Του Γιώργου Ι. Βασιλείου, θεολόγου, διευθυντή του γραφείου Τύπου της Ιεράς Συνόδου
Η παρέμβαση της Εκκλησίας στα δρώμενα της κοινωνικής ζωής του τόπου, που κυριαρχείται από μια απάνθρωπη πολιτική καταπάτησης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, θεωρείται από πολλούς ότι θα πρέπει να είναι ουσιαστική, για να αποκατασταθεί αυτή η ανεστιότητα της κοινωνίας.
Ισχυρίζονται ότι αυτό πρέπει να γίνει γιατί τα μέλη της Εκκλησίας είναι και οι πολίτες της κοινωνίας, δηλαδή το ίδιο και το αυτό σώμα του κοινωνικού ιστού του έθνους.
Επίσης, οι ίδιοι κύκλοι υποστηρίζουν ότι η Εκκλησία ως συνιστώσα στις κοινωνικές ανακατατάξεις που συντελούνται σήμερα δεν έχει το δικαίωμα να παραμένει στο περιθώριο της ιστορίας, αλλά χρέος της είναι να επέμβει στην ιστορία του κόσμου μέσω του αγιαστικού και σωτηριολογικού της έργου, για να προφυλάξει το έθνος από κάθε διαίρεση και διάσπαση.
Αυτή την ώρα, αυτό που ο λαός απαιτεί από την Εκκλησία είναι μια πολιτική ευθύνης, η οποία ως σκοπό και στόχο θα έχει τη διαχείριση της δυστυχίας των άνεργων ανθρώπων, των νέων επιστημόνων που έχουν μεταναστεύσει.
Οι άνθρωποι, φοβισμένοι σε αυτή την έσχατη ένδεια του μελλοντικού κενού, στον αιώνα του θριάμβου της ανθρώπινης αυτοτέλειας και αυτονομίας, της αυτοθέσεως και τυραννίας του εξωραϊσμένου ωφελιμισμού και των υψηλών σκοπιμοτήτων, ζητούν από την Εκκλησία να καταστεί η ωστική δύναμη η οποία θα τους απαλλάξει από την αθλιότητα των παραισθησιογόνων της άρνησης για τη ζωή, την αντικοινωνικότητα και τη μοναξιά.
Ο κόσμος, αυτή την ώρα του μηδέν, από την Εκκλησία αναμένει τη διαβεβαίωση ότι ο χριστιανικός Θεός δεν είναι αντίπαλος, αλλά ο υπερασπιστής των χαμένων και των μετανοούντων. Είναι ο Θεός που συνεργάζεται για μια συνεχή καινούργια εποχή στην ιστορία του κόσμου, είναι ο Θεός που δεν επαναπαύεται στο ουράνιο μεγαλείο Του, αλλά ενοικεί και εμπεριπατεί ανάμεσα στον λαό του, είναι ο Θεός που κενώνεται και ατιμάζεται, υποφέρει και εξευτελίζεται, σταυρώνεται και πεθαίνει από ελεύθερη αγάπη και παθιασμένο έρωτα για τους ανθρώπους και τη σωτηρία τους.
Ο κόσμος, αυτή την ώρα του μηδέν, από την Εκκλησία αναμένει τη διαβεβαίωση ότι ο χριστιανικός Θεός δεν είναι αντίπαλος, αλλά ο υπερασπιστής των χαμένων και των μετανοούντων
Στους ισχυρισμούς αυτούς που προαναφέραμε επίκαιρη γίνεται η πατερική θεολογία, η οποία έρχεται και αυτή, με τη σειρά της, να μας υπενθυμίσει ότι οι πνευματικοί ταγοί της Εκκλησίας, για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις κοινωνικές εξελίξεις και να δώσουν λύσεις στα προβλήματα των ανθρώπων, για να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει να περάσουν από την επίπονη οδό της ουσιαστικής αγάπης. Αν αυτό δεν γίνει, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να επιτύχουμε την απελευθέρωση του ανθρώπου από την τυραννία της ανελευθερίας.
Δεν θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε τον άνθρωπο να ανασυρθεί από την αθλιότητα στο μεγαλείο, από τη δουλεία στην ελευθερία, από την αδικία στη δικαιοσύνη, από την απόγνωση στην ελπίδα.
Δεν θα μπορέσουμε στις χριστιανικές κοινωνίες, οι οποίες συγκλονίζονται από κάθε είδους κοσμογονικές αλλαγές, να προσφέρουμε τη λύτρωση από τα είδωλα της κιβδηλότητας του θρησκευτικού αποχρωματισμού και της οπισθοδρόμησης, της θρησκευτικής αδιαφορίας και αθεΐας, από το σκάνδαλο της εξαθλίωσης του ανθρώπινου προσώπου ως εικόνας του Θεού.
Προβάλλοντας σωστά την εν Χριστώ Αλήθεια, όπως γράφει και ο καθοδηγητής Χρήστος Γιανναράς, «ο ρόλος της Εκκλησίας είναι να συνεχίζει μέσα στους αιώνες τη χαλκηδόνια δυναμική της πρόσληψης και της μεταμόρφωσης». Έτσι θα επιτύχει να δώσει λύσεις σε όλα τα αναφυόμενα προβλήματα του ατομοκεντρικού οικονομικού φονταμενταλισμού και της φτωχοποίησης των μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, της καταναλωτικής υστερίας και του ατομοκεντρισμού, της απειλητικής ανόδου σε όλη την Ευρώπη του νεοναζισμού και του ρατσισμού, της πείνας και της μόλυνσης του περιβάλλοντος, της κατάθλιψης και της ανίας, της βίας και της τρομοκρατίας, των αμέτρητων δολοφονιών και εκτελέσεων, των εκφράσεων της νεωτερικότητας, με αποκορύφωμα το σύμφωνο συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών κ.λπ.
Οι πνευματικοί ταγοί της Εκκλησίας, αντιστεκόμενοι στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου η σχέση «Εγώ-Εσύ» έχει αντικατασταθεί από την εργαλειακή σχέση «Εγώ-Αυτό», και μάλιστα σε ό,τι αφορά όχι μόνο τη σχέση μας με τον άλλον, αλλά και με τον εαυτό μας, καλούνται να προβάλουν στον κόσμο τον αυθεντικό πολιτισμό του προσώπου, όπως αυτό απεικονίζεται στη θεολογία της τριαδολογικής κοινωνίας των προσώπων, όπου το Εγώ συνυπάρχει με το Εσύ.
Τέλος, η Εκκλησία διά των πνευματικών ταγών της θα πρέπει να διακηρύξει στον κόσμο ότι ο Θεός και ο άνθρωπος είναι οι συμπαίκτες στο μεγάλο παιχνίδι της ελευθερίας και της αγάπης, της αυτοπροσφοράς προς τον άλλον, τον ξένο, τον διαφορετικό.
Αν η Εκκλησία κατορθώσει να το πετύχει αυτό, θα φανερώσει στον κόσμο το μεγαλείο της ανεκτικότητας του Θεού προς τον δοκιμαζόμενο άνθρωπο της αμαρτίας. Θα δώσει την ευκαιρία στον άνθρωπο να ποθεί τον Θεό, να αναζητά τον Θεό χωρίς την περιέργεια να μάθει τι είναι και πού είναι.
Τότε ο κόσμος θα φτάσει απαλλαγμένος από την τρέλα, τη θλίψη και την απόγνωση της λογικής αριθμολογίας των οικονομικών αναλώσιμων τοκοχρεολυσικών μονάδων, θα φτάσει στον τελικό σκοπό του, που δεν είναι άλλος παρά η αγιότητα ως μέλλον της εσχατολογικής ελευθερίας, προσφοράς, αγάπης προς τον άλλον.
Τότε οι παγκόσμιες πανανθρώπινες αρχές της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της δημοκρατίας θα κυριαρχήσουν στον κόσμο του αύριο.
