουργία με το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας που δεσπόζει σε αυτήν έτσι ώστε να τελείται στις χώρες τους από Ορθοδόξους πιστούς, όχι όπως μας δίδαξε ο ίδιος ο Κύριος, αλλά όπως αυτοί τελούν τις δικές τους Λειτουργίες. Μιλούν για τον Χριστό, χωρίς τον Χριστό! Είναι όλοι εκείνοι, που επειδή δεν τους βόλευε το αληθινό Πρόσωπο του Χριστού, έφτιαξαν ένα είδωλο του Ναζωραίου με τα δικά τους πρότυπα και τις δικές τους αντιλήψεις, το βάφτισαν «Χριστό» και το προσκυνούν έκτοτε ως Θεό! Εναν ψεύτικο «Χριστό» που μόνο Χριστός δεν είναι. «Ποιηθέντα» από αυτούς, όχι γεννηθέντα -όπως φανερώθηκε στους ανθρώπους- από τα άχυρα της Φάτνης στη Βηθλεέμ. «Ομοούσιον», όχι βέβαια «τω Πατρί», αλλά της κοσμοαντίληψης των «κατασκευαστών» του ομοιώματός Του. Εναν Χριστό πολεμοχαρή, αιμοβόρο, εξουσιομανή. Που συνθλίβει όσους αντιστέκονται στην κυριαρχία του στον κόσμο. Ή στην καλύτερη για αυτούς περίπτωση, τους αναγνωρίζει κάποια δικαιώματα, όταν καταφέρνει με την ισχύ των όπλων να τους κάνει δούλους μέσα στα σπίτια τους, αρκεί να μην πειράζουν τις αποικιοκρατικές δομές της χώρας τους, που συντηρούν την κυριαρχία του εξουσιαστή τους.
Αυτός είναι ο Χριστός της Δύσης! Και όσοι αμφιβάλλουν για του λόγου το ασφαλές, ας αναλογιστούν: Ποια χριστιανική ευρωπαϊκή χώρα από τις λεγόμενες μεγάλες της ηπείρου μας, δεν έκανε πολέμους με τον Σταυρό ως σημαία της; Και ποια έμεινε έξω από τη χριστιανοπρεπή αποικιοκρατική μανία που ρήμαζε τους λαούς από όπου περνούσε, σαν τον λίβα που καίει τα σπαρτά; Και ύστερα ψάχνουμε να βρούμε γιατί οι πρώην δούλοι, μόλις αναδύονταν από τα σκοτάδια της αποικιοκρατίας και της εκμετάλλευσης, απέστρεφαν το πρόσωπό τους από τον Χριστό, τον αληθινό Θεό της Ειρήνης και της Αγάπης και προσχωρούσαν μαζικά στη θρησκεία του «Προφήτη», που εκτρέφει κατ’ εντολήν αυτού τους «Τζιχαντιστές»: Σφάξτε, σκοτώστε τους απίστους! Ποιος από όλους αυτούς τους «χριστιανικούς» λαούς της Ευρώπης – και όχι μόνον – που παραποίησαν την Εικόνα του γλυκύτατου Ναζωραίου, του Επαναστάτη της «αλλοτριώνουσας Αγάπης» που γίνεται αγκαλιά ακόμη και στον εχθρό, από αυτούς που συκοφάντησαν στον κόσμο το Ονομά Του, αισθάνθηκε ποτέ την ανάγκη να ζητήσει εμπράκτως συγγνώμη για τις κατ’ εξακολούθηση προδοσίες τους σε βάρος Εκείνου που τον λατρεύουν ως Θεό; Αλίμονο. Μπορεί να κρεμάστηκε ο Ιούδας συναισθανθείς το μέγεθος της προδοσίας του προς τον Θεάνθρωπο Ιησού. Συνεχίζουν όμως -δυστυχώς- το έργο του ακόμη και σήμερα οι διάφοροι ιδεολογικοί του απόγονοι.
Σκληροί και αμετανόητοι οι «Χριστιανοί» της ευρωπαϊκής Δύσης, «ιμπεριαλιστές» ακόμη και σε θέματα λατρείας, θέλουν να επιβάλουν τις απόψεις τους στους Ορθοδόξους, που χωρίς να είναι άτρωτοι από τον «ιό» της αμαρτίας, κρατούν πάντως άσβεστη τη «φλόγα» της πίστης στον αληθινό Χριστό. Εχω και με άλλη ευκαιρία σημειώσει, κατά την περίοδο των «λουκέτων» στις Εκκλησίες, ότι όποιος φοβάται τη Θεία Κοινωνία, που πρέπει να τη μεταλαμβάνουμε με το κοινό Ποτήριον, όπως ακριβώς μάς υπέδειξε ο ίδιος ο Κύριος με το «πίετε εξ αυτού πάντες», φοβάται σε τελευταία ανάλυση τον Χριστό. Και όποιος φοβάται τον Χριστό, δεν πιστεύει σε Αυτόν. Απλά και ξεκάθαρα λόγια. Λόγια που καλούν εκ νέου επιτακτικά όσους ενοχλήθηκαν από την κριτική που ασκήσαμε στη δήλωση του Οικουμενικού Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, σύμφωνα με τον οποίο «σήμερα δεν κινδυνεύει η πίστη» (εννοείται η ορθόδοξη), να απαντήσουν σε δύο καυτά ερωτήματα που θέτει η επικαιρότητα: Τι ακριβώς πολεμάνε σήμερα οι ευρωπαίοι «Χριστιανοί» στις ορθόδοξες Εκκλησίες της Δύσης; Και τι σημαίνει τελικά «διωγμός» της θρησκευτικής πίστης στη σύγχρονη εποχή; Κατά τρόπο μάλιστα αντίθετο προς όσα επιτάσσει στο άρ. 9 η Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Τους κινδύνους για την πίστη μας τους έχω επισημάνει σε πρόσφατο άρθρο μου και δεν θα επανέλθω σε αυτό.
Μας μένει όμως ακόμη μία απορία: Τι άλλο θα μπορούσε να προσδοκά σήμερα κάποιος από τους «χριστιανικούς» λαούς της Ευρώπης, όταν έχει τα «δείγματα της γραφής» τους, που σε θεσμικό επίπεδο τα έδωσαν κατά τη σύνταξη της Ευρωπαϊκής Συνθήκης, δηλ. του Ευρωπαϊκού Συντάγματος; Το έγραψα και με άλλη ευκαιρία στο παρελθόν. Οσοι περίμεναν να δουν στο προοίμιο του Καταστατικού Χάρτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης να καταγράφονται πιστά οι παράγοντες που διαμόρφωσαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, απογοητεύθηκαν οικτρά, αφού από τους παράγοντες αυτούς έλειπε ο σπουδαιότερος: ο Χριστιανισμός. Οι «Αρχιτέκτονες των Βρυξελλών» εσκεμμένα παρέλειψαν να μνημονεύσουν τη συμβολή του «Καλού Σπορέα» στην πολιτιστική εσοδεία της γηραιάς Αλβιόνος. Προφανώς για να μην κακοκαρδίσουν τους μουσουλμάνους πολίτες ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών, στις οποίες εισήλθαν ως μετανάστες – παράνομα οι περισσότεροι από αυτούς – όχι βέβαια για να φροντίσουν το «δέντρο» που «φύτεψε» πριν από 2.000 περίπου χρόνια ο ειρηνοποιός λόγος του Ναζωραίου, αλλά για να το «κόψουν» και στη θέση του να «φυτέψουν» το «δέντρο» του Προφήτη, που παράγει «καρπούς» εκδίκησης. Τα κατά καιρούς αιματηρά γεγονότα με πρωταγωνιστές μουσουλμάνους φονταμενταλιστές, ιδίως σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας και του Βελγίου, ήσαν απλώς προειδοποιητικές «τσεκουριές» στο ενοχλητικό «δέντρο» του Χριστιανισμού.
