Ανάμεσα στους χιλιάδες πρόσφυγες και οικονομικούς μετανάστες που δέχεται τα τελευταία χρόνια η χώρα μας, ο πατήρ Νεκτάριος από την Ουγκάντα δείχνει τον δρόμο της ελπίδας. Κατά τον εορτασμό του Αγίου Νικολάου, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος τον χειροτόνησε πρεσβύτερο, μιλώντας με συγκίνηση για το παράδειγμά του.
Η ιστορία του ξεκίνησε το 2008, όταν για πρώτη φορά άφησε τον τόπο του για να ακολουθήσει το όνειρο των σπουδών: «Από την Αφρική έφυγα σε ηλικία 16 ετών και ζω στην Ελλάδα τα τελευταία εφτά χρόνια. Το χωριό από όπου κατάγομαι, στην Ουγκάντα, είναι φτωχικό και η οικογένειά μου -με 14 παιδιά- αδυνατούσε να μας μεγαλώσει. Έτσι, δεν είχα τη δυνατότητα να σπουδάσω. Εκεί δεν είναι αυτονόητη η δημόσια Παιδεία, ούτε βέβαια τα σχολικά βιβλία. Ό,τι κι αν κάνεις πρέπει να πληρώσεις και η οικογένειά μου, όπως οι περισσότεροι, δεν είχε αυτήν τη δυνατότητα. Έπρεπε, λοιπόν, να δουλέψω για να βοηθήσω τους δικούς μου και στο τέλος του γυμνασίου δεν είχα τη δυνατότητα να συνεχίσω. Το σχολείο για μένα ήταν άπιαστο όνειρο. Τα περισσότερα από τα αδέλφια μου σταμάτησαν στο γυμνάσιο για να εργαστούν».
Στη Χάρη του Αγίου Πνεύματος αποδίδει τη συνάντησή του με τον Μητροπολίτη Ιωνά, που στάθηκε καθοριστική για την εξέλιξη της ζωής του. «Αν και μικρός πήγαινα σε καθολικό σχολείο, ένας πολύ καλός μου φίλος, ορθόδοξος στο θρήσκευμα, ήταν αυτός που μου μίλησε πρώτη φορά για την Ορθοδοξία. Περισσότερο από περιέργεια πήγα αρχικά σε έναν ορθόδοξο ναό, αλλά σταδιακά, μετά από δύο χρόνια, βαφτίστηκα. Μια μέρα στην εκκλησία γνώρισα τον Μητροπολίτη Ουγκάντας, Ιωνά. Με ρώτησε γιατί δεν πάω στο σχολείο και του μίλησα για το πρόβλημά μου, την αγωνία μου. Νομίζω ότι τη μέρα εκείνη το Άγιο Πνεύμα άλλαξε ολόκληρη τη ζωή μου! Φρόντισε και ανέλαβε την ευθύνη ο δεσπότης να συνεχίσω το σχολείο στην Ελλάδα, στη Ριζάρειο».
Όταν βρέθηκε στην Αθήνα, ο παπα-Νεκτάριος είχε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της γλώσσας, αλλά και πρακτικά ζητήματα: «Όλα ήταν δύσκολα στην αρχή. Η γραφή, η προφορά, τα πάντα μου φαίνονταν παράξενα και ήταν πολύ δύσκολο να μαθαίνω έννοιες εντελώς διαφορετικές απ’ ό,τι ήμουν μαθημένος. Αλλά και στις γιορτές είχα μεγάλη δυσκολία κάθε φορά που έκλεινε η σχολή. Όποιος είναι από μακριά δεν έχει τη δυνατότητα να διαθέτει χρήματα για αεροπορικό εισιτήριο μόνο για λίγες εβδομάδες. Με βοήθησε το Μοναστήρι του Οσίου Λουκά, όπου συνέχισα να μελετώ και μπόρεσα να γνωρίσω καλύτερα τον Ορθόδοξο τρόπο ζωής».
Στο τελευταίο έτος της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, ο πατήρ Νεκτάριος λέει πως θα συνεχίσει μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελλάδα. Το όνειρό του είναι να χτίσει έναν Ορθόδοξο ναό στο χωριό από όπου κατάγεται: «Αγάπησα την Ελλάδα και τη θεωρώ σπίτι μου. Θα ξαναγυρίσω, όμως, στον τόπο μου, μόλις τελειώσω τις σπουδές μου. Υπάρχουν μεγάλες ανάγκες και θα προσπαθήσω να βοηθήσω όσο μπορώ με τις δυνάμεις μου. Στον τόπο μου δεν υπάρχει Ορθόδοξος ναός, αλλά, παρά τις δυσκολίες, ονειρεύομαι να φτιάξω έναν ναό. Με τη βοήθεια του Θεού, πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. Μέσα στον Ορθόδοξο ναό ζεις μαζί με τους αγίους. Νιώθεις ότι δεν είσαι στη γη, μα κάπου αλλού και γεμίζει η καρδιά σου χαρά, μια πρωτόγνωρη εμπειρία, που δεν τη συναντάς πουθενά αλλού, παρά μέσα στην εκκλησία».
Στον τόπο μου δεν υπάρχει Ορθόδοξος ναός, αλλά, παρά τις δυσκολίες, ονειρεύομαι να φτιάξω έναν ναό. Με τη βοήθεια του Θεού, πιστεύω ότι θα τα καταφέρω. Μέσα στον Ορθόδοξο ναό ζεις μαζί με τους αγίους
Όσο για τη σχέση του με τον Αρχιεπίσκοπο, είπε: «Του μίλησα για την ιστορία της οικογένειάς μου, για τις συνεχείς μέριμνες, για τα πολλά παιδιά, αλλά και για πράγματα που στην Ουγκάντα είναι πολυτέλεια, όπως το νερό και το ρεύμα. Συγκινήθηκε και μου είπε ότι “εμείς εδώ έχουμε τα πάντα, αλλά συμπεριφερόμαστε σαν να μην έχουμε τίποτα!”».
Ο Αρχιεπίσκοπος, κατά τη χειροτονία του π. Νεκταρίου, είπε με δάκρυα στα μάτια: «Δεν έτυχες σήμερα σε αυτόν τον χώρο για να πάρεις κάποιον διορισμό από κάποιον άρχοντα ή διοικητή, για να αναλάβεις υπηρεσία ή να υπηρετήσεις σε κάποια Διεύθυνση, σε κάποιον χώρο που καλύπτει τις ανάγκες των ανθρώπων διοικητικά. Το Μυστήριο της ιεροσύνης το παίρνεις σε αυτόν τον αγιασμένο χώρο, μπροστά στην Αγία Τράπεζα, που είναι το “Α” και το “Ω” της ζωής. Από δω ξεκινούν όλα και εδώ τελειώνουν… Χειροτονείσαι τη μέρα κατά την οποία η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Αγίου Νικολάου. Ο άγιος να αποτελεί πρότυπο για σένα. Να τον ακολουθήσεις σε δύο δρόμους, στον δρόμο της αγάπης του Θεού και της αγάπης και εξυπηρέτησης του ανθρώπου. Αυτός είναι ο στόχος όλων των ανθρώπων, αλλά ιδιαιτέρως των κληρικών. Να αγαπούν τον Θεό και τον άνθρωπο. Οποιονδήποτε άνθρωπο, είτε λευκό είτε μαύρο, να τον διακονούν με όλη τους τη δύναμη».
