Του Αρχιμανδρίτη Δαμασκηνού Λιονάκη, πρωτοσυγκέλλου της Ι. Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου
Ὀρθή πίστη καί ὀρθή πράξη εἶναι τά δυό φτερά, πού τήν ψυχή μας ὑψώνουν ἀπό τή γῆ στόν Οὐρανό. Εἶναι τά δυό κουπιά, πού τή βαρκούλα τῆς ζωῆς μας κατευθύνουν, μέσα ἀπό τό φουρτουνιασμένο πέλαγος τῆς καθημερινότητας, στό γαλήνιο καί ἀσφαλές λιμάνι τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ!
Καί τοῦτο, διότι μέ τήν ὀρθή πίστη ἑλκύουμε πρός ἑαυτούς τή Θεία Χάρη καί ἀποκτοῦμε τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας, πού γίνεται βεβαιότητα μόνο ἄν ἡ ὀρθή πίστη ἐνσαρκώνεται, ὑλοποιεῖται καί ἐκφράζεται μέ μία ζωή συνεπῆ καί μέ ἔργα ἀντίστοιχα πρός αὐτήν.
“Ἡ πίστη, ἄν δέν ἔχει ἔργα, εἶναι νεκρή, ἀφού καί οἱ δαίμονες πιστεύουν καί φρίττουν”, ὑπογραμμίζει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος (Ιακ. Β’, 17-19).
Ἀπό τήν ἄλλη, ὅμως, ἄν ἰσχυριστοῦμε ὅτι σωστός καί ἀληθής Χριστιανός, καί μάλιστα Ὀρθόδοξος, εἶναι μόνο ἐκεῖνος πού ἐκδηλώνει πλήρη συνέπεια πίστεως ὀρθῆς καί ἐναρέτου καί ἀναμαρτήτου ζωῆς, τότε θά διαπιστώναμε ὅτι δέν ὑπάρχει γνήσιος Χριστιανός ἐπί γῆς, ἀφού “οὐκ ἐστίν ἄνθρωπος, ὅς ζήσεται καί οὐχ ἁμαρτήσει”…
Τή φαινομενική αὐτή ἀντίφαση καί συνάμα ἀπαισιόδοξη διαπίστωση αἴρει ὁ αἴρων τοῦ κόσμου ὅλου τίς ἁμαρτίες, ὁ μόνος καί πλήρως Ἀναμάρτητος, ὁ Ὁποῖος παραδέχθηκε ὅτι “ἀνένδεκτον ἐστί τοῦ μή ἐλθεῖν τά σκάνδαλα”, εἶναι ἀδύνατον νά μήν ἔλθουν σκάνδαλα! (Λουκ.17,1).
Τό Κυριακό τοῦτο λόγιο δέν ἀμνηστεύει φυσικά τό σκάνδαλο καί τήν ἁμαρτία, οὔτε ἀθωώνει τόν σκανδαλοποιό, ἀλλά φωτίζει καί ἀποκαλύπτει τή διαρκῆ πραγματικότητα τῆς ἀέναης πάλης μέ τό κακό!
Ἄλλωστε, ἡ ἀπειλητική Του προειδοποίηση ὅτι “ἐκεῖνον, διά τοῦ ὁποίου ἔρχεται τό σκάνδαλο, τόν συμφέρει καλύτερα νά κρεμάσει μυλόπετρα στό λαιμό του καί νά καταποντιστεί στά βάθη τῆς θάλασσας” (Ματθ. 18,6,7) εἶναι σαφέστατη!
Αλλοίμονο, ὅμως, ἄν ἐκλάβουμε τά παραπάνω κατά γράμμα! Θεωρητικά καί ἀλληγορικά ὁμίλησε! Οὔτε τήν αὐτοκτονία τοῦ ἁμαρτωλοῦ συνέστησε, οὔτε, καί πολύ περισσότερο, νά τούς βάλουμε ἑμεῖς, οἱ…. ἄμεμπτοι καί ἀναμάρτητοι τή μυλόπετρα στό λαιμό τους καί νά τούς ρίξουμε στή θάλασσα….
“Ποιός εἶσαι ἐσύ, πού κρίνεις ξένο ὑπηρέτη; Τό ἄν σταθεῖ ή θά πέσει δέν ἀφορά ἐσένα, ἀλλά τόν Κύριό του”, συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τούς Ρωμαίους (14,4) καί ὅλους μας!
Δέν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις, ὅμως, καί πάντα καί σήμερα, πού ὄχι μόνο κρίνουμε τούς συνδούλους καί συναμαρτωλούς μας, ἀλλά καί τούς βάζουμε στό λαιμό μυλόπετρες, ἄυλες μέν, ἀσύγκριτα βαρύτερες δέ!
Εἶναι οἱ “μυλόπετρες” τῆς κακολογίας καί καταλαλιᾶς, τίς ὁποῖες ἐπιθέτουμε στούς συνανθρώπους καί ἀδελφούς μας, εἶναι ὁ κακός καί κακοπροαίρετος λόγος, πού ξεφεύγει ἀπό τό “ἕρκος τῶν ὀδόντων” (Ἰλιάδα Δ’, 360), τό φράχτη τῶν δοντιῶν, πού ἐμποδίζουν τά ἀστόχαστα λόγια νά βγοῦν ἀπό τό στόμα μας.
Ὁ ἄγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης χαρακτηρίζει διαβόλους, ὅσους κακολογοῦν τούς ἄλλους, ἐνώ ὁ σοφός Ἐκκλησιαστής συμβουλεύει “ἤκουσας λόγον; ἐναποθανέτω σοι” ( ΙΘ’ 10), ἄκουσες κακό λόγο γιά κάποιον; Θάψε τόν μέσα σου!
“Ξέχασε, λοιπόν, τίς ξένες ἁμαρτίες, γιά νά ξεχάσει καί ὁ Κύριος τις δικές σου”, προτρέπει ὁ ἱερός Χρυσόστομος καί συνεχίζει “Δέν ὑπάρχει τίποτα πιό ἀκάθαρτο ἀπό μία γλῶσσα πού κακολογεί καί καταριέται. Ἄνθρωπος εἶσαι, μή γίνεσαι θηρίο. Τό στόμα σοῦ δόθηκε ὄχι γιά νά δαγκώνεις, ἀλλά γιά νά παρηγορεῖς μέ τά λόγια σου”.
“Ὁ λόγος ὁ κακὸς”, δίδασκε ὁ ἀββᾶς Μακάριος, “καί τούς καλοὺς ποιεῖ κακούς· καί ὁ καλός λόγος καί τούς κακούς ποιεῖ καλούς»…
Ἐκεῖνο πού πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε εἶναι ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἕνα καί μόνο ἀναμάρτητο μέλος, τήν Κεφαλή της, τόν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος ἦρθε στόν κόσμο ἀκριβώς γιά νά σώσει τούς ἁμαρτωλούς! (Α’ Τιμ. 1,15).
Ὅλοι οἱ ἄλλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί! Καί εἴμαστε Χριστιανοί, ἐπειδή εἴμαστε ἁμαρτωλοί!
Ἁμαρτωλοί, βεβαίως, ὑπάρχουν καί ἐκτός Ἐκκλησίας, ἀλλά μέ μία ριζική διαφορά:…
Γιά τό μή Χριστιανό ἡ ἁμαρτία εἶναι ὁ ἀφέντης, γιά τό Χριστιανό εἶναι ὁ ἀντίπαλος, ὁ ἀνταγωνιστής!
Ὁ Χριστιανός δέν εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δέν πέφτει στήν ἁμαρτία, εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού σηκώνεται ἀπό τήν πτώση του, ἀπό κάθε πτώση του!
Γιά τό μή Χριστιανό ἡ πτώση εἶναι μία μόνιμη κατάσταση…Γιά τό Χριστιανό φυσική κατάσταση εἶναι ἡ ὄρθια στάση! Ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕνα πτῶμα… Μέσα στήν Ἐκκλησία εἶναι ὁ συνεχώς ἀνιστάμενος! Αὐτή τή διαφορά ἔφερε ὁ Χριστός, ἱδρύοντας τήν Ἐκκλησία του. Καί δέν εἶναι μικρή αὐτή ἡ διαφορά! Εἶναι ἡ διαφορά, πού χωρίζει τή ζωή ἀπό τό θάνατο!
