Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα, ομότιμου καθηγητή της Νομικής Σχολής του Παν/μίου Θράκης
Η Εικονομαχία, που ταλαιπώρησε επί έναν και πλέον αιώνα το Βυζάντιο (726-843) και έληξε με την επικράτηση των εικονολατρών και την εντεύθεν αναστήλωση των εικόνων, επανέρχεται, δυστυχώς, στη σημερινή Ελλάδα, 13 περίπου αιώνες από τότε, σαν μια ξεχασμένη αρρώστια. Αρρώστια όμως μεταλλαγμένη, όπως γίνεται με πολλούς ιούς που επανεμφανίζονται ύστερα από πολλά χρόνια και είναι, σύμφωνα με την κοινή πείρα, πολύ πιο επικίνδυνοι από τους αρχικούς ιούς.
Η σημερινή «εικονομαχία» δεν έχει πια ως περιεχόμενο την άλλη αντίληψη για τη λατρεία του Θεού, χωρίς εικόνες. Εκφράζει την καθολική άρνηση του Θεού. Μια άρνηση που εκδηλώνεται μάλιστα με τρόπο διπλά απαξιωτικό: είναι βλάσφημη προς τον Θεό, παράλληλα όμως χυδαία και αναιδής προς όσους τον πιστεύουν, εφ’ όσον λειτουργεί ως εμπόδιο στην άσκηση της λατρείας των εικόνων από αυτούς.
Οι χαρακτηρισμοί αυτοί ταιριάζουν, νομίζω, απόλυτα στη συμπεριφορά ενός σύγχρονου, μεταλλαγμένου «εικονομάχου», ο οποίος δεν διστάζει να αρπάξει από το γραφείο κάποιου μια εικόνα και να την πετάξει στα σκουπίδια! Το παράδειγμα αυτό δεν είναι φανταστικό. Είναι πραγματικό περιστατικό, που έλαβε πρόσφατα χώρα στη σημερινή Ελλάδα της Ορθοδοξίας! Το είδαμε να επαληθεύεται στο πρόσωπο διευθύνουσας συμβούλου δημόσιου οργανισμού, που εποπτεύεται από το υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, η οποία, σαν αλλοτριωμένη «εικονομάχος», όρμησε στο γραφείο της προϊσταμένης των διοικητικών και οικονομικών υπηρεσιών του οργανισμού και «ασέλγησε» τόσο κατά της εικόνας της Παναγίας, που την πέταξε στον κάδο απορριμμάτων, όσο και κατά της θρησκευτικής ελευθερίας της προϊσταμένης.
Τέτοια περιστατικά θα μπορούσε να τα φανταστεί κάποιος σε μια άθεη χώρα, όπως ήταν π.χ. η πρώην Σοβιετική Ένωση ή άλλη χώρα-δορυφόρος αυτής. Είναι όμως αδιανόητο να εκδηλώνονται σε μια χώρα που προστατεύει συνταγματικά την ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως και μάλιστα σε βάρος πιστών που ανήκουν στην επικρατούσα και επίσης συνταγματικά προστατευόμενη θρησκεία των Ελλήνων!
Η αντίδραση της Εκκλησίας και η στάση του υπουργείου Παιδείας
Για το περιστατικό αυτό, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος διαμαρτυρήθηκε στον εποπτεύοντα υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Κ. Γαβρόγλου, με τον εκκλησιαστικώς ενδεδειγμένο τρόπο. Εάν όμως ληφθεί υπόψη ότι ο αρμόδιος υπουργός εμφορείται και αυτός από τις ίδιες αθεϊστικές αντιλήψεις, όπως η εν λόγω κρατική λειτουργός, που επιλέχτηκε για τη σχετική θέση της διευθύνουσας συμβούλου, ενδεχομένως από αυτόν ή τους επίσης άθεους προκατόχους του υπουργούς Παιδείας (Φίλη, Κουράκη και Σία), δεν χρειάζεται να σκεφτεί κάποιος πολύ για να μαντέψει την αντίδραση του αρμόδιου υπουργού στην έγγραφη διαμαρτυρία της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου με αφορμή το εν λόγω περιστατικό: Θα ακούσει ο κ. Γαβρόγλου αυτή τη φωνή διαμαρτυρίας της Εκκλησίας με την ίδια προσοχή και ευλάβεια που άκουγε η έρημος τον Ιωάννη τον Πρόδρομο. «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω»! Δεν έχει σημασία ότι ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας δεν θα συμπεριφερόταν στη συγκεκριμένη περίπτωση με τον απαράδεκτο τρόπο της διευθύνουσας συμβούλου του. Εκείνο που μετράει εν προκειμένω είναι η διαμόρφωση της κατάλληλης ατμόσφαιρας, η οποία ευνοεί την εκδήλωση τέτοιων ή άλλων παρόμοιων συμπεριφορών. Και για την ατμόσφαιρα αυτή, ατμόσφαιρα επιθετικής αθεΐας, την αποκλειστική ευθύνη έχει ο ίδιος ο υπουργός Παιδείας και η εν πολλοίς άθεη κυβέρνηση στην οποία ανήκει. Έχει γίνει πια σαφές, ακόμη και στον πιο δύσπιστο πολίτη, ότι όλοι οι συναρμόδιοι υπουργοί υπό την καθοδήγηση του άθεου πρωθυπουργού απεργάζονται στα εργαστήρια των κομματικών τους γραφείων ή των διαφόρων επιτροπών, που συγκροτούν με ειδικά επιλεγμένα προς τούτο στελέχη, τον βαθμιαίο θρησκευτικό απογαλακτισμό των Ελλήνων και την αναβάπτισή τους στην «κολυμβήθρα» της αθεΐας.
«Το ψάρι», λέει πολύ σοφά η σχετική λαϊκή ρήση, «βρωμάει από το κεφάλι». Η «μπόχα» επομένως που έρχεται από την «ουρά» του είναι φυσική συνέπεια της «σήψης» της κεφαλής.
Πιθανοί μελλοντικοί στόχοι των «εικονομάχων»
Είναι πολύ πιθανό οι σημερινοί, μεταλλαγμένοι «εικονομάχοι» να ξαναχτυπήσουν στο άμεσο μέλλον και μάλιστα πιο συστηματικά και σε ευρύτερα μέτωπα. Υπάρχουν πολλοί χώροι, όπως π.χ. τα δημόσια νοσοκομεία, τα δικαστήρια κ.λπ., που είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι στον «ιό». Βέβαια, οι σύγχρονοι «εικονομάχοι» θα επιχειρήσουν να δικαιολογήσουν τις επιθέσεις τους εναντίον των εικόνων επικαλούμενοι τη συνταγματικά προστατευόμενη ετερότητα άλλων πολιτών, την ύπαρξη δηλαδή ετερόθρησκων πολιτών, που καταφεύγουν και αυτοί στα νοσοκομεία για νοσηλεία ή στα δικαστήρια ζητώντας δικαστική προστασία και ενοχλούνται από τις εικόνες. Το άλλοθι όμως αυτό είναι ψεύτικο.
«Προπέτασμα καπνού», που συγκαλύπτει τους αληθινούς στόχους της σύγχρονης «εικονομαχίας». Άλλωστε, δεν νομιμοποιούνται να επικαλεστούν τέτοιο άλλοθι εκείνοι που με τη μεταναστευτική πολιτική που ακολουθούν αφήνουν σκόπιμα διάπλατα ανοικτές τις «πύλες» των «τειχών», για να εισέλθουν μαζικά ανενόχλητοι αναρίθμητοι «έτεροι», οι οποίοι, όταν ολοκληρωθεί η σχετική διαδικασία μετάγγισης θρησκευτικής ετερότητας, θα καταστήσουν άνευ αντικειμένου την έννοια της ετερότητας, αφού θα έχουν πνίξει το δικό μας θρησκευτικό βίωμα.
Όταν μια περιοχή κατακλύζεται από τα ορμητικά νερά ενός ποταμού, εξαφανίζονται οι όχθες του. Υπάρχει πια μόνον η πλημμυρίδα των υδάτων, που διαφεντεύει την περιοχή. Αυτός λοιπόν που σκόπιμα ανοίγει τους «κρουνούς» των «φραγμάτων» δεν μπορεί να επικαλείται ως άλλοθι την «πλημμύρα» για τη μη εκπλήρωση των υποχρεώσεών του έναντι των παραδοσιακών «καλλιεργητών».
Και επί της ουσίας όμως ετερότητα σημαίνει σεβασμό στα δικαιώματα του άλλου που είναι συνυφασμένα με αυτήν. Όχι εξαφάνιση των συμβόλων ή υποστολή της σημαίας εκείνου που ανταποκρίθηκε στο αίτημα φιλοξενίας του έτερου, ο οποίος εν γνώσει της ύπαρξης των συμβόλων αυτών ζήτησε να εισέλθει στον χώρο φιλοξενίας του άλλου.
Τα εξ οικείων βέλη και η ενδεδειγμένη άμυνα σε αυτά
Υπό τις συνθήκες αυτές, καλές λοιπόν είναι οι διαμαρτυρίες ως μια πρώτη σοβαρή αντίδραση. Πράγματι, όταν έχεις μπροστά σου φαινόμενα προκλητικής αναίδειας απέναντι στην επικρατούσα θρησκεία των Ελλήνων, δεν μπορείς ασφαλώς να μένεις με σταυρωμένα τα χέρια. Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουν όλοι όσοι αγωνίζονται να κρατηθεί αναλλοίωτη η εθνική μας ταυτότητα και πρώτιστα η Εκκλησία ότι δεν αρκούν μόνον οι απλές διαμαρτυρίες σε ανθρώπους της εξουσίας, που διακρίνονται για τη βαριά πνευματική τους κώφωση και την έλλειψη πολιτικού ήθους.
Διότι τέτοια ακριβώς έλλειψη μαρτυρεί η επιμονή της σημερινής κυβέρνησης να βάλει μπροστά την «μπουλντόζα» του εθνομηδενισμού, από τον οποίο εμφορείται, και να «ισοπεδώσει» τα πάντα, μολονότι δεν έχει λάβει σχετική λαϊκή εντολή για αυτό. Θυμίζουμε ότι αυτοί που κυβερνούν τη χώρα σήμερα έλαβαν εντολή από τον Ελληνικό Λαό να λύσουν, όπως υποσχέθηκαν, το οικονομικό πρόβλημα του «πληρώματος» και όχι να εξαφανίσουν το εθνικό «σκάφος» ή να το μετατρέψουν σε «πειρατικό», για να «κουρσέψουν» με αυτό την ιστορία του και τις παραδοσιακές αξίες που κουβαλάει επάνω του. Και ακόμη, ορκίστηκαν, επικαλούμενοι όχι βέβαια τον Θεό, που δεν Τον πιστεύουν, αλλά την τιμή και τη συνείδησή τους, ότι θα διαφυλάξουν το Σύνταγμα, που αποτελεί την «κιβωτό» του Έθνους και «θώρακα» των ατομικών μας δικαιωμάτων.
Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουν όλοι όσοι αγωνίζονται να κρατηθεί αναλλοίωτη η εθνική μας ταυτότητα και πρώτιστα η Εκκλησία ότι δεν αρκούν μόνον οι απλές διαμαρτυρίες σε ανθρώπους της εξουσίας, που διακρίνονται για τη βαριά πνευματική τους κώφωση και την έλλειψη πολιτικού ήθους
Δεν τήρησαν τίποτε από όλα αυτά που υποσχέθηκαν. Καταπάτησαν τον όρκο τους με τις κατ’ εξακολούθηση, ενσυνείδητα αντισυνταγματικές ενέργειές τους σε βάρος της επικρατούσης θρησκείας και των άλλων δομικών στοιχείων της εθνικής μας ταυτότητας, ενώ παράλληλα αθέτησαν τις υποσχέσεις που έδωσαν στον Ελληνικό Λαό. Έγιναν επίορκοι και άνθρωποι χωρίς αξιόπιστο λόγο. Πραματευτάδες της τιμής και της συνείδησής τους.
Βέβαια, ήταν λίγο-πολύ γνωστή στον Ελληνικό Λαό η αθεϊστική κατά βάση ιδεολογία της «αριστερής» παράταξης, που ανήλθε στην εξουσία με την ψήφο του. Ψήφο όμως που δόθηκε, ακόμη και από πολλούς παραδοσιακούς ψηφοφόρους, με άλλες προσδοκίες και με την πεποίθηση ότι η συγκεκριμένη παράταξη δεν θα τολμούσε, λόγω της ισχνής εντολής που της έδωσε, ώστε να είναι ελεγχόμενη, «να βάλει χέρι» στα στοιχεία της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας, άσχετα αν η ίδια έχει άλλη αντίληψη για αυτά.
Δυστυχώς, η πραγματικότητα επιβεβαίωσε ακόμη μία φορά ότι η Ελλάδα είναι διαχρονικά χώρα των πολιτικών προσωπείων και του εύκολου φενακισμού του λαού της. Έτσι φτάσαμε σήμερα στην οδυνηρή εικόνα να βλέπουμε ότι οι άνθρωποι στους οποίους εμείς δώσαμε την εξουσία, για να είναι «ασπίδα» του Έθνους, να μετατρέπονται τελικά σε «δόρυ» εναντίον του.
Όπως και να έχει πάντως το πράγμα, αποτελεί κοινότυπη διαπίστωση ότι όποιος σου επιτίθεται με το δόρυ ή με άλλα όπλα σε πολεμάει. Και στον πόλεμο, άσχετα αν ο εχθρός είναι εξωτερικός ή εσωτερικός, δεν αμύνεσαι με διαμαρτυρίες. Πολεμάς με όλα τα διαθέσιμα μέσα, για να διαφυλάξεις εκείνο που απειλείται.
Η πορεία της Εκκλησίας προς τον λαό
Πρέπει, επομένως, η Εκκλησία, που είναι σήμερα, έξω και πάνω από κόμματα, ο μοναδικός πόλος μαζικής αντίστασης, όχι μόνο για την αναχαίτιση των επιθέσεων εναντίον των εικόνων από τους σύγχρονους «εικονομάχους», αλλά και για τις άλλες συναφείς εθνομηδενιστικές επελάσεις τους, να ενεργοποιήσει πιο δραστήρια τα αμυντικά ανακλαστικά της και να στραφεί στον λαό, του οποίου ανέκαθεν ήταν η «τροφός» και τον «γαλουχούσε» με τα απαραίτητα «αντισώματα», που εξουδετερώνουν κάθε προσπάθεια αλλοτρίωσής του.
Εκτός από τα αδιάλειπτα κηρύγματα και τις σχετικές εγκυκλίους της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, που πρέπει να διαβάζονται ασφαλώς πολύ πιο συχνά στις Εκκλησίες, απαραίτητη είναι η επιστράτευση από την Εκκλησία και ιδίως από τις κατά τόπους Μητροπόλεις όλων εκείνων που αγαπούν την Εκκλησία και την Πατρίδα και έχουν γνώση, ικανότητα και λόγο, για να μιλήσουν στον λαό. Με νηφαλιότητα, χωρίς κομματικοποίηση του σχετικού προβληματισμού, χωρίς φανατισμούς και χωρίς ακρότητες, αλλά με ρεαλιστική επιχειρηματολογία να αναδείξουν το πραγματικό σημερινό διακύβευμα, που δεν συναρτάται βέβαια πρώτιστα, όπως κατ’ επανάληψη έχω τονίσει, από οικονομικές παραμέτρους, αλλά από τους άξονες της εθνικής και κοινωνικής μας συνοχής, που τους χτυπάνε από μέσα και από έξω, για να τους εξαφανίσουν όσοι ενοχλούνται από αυτούς.
Εμπρός λοιπόν. Από σήμερα και εφεξής να μην υπάρξει Μητρόπολη χωρίς σχετικές εβδομαδιαίες θεματικές ομιλίες. Οι πολιτικοί, για να κερδίσουν τα κόμματά τους αυτό που επιδιώκουν, «οργώνουν» την Ελλάδα με προεκλογικές ομιλίες. Η εθνική επιβίωση δεν είναι κομματική υπόθεση. Η Εκκλησία, που δεν είναι κομματικός οργανισμός και έχει κατ’ επανάληψη δώσει «δείγματα γραφής», τα οποία μαρτυρούν πόσο έχει κοπιάσει για την επιβίωση του Έθνους, είναι καιρός να πιάσει πάλι το «αλέτρι» και να «οργώσει» με αυτό ακόμη μία φορά το «γεώργιον». Μόνον έτσι θα μπορέσουν να βγουν από αυτό τα ζιζάνια, για να συνεχιστεί ανεμπόδιστη η παραδοσιακή «καλλιέργεια».
