Η σημερινή Ελλάδα μοιάζει σε πολλά με την προεπαναστατική Ελλάδα. Ας δούμε τις σχετικές ομοιότητες. Κατ’ αρχάς η πρώτη μας βασική διαπίστωση είναι ότι η Ελλάδα και τότε ήταν, αλλά και σήμερα είναι μια κατεχόμενη χώρα: Τότε από τους Οθωμανούς τυράννους της, σήμερα από τους ποικιλώνυμους Εθνοπατέρες της. Επίσης τότε υπήρχαν οι Κοτζαμπάσηδες, σήμερα έχουμε τους Νέους Κοτζαμπάσηδες. Και στις δύο περιπτώσεις ήσαν, όπως και σήμερα, οι νομείς της αληθινής εξουσίας στην Ελλάδα. Τότε κυβερνούσαν στην ουσία την Ελλάδα με την ανοχή του Σουλτάνου, ο οποίος ενδιαφερόταν μόνο για την διατήρηση του status της κυριαρχίας του επί της Ελλάδος και για την είσπραξη των φόρων από τους ραγιάδες. Σήμερα κυβερνούν την χώρα με την ανοχή και την ψήφο του Ελληνικού Λαού, τον οποίο βαυκαλίζουν συνεχώς με ψεύτικες αλήθειες, για να τούς διατηρεί στην εξουσία. Δίνουν στον λαό ψιχία, με τα οποία αγωνίζεται να επιβιώσει, ενώ οι ίδιοι προβλέπουν για τον εαυτό τους παχυλές αμοιβές και πολλά προνόμια, που αυξάνουν τον πλούτο τους . Η αποθέωση της κοροϊδίας είναι ότι έδωσαν στον λαό το «σκήπτρο» του κυρίαρχου του παιχνιδιού, ενώ παράλληλα τον χαρακτήρισαν «πηγή κάθε εξουσίας». Φρόντισαν μάλιστα να το γράψουν αυτό και στο Σύνταγμα, για να μη υπάρχει ουδεμία αμφισβήτηση περί αυτού. Όλα στο όνομα του Λαού τα κάνουν οι Νέοι Κοτζαμπάσηδες. Ακόμη και τις δικτατορίες τους (με ή χωρίς στολή). Εμείς βέβαια ιστορικά γνωρίζουμε μόνο τα στρατιωτικά πραξικοπήματα. Ωστόσο τα Ιουλιανά του 1965 φρόντισαν να καθιερώσουν στην πολιτική ζωή του τόπου τα «συνταγματικά πραξικοπήματα», που χρεώνονται στον τότε Βασιλιά Κωνσταντίνο Β΄, ο οποίος ήθελε να κυβερνά την χώρα με δικές του Κυβερνήσεις, τις οποίες όμως δεν ενέκρινε ποτέ ο Ελληνικός Λαός. Πρέπει να σημειωθεί εδώ εν παρενθέσει ότι τα συνταγματικά πραξικοπήματα των Ιουλιανών του 1965 τα επανέλαβαν 50 χρόνια αργότερα οι Νέοι-Κοτζαμπάσηδες της «αριστεράς του τίποτα», όταν έγιναν κυβέρνηση, για να μπορέσουν να συνάψουν έτσι με τους Σκοπιανούς «πειρατές» της ιστορίας μας την κατάπτυστη «Συμφωνία των Πρεσπών».
Εν πάση περιπτώσει επιστρέφοντας στα Ιουλιανά μετά την παρέκβαση αυτή παρατηρούμε ότι η ανώμαλη πολιτική περίοδος. που διαμορφώθηκε και ταλαιπώρησε την χώρα επί μακρόν, επέτρεψε σε ορισμένους επίορκους αξιωματικούς του στρατού να καταλύσουν την δημοκρατική νομιμότητα και με το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 να εγκαθιδρύσουν την δικτατορία των Συνταγματαρχών. Οι Απριλιανοί επιβήτορες της εξουσίας παρέμειναν σε αυτήν επί μια επταετία, ενώ το αυταρχικό καθεστώς, που εδημιούργησαν, κατέρευσε το 1974 με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, την οποία προκάλεσαν οι πραξικοπηματίες Συνταγματάρχες, όταν αποπειράθηκαν να εξαγάγουν την δικτατορία τους και στην Κύπρο με το εκεί όργανό τους, Νίκο Σαμψών, ο οποίος επιχείρησε να ανατρέψει τον νόμιμο Πρόεδρο αυτής, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Βρήκε τότε η Τουρκία την ευκαιρία, εφ’ όσον ήταν εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου, βάσει των Συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου, να στείλει τις ορδές του Αττίλα στην Μεγαλόνησο, με το πρόσχημα της προστασίας της τουρκικής μειονότηγας της Κύπρου και να καταλάβει δια των όπλων το 40% του εδάφους της, μολονότι τότε η τουρκική μειονότητα ανήρχετο στο 18% του συνολικού Κυπριακού πληθυσμού! Η κατάσταση αυτή διαρκεί, δυστυχώς, μέχρι σήμερα και τείνει να παγιωθεί, αφού 50 και πλέον χρόνια απο τότε ουδείς εκ των μεγάλων, που υπέγραφαν τότε προθύμως τα ομόφωνα καταδικαστικά Ψηφίσματα του ΟΗΕ εναντίον της Τουρκίας ενδιαφέρεται πια σήμερα για την επάνοδο των πραγμάτων στην προτέρα κατάστασή τους. Γι’ αυτό η Τουρκία είναι ανυποχώρητη στην λύση των δύο κρατών στην Κύπρο. Τί να πρωτοθαυμάσει λοιπόν κάποιος σήμερα προσεγγίζοντας το Κυπριακό πρόβλημα; Την δική μας ανικανότητα ή αφέλεια; Την διπροσωπία των «μεγάλων»; Ή την αποφασιστικότητα των Τούρκων να πετυχαίνουν, με την ανοχή ή την στήριξη των «μεγάλων» τούς στόχους που διεκδικούν; Δεν πρέπει πάντως να λησμονούμε ότι η εθνική τραγωδία της Κύπρου φέρει την υπογραφή των Ελλήνων πραξικοπηματιών του 1967. Έργο των Νέων Κοτζαμπάσηδων είναι αυτή η απελπιστική συρρίκνωση του Ελληνισμού.
Την απαράδεκτη κατάσταση που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα από την Μεταπολίτευση και εντεύθεν την περιγράφει πολύ χαρακτηριστικά μια άποψη που παρατηρεί ότι «η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι καταχράσθηκε το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας. Διότι έμαθε τους πολίτες της να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιονισμό». Η άποψη αυτή, για να αποκτήσει προφανώς μεγαλύτερο κύρος, αποδίδεται στον Ισοκράτη. Πρέπει ωστόσο να παρατηρηθεί ότι ο Ισοκράτης ουδέποτε είπε αυτά που τού αποδίδονται. Ο μεγάλος αυτός Αθηναίος ρήτορας τις καταστάσεις, που περιγράφει η προαναφερθείσα άποψη, δεν τις αναφέρει στον σχετικό Αρεπαγιτικό λόγο του ως αρνητικό προηγούμενο μιας ανάλογης κατάστασης που τάχα εβίωσαν οι Αθηναίοι σε κάποια εποχή. Τίς μνημονεύει ως μια αναγκαία συνέπεια, εάν οι Αθηναίοι δεν ακολουθούσαν όσα τους υπεδείκνυαν ο Σόλωνας και ο Κλεισθένης, οι οποίοι ρόντιζαν να διαπλάσουν τους Αθηναίους πολίτες με τέτοι τρόπο, ώστε να μή διολισθήσουν ποτέ σε καταστάσεις, που τις απεδοκίμαζε η Αθηναϊκή Δημοκρατία. Σε εμάς όμως σήμερα η προαναφερθείσα άποψη ανατικατοπτρίζει με απόλυτη πιστότητα την εικόνα της Ελλάδος της Μεταπολίτευσης. Για να δανεισθούμε την σχετική ρήση του Σεφέρη, πρέπει να πούμε ότι, όπου κι’ αν κοιτάξεις αυτή την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, σε πληγώνει η θωριά της.
Ένα άλλο τέλος κοινό στοιχείο, που συνδέει την Ελλάδα της Εθνεγερσίας με την σημερινή Ελλάδα είναι η συμβίωσή της με το μουσουλμανικό στοιχείο. Τότε η συμβίωση αυτή ήταν αναγκαστική, αφού οι Οθωμανοί μουσουλμάνοι ήσαν οι κατακτητές μας. Σήμερα η συμβίωσή μας με τους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες είναι τεχνητή, κατασκευασμένη, αφού οι αδιάφοροι για την χώρα Νέοι-Κοτζαμπάσηδες άνοιξαν διάπλατα τις πόρτες των συνόρων, για να εισέλθουν ανεμπόδιστα οι λαθρομετανάστες ή αδιαφόρησαν να αποβάλουν όσους κατάφεραν να τις παραβιάσουν με αποτέλεσμα να βρίσκονται σήμερα στην Ελλάδα τέσσερα εκατομμύρια (4.000.000) περίπου μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες, που υποθηκεύουν την προοπτική επιβίωσης του Έθνους. Για να απαλλαγούν οι προπάτορές μας από τους μουσουλμάνους, που τους έπνιγαν τότε, χρειάσθηκε να πάρουν τα όπλα και να πολεμήσουν σκληρά, για να ανακτήσουν την ελευθερία τους. Η σημερινή εθνεγερσία όμως δεν χρειάζεται όπλα. Οι μουσουλμάνοι εισβολείς αόπλως εισήλθαν στην χώρα. Γι’ αυτό αόπλως πρέπει να εκδιωχθούν από αυτήν, όπως βέβαια μαζί με αυτούς και οι Νέοι-Κοτζαμπάσηδες, που έφεραν την Ελλάδα στη σημερινή κατάντια. Ένα μόνο όπλο έχει στη διάθεσή του ο Ελληνικός Λαός: την ψήφο του. Εάν το χρησιμοποιήσει σωστά, μπορεί να ξανασυνδεθεί με την Ελλάδα, που μάς κληροδότησαν οι προπάτορες μας της Εθνεγερσίας. Μια Ελλάδα που καθοδηγείτο εκ του ασφαλούς από το παραδοσιακό τρίπτυχο «Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια». Η σημερινή κρίση ταυτότητας του Ελληνικού Έθνους είναι αποτέλεσμα της απομάκρυνσης του Νέου Ελληνισμού από αυτό το τρίπτυχο.
Μόνο λοιπόν μια νέα Εθνεγερσία με την προαναφερθείσα έννοια μπορεί να ανακόψει την περαιτέρω ολίσθησή μας στον κατήφορο της αλλοτρίωσης και να θέσει τις βάσεις της εθνικής μας αναγέννησης.
