Της Σοφίας – Χριστίνας Χρήστου
Σκορπoύν χαρά σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Μια ομάδα καλλιτεχνών από τον χώρο του θεάτρου, της μουσικής και του χορού, οι «Άγγελοι της Χαράς» όπως έχουν ονομαστεί, έχοντας σαν «εργαλεία» τις παραπάνω τέχνες, έρχονται σε επαφή με παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία και με ηλικιωμένους σε γηροκομεία και μέσα από μουσικοθεατρικές παραστάσεις απαλύνουν, όσο μπορούν, τον πόνο τους και τους θυμίζουν ξανά τη ζωή, τη χαρά και την ελπίδα!
Η ιδέα ξεκίνησε το 2011 και με γοργούς ρυθμούς η ομάδα στήθηκε. «Ξεκινήσαμε με τη Νίκη Τουμπακάρη το 2011, οι δυο μας. Της έγινε η πρόταση από τη σημερινή πρόεδρο των “Αγγέλων” και εμπνεύστρια του όλου έργου, την κυρία Ειρήνη Λεμού-Στούρτζα, η οποία θέλησε να δώσει φως και χαρά στα ελληνικά νοσοκομεία και κυρίως σε αυτά που φιλοξενούν παιδιά. Έτσι, ξεκινήσαμε το 2011 από το “Αγλαΐα Κυριακού” και το “Αγία Σοφία”», λέει στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» η ηθοποιός-μέλος της ομάδας Αγγελική Βούλγαρη.
«Από τότε μας βλέπουν δύο φορές την εβδομάδα. Το 2013 ξεκινήσαμε να επισκεπτόμαστε και μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων, ενώ το 2014 μπήκαμε και στην Ογκολογική Μονάδα Παίδων “Μαριάννα Βαρδινογιάννη” – “Ελπίδα”. Τώρα πια είμαστε και στο Παίδων Πεντέλης. Στην ουσία, σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία παίδων της Αθήνας», εξηγεί για την πορεία των «Αγγέλων» η Αγγελική και προσθέτει: «Ως προς τα γηροκομεία, πηγαίνουμε σε τρεις διαφορετικές μονάδες την εβδομάδα, μένουμε τρεις μήνες στην κάθε μία και μετά αλλάζουμε. Αυτή τη στιγμή έχουμε λίστα αναμονής από γηροκομεία που περιμένουν να έρθει η στιγμή να τους επισκεφθούμε».
Βασικός στόχος είναι, σύμφωνα με την ίδια, «η χαρά των ανθρώπων που μας βλέπουν και η αναγέννηση της ελπίδας μέσα τους. Για μένα, η επίτευξη αυτού του πράγματος αποτελεί από μόνη της την κορωνίδα κάθε ανθρώπινης πράξης».
Στην ομάδα υπάρχει ο βασικός πυρήνας, ενώ αξιόλογοι εθελοντές πλαισιώνουν και στηρίζουν το έργο της με τις υπηρεσίες ή τα ταλέντα τους. «Λειτουργούμε σαν αστική, μη κερδοσκοπική εταιρεία και ζούμε από χορηγίες ιδιωτών, ιδρυμάτων, εταιρειών, αλλά και από τις συνδρομές των απλών φίλων των “Αγγέλων της Χαράς”. Ο βασικός πυρήνας είναι η Νίκη Τουμπακάρη, η οποία γράφει και τα θεατρικά έργα που παίζουμε στα νοσοκομεία και είναι και η πρωτεργάτρια του όλου εγχειρήματος. Είναι ακόμα ο μουσικός-κρουστός Νίκος Σουλιώτης, ο ηθοποιός και τραγουδιστής Βασίλης Παναγιωτίδης, η ζωγράφος Ειρήνη Δαπουλάκη, η ηθοποιός Δήμητρα Γκλιάτη, η χοροθεραπεύτρια Cristina Baptista, από τη Βραζιλία, ο Αντώνης Σταματόπουλος και η μουσικοθεραπεύτρια Anna Boehming από τη Γερμανία», τονίζει η Αγγελική Βούλγαρη.
Το συναισθηματικό βάρος είναι μεγάλο και έτσι η ομάδα δέχεται ψυχολογική στήριξη για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του έργου της. «Οι “Άγγελοι”, όπως και οι υπόλοιποι άνθρωποι, χρειάζονται βοήθεια από πάνω για να κάνουν ό,τι κάνουν. Έτσι κι εμείς, πέραν της άνωθεν βοήθειας που επικαλούμαστε μπαίνοντας, για παράδειγμα, στο δωμάτιο ενός παιδιού με καρκίνο, έχουμε και τη στήριξη και καθοδήγηση των συμβούλων μας. Όπως είναι η ψυχολόγος και σύμβουλος των “Αγγέλων της Χαράς”, κυρία Βέτα Γάκου».
Ο αποχωρισμός
Εκείνο που χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή κατά τις επισκέψεις τους στις μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων είναι η στιγμή του αποχωρισμού, μιας και η ομάδα μένει σε κάθε οίκο ευγηρίας για τρεις μήνες. «Δενόμαστε μαζί τους. Είναι φυσικό και ανθρώπινο. Κυρίως με τους ηλικιωμένους που μας βλέπουν κάθε εβδομάδα για τρεις μήνες. Γινόμαστε για κάποιους η οικογένειά τους και γι’ αυτό η αποχώρησή μας είναι σταδιακή, για να είναι λιγότερο επώδυνη. Το ίδιο συμβαίνει και με τα group SOS, όπως τα λέμε εμείς. Είναι οι ομάδες μας που επισκέπτονται παιδιά σε δωμάτια στο Ογκολογικό, όπου βρίσκονται ασθενείς σε πολύ προχωρημένο στάδιο καρκίνου. Εκεί οι δεσμοί που δημιουργούνται είναι πολύ ισχυροί, γιατί πλέον βρισκόμαστε πολύ κοντά στον θάνατο», σημειώνει η ηθοποιός.
Όσο για το ποια είναι η «ανταμοιβή» τους; «Η ηθική ανταμοιβή μας είναι να δούμε ξανά το χαμόγελο στα χείλη κάποιου παιδιού, κάποια μάτια ηλικιωμένου να έρθουν και πάλι στο παρόν από το “χάσιμο” της άνοιάς τους, η ευγνωμοσύνη των γονιών στο Ογκολογικό, οι ευχές των ηλικιωμένων, αλλά και το “ζωντάνεμα” των γιατρών και των νοσηλευτών που θα μας δουν σε κάποιον διάδρομο ή σαλόνι νοσοκομείου ή γηροκομείου. Όλα αυτά είναι για μας η “άυλη” τροφή, που μας βοηθάει να “μεταστοιχειώνουμε” τον ανθρώπινο πόνο, γιατί πολλές φορές δεν μας είναι εύκολο», λέει η Αγγελική.
«Για να είμαστε όμως και ρεαλιστές ταυτόχρονα ως προς την υλική μας ανταμοιβή, αυτή προέρχεται από τις χορηγίες, που μας δίνουν τη δυνατότητα να αφιερώνουμε μεγάλο μέρος της ζωής μας σε αυτό το έργο. Για κάποιους από μας είναι έργο ζωής!», τονίζει χαρακτηριστικά.
«Λειτουργούμε ως αστική, μη κερδοσκοπική εταιρεία και ζούμε από χορηγίες ιδιωτών, ιδρυμάτων, εταιρειών, αλλά και από τις συνδρομές των απλών φίλων των “Αγγέλων της Χαράς”», προσθέτει.
Η ηθική ανταμοιβή μας είναι να δούμε ξανά το χαμόγελο στα χείλη κάποιου παιδιού, κάποια μάτια ηλικιωμένου να έρθουν και πάλι στο παρόν από το “χάσιμο” της άνοιάς τους, η ευγνωμοσύνη των γονιών στο Ογκολογικό, οι ευχές των ηλικιωμένων
Γίνε εθελοντής
Αν κάποιος το επιθυμεί, μπορεί να παρέχει τις υπηρεσίες του εθελοντικά ως άτομο, στηρίζοντας τους «Αγγέλους».
«Αν κάποιος θέλει να συμβάλει και να δώσει μέρος του εαυτού του και όχι απλώς του χρόνου του, καλό είναι, αφού το σκεφτεί πρώτα καλά, να επικοινωνήσει μαζί μας μέσα από το site μας, στο www.angelsofjoy.gr, ή στο facebook των “Αγγέλων” πατώντας “Οι Άγγελοι της Χαράς”. Ως προς τα προσόντα που πρέπει να διαθέτει, χρειάζεται να έχει αγνή καρδιά και… να το λέει η καρδιά του», αναφέρει η Αγγελική Βούλγαρη.
Κάποιοι από τους στόχους των «Αγγέλων» για το άμεσο μέλλον είναι να βρουν χώρο και σε ιδιωτικά νοσοκομεία, αλλά και να βγουν εκτός Αθηνών, στη συμπρωτεύουσα:
«Επόμενοι στόχοι μας είναι τα ιδιωτικά νοσοκομεία, καθώς και η υλοποίηση του πρώτου παραρτήματος στη Θεσσαλονίκη».
Ιστορίες που συγκινούν από νοσοκομεία και γηροκομεία
«Μία από τις στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ ήταν στις αρχές του όλου εγχειρήματος, κατά την επίσκεψή μας στο νοσοκομείο “Αγία Σοφία”, όπου επισκεφτήκαμε ένα κοριτσάκι τεσσάρων χρόνων κι ενώ εμείς παίζαμε, χορεύαμε και προσπαθούσαμε να του τραβήξουμε την προσοχή, εκείνο ήταν στην αγκαλιά μιας γυναίκας κι έκλαιγε. Ήταν κάτι ασυνήθιστο… Κάποια στιγμή, εκείνο την άφησε και άρχισε να περπατάει προς εμάς την ώρα της παράστασης. Η γυναίκα έτρεξε να το μαζέψει δακρυσμένη και γύρισε στη θέση της. Όπως μας είπε στη συνέχεια, το παιδί είχε ένα ατύχημα, οι γονείς του βρίσκονταν σε κρίσιμη κατάσταση και εκείνο δεν μπορούσε να περπατήσει. Κι όμως, μετά την παράσταση στάθηκε ξανά στα πόδια του, περπάτησε!», λέει η Αγγελική Βούλγαρη, η οποία όλα αυτά τα χρόνια που συμμετέχει σε αυτό το εγχείρημα έχει νιώσει πολλές συγκινήσεις, είτε από λύπη είτε από χαρά.
Μια άλλη περίπτωση που θυμάται και μας εκμυστηρεύεται η γλυκιά ηθοποιός ήταν σε ένα δωμάτιο στο οποίο βρισκόταν ένα κοριτσάκι 5 ετών με έντονα σημάδια κοψίματος στα χέρια. «Την προηγούμενη ημέρα η μητέρα του είχε αυτοκτονήσει μπροστά του. Δεν το ξέραμε και κανείς δεν μας ενημέρωσε γι’ αυτό. Εμείς παίζαμε, αλλά το παιδί ήταν ανέκφραστο, δεν μιλούσε, δεν γελούσε ό,τι και αν κάναμε. Λίγο αργότερα, την ώρα που έπαιζα, είδα μια εφημερίδα που έγραφε στο πρωτοσέλιδο “28χρονη αυτοκτόνησε μπροστά στα μάτια του παιδιού της”. Εμείς συνεχίσαμε να παίζουμε -ενώ είχαμε πάθει σοκ-, με μοναδικό στόχο να χαμογελάσει το παιδί. Η εικόνα φαινόταν να έχει παγώσει στα μάτια του. Ζοριστήκαμε πολύ, αλλά καταφέραμε να το κάνουμε έστω να σκάσει λίγο το χειλάκι του. Όπως μας είπαν αργότερα, η μητέρα του είχε αυτοκτονήσει μπροστά του και τα σημάδια στα χέρια της μικρής είχαν προέλθει από την προσπάθειά της να αποτρέψει την αυτοκτονία της μαμάς της», εξομολογείται η Αγγελική. «Το σοκ για μας ήταν μεγάλο. Ήταν η μόνη φορά που έκανα δύο εβδομάδες να ξαναπαίξω…», σημειώνει χαρακτηριστικά η ίδια.
Ένα άλλο περιστατικό που μας διηγείται συνέβη στο Ογκολογικό νοσοκομείου. «Σε μια επίσκεψή μας σε ένα παιδί με καρκίνο στο τελευταίο στάδιο -ήταν θέμα ωρών η ζωή του όπως μας είπαν-, όταν τον ρωτήσαμε τι τραγούδι ήθελε να του πούμε -όπως και κάναμε-, μας ζήτησε το τραγουδάκι των γενεθλίων, ‘‘Να ζήσεις… και χρόνια πολλά’’, και όλη η οικογένειά του έκλαιγε. Μόλις φύγαμε, ζήτησε να φάει και, όπως αργότερα μας ενημέρωσε η μητέρα του, η κατάστασή του βελτιώθηκε και βγήκε από το νοσοκομείο!».
Τόσα χρόνια σε χώρους με ανθρώπους που υποφέρουν, όλη η ομάδα έχει ζήσει πολλές ιστορίες, που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στο μυαλό και την ψυχή τους.
Μία τελευταία ήταν φέτος σε κάποιο γηροκομείο: «Πήγαμε να πούμε τα κάλαντα στο γηροκομείο και στη συνέχεια τραγουδήσαμε και το ‘‘Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία’’», λέει ο ηθοποιός και μέλος της ομάδας, Αντώνης Σταματόπουλος, και προσθέτει: «Μια ηλικιωμένη είχε να μιλήσει 2,5 χρόνια και άρχισε να μιλάει και να μας γεμίζει ευχές. Μια κοινωνική λειτουργός εκεί έκλαιγε και εμείς δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί. Μετά μας εξήγησε πως η ηλικιωμένη είχε να μιλήσει 2,5 χρόνια».
