Του π. Αλέξιου Φωτόπουλου, εκπαιδευτικού 1ου ΓΕΛ Π. Φαλήρου, εφημέριου Ι.Ν. Αγ. Παρασκευής Ελληνικού
Η πρόκληση: 29 Νοεμβρίου, 18.08: Μήνυμα στο κινητό από τον σεβαστό αιδ. Αντώνιο Χρήστου, μια πρόσκληση αποστολής κειμένου στην αγαπητή εφημερίδα «Κιβωτό της Ορθοδοξίας».
Το κείμενο: Ανάγκη της καρδιάς, δηλαδή πνευματική ανάγκη, να μην «πνιγούμε» στον ωκεανό της προχειρότητας, της βιασύνης, της αλαζονείας και του διχασμού.
Θέμα του: Το πολυβασανισμένο και ταλαίπωρο «μάθημα των Θρησκευτικών».
Η προχειρότητα και η βιασύνη συνδέονται με το γεγονός ότι, ενώ η Παιδεία είχε (έως σήμερα) ένα συγκεκριμένο, τυπωμένο βιβλίο (συγκροτημένο, αριθμημένο, επεξεργασμένο, με σαφή τίτλο, ενότητες, όχι φιλοσοφήματα και ασάφειες, ούτε σκόρπιες ιστοσελίδες), τώρα γνωρίζει «τι;» (ωκεανός πνιγμού).
Η αλαζονεία αφορά την ασέβεια προς τον μαθητή, που καταντά ο χειρότερος καταναλωτής, αφού στα χέρια του, στα μάτια του, μπροστά του δεν έχει βιβλίο, αλλά τι; (σαν τυφλός).
Ο διχασμός σήμερα ονομάζεται: «Πολιτικές ευθύνες» σε τι; (ωκεανός ασυνέπειας).
Από πότε άραγε η Παιδεία διαιρεί και διχάζει; Διχάζουν τα Μαθηματικά, η Φυσική, η Έκθεση, τα Αρχαία Ελληνικά;
Μπορεί να μη μας άρεσαν, να μην τα καταλαβαίναμε, να μην είχαμε την «κλίση» σε αυτά, αλλά παρεχόμενη εκπαίδευση-θεσμός θα πει: προσφορά – δια-μόρφωση – καλλιέργεια.
Από πότε η Εκπαίδευση (βλ. Παιδεία) έπαψε να συμπυκνώνει τις αξίες και τις αρετές που παραδόθηκαν και σταμάτησε να περιέχει τη μνήμη, τη σύνεση και την πείρα και να καλλιεργεί την ενότητα και να υπηρετεί την ομόνοια;
Το να γίνει πραγματικότητα «η παγκόσμια κοινότητα» (βλ. παγκοσμιοποίηση) σημαίνει πολτοποίηση και ισοπέδωση ή κατάργηση και εξαφάνιση; Το τελικό όραμα όλου αυτού του «πειράματος» άραγε ποιο είναι;
Επειτα, πολλή βιασύνη και πιο μετά στη διαδρομή πολλές απειλές και τρομοκρατία από όσους υπηρετούν το «αλλαγμένο» μάθημα της Αγάπης! Τι θα πει «κάνω μάθημα»; Χειρίζομαι μηχανές προβολής ή διανέμω ταχύτατα φωτοτυπημένο υλικό ή συμμετέχω σε μια πρωτογενή σχέση διδάσκοντος-διδασκομένου (βασική σκοποθεσία της Παιδαγωγικής);
Υπάρχουν άραγε μαθήματα που παραβιάζουν συνειδήσεις και πώς συμβαίνει αυτό, αφού βασικό θεμέλιο της Εκπαίδευσης είναι η πρωτογενής σχέση διδάσκοντος-διδασκομένου;
Από πότε η Εκπαίδευση (τα μαθήματα όλα) δεν διαμορφώνει συνειδήσεις, αλλά παραβιάζει;
Από πότε η Εκπαίδευση έπαψε να παρέχει ηθική και κοινωνική αγωγή (κυρίως τα Θρησκευτικά, που καλλιεργούν τον σεβασμό, την αγάπη και, την υπευθυνότητα);
Γιατί το Ορθόδοξο μάθημα των Θρησκευτικών δεν καλλιεργεί την κοινωνικότητα και τον σεβασμό;
Συμπέρασμα Τύφλωσης: Η Παιδεία δεν διαμορφώνει συνειδήσεις και τα παρεχόμενα μαθήματα (η Εκπαίδευση) προσβάλλουν τη μαθηματική, τη λογοτεχνική-γλωσσική και τη θρησκευτική συνείδηση, αλλά δεν την καλλιεργούν ούτε την προάγουν.
Άραγε, λοιπόν, ποια γράμματα έμαθαν και πού τα έμαθαν όσοι σήμερα λένε πως υπάρχει «καλή» Παιδεία και αυτή έχει χρώμα λευκό ή άλλο χρώμα, δηλαδή υπάρχουν «καλά» μαθήματα και έχουν χρώμα ή ιδεολογική απόχρωση;
Μπορεί άραγε η Παιδεία και οι εκπαιδευτικοί (λειτουργοί της) να γίνονται όχημα για να εξυπηρετούνται οι κοινωνικές αντιπαλότητες, να ανοίγουν κοινωνικές διαμάχες και να μπαίνουμε, ιδιαιτέρως οι θεολόγοι (διδάσκοντες το μάθημα της Θρησκευτικής Αγωγής), σε έριδες και μάχες νομικές;
Το διαρκές ερώτημα: «Ποιον Ανθρώπινο “Τύπο”» προάγουμε και ποιο όραμα καλλιεργούμε;
Αν η Εκπαίδευση δεν ενισχύει την πίστη του νέου στο Έθνος του, στις ρίζες του Έθνους του (Ορθόδοξη Πίστη και ζωή), τότε θα φτιάξουμε ανθρώπους ευχάριστους και ανίδεους, μα χωρίς Μνήμη, χωρίς Συνέχεια, δίχως Ζωή.
