του Δημητρίου Π. Λυκούδη,Θεολόγου – Φιλολόγου
Παλαιότερα, η έκφραση της πίστεως, η ορθοπραξία δηλαδή κάθε πιστού και η πνευματικότητά του, δεν εκφραζόταν τόσο με ελεημοσύνες, νηστείες, αγρυπνίες και φιλανθρωπίες, αλλά πρωτίστως με την υπακοή στον γέροντα και πνευματικό και ακολούθως στην Αγία μας Εκκλησία. Προηγείτο η υπακοή που υποδηλώνει εκπεφρασμένη ταπείνωση στην πράξη και απτή, καθάρια πνευματική ζωή και επάνω σε αυτή την αδιαμφισβήτητη αξία της υπακοής, προσθέτονταν όσες άλλες πνευματικές εργασίες και φιλανθρωπικές δραστηριότητες.
Σήμερα, μεταξύ άλλων στοιχείων που παρεισέφρησαν στην ορθόδοξη δογματική πίστη και λατρεία, είναι και αυτό: παραγκωνίσθηκε η υψοποιός θέση της υπακοής και πρωτεύοντα ρόλο έλαβαν το “ίδιον” θέλημα, η αυτενέργητη και φίλαυτη κρίση, η “ασύμβουλη” απόφαση!
Μου έκαμνε αγαθή εντύπωση η πρώτη μου γνωριμία με τον μακαριστό άγιο γέροντα, Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό. Χειμώνας στα 1996. Επισκεφθήκαμε την Ιερά Μονή Βατοπαιδίου και, αφού προσκυνήσαμε, κινήσαμε να δούμε τον γέροντα, ο οποίος, ως γνωστόν, εγκαταβίωνε στο κονάκι του, λίγο έξω από την Ιερά Μονή.
Ο καιρός, αν και Μάρτης μήνας, ήταν ηλιόλουστος και ο γέροντας ευτυχώς ήταν εκεί, μας δέχθηκε αμέσως και κάθισε μαζί μας στην αυλή. Ακόμη θυμάμαι τις απαντήσεις στους προβληματισμούς μας και τα λόγια του, τα οποία -είναι αλήθεια- αδυνατούσα τότε να κατανοήσω και τα θεωρούσα τόσο “ρηχά” και “τετριμμένα” ακόμη και σ’ εμάς τους λαϊκούς: «Υπομονή παιδιά μου, υπομονή. Και όταν τελειώσει η υπομονή, ξανά νέα υπομονή. Και όταν τελειώσει η νέα υπομονή, ξανά και ξανά, νέα υπομονή και πάλι από την αρχή».
Η χριστοφόρος υπομονή διαφέρει από την κοσμική και απλουστευμένη μη πνευματική. Η πρώτη δεν γογγύζει, “αντέχει” στον χρόνο, διαρκεί σε ποιότητα, ευχαριστεί, αδιαμαρτύρητα αποδέχεται, δοξολογεί, γι’ αυτό και σώζει και αγιάζει και θαυματουργεί! Πλην όμως, αυτή η υπομονή εδράζεται σταθερά επάνω σε δύο πυλώνες πνευματικούς, σύμφωνα με την Πατερική γραμματολογία της Εκκλησίας μας: την υπακοή και την ταπείνωση.
Ως προς την υπακοή ο λόγος μας, στην παρούσα φάση. Διανύουμε άπαντες έναν ιδιότυπο και πρωτόγνωρο περιορισμό και μια απαγόρευση ως προς τις μετακινήσεις μας και κατ’ επέκταση και ως προς την ενεργή παρουσία και συμμετοχή μας στους ιερούς ναούς και στα εν αυτοίς τελούμενα. Και αβίαστα, κάθε χριστιανός αναρωτιέται: Αραγε, κάνω σωστά; είναι δυνατόν να μου στερούν ακόμη και αυτή τη Θεία Κοινωνία των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων και εγώ να τ’ αποδέχομαι και να σιωπώ; Μήπως άραγε, αυτή η ανέκφραστη σιωπή μου είναι συνενοχή και ταύτιση του εαυτού μου με τη σημερινή χλιαρότητα κάποιων πιστών και, ακόμη περισσότερο, μερίδιο προδοσίας απέναντι στον Κύριο Ιησού Χριστό; Απόδειξη όσων λέγω είναι η παρουσία “κρυφίως” κάποιων “εκλεκτών” – ως προς την επιλογή τους – πιστών στην τέλεση ιερών ακολουθιών, ακόμη και σήμερα (εδώ, η ευθύνη των ιερέων που το επιτρέπουν και κάμνουν διακρίσεις στο Σώμα του Χριστού είναι τεράστιες, άναρχες, αχαρακτήριστες και “ζηλωτικές” κραυγές που σταυρώνουν Συνοδικό σύστημα και λοιπή ιεραρχία, επίδοση αναθέματος σε όσους ταυτίζονται με τις αποφάσεις της Πολιτείας και άλλα πολλά τέτοια ανόητα…!).
Και έρχεται η Αγία Γραφή, η Ιερά Παράδοση και οι Πατέρες της Αγίας μας Εκκλησίας και βροντοφωνάζουν, κοντά 2020 χρόνια τώρα: υπακοή στη Μητέρα Εκκλησία. Υπακοή στον γέροντα πνευματικό, ακολούθως στον οικείο μητροπολίτη και κατ’ επέκταση στην Αγία μας Εκκλησία. Βέβαια, σε θέματα που παρεκκλίνουν της ορθοδόξου ηθικής και σε όσα αλλοιώνουν και παραχαράσσουν το ορθόδοξο φρόνημα, είναι αυτονόητο και κατανοητό, πιστεύω, δεν κάμνουμε υπακοή. Σε οποιοδήποτε άλλο ζήτημα όμως, ισχύει ο λόγος του αγίου Κυπριανού, επισκόπου Καρθαγένης: «Δεν μπορείς να έχεις τον Θεό Πατέρα, εάν πρωτίστως, δεν έχεις την Εκκλησία Μητέρα».
Η υπακοή συγκρατεί τον πιστό, τον γαλουχεί και τον τρέφει πνευματικά, καλλιεργεί το ταπεινό του φρόνημα, τον προφυλάσσει από εφάμαρτες και φίλαυτες θεωρήσεις, λογισμούς και ενέργειες. Και ειλικρινέστατα, ερωτώ: Ποια πνευματικότητα; Πού είναι κεκρυμμένη η “πνευματικότητά” μας, όταν δεν έχουμε την -έστω στοιχειώδη- ανθρώπινη ποιότητα, αξιοπρέπεια και αρχοντιά να κάμνουμε υπακοή στην Αγία μας Εκκλησία; Αραγε, η ηγεσία της Ελλαδικής Εκκλησίας, άπαν το Συνοδικό σύστημα είναι προδότες και δήθεν μόνο εμείς “αυτοχριστήκαμε” εθνοσωτήρες και αυτόκλητοι προφήτες των ημερών μας και κινούμε αυτοθελήτως ν’ αντιμετωπίσουμε τον Αντίχριστο και τα πειθήνια αυτού όργανα; Πατέρες και αδελφοί, σοβαρότητα και πάλι σοβαρότητα μάς πρέπει σε ανθρώπινο επίπεδο και αληθινή πνευματικότητα στα εκκλησιαστικά ζητήματα.
Αλλωστε, η αγιοπατερική πείρα της Εκκλησίας μας διδάσκει ότι και λάθος να έχει κάμνει το Συνοδικό σύστημα και η Μητέρα Εκκλησία, και μόνο επειδή οι πιστοί έκαμναν υπακοή, αυτή η υπακοή στεφανώνεται από τον Ουρανό και τρόπον τινά μυσταγωγικό, αυτό το πρώην “λάθος” μεταμορφώνεται σε ευλογία και χαρά Θεού στο χριστεπώνυμο πλήρωμα, ακριβώς γιατί η υπακοή πολύ, πολύ αναπαύει την Παναγία Τριάδα και αρέσει στην Κυρία Θεοτόκο.
Ας σταματήσουμε λοιπόν, κάποιοι από εμάς να προσπαθούμε να ανακαλύπτουμε προδότες και ανάξιους γύρω μας, εντός και εκτός του ράσου. Ας αφήσουμε παράμερα τ’ άρματα – πετάτε τη σκούφια σας για αντάρα και τσακωμό – και με υπακοή και ταπείνωση ας προσευχηθούμε αληθινά, απροσποίητα, “τελωνικά”. Σε όλους μας λείπει η συμμετοχή στις ιερές ακολουθίες των ιερών ναών και πολύ περισσότερο η Θεία Ευχαριστία. Τώρα όμως είναι καιρός υπακοής και ταπεινώσεως, υπομονής χριστομιμήτου και θεαρέστου. Δείξε επομένως, πρωτίστως στον Ουρανό και έπειτα στους ανθρώπους, την όποια ποιότητα της πνευματικότητάς σου μέσα από την ισχύ και ποιότητα της εκπεφρασμένης υπακοής σου στην Αγία μας Εκκλησία.
