Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού Δανιήλ
Ένα από τα πλέον σημαντικά θέματα της πνευματικής ζωής των πιστών είναι η κλήση (δηλαδή η πρόσκληση) που μας απευθύνει ο Θεός. Γνωρίζουμε άραγε για ποιο σκοπό μας κάλεσε ο Θεός να γίνουμε μέλη της Εκκλησίας Του; Ποια είναι η ελπίδα μας; Tι προσδοκούμε να λάβουμε από το Θεό; Ποιο είναι αυτό το ιδιαίτερο αγαθό, που μας προσφέρει ο Θεός μέσω της αγίας Εκκλησίας Του και είναι προνόμιο, που δεν έχουν όσοι δεν είναι μέλη της Εκκλησίας Του, το οποίο αγαθό επίσης δεν μπορούν να εξασφαλίσουν και να προσφέρουν άλλες πίστεις και θρησκείες, δόγματα και εγκόσμιες θεωρίες;
Φοβούμαι ότι πολλοί είναι αυτοί οι οποίοι δεν είναι σε θέση να μαρτυρήσουν περί της «εν υμίν ελπίδος». (Α΄ Πέτρου γ΄, 15). Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι, που αδυνατούν να εξηγήσουν γιατί είναι ορθόδοξοι χριστιανοί και μέλη της Εκκλησίας του Χριστού μας. Να πληροφορήσουν μετά παρρησίας και δυνάμεως πολλής τους άλλους για το λόγο της ζωής τους. Δεν θα αναζητήσουμε τα αίτια αυτής της αδυναμίας τους και της ελλείψεώς τους. Ίσως οφείλεται σε άγνοια. Ίσως σε αδιαφορία. Ίσως σε πολλά άλλα προσωπικά ή κοινωνικά γεγονότα και καταστάσεις.
Πάντως αυτή την αδυναμία και την άγνοια εκμεταλλεύονται οι ανερχόμενες σε εκατοντάδες ξενόφερτες παραθρησκευτικές ομάδες και οργανώσεις, που δρούν έντονα και πιεστικά στην πατρίδα μας και την κοινωνία μας, ασύδοτες τα τελευταία ιδιαίτερα χρόνια. Έρχονται αυτές και προτείνουν τις «λύσεις» τους για να καλύψουν τα ουσιαστικά κενά. Με τις βαρύγδουπες επωνυμίες λειτουργούν ουσιαστικώς ως έμποροι ελπίδων για ανθρώπους «μη έχοντες ελπίδα», οι οποίοι αναζητούν δικαιολογημένα εναγωνίως τρόπο και τόπο για να στεγάσουν τη μετέωρη ύπαρξή τους. Έτσι όμως παγιδεύονται από αδίστακτες και απάνθρωπες οργανώσεις, οι οποίες έχουν ενδυθεί ένα απατηλό μανδύα και χρησιμοποιούν ως δόλωμα ένα όραμα ζωής για να τους μετατρέψουν σε δούλους και υπηρέτες των συμφερόντων τους και της ιδιοτέλειάς τους. Αυτή είναι η πιο στυγνή τυραννία για τα πρόσωπα αυτά. Και σε αυτές τις οργανώσεις έχει τέλεια εφαρμογή ο προφητικός λόγος του Κυρίου μας: «και μη φοβείσθε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι εν γεέννη » (Ματθαίου ι΄ 28).
Δηλαδή: «Και μη φοβηθείτε αυτούς που σκοτώνουν το σώμα, αλλά δεν μπορούν να σκοτώσουν την ψυχή. Αντίθετα, να φοβηθείτε όποιον μπορεί να καταστρέψει ψυχή και σώμα στην κόλαση».
Ποια είναι λοιπόν η κλήση μας.
Σύμφωνα με το κήρυγμα και τη μαρτυρία της Εκκλησίας μας κληθήκαμε σε κοινωνία μετά του Θεού. Να γίνουμε η οικογένεια του Θεού, τα παιδιά Του. Να γίνουμε οι κατά χάριν υιοί Του και θυγατέρες Του στους οποίους ο Θεός Πατέρας θα προσφέρει κληρονομία την αιώνια ζωή, τα αιώνια αγαθά της Βασιλείας Του τον υπεράρρητον πλούτο των χαρισμάτων Του, την υπεράφθονη Χάρη Του και το έλεός Του. Τι όμως είναι να είσαι υιός του Θεού στη μέλλουσα ζωή είναι αδύνατο στο νου και την λογική του ανθρώπου και να το συλλάβει και να το εννοήσει και να το εκφράσει. Ποια και πόσα αγαθά θα απολαύσει; Ποιας δόξας θα αξιωθεί; Ποιας μακαριότητος κι ευτυχίας θα είναι μέτοχος; Πάντως αυτό είναι το θείο δώρο: Καλούμαστε να γίνουμε «κοινωνοί θείας φύσεως» μέτοχοι της αιωνίου ζωής. Και σ’ αυτό εξαντλούνται οι ανθρώπινες επιθυμίες. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο ανώτερο για να επιθυμήσει ο άνθρωπος. Κι αυτό είναι τόσο υπέροχο, τόσο τέλειο, τόσο πλήρες, τόσο αγαθό, τόσο άγιο, τόσο ένδοξο, τόση ευτυχία, τόση μακαριότητα, που δεν υπάρχει περισσότερη για να την επιθυμήσει να την δοκιμάσει ο άνθρωπος. Η απόλαυση της υιοθεσίας του ανθρώπου από το Θεό είναι «των εφετών των ακρότατον». Ας ανταποκριθούμε λοιπόν στην άγια κλήση Του και στο θείο κάλεσμά Του για να απολαύσουμε τα αιώνια και πανάγαθα δωρήματά Του.
