Tης Εύας Μαριανού, ιατρού, απόφοιτης κατηχήτριας της Αποστολικής Διακονίας
“Όφεις, γεννήματα εχιδνών! Πώς φύγητε από της κρίσεως της γεέννης;” (Ματθ. 23, 33). Πολύ σκληρά, στα αλήθεια, αυτά τα λόγια του Ιησού.
Κι όμως, Αυτός που έσωσε τη μοιχαλίδα από βέβαιο λιθοβολισμό, που δέχτηκε τη μετάνοια της πόρνης, που υποχώρησε μπροστά στην πίστη του ειδωλολάτρη εκατόνταρχου και έδειξε έλεος, συγκατάβαση και διάκριση σε κάθε ανθρώπινο πάθος κι αμάρτημα, εξαργυρώνοντας με άφεση κάθε δάκρυ μετανοίας σε ένα κήρυγμα-κόλαφο ξεγυμνώνει και καταδικάζει τη διαχρονική πληγή όλων των κοινωνιών.
Αποκαλύπτει και λιθοβολεί με επτά «Ουαί» την αιτία του πνευματικού θανάτου και πηγή κάθε αδικίας, τον Φαρισαϊσμό.
Συγκρούεται με τη θρησκευτική ελίτ της εποχής Του, τους Φαρισαίους και τους γραμματείς, που μέσα από μια τυπολατρική, αλλά και αυθαίρετη ερμηνεία του Μωσαϊκού Νόμου, καταδυνάστευαν τον λαό, ντύνοντας με θρησκευτικό περίβλημα την πνευματική διαστροφή τους. Είχαν μετατρέψει την πίστη σε θρησκεία με ένα ατελείωτο καθηκοντολόγιο και έδιναν μια καθαρά νομικίστικη διάσταση στη σωτηρία. Δυστυχώς, είναι πολύ εύκολο για εμάς «τους ανθρώπους της Εκκλησίας» να πέσουμε στην ίδια παγίδα, αν δώσουμε σωτηριολογική διάσταση στο τυπικό της πίστης μας. Αν θεωρήσουμε ότι η νηστεία, η προσευχή, η ελεημοσύνη (μάλλον εκ του περισσεύματος) και ο εκκλησιασμός είναι αρκετά και ασφαλή μέσα από μόνα τους για τη σωτηρία μας! Και, ακόμα χειρότερα, αν πέσουμε στην παγίδα της αυτοδικαίωσης!
Με το πρώτο «Ουαί» ο Χριστός καταδικάζει την υποκρισία, δηλαδή τη συμπεριφορά που φαινομενικά έχει κίνητρο αγαθό, όμως στην πραγματικότητα εξυπηρετεί δεύτερες σκέψεις, ιδιοτελείς και σκοτεινές. «Ουαί δε υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί…» (Ματθ. 23, 13). Ο υποκριτής είναι διπρόσωπος κι αυτό είναι μισητό στον Θεό. Οι Χριστιανοί πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι στις προθέσεις μας και μετρημένοι στα λόγια μας. Το «ναι» να είναι ναι και το «όχι» να είναι όχι.
«Έστω, δε, ο λόγος υμών ναι ναι, ου ου· το δε περισσόν τούτων εκ του πονηρού εστιν» (Ματθ. 5, 37).
Με το δεύτερο «Ουαί» προειδοποιεί: Η στρέβλωση της Πίστης κλείνει την πόρτα της σωτηρίας. Οι ακατάλληλοι θρησκευτικοί ταγοί και οι αιρετικοί γίνονται επικίνδυνοι για τον λαό και, τελικά, τον καταδικάζουν στην απώλεια. Μόνο μέσα στην Κιβωτό της Σωτηρίας, δηλαδή την Εκκλησία του Ιησού Χριστού, μπορούμε να σωθούμε, αφού, όπως μας διαβεβαιώνει, «εις γαρ υμών εστιν ο καθηγητής, ο Χριστός» (Ματθ. 23, 10).
«Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί, ότι περιάγετε τη θάλασσαν και την ξηράν ποιήσαι ένα προσήλυτον, και όταν γένηται, ποιείτε αυτόν υιόν γεέννης διπλότερον υμών». Με αυτήν τη ρήση ο Χριστός επαναλαμβάνει πόσο επικίνδυνο είναι το φαρισαϊκό «προζύμι». Όποιος ζυμώνεται με αυτό θα γίνει σαν κι εκείνους. Η διαφθορά γεννά διαφθορά, η φιλαργυρία γεννά φιλαργυρία, η υποκρισία γεννά κι άλλη υποκρισία και ούτω καθεξής.
Στη συνέχεια, στηλιτεύει τη φιλαργυρία, που δεν είναι, όμως, ένα απλό πάθος! «Ουαί υμίν, οδηγοί τυφλοί, οι λέγοντες ος αν ομόση εν τω ναώ, ουδέν εστιν, ος δ᾿ αν ομόση εν τω χρυσώ του ναού, οφείλει». Στην πραγματικότητα, ο Χριστός μιλάει ξεκάθαρα για το ποιος βρίσκεται απέναντί Του. Δεν μιλάει για «διάβολο», «πειρασμό» ή «αμαρτία», αλλά απέναντι από τον Θεό τοποθετεί τον χρυσό, ώστε να μην ξεχνάμε ποτέ πως «Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά» (Λουκ. 6, 13). Τέσσερα ακόμα «Ουαί» εξαπολύει ο Κύριος, για τη σκληροκαρδία τους («αφήκατε τα βαρύτερα του νόμου, την κρίσιν και τον έλεον και την πίστιν»), την τυπολατρεία για το δικό τους όφελος («καθαρίζετε το έξωθεν του ποτηρίου και της παροψίδος, έσωθεν δε γέμουσιν εξ αρπαγής και αδικίας»), τα έργα της ανομίας («έσωθεν δε γέμουσιν οστέων νεκρών και πάσης ακαθαρσίας») και, τέλος, το βαρύτερο όλων: το «Ουαί» της απόρριψης του ίδιου του Χριστού ως αληθινού Υιού του Θεού, στο πρόσωπο του οποίου εκπληρώνονται όλες οι μεσσιανικές προφητείες των Γραφών («Ώστε μαρτυρείτε εαυτοίς ότι υιοί εστε των φονευσάντων τους προφήτας»).
Σήμερα, δύο χιλιάδες χρόνια μετά την έλευση του Χριστού, ο Φαρισαϊσμός (εκκλησιαστικός και κοινωνικοπολιτικός) εξακολουθεί να ανθεί. Υιοθετεί πολλά προσωπεία για να μας απομακρύνει από τον στόχο μας, που είναι η σωτηρία της ψυχής μας. Συχνά μας σκανδαλίζει. Εμείς πρέπει να αντισταθούμε. Πρέπει με πνευματική εγρήγορση να εξετάζουμε διαρκώς τον εαυτό μας και να ξεριζώνουμε τα πάθη μας. Όχι, όμως, για να γίνουμε καλοί άνθρωποι ή αρεστοί στους άλλους. Όχι για να προκαλέσουμε τον θαυμασμό και να λάβουμε επαίνους. Αλλά για να αγαπήσουμε τον Χριστό. Εξάλλου, ο ίδιος μας έδωσε την εντολή που οδηγεί στην ουράνια Ιερουσαλήμ με ασφάλεια: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου».
