Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά, Πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μ. Μεσσηνίας
Ένα παράπονο, που εκφράζεται όμως μέσα από ένα “κατηγορώ” εναντίον των μαθητών Του, βιώνουμε μέσα από την ευαγγελική περικοπή της Κυριακής Ι’ εβδομάδος του Ευαγγελίου του Ματθαίου.
Ένας πονεμένος πατέρας ζητά τη βοήθεια του Χριστού, ώστε να θεραπευθεί ο σεληνιαζόμενος υιός του. Το παιδί του υποφέρει και αυτός υποφέρει περισσότερο όταν συμβαίνει αυτό και ο Χριστός υποφέρει ακόμα πιο πολύ όταν υποφέρουν τα παιδιά Του.
Κάποιος βέβαια θα αναρωτηθεί “Μα δεν έκανε τίποτα αυτός ο πατέρας για το παιδί του ;;;” Φυσικά και έκανε!!! Μπορεί να το είχε πάει σε γιατρούς, σε ειδικούς, να είχε ζητήσει τη βοήθεια πολλών. Όμως ως φαίνεται, δεν κατάφερε κανένας τους να κάνει κάτι. Το πήγε και στους μαθητές του Χριστού, όμως τελικά ούτε εκείνοι κατάφεραν να το θεραπεύσουν. Κι εδώ αρχίζει η “κατηγορία” εναντίον τους. Γιατί άραγε;;; Μήπως δεν είχαν πίστη, μήπως η πίστη τους ήταν ελλιπής και αναιμική;;; Και κάπου εδώ αρχίζει το “κατηγορώ” του Κυρίου.
Στην κίνηση του πατέρα και στην αδυναμία των μαθητών ο Χριστός απαντά με έναν ελεγκτικό τρόπο, “ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη”[1], βάζοντας έτσι και τους “κατηγορουμένους” μαθητές Του και τον “κατήγορο” πατέρα στην ίδια μοίρα, ως μέλη της ίδιας κοινωνίας. Μια κοινωνία και μια γενεά άπιστη που εμποδίζεται να βιώσει την ευεργετική δύναμη και ενέργεια και το θαύμα.
Το ίδιο βέβαια θα έλεγε ο Χριστός και σε όλους αυτούς τους ορθολογιστές και μεγάλο-ιδεολόγους της σημερινής κοινωνίας. Όλους αυτούς που κάθε ώρα και στιγμή είναι έτοιμοι να ρίξουν τα βέλη τους εναντίον της Εκκλησίας και των λειτουργών Της. Η ίδια παρατήρηση ταιριάζει σε όλους αυτούς που πάντοτε έχουν ένα πικρό σχόλιο για να περιγράψουν τυχόν αδυναμίες ή την, κατ’ αυτούς, ανεπάρκεια των κληρικών. Ξεχνούν όμως ότι και οι Μαθητές του Χριστού και οι κατήγοροί τους ανήκουν στην ίδια γενεά. Το ίδιο συμβαίνει και με τους κληρικούς μας. Δεν φύτρωσαν οι ιερείς!!! Από τα σπλάγχνα της κοινωνίας βγήκαν. Σε οικογένειες μεγάλωσαν και στους δρόμους που βαδίζει ο κάθε άνθρωπος βαδίζουν κι αυτοί. Στα σχολεία που φοίτησαν όλα τα παιδιά φοίτησαν κι αυτοί. Άρα η ευθύνη για τη χλιαρότητα στην πίστη και την άτονη ζωή, δεν βαρύνει σώνει και καλά τους κληρικούς μας αλλά, σε μεγάλο βαθμό, ολόκληρη την κοινωνία μας. Όλοι τελικά έχουμε ευθύνη.
Όσο το κακό πληθαίνει και η ζωή μας μολύνεται από τον ιό της αμαρτίας, τόσο γεννάται η ανάγκη για την παρουσία ευλογημένων κληρικών που θα οδηγήσουν τον λαό σε οδούς σωτηρίας. Οι κληρικοί, οι διάδοχοι των Αποστόλων, είναι αυτοί που θα φέρουν τελικά τον Θεόν στη ζωή των ανθρώπων αλλά και τους ανθρώπους πιο κοντά στον Θεόν.
Ποιοι κληρικοί όμως θα μεριμνήσουν γι’ αυτά;;; Που θα βρούμε τέτοιους κληρικούς;;; Μην ψάχνουμε…. Δεν υπάρχουν στο εμπόριο, ούτε μπορούμε να κατασκευάσουμε κατά παραγγελία “αγίους”. Η αγιότητα δεν κατασκευάζεται…. Η αγιότητα βιώνεται!!!!
Πως όμως θα βιώσει κάποιος την αγιότητα σε μια σαθρή και σάπια κοινωνία;;; Πως θα δει το Φως το Αληθινόν όταν φοράει συνέχεια τα μαύρα γυαλιά του εγωισμού;;; Πως θα τα βιώσουμε όλα αυτά;;; Μόνον όταν παραμερίσουμε το “Εγώ” και ανακαλύψουμε το “Εμείς” και γίνουμε μέλη μιας κοινωνίας συνύπαρξης, συνοχής και αλληλεγγύης. Μόνο τότε;;;
Όχι μόνο τότε…!!! Αλλά και όταν η πίστη μας είναι τέτοια που να μπορεί να μετακινήσει βουνά, τα βουνά που στέκουν ως εμπόδια ανάμεσα σε εμάς και στον Θεόν. Αυτό στηλίτευσε ο Χριστός. Την απιστία!!!
Χωρίς να κατακρίνει, να ελέγχει ποσοτικά, ή να θίγει το πώς πιστεύουν ή το πόσο πιστεύουν, χωρίς να τους απορρίπτει για την απιστία, αλλά υπομημνίσκοντάς τους το ότι πρέπει να πιστεύουν!!!
Μέσα λοιπόν από την κοινωνία της πίστης, της ελπίδας και της μετ’ αλλήλων αγάπης θα βγουν νέοι μαθητές του Χριστού, έτοιμοι να θεραπεύσουν τον κάθε άνθρωπο, με πίστη και με γνώμονα της θεία διδασκαλία Του.
Ας αναλογισθούμε λοιπόν σε τι είδους κοινωνία ζούμε, τίνος γενεάς μέλη είμαστε και τότε, μόνο τότε, θα καταλάβουμε πως για να αλλάξει η κοινωνία και να γίνει καλύτερη πρέπει να αποφασίσουμε να αλλάξει ο καθένας μας ξεχωριστά.
[1] Ματθ. 17, 17
