Γράφει ο π. Αντώνιος Χρήστου
Ο Οσιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας (εξού και Παφλαγόνας) και ήταν γόνος πλουσίων οικονομικά γονέων. Οι γονείς του όμως αν και πλούσιοι, δεν έκαναν το λάθος (που κάνουμε δυστυχώς οι περισσότεροι σύγχρονοι γονείς, ακόμη και αν οικονομικά είμαστε μέτριοι ή φτωχοί). Φρόντισαν να διδάξουν στο τέκνο τους από νωρίς, από την τρυφερή του ακόμη παιδική ηλικία, να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων. Πραγματικά είναι η ιδανική και ορθή χρήση που μπορεί να κάνει κανείς στη διαχείριση των χρημάτων, αν θέλουμε να είμαστε διαχειριστές και όχι σκλάβοι τους.
Σε ώριμη ηλικία, οι ευσεβείς γονείς του Οσίου Στυλιανού κοιμήθηκαν. Αφού ο Οσιος φρόντισε για τα απαραίτητα και αναγκαία για τα της ταφής τους, στη συνέχεια ως καλύτερο εφόδιο για την ψυχή τους και τη δική του, διαμοίρασε όλη τη μεγάλη και πλούσια κληρονομιά του και πήγε στην έρημο για να αγωνιστεί ως ασκητής και να φορέσει το Αγγελικό Σχήμα. Οχι δηλαδή ότι και η «κοσμική» ζωή του διέφερε πολύ, αφού ήδη ζούσε ως Μοναχός στον κόσμο, γιατί ο «μοναχισμός» και ο «κόσμος» δεν είναι πάντα τόπος, κυρίως είναι τρόπος και ο Οσιος Στυλιανός σαν ώριμος καρπός όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, επέλεξε τη ζωή που αγάπησε από την παιδική του ηλικία, να ζει δηλαδή ως δούλος Χριστού, αφιερωμένος ψυχή τε σώματι.
Οπως ήταν φυσικό, στην έρημο ο Οσιος Στυλιανός γνωρίστηκε και συνδέθηκε πνευματικά με άλλους ασκητές που τον μύησαν και τον εισήγαγαν μετά από πολυετή δοκιμασία στον μοναχικό τρόπο ζωής. Η προσευχή, η νηστεία, η εγκράτεια, η κακοπάθεια, η Αγρυπνία, οι Ακολουθίες, η Θεία Λειτουργία, η εξομολόγηση και η Θεία Κοινωνία, ήταν η κύρια ασχολία του σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο. Με τους άλλους κοντινούς ασκητές, που ζούσε μαζί τους και κοντά τους, τους ένωνε αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια σε αυτά που οφείλουμε όλοι να δείχνουμε όπως είναι ο σεβασμός και η προσωπικότητα, ακόμη και οι ιδιορρυθμίες και τα σφάλματα των άλλων.
Τόσο ο βιογράφος του Αγίου, όσο και η Ιερά παράδοση της Εκκλησίας μας, λέει ότι ο Οσιος δεν λύπησε ποτέ κανέναν αδελφό ή προσκυνητή. Η μεγάλη του χαρά ήταν μάλιστα διακριτικά και αθόρυβα να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές, που πολλές φορές ο πειρασμός ή κακός και μη θεραπευμένος εσωτερικός εαυτός κάποιων μοναχών, έφερνε την ταραχή και την ακαταστασία. Αποτέλεσμα όλων αυτών των αρετών που καλλιέργησε ο Οσιος, ήταν η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής να υπερβεί την έρημο και τα κελιά των μοναχών και να φθάσει μέχρι τις πόλεις και τα χωριά της ευρύτερης περιοχής. Οπως για τρανούς μοναχούς σαν τον Οσιο Αντώνιο, τον Οσιο Ευθύμιο, τον Οσιο Σάββα και άλλους τέτοιου μεγέθους Οσίους Ασκητές, έτσι και για τον Οσιο Στυλιανό πολλοί κοσμικοί οικογενειάρχες, άντρες και γυναίκες, ακόμη και Αρχοντες και αξιωματούχοι, έτρεχαν να τον βρουν πραγματοποιώντας μεγάλη και δύσκολη διαδρομή, ώστε να ζητήσουν τις πνευματικές του φωτισμένες οδηγίες τόσο στα προσωπικά τους προβλήματα, όσο κυρίως στον πνευματικό τους αγώνα.
Το παράξενο και αξιοσημείωτο είναι, ότι ο Οσιος Στυλιανός παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά που τόσο αγαπούσε και ο Κύριος και τα πρόβαλλε ως παράδειγμα για να εισέλθει κάποιος στη Βασιλεία των Ουρανών. Εκτός από το έμπρακτο παράδειγμά του, ο Οσιος συχνά δίδασκε και συμβούλευε ότι: «Η ταπεινοφροσύνη σίγουρα αποτελεί θεμέλιο των αρετών, αλλά η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη και σοφότερη απ’ ό,τι διαθέτουν οι μεγαλύτεροι ενήλικες, ακόμη και οι Φιλόσοφοι.
Εκτός από τη διδασκαλία του Οσίου, πολλοί τον αναζητούσαν γιατί είχε αξιωθεί της θαυματουργικής ιδιότητας κάνοντας αναρίθμητα θαύματα. Τα περισσότερα όμως θαύματα που έκανε ο Οσιος, σχετίζονται με πολλές επεμβάσεις του είτε σε άτεκνους γονείς που ζητούσαν να αποκτήσουν παιδιά ή σε αυτούς που ήδη είχαν παιδιά αλλά είχαν σοβαρές ασθένειες και ζητούσαν τη θεραπευτική κα ιαματική χάρη του Οσίου και όντως γίνονταν καλά. Γι’ αυτόν άλλωστε τον λόγο ο Οσιος εικονίζεται και αγιογραφείται να κρατάει ένα βρέφος στην αγκαλιά του, ως πνευματικός πατέρας αλλά και ως κατεξοχήν θεραπευτής της ατεκνίας και της παιδικής σωματικής ασθένειας. Τέλος, ο Οσιος Στυλιανός κοιμήθηκε ειρηνικά σε προχωρημένη -και χρονικά αλλά κυρίως πνευματικά- ηλικία και κατατάχθηκε στη χορεία των Οσίων Ασκητών, στο συναξάρι των Αγίων της Εκκλησίας μας.
Κλείνοντας το άρθρο μας και την αναφορά μας στον Οσιο Στυλιανό, νομίζουμε ότι ο βίος του δικαιολογεί γιατί υπάρχουν πολλά παρεκκλήσια ιδρυμάτων παιδιών προς τιμή του Οσίου. Προσωπικά και εμείς οι μικροί και ανάξιοι, έχουμε προσπαθήσει να μεταφέρουμε στα παιδιά του Ιδρύματος που διακονούμε ότι στο πρόσωπο του παιδιού που κρατάει ο Οσιος Στυλιανός στη μεγάλη του Εικόνα που διαθέτει το Ιερό Παρεκκλησάκι μας, πρέπει να βλέπουν το δικό τους πρόσωπο και έτσι ούτε η ορφάνια, ούτε η εγκατάλειψη από το οικογενειακό περιβάλλον, ούτε ο ιδρυματισμός τους, δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να τα επηρεάζει αρνητικά αλλά μόνο θετικά, με πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό και στον φίλο του τον Οσιο Στυλιανό. Τότε εκείνα με ένα πλατύ χαμόγελο δεν το ακούνε απλά, αλλά το πιστεύουν και το ζουν έτσι, γιατί πιο πολύ μας διδάσκουν παρά τα διδάσκουμε! Οσιε Στυλιανέ πρέσβευε για όλους και ιδιαίτερα για τα παιδάκια και τα βρέφη
