Σχετικό δημοσίευμα στο διαδίκτυο [27.12.20: «Μεταφέρθηκαν από τους στάβλους (sic!) οι υπερπολυτελείς βασιλικές άμαξες στο Τατόι»] δείχνει ότι η παρούσα κυβέρνηση, όπως είχε δηλωθεί εξαρχής, αρμοδίως ενδιαφέρεται για το ιστορικό κτήμα στο Τατόι. Ενδιαφέρεται όμως για τον κόσμο που κρύβει, τη «Βασιλευομένη Δημοκρατία (1864-1973]. Θέμα που ενοχλεί ακόμη μερικούς, και συνήθως οι ανάγκες του παρόντος επιβάλλουν να αντιμετωπίζεται η Ιστορία όπως θεωρείται, «όπως θα έπρεπε να είναι». Πράγμα που οδηγεί κάποιον να κάνει ό,τι κι ένας κοινός εκβιαστής, να εξελιχθεί σε ανιστόρητο ή “συκοφάντη”, ακόμη και μανιακό…
Οι κοινωνίες πρέπει να ξεπερνούν τα ταμπού, διότι πίσω από αυτά επιστρατεύονται αγκυλώσεις αλλά και συμφέροντα, οδηγώντας όλα μαζί στο πουθενά. Σημασία έχει από εδώ και πέρα τι γίνεται, να υπάρχουν αληθινοί υποστηρικτές, αρχεία.
Προς την κατεύθυνση αυτή, δηλαδή την αρχειακή, κινήθηκε ήδη η ενδιαφερόμενη πλευρά με το τρίτομο βιβλίο Βασιλεύς Κωνσταντίνος, Χωρίς τίτλο [Εκδοση: “Το Βήμα”, 23/11/2015, 30/11, 07/12], απομνημονεύματα του πρώην βασιλέα της Ελλάδος (1964-1973/1974). Αναφέρονται πρωτίστως στα 1964-1967]. Πολύ χρήσιμη έκδοση για όσους ενδιαφέρονται για μία όζουσα περίοδο…
Αλλά γιατί αποφεύγει τον τίτλο ο πρώην βασιλεύων; Δεν έχει ιστορική ταυτότητα; Που είναι τα αρχεία του; Η έλλειψη αυτών επιτρέπει πολλούς να βγαίνουν στον αέρα και στα ταμπλόιντ και να διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, πατώντας τα πλήκτρα του θυμικού της. «Παλιά μου τέχνη»! Κλασικό πρότυπο «προκατασκευασμένης ιστορίας» έδωσε το 1974, παραμονές του δημοψηφίσματος για τη Βασιλευομένη Δημοκρατία [08/12] ένα βιβλίο που έβγαλε πολλά λεφτά, πάλι δημοσιογράφου, αλλά και πρώην πράκτορα της ΚΥΠ (δήλωση του ίδιου, όπως και ότι έγραψε με αυτό εθνική Ιστορία…!!!).
Η έλλειψη αρχείων επιτρέπει να ρίχνονται τα βάρη σε έναν αποδιοπομπαίο. Ετσι κρύβονται οι πραγματικές ατιμίες. Δεν κάνει καλό και στο όλο πολιτικό-κοινωνικό σύστημα.
Ο Κωνσταντίνος έχει δικαίωμα να ενεργήσει για την Ιστορία, τον εαυτό του. Για την παρελθούσα δυναστεία που ταυτίστηκε όχι μόνο με τη μείωση αλλά και την αύξηση της Ελλάδας επί περίπου 110 χρόνια (1864-1973). Η αφήγησή του βέβαια, στο τρίτομο βιβλίο, είναι υποκειμενική από ένα σημείο και πέρα, αν και σεβαστή. Την αυτοδικαίωση είναι φυσικό να θέλει στην αυτοβιογραφία του οποιοσδήποτε άνθρωπος της δημοσιότητας. Πλην όμως κινδυνεύει να μη διεισδύει πάντα μέσα στα γεγονότα, να μη συγγράφει πραγματική Ιστορία, ιδίως αν πιστεύει στον ιδανικό προορισμό του, πριν γεννηθεί! Ομως ό,τι έγινε, έγινε, αυτά αφήνουν αδιάφορη σήμερα την πλειοψηφία. Π.χ. δείχνει ότι αγωνίστηκε με ό,τι μπορούσε σε μία πολύ δύσκολη εποχή, με ανίκανους, ιδιόρρυθμους, υποκριτές έως κακόβουλους συνεργάτες και αντιπάλους. Προβάλλει ηθικό ανάστημα έναντι του παρελθόντος πολιτικού συστήματος. Και τι άλλο του μένει, να συμβιώνουν αυτός και η πικρία του, ότι ήταν ο μόνος που έχασε τα πάντα ενώ έκανε -όπως ισχυρίζεται- το παν αποφεύγοντας αιματοχυσίες, να διώξει τη χούντα. Τι νόημα έχει να λες μετά από 50 χρόνια ότι «με πολέμησαν αντίπαλοι», αφού έτσι είναι η ζωή; Και να μην προβάλλει την αλήθεια, ότι τον έδιωξαν δικοί του. Τρεις φορές, Δεκέμβριο ’67, καλοκαίρι ’73 και Δεκέμβριο ’74. Φυσικά δεν ασχολείται με αυτό το ιστορικό παράδοξο που εξηγείται ιστορικά, πέρα από την ανικανότητα ή υπουλότητα ορισμένων, όπως παραθέτει. Είχε πολλά εναντίον του: αετονύχηδες της πολιτικής, αλλά και εξαθλιωμένες οικονομικά μάζες, Εμφύλιο. Και το άλλο, το πιο βασικό, τη βουλή που εξέφραζε ο Μπάρμπα Σαμ. Η ελλαδική βασιλεία αντιπροσώπευε την παλαιά βρετανική τάξη πραγμάτων.
Οι βασιλείς της Ελλάδος αποδείχθηκαν γυμνοί. Από πραγματικούς φίλους.
Είναι όμως λανθασμένος ο τρόπος που προωθεί δημόσια τον εαυτό του, παραμένοντας ακόμη μόνος. Ενώ μπορεί να έχει “συμμάχους”. Ανώτερη κατάσταση από τη φιλία είναι η αλήθεια, πράγμα που έμαθε και… ο Πλάτων. Δημοσιοποίηση των αρχείων. Ολων, από συστάσεως ελλαδικής βασιλείας. Η ίδρυση ενός σχετικού ιδρύματος κάπου -στο Τατόι, στο Εξωτερικό;- θα βοηθούσε. Ετσι θα φαινόταν «τι πραγματικά συνέβη», κι όχι να ωραιοποιούνται τα πράγματα, με αποτέλεσμα αντίπαλοι να χτυπούν ακόμη περισσότερο. Τα συμφέροντα φεύγουν και επανέρχονται, αλλά η αλήθεια μένει. Συναφές ζήτημα είναι το να εκθέσει το μουσειακό υλικό που κατέχει. Είναι κρίμα να “μένει στη ναφθαλίνη”, στη νοσταλγία, να δημοπρατείται, εν καιρώ, λ.χ. στα Σόθμπις. Ή να αρέσκεται απλώς σε αναστήλωση που προωθεί το ΥΠΟ στο “κουφάρι” του Τατοΐου.
Η ελλαδική βασιλεία μόνο με αρχεία μπορεί να “αποκατασταθεί”, στο επιστημονικό αγωνιστικό πεδίο. Δεν μπορεί να θεωρηθεί συνέχεια στο βυζαντινό (ρωμαϊκό) αφήγημα, ανακατεμένο με μεσσιανισμό, άρα απαιτητικό, που έδιωχνε συνήθως βασιλείς, τερμάτιζε δυναστείες (Είναι τυχαίο που την ελλαδική βασιλεία τερμάτισε ο μεσσιανιστής Γ. Παπαδόπουλος;).
Είναι ο καλύτερος τρόπος, η βασιλική οδός, για να έχει ο πρώην βασιλεύων και οι επίγονοί του επαφή με τα σύγχρονα πράγματα. Αν κάποιος θέλει να τον αγαπούν, πρέπει να κάνει και θυσίες. Αρχίζοντας από την καλή γνώμη περί του εαυτού του, την ιστορική εξιδανίκευση. Ετσι θα “χτυπήσει” τους αντιπάλους του, ο κόσμος θα απαιτεί και εκείνων όλα στη φόρα. Να δώσει λοιπόν βήμα στους επιστήμονες. Συνήθως αποδεικνύονται οι καλύτεροι φίλοι…
Το επόμενο στάδιο όμως είναι τι γνώμη έχει περί αυτών το ελληνικό κράτος. Αν είναι να μείνει στις υπερπολυτελείς άμαξες…
Σταύρος Γουλούλης
