Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Φαίνεται ότι οι λοιμωξιολόγοι μεταξύ των άλλων γνώσεων που έχουν αποκτήσει από την μελέτη της συμπεριφοράς του κορωνοϊού είναι και ο εντοπισμός ορισμένων σπουδαίων ευρημάτων που σχετίζονται με τις προτιμήσεις του. Έχει λοιπόν ενδεχομένως διαπιστωθεί ότι ο κορωνοϊός δεν προσβάλλει τους φιλοξενούμενους στην χώρα μουσουλμάνους, κατά μόνας ή στις μαζικές συνάξεις τους ευρισκομένους, ούτε μεταδίδεται από αυτούς, ενώ αντιθέτως κυνηγάει μετά μανίας τους εκ των φιλοξενούντων ορθοδόξους, όταν αυτοί συνέρχονται στους χώρους της λατρείας, για να επιτελέσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνεται και η συμμετοχή σε ορισμένες ακολουθίες, όπως είναι λ.χ. η περιφορά της εικόνας του τιμωμένου αγίου ή του Επιταφίου του Χριστού ή της Θεομήτορος.
Δεν εξηγείται αλλιώς η εμμονή της Κυβέρνησης στην αυστηρή τήρηση των απαγορεύσεων επιτέλεσης ορισμένων ακολουθιών της επικρατούσης θρησκείας και η παράλληλη ανοχή που αυτή δείχνει στις πρόσφατες μαζικές κινητοποιήσεις των παρεπιδημούντων στην χώρα ισλαμιστών, όπως είναι π.χ. η περιφορά σε διάφορα μέρη της Ελλάδος της Αμάλ, του ομοιώματος δηλ. μιας μουσουλμάνας προσφυγοπούλας, ή τα μωαμεθανικά αυτομαστιγώματα σε πλατείες ή σε κεντρικές οδούς μεγαλουπόλεων (Αθήνα, Πειραιάς, Θεσσαλονίκη κλπ.) με την συμμετοχή δεκάδων σιϊτών ομολογητών του «προφήτη», αλλά και εκατοντάδων θεατών του πρωτότυπου αυτού θεάματος, ξένου πάντως προς τα δικά μας ήθη και έθιμα.
Προφανώς η Κυβέρνηση, για να διαφοροποιεί την στάση τηςστις προαναφερθείσες περιπτώσεις από τα μέτρα που η ίδια έχει ψηφίσει προς αποφυγήν της περαιτέρω εξάπλωσης του κορωνοϊού, κάτι ξέρει. Είναι όμως αδιάφορη η γνώση ή μη από τους λοιμωξιολόγους και από την Κυβέρνηση των προτιμήσεων του κορωνοϊού την στιγμή, κατά την οποία τα προβλεπόμενα μέτρα δεν ελήφθησαν με βάση αυτές τις εικαζόμενες προτιμήσεις, αλλά με κριτήριο την γενική διακινδύνευση του πληθυσμού από τον κορωνοϊό και ιδίως από την τελευταία και πιο επικίνδυνη μετάλλαξη αυτού, την επονομαζόμενη «Δέλτα».
Εκείνο που προέχει είναι η συνέπεια της Κυβέρνησης στις αποφάσεις της. Και η αδιάκριτη προς όλους εφαρμογή του νόμου, άσχετα αν οι αποδέκτες των επιταγών ή απαγορεύσεων αυτού είναι νόμιμοι ή παράνομοι, ομόθρησκοι ή αλλόθρησκοι κάτοικοι της χώρας. Αυτό το τονίζει ιδιαίτερα το άρ. 13 παρ. 4 του Συντάγματος, το δε άρ. 4 αυτού, που καθιερώνει την ισχύουσα μόνο για τους Έλληνες πολίτες αρχή της ισότητας όλων ενώπιον του νόμου, απαγορεύει την αντιστροφή αυτής, ώστε να λειτουργεί στην πράξη ως αρχή ανισότητας υπέρ των λαθρομεταναστών.
Επειδή εγράφησαν και ελέχθησαν πολλά αυτές τις ημέρες για την Αμάλ και για τα μωαμεθανικά αυτομαστιγώματα από διάφορους νέο-πατριώτες, δικαιωματιστές ή αλληλέγγυους προς τους λαθρομετανάστες, πρέπει να υπογραμμισθεί εδώ με έμφαση ότι το πρόβλημα του κορωνοϊού δεν επιλύεται με επιχειρηματολογία, η οποία πίσω από την αρνητική στάση πολλών στην περιφορά της Αμάλ και στα μωαμεθανικά αυτομαστιγώματα βλέπει το φάντασμα της ξενοφοβίας και τα πατριωτικά (γράφε: ρατσιστικά) ανακλαστικά της πλειοψηφίας των Ελλήνων.
Οι κίνδυνοι στην πληττόμενη αυτή την εποχή Ελλάδα από τις διάφορες μεταλλάξεις του κορωνοϊού δεν προέρχονται από τα (υπαρκτά και δικαιολογημένα) ξενοφοβικά σύνδρομα του ελληνικού λαού απέναντι στους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες, αλλά από την μη τήρηση εκ μέρους αυτών των επιδημιολογικών μέτρων που έχει θεσμοθετήσει η Κυβέρνηση. Το είδαμε αυτό και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, κατά τις οποίες οι συγκεντρωμένοι σε διάφορους χώρους μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες εξέφρασαν κατ’ επανάληψη την ανυπακοή τους στις υποδείξεις των οργάνων της τάξεως να μη δημιουργούν συνωστισμούς, διότι αυτό απαγορεύεται. Ποιος όμως έχει την διάθεση να συλλάβει τους παραβάτες ή να επιβάλει σε αυτούς τις προβλεπόμενες κυρώσεις, όταν πολλοί δικαιωματιστές ή αλληλέγγυοι των λαθρομεταναστών τον περιμένουν στην γωνία, για να τον κατηγορήσουν για κατάχρηση εξουσίας απέναντι σε ανυπεράσπιστους «πρόσφυγες» (έτσι αποκαλούν όλυς τους λαθρομετανάστες);
Η άρνηση επομένως στην περιφορά ανά την χώρα της Αμάλ και στα δημόσια αυτομαστιγώματα των σιϊτών μουσουλμάνων εδράζεται πρωτίστως στις συνθήκες συνωστισμού, υπό τις οποίες συντελούνται. Θα μπορούσε ίσως να παρατηρήσει κάποιος εδώ ότι η στάση της πλειοψηφίας των Ελλήνων απέναντι σε αυτό που είναι και εκπροσωπεί η Αμάλ και απέναντι στα μουσουλμανικά αυτομαστιγώματα δεν θα άλλαζε, ακόμη και εάν οι σχετικές ισλαμικές εκδηλώσεις ελάμβαναν χώρα με απόλυτη τήρηση των επιδημιολογικών μέτρων. Μια τέτοια επιχειρηματολογία θα επιχειρούσε να παρακάμψει το πρόβλημα, το οποίο στην συγκεκριμένη μορφή του μας καλεί να απαντήσουμε, όχι πώς αισθάνεται η πλεοψηφία του ελληνικού λαού απέναντι στους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες – αυτό είναι γνωστό – αλλά τί οφείλουν να πράξουν οι τελευταίοι απέναντι στις σχετικές προσταγές του νόμου που προστατεύει την δημόσια υγεία.
Είναι αξιοσημείωτο ότι εν καιρώ πανδημίας ουδείς από τους συνηγόρους της ελεύθερης περιφοράς ανά την χώρα της Αμάλ και της δημόσιας επιτέλεσης του μωαμεθανικού εθίμου του αυτομαστιγώματος αφιέρωσε δυο γραμμές, για να αναδείξει, εκτός των άλλων, αν όχι πρωτίστως, το σοβαρό επιδημιολογικό πρόβλημα που θέτουν οι εν λόγω εκδηλώσεις. Όλοι προβάλλουν εκείνα που θέλουν να βλέπουν και είναι κρυμμένα, κατ’ αυτούς, πίσω από την άρνηση διαφόρων φορέων ή οργανωμένων κοινωνικών ομάδων να επιτρέψουν την διέλευση της Αμάλ από την περιοχή τους.
Βέβαια,όσοι προτάσσουμε σήμερα επιδημιολογικά επιχειρήματα, για να απαγορεύσουμε την περιφορά της Αμάλ ή την δημόσια επιτέλεση του μωαμεθανικού αυτομαστιγώματος, πρέπει να έχουμε συνειδητοποιήσει αφ’ ενός μεν ότι η επιδημία έχει ημερομηνία λήξεως, άρα δεν μπορείς να την επικαλείσαι πάντα, για να αποτρέψεις εκδηλώσεις των μουσουλμάνων μέσα στην χώρα σου που σε ενοχλούν, αφ’ ετέρου δε ότι οι ακατάπαυστες μουσουλμανικές εισροές στην χώρα έχουν δημιουργήσει μεταξύ άλλων (εκτός δηλ. από πολλά υπερκχειλίζοντα «φράγματα» σε πολλά μέρη), και «λιμνάζοντα ύδατα», τα οποία, όσο παραμένουν στην θέση τους, θα μας δημιουργούν πάντα προβλήματα. Επί του παρόντος αρκεί η γνώση ότι η επιδημιολογική πλευρά της λαθρομετανάστευσης είναι αλληλένδετη με την κοινωνικό-πολιτική πλευρά αυτής. Μόνον εάν εξαφανισθεί η τελευταία θα εκλείψει μαζί της και η πρώτη.
Όσο παραμένουν οι πλευρές αυτές στην θέση τους, ουδεμία από αυτές μπορεί να δώσει απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει η άλλη. Ούτε ο συμβολισμός που ενέχουν η Αμάλ ή το ισλαμικό έθιμο του δημόσιου αυτομαστιγώματος των σιϊτών μουσουλμάνων αναλώνονται στα επιδημιολογικά μέτρα που έχει λάβει η Κυβέρνηση. Ούτε όμως από την άλλη μεριά οι «πληγές» από τα «αγκάθια» της λαθρομετανάστευσης, που μας «αγκυλώνουν» καθημερινά θεραπεύονται με την τήρηση των μέτρων αυτών. Φαινόμενα σαν αυτό της Αμάλ δεν πρόκειται να εκλείψουν ποτέ από την χώρα, όσο μαγαλώνει και «ριζώνει» βαθύτερα το «δένδρο», από το οποίο «βλαστάνουν».
Προσωπικά έχω κατ’ επανάληψη εκφράσει την αντίθεσή μου στην ανοχή που δείχνει η Πολιτεία στο φαινόμενο της λαθρομετανάστευσης, απόρροια του οποίου είναι και οι προαναφερθείσες εκδηλώσεις. Φαίνεται όμως ότι ομιλώ σε ώτα μη ακουόντων, γι’ αυτό θα αναγκασθώ να το ξαναπώ: Όταν ανέχεσαι την αυθαίρετη είσοδο και εγκατάσταση στην χώρα αλλόθρησκων πληθυσμών, φυσικό είναι να ανέχεσαι και τα συμπαρομαρτούντα με αυτήν προβλήματα, μια πλευρά των οποίων μάς προβάλλει η Αμάλ και το έθιμο του μωαμεθανικού αυτομαστιγώματος.
Ας πάψουμε λοιπόν να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας και εάν δεν θέλουμε να συναντούμε συνεχώς μπροστά μας τους σκοπίμως εισαγόμενους τοξικούς «καρπούς» που «δηλητηριάζουν» το περιβάλλον μας, πρέπει να φροντίσουμε να κόψουμε το «δένδρο» που τους παράγει και ερήμην ημών «φύτεψαν» αυθαίρετα στο δικό μας «αγρόκτημα» κάποιοι δόλιοι «καλλιεργητές», για να εκτοπίσουν τις ασύμβατες με τους «καρπούς» του «δένδρου» αυτού δικές μας «καλλιέργειες». Σε κάθε περίπτωση πάντως τα προβλήματα που έχουμε με τον «γάϊδαρο» της ελληνικής παροιμίαςκαλό θα είναι να τα λέμε απ’ ευθείας σε αυτόν και να μη «χτυπάμε» το «σαμάρι» του για να τα ακούσει.
