Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, Ομότιμου καθηγητή της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θράκης
Πολυπολιτισμική χαρακτηρίζεται, ως γνωστόν, η κοινωνία στους κόλπους της οποίας συμβιώνουν ομάδες πληθυσμού που εκπροσωπούν διαφορετικούς πολιτισμούς.
Το στοιχείο αυτό από μόνο του δεν υποδηλώνει κάτι αρνητικό. Αντιθέτως, μάλιστα, θα έλεγε κάποιος ότι εμπλουτίζει την κοινωνία με έναν γόνιμο πλουραλισμό πολιτιστικών αξιών.
Πρέπει, όμως, να διευκρινισθεί εδώ ότι απαραίτητος όρος για να εκδηλώσει τη θετική της λειτουργία η πολυπολιτισμικότητα είναι η αρμονική συνύπαρξη των διαφόρων πολιτισμικών ομάδων του πληθυσμού υπό τη σημαία ενός κράτους που αποτελεί και τον συνδετικό τους κρίκο. Τα σύνοικα στοιχεία του λαού μοιάζουν σε αυτή την περίπτωση με τα ποικιλόχρωμα νήματα που συνυφάνθηκαν στον ίδιο αργαλειό και έφτιαξαν έτσι όλα μαζί το σχετικό ύφασμα, στο οποίο δεν έχει αξία η μοναδικότητα των κατ’ ιδίαν κλωστών του -όσο κι αν αυτή είναι ορατή-, αλλά η συνολική εικόνα της ύφανσης. Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα τέτοιας πολυπολιτισμικότητας μας δίνουν ορισμένα κράτη, όπως είναι π.χ. οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ο Καναδάς, η Αυστραλία κ.ά., τα οποία δημιουργήθηκαν αποκλειστικά από μετανάστες προερχόμενους από χώρες της Κεντρικής ή της Λατινικής Αμερικής ή από άλλων ηπείρων (Ευρώπη, Αφρική, Ασία).
Παρεμφερής, αλλά σαφώς διαφορετική κατά περιεχόμενο είναι για την Ελλάδα η περίπτωση με τους Αρβανίτες και τους Βλάχους. Οι πρώτοι, ενώ κατοικούσαν στην περιοχή της σημερινής Αλβανίας -και γι’ αυτό μιλούσαν μια διάλεκτο της αλβανικής γλώσσας, χωρίς ωστόσο να είναι Αλβανοί στην καταγωγή-, εγκαταστάθηκαν τα τελευταία χρόνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας και παρέμειναν σε αυτές κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Ασπάστηκαν τις αρχές και τις αξίες του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού και εντάχθηκαν ομαλά στον εθνικό κορμό, εμπλουτίζοντάς τον με τα δικά τους ήθη και έθιμα, που τα βλέπουμε να εκδηλώνονται με την ευκαιρία κάποιων κοινών εορτών (Απόκριες, Πάσχα κ.λπ.). Οι Αρβανίτες, λοιπόν, έχοντας διαμορφώσει καθαρή ελληνική συνείδηση, αγωνίστηκαν εναντίον των Τούρκων και των Τουρκαλβανών κατά την Εθνεγερσία. Ανέδειξαν, μάλιστα, σπουδαίους ήρωες, που πρωτοστάτησαν στην Ελληνική Επανάσταση, αλλά και αρκετούς πολιτικούς.
Το ίδιο ισχύει και για τους Βλάχους, τους κατοίκους δηλαδή του Αίμου και ορισμένων περιοχών της Θράκης, της Μακεδονίας και της Ηπείρου, οι οποίοι αρχικά εκρομανίστηκαν κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα, στη συνέχεια όμως, με την κάθοδο των σλάβων, εκσλαβίστηκαν, περί τον 7ο αιώνα. Οι Βλάχοι εγκολπώθηκαν και αυτοί τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό και απέκτησαν ομοίως ελληνική συνείδηση, χωρίς να απεμπολήσουν τις δικές τους πολιτισμικές καταβολές. Τη φιλοπατρία των Βλάχων και τη συμβολή τους στην Ελληνική Επανάσταση εξαίρει ο Νικόλαος Κασομούλης, το πρωτοπαλλήκαρο του Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου, στα «Στρατιωτικά του Ενθυμήματα».
Τους Αρβανίτες και τους Βλάχους, αλλά και όσους άλλους βάδισαν στα ίχνη τους και ενσωματώθηκαν στον εθνικό κορμό είχε προφανώς υπ’ όψιν του ο Αδαμάντιος Κοραής, όταν έλεγε ότι «Έλληνες καλούνται οι της παιδεύσεως της ημετέρας μετέχοντες». Και εννοεί ασφαλώς εδώ ο Κοραής όχι απλώς εκείνους που παρακολουθούν ένα ελληνικό σχολείο και μαθαίνουν ελληνικά γράμματα, αλλά κι εκείνους που ασπάζονται τις αρχές και τις αξίες του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού.
Απέναντι στις προαναφερθείσες αυτοφυείς ή συμφυείς στον ίδιο κορμό μορφές πολυπολιτισμικότητας «καλλιεργεί» σήμερα η Νέα Τάξη ένα άλλο είδος πολυπολιτισμικότητας, που συνιστά μια φονική «ποικιλία», αφού, όπου αυτή «φυτρώνει», οι «ρίζες» της «πνίγουν» κάθε άλλη παραδοσιακή «καλλιέργεια». Και για να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Αποκλειστικοί φορείς της νέας πολυπολιτισμικής «καλλιέργειας» είναι σήμερα οι μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες, που μεταναστεύουν μαζικά, κουβαλώντας μαζί τους, όπως είναι φυσικό, πολιτισμικά στοιχεία τα οποία είναι εντελώς ασύμβατα με τα παραδοσιακά στοιχεία των κοινωνιών στις οποίες εισέρχονται και εγκαθίστανται. Με την προώθησή τους στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Ευρώπης από εκείνους που επιδιώκουν την εξαφάνιση της παραδοσιακής πολιτισμικής μονοκαλλιέργειας δημιουργείται τεχνηέντως το πρόβλημα της πολυπολιτισμικότητας. Από τη στιγμή που θα «ριζώσουν» οι νέες «ποικιλίες» στα εδάφη που «φυτεύονται», η τύχη των παραδοσιακών «ποικιλιών» είναι προδιαγεγραμμένη, αφού τα «φυτά-φονιάδες» δεν αφήνουν να ευδοκιμήσει τίποτε άλλο στον ίδιο τόπο, όπως ακριβώς γίνεται και με τους κάκτους. Πώς μπορούν, άλλωστε, να συμβιώσουν αρμονικά σύνοικα πολιτισμικά στοιχεία, όταν το ένα, κατ’ εντολή της θρησκείας του, γίνεται «ανοιχτή αγκαλιά» ακόμη και στον εχθρό και το άλλο, κατ’ εντολή πάλι της δικής του θρησκείας, κρατάει διαρκώς στα χέρια του μαχαίρι, χρησιμοποιώντας ή δείχνοντας τη λεπίδα του στον αλλόδοξο ή ετερόφρονα πολιτισμικό εταίρο;
Με άλλα λόγια, η πολυπολιτισμικότητα της Νέας Τάξης δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας σύγχρονος «δούρειος ίππος», που στοχεύει στην άλωση κάποιας «Τροίας» με το γνωστό τέχνασμα του πολυμήχανου Οδυσσέα. «Τροία» σήμερα είναι η Ελλάδα. Και επιτιθέμενοι «Δαναοί» οι ιθύνοντες της Νέας Τάξης. Μας πολεμούν με τις δικές μας στρατηγικές επινοήσεις, αφού δεν μπορούν να παραβιάσουν αλλιώς τα «τείχη». Ποιος ακούει τους «Λαοκόωντες», οι οποίοι, επικαλούμενοι τον φόβο που εμπνέουν πάντοτε οι πανούργοι «Δαναοί», συμβουλεύουν τους αφελείς «Τρώες», αλληλέγγυους και άλλους να μην παρασύρονται από την ιερότητα ορισμένων αξιών (όπως είναι π.χ. η πολιτισμική συναδέλφωση των λαών), που δεν τις υπηρετούν ποτέ οι «δούρειοι ίπποι». Έτσι, όμως, δεν έγινε και τότε; Δεν χάθηκε η Τροία, επειδή οι αλληλέγγυοι της εποχής δεν μπόρεσαν να διακρίνουν το αληθινό αφιέρωμα από το στρατηγικό τέχνασμα του πολιορκητή;
Εν πάση περιπτώσει, όσοι βαυκαλίζονται με την ιδέα της πολυπολιτισμικότητας που προωθεί η Νέα Τάξη και θύουν αφελώς στον «βωμό» της, ας κάνουν τον κόπο να κοιτάξουν προς τη Θράκη και να δουν -έχοντας πάντα προ οφθαλμών τα γεγονότα του 1990- πώς εννοούν την πολυπολιτισμικότητα οι μουσουλμάνοι κάτοικοι της Θράκης και ιδίως οι τουρκογενείς από αυτούς. Ας ρίξουν μια ματιά στον Λίβανο, στη Συρία, στην Αίγυπτο με την πρόσφατη ματωμένη πασχαλιά ή όπου αλλού υπάρχουν χριστιανικές κοινότητες για να δουν πόσο «φόρο αίματος» και δακρύων πληρώνει στους πολυπολιτισμικούς μουσουλμάνους εταίρους το σύνοικο χριστιανικό στοιχείο. Και τότε θα μπορέσουν ίσως να πάρουν μια πρόγευση των συνθηκών που θα διαμορφώσει στην Ελλάδα η καλλιεργούμενη πολυπολιτισμικότητα. Είναι καταστάλαγμα της κοινής πείρας ότι, όποιος ανέχεται την καλλιέργεια ή τη μεταφύτευση στον χώρο του κάκτων, σίγουρα θα βρει κάποια στιγμή μπροστά του τις βελόνες τους.
Βέβαια, κάποιοι, βλέποντας ότι πολλές κοινωνικές εντάσεις τροφοδοτούνται από θρησκευτικές έριδες, έχουν έτοιμη τη λύση στο πρόβλημα: Να καταργηθούν οι θρησκείες! Αυτές φταίνε που δεν μπορούν να ζήσουν αδελφωμένοι οι λαοί. Η ιδέα δεν είναι καινούργια. Την επινόησαν και την εφάρμοσαν στην πρώην Σοβιετική Ένωση πριν από 100 ακριβώς χρόνια οι Μπολσεβίκοι, αφού, σύμφωνα με τη μαρξιστική θεωρία, η θρησκεία είναι το «όπιο» του λαού.
Η συνέχεια από την απαγόρευση αυτού του «ναρκωτικού» είναι γνωστή. Γέμισε η Ρωσία «τοξικομανείς», που έκαναν χρήση της απαγορευμένης «ουσίας» κρυφά μέσα στα σπίτια τους. Παντού από όλα τα σπίτια έβγαινε καπνός. Μόνο που ο καπνός αυτός δεν είχε τη βαριά μυρωδιά του αληθινού οπίου, αλλά τη μοσχοβολιά του θυμιάματος, διότι οι «τεκέδες» της Ρωσίας εκείνης της εποχής δεν ήσαν τίποτε άλλο παρά μυστικά εικονοστάσια, όπου λατρεύονταν ακατάπαυστα ο Τριαδικός Θεός. Φαίνεται ότι οι Μπολσεβίκοι δεν είχαν καλή γνώση της Ιστορίας. Αλλιώς δεν θα επαναλάμβαναν την αφροσύνη του Νέρωνα και των ομοϊδεατών του, που πίστευαν ότι μπορούσαν να «σβήσουν» από τις ψυχές των ανθρώπων τη «φλόγα» της πίστης στον Ιησού, χρησιμοποιώντας για τον σκοπό αυτό ως μέσο τον «πυροσβεστήρα» της εξουσίας. Σε όλες τις περιπτώσεις των κάθε είδους διωγμών στόχος ήταν ο Χριστός. Αυτός είναι το «σκληρό ναρκωτικό» από το οποίο κινδυνεύει κάθε αλαζονική εξουσία. Και Αυτόν πολεμάει επίσης σήμερα η Νέα Τάξη. Ούτε τον Βούδα ούτε τον… Κούδα. Επειδή όμως φοβάται μήπως «καεί» και αυτή, όπως όλοι οι άλλοι, από τη «φλόγα» της ψυχής των γνωστών «τοξικομανών», αποφεύγει να τα βάλει με τη «φωτιά». Προτιμάει να εξαφανίσει την καλλιέργεια του «οπίου», σπέρνοντας σε όλες τις «φυτείες» του «κάκτους».
Λοιπόν, ας μη γελιόμαστε. Είναι ουτοπία να πιστεύει κάποιος ότι μπορεί να υπάρξει στο όνομα της πολυπολιτισμικότητας ειρηνική συμβίωση ανάμεσα σε θηράματα και θηρευτές ή ότι είναι δυνατή η καλλιέργεια στον ίδιο αγρό κάκτων και άλλων φυτών χωρίς αγκάθια. Όπως είναι, βέβαια, μεγάλη αφέλεια να νομίζει κάποιος ότι οι «δούρειοι ίπποι» κουβαλάνε ιερές αξίες, στις οποίες δήθεν αφιερώνονται. Κάθε «δούρειος ίππος» κρύβει στα «σπλάχνα» του μόνον όργανα δόλιων «Δαναών». Και όπου αυτοί εισέρχονται δεν φέρνουν ποτέ την ειρήνη, αλλά την ισοπέδωση.
