Γράφει ο Σταύρος Γουλούλης
Οταν ο Μπαράκ Ομπάμα στην τελευταία του επίσημη επίσκεψη στο εξωτερικό επισκέφθηκε την Αθήνα (16 Νοε. 2016), εκφώνησε στο Κέντρο Πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος» βαρυσήμαντο πολιτικό-ιστορικό λόγο, κυρίως για τη δημοκρατία. Είναι ένα δείγμα του πώς σοβαροί άνθρωποι στη Δύση θέλουν την Ελληνική Δημοκρατία με ισότιμη εταιρική σχέση, να χρησιμεύει, να ενώνει τον κόσμο, για την ειρήνη. Ο επικρατήσας δυτικός πολιτισμός δεν έχει ακόμη επιφέρει παντού ισορροπία. Η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι πολιτική υπερδύναμη, αλλά δεν συμβαίνει από έλλειψη στίγματος και κατευθυντηρίων αρχών, χαράξεων. Αλλά έκφραση της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι τα κρατικά τηλεοπτικά προγράμματα, ασχέτως αν κόπτονται αυτά να καλύπτουν τέτοιες επίσημες στιγμές με τον πρόεδρο των ΗΠΑ…
Μένω στο Πρόγραμμα της Βουλής των Ελλήνων στον σταθμό (δίαυλο, κανάλι) που δημιουργήθηκε το 1999. Δεν βγάζω άκρη πού στοχεύει, απροσδιόριστος ο ρόλος του. Αρχικά είχε σκοπό να αναμεταδίδει τις συνεδριάσεις (1999-2003), αλλά μετά επεκτάθηκε σε διάφορες εκπομπές. Κατά καιρούς υπήρξαν αντιδράσεις ή έστω κριτική για τη χρησιμότητά του, σε συνδυασμό πάντα με τα έξοδα που έτρεχαν. Τα οποία όμως οι 300 επαυξάνουν για αθρόους διορισμούς, ενώ η χώρα ζει διαρκή λιτότητα (1974 κ.ε.!). Τουλάχιστον θέλοντας να τακτοποιούν πιθανώς και μερικά άξια άτομα, ας δώσουν μία διέξοδο, προσφέροντας έργο. Τώρα είναι σε αδράνεια.
Το τηλεοπτικό πρόγραμμα κρίνεται ως προς τις νοηματικές γραμμές που επιβάλλουν την επιλογή του τηλεοπτικού υλικού. Αλλά πρώτα πρέπει να ορισθεί ειδοποιός διάκρισή του από τους άλλους κρατικούς τηλεοπτικούς σταθμούς. Η ΕΤ 1 δίνει έμφαση στο ρέον πρόγραμμα των ειδήσεων, ενημέρωσης, συμβάντων, αθλητικών, κ.λπ. Η ΕΤ 2 (ΝΕΤ) στην ταυτότητα των συγχρόνων Ελλήνων, η ΕΤ 3 στη Βόρεια Ελλάδα-Βαλκανική. Η Βουλή κανονικά, ευλογώντας τον εαυτό της, πρέπει να βρει μία θέση πάνω στη διαμόρφωση της πολιτικής συνείδησης του πολίτη, της φιλοσοφίας του ελληνικού πολιτικού συστήματος, της ελληνικής δημοκρατίας κι όχι της κουλτούρας γενικά, όπως συμβαίνει και είναι έργο της ΕΤ.
Αυτό όμως συνεπάγεται έρευνα, ποια είναι η θέση της σύγχρονης Ελλάδος στον κόσμο. Ή αντιστρόφως, όταν προβάλλεται η σύγχρονη δημοκρατία περιλαμβάνεται και η παράδοση, στην Αρχαία Ελλάδα με την Εκκλησία του Δήμου, την Εκκλησία των πιστών, την κοινοτική παράδοση επί Οθωμανικού κράτους, τη νεώτερη Ελλάδα. Αλλά ως γνωστόν περιβλήθηκε τη σημερινή κοινοβουλευτική αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπως επικράτησε διεθνώς πάνω στα βρετανικά-αμερικανικά πρότυπα, τις δύο Βουλές, την Κάτω και την Ανω ή Βουλή Κοινοτήτων και Βουλή Λόρδων.
Αυτό ενδιαφέρει τη Δύση, να προβάλλεται η ελληνική δημοκρατική παράδοση, ειδικά τι εκφράζει ο τόπος που τη γέννησε. Θα το ήθελε πολύ, έτσι όπως ο δυτικός κόσμος παραμένει όαση δημοκρατίας παγκοσμίως, να επεκτείνει την επιρροή της παντού και μέσω της Ελλάδος.
Επομένως πρώτο μέλημα του σταθμού-διαύλου είναι να προβάλλει τη δημοκρατία και τις ρίζες της στην Ελλάδα και όλον τον κόσμο. Τη θεωρία, την πράξη, την Ιστορία, τις μεταπτώσεις και εξελίξεις. Επεται η σύγχρονη πραγματικότητα, όλες οι εκδηλώσεις υπό την αιγίδα του προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, όπως και του Προέδρου της Δημοκρατίας, συνέδρια και εκδηλώσεις. Στην Κυβέρνηση αρκεί η ΕΤ. Ακολουθούν η δημιουργία και εφευρετικότητα, εφαρμογές των Ελλήνων, πατέντες, νέοι Ελληνες δημιουργοί ή καλλιτέχνες, ξένοι που επηρεάζονται από τον ελληνισμό, Ελληνες του εξωτερικού.
Ως εκ τούτου χρειάζεται αναθεώρηση στο ελεύθερο πρόγραμμα αφιερωμένο στη διασκέδαση και επιμόρφωση (7η τέχνη, ντοκιμαντέρ). Εμφανίζονται καλλιτεχνικά έργα ή καλλιτέχνες παρμένοι από τον σωρό, χωρίς να κατανοεί κανείς γιατί προτιμώνται αυτά τα άτομα και όχι άλλα, συνήθως παντελώς άγνωστα στον πολύ κόσμο, ή ορισμένα καλλιτεχνικά έργα, π.χ. όπερες (μοναδικό πρόγραμμα στην ελληνική τηλεόραση!). Γίνεται μάλλον επιλογή από την ανάποδη, δηλαδή από ό,τι απομένει.
Το πρόγραμμα της Βουλής πρέπει να διέπεται από Ελληνικότητα, εθνική και υπερεθνική, αφού ο ελληνισμός είτε ο καθαρός είτε ο ελληνορωμαϊκός υπήρξε οικουμενικός. Δεν υπάρχει περίπτωση να μετακυλισθεί σε εθνικιστική υστερία, διότι ο ελληνισμός είναι μία διεθνής, οικουμενική σύλληψη, ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ. Μπορούν να προβάλλονται μόνον όσα είναι πάνω σε αυτή τη γραμμή, ακόμη και τα έργα τέχνης. Ελληνες – ελληνόφωνοι καλλιτέχνες όλων των εποχών, αλλόγλωσσοι που δημιούργησαν έργα βασισμένα στην ελληνική παράδοση, και είναι άφθονα τέτοια. Π.χ. έναν καθαρό Μπρεχτ, αν δεν έχει αναφορές στην Ελλάδα, μπορεί να τον προβάλλει η ΕΤ.
Η κατάθεση στίγματος θα απελευθερώσει το πνεύμα πρωτοτυπίας του καναλιού, θα ελευθερώσει δυνάμεις, θα τρέξουν προγράμματα ακόμη και από το κρατικό ταμείο. Μπορούν μερικές παραγωγές με πατέντα «Ελληνική Δημοκρατία» να πωλούνται. Την ανανέωση τη φέρνει η σωστή χάραξη. Δεν θα λέμε στον κόσμο «Τι είμαστε Εμείς!», δεν θα βαυκαλιζόμαστε, αλλά τι αποστολή βλέπουμε στον ελληνισμό διαχρονικά, τον διαβάζουμε από το πρωτότυπο. Τις ευθύνες μας νιώθουμε, δεν κάνουμε ιμπεριαλισμό. Για την εσωτερική κατανάλωση μπορεί να συνδράμει στη μετρίαση σύγχρονων υπερβολών: πατριδοκαπηλία, εθνομηδενισμός, δικαιωματισμός, πολιτική ορθότητα…
Αν θέλει το ελλαδικό πολιτικό σύστημα να δείξει ότι Γνωρίζει, πρέπει να το δείχνει με το να Διδάσκει.
