Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Σύρου Δωρόθεου Β’
Τα τελευταία χρόνια, μια λέξη έχει ριζώσει στο λεξιλόγιό μας, στοιχειώνει τις σκέψεις μας, παγιδεύει τις πράξεις μας, κατευθύνει τις επιλογές μας και ορίζει ακόμα και τις κυβερνήσεις μας.
Μια λέξη, συγκινησιακά και ιδεολογικά φορτισμένη, για πολλούς συνώνυμη της καταστροφής και της προδοσίας, η αποδοχή ή η απόρριψη του περιεχομένου της οποίας απειλεί ή απείλησε προς στιγμή να οδηγήσει τον Ελληνισμό στον πάντα ολέθριο διχασμό!
Πρόκειται, συγκεκριμένα, για τη λέξη «μνημόνιο», μια λέξη εντελώς αθώα ετυμολογικά και, το κυριότερο, ελληνική!
Ετυμολογείται από την αρχαία ελληνική λέξη «μνήμων», που σημαίνει αυτός που έχει μνήμη, από την οποία προήλθε στην Αλεξανδρινή κοινή η λέξη «μνημόνιο».
Τη λέξη αυτή δανείστηκε η λατινική, μεταφράζοντάς την σε memorandum και στη συνέχεια υιοθετήθηκε από τις λατινογενείς γλώσσες της Ευρώπης, διατηρώντας την ελληνική σημασία της, δηλαδή, υπόμνημα, οποιοδήποτε, γενικά, έγγραφο, ή άλλο μέσο, που βοηθά τη μνήμη, μέσω της καταγραφής γεγονότων, παρατηρήσεων επί συγκεκριμένου θέματος, ή όρων μιας συμβάσεως ή συμφωνίας.
Μια λέξη, εννοιολογικά ουδέτερη, που, όμως, φορτίστηκε αρνητικά, όταν χρησιμοποιήθηκε για να δηλώσει το κείμενο της πρώτης και εν συνεχεία των επόμενων δανειακών συμβάσεων, που συνήψε η χώρα μας, για να αντιμετωπίσει οξύτατα προβλήματα οικονομικής, αλλά και εθνικής επιβίωσης…
Και, όπως είναι φυσικό, στη σύνταξη ενός μνημονίου, ο ασθενέστερος βρίσκεται σε μειονεκτική θέση έναντι του ισχυρότερου, έως ότου, τουλάχιστον, τηρήσει τους συμφωνηθέντες όρους και βγει από τις δύσκολες συνθήκες, που τον οδήγησαν στην υπογραφή του.
Μνημόνια, όμως, συναντάμε και υπογράφουμε πολλά στην ατομική και δημόσια ζωή μας, τα οποία υπογράφουμε με την εγγύηση ότι θα τηρήσουμε τους όρους τους, διαφορετικά αναλαμβάνουμε και την ευθύνη να υποστούμε τις συνέπειες.
Θα μπορούσε, μάλιστα, να ειπωθεί, ότι και ο Θεός συνήψε μνημόνια με τον άνθρωπο, τρία μάλιστα, το πρώτο στον Παράδεισο, το δεύτερο με τον εβραϊκό λαό, το τρίτο με σύνολη την ανθρωπότητα!
Αλλά, αν στην περίπτωση των «μνημονίων» μεταξύ Θεού και ανθρώπου δεν πρόκειται να υπάρξει τέταρτο μνημόνιο, στην περίπτωση της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας πρέπει οπωσδήποτε να υπάρξει και ένα ακόμη μνημόνιο!
Ενα μνημόνιο, όχι πλέον μεταξύ Ελλάδας και δανειστών της, το οποίο εξ ορισμού θα περιέχει όρους λίγο-πολύ σκληρούς, αλλά ένα μνημόνιο μεταξύ των Ελλήνων!
Ενα μνημόνιο αποφασιστικότητας, εθνικής ενότητας, ομόνοιας, ομοψυχίας, αλληλεγγύης, συνεργασίας, εθνικής σωτηρίας…
Αποτελεί, πλέον, κοινό τόπο η χιλιοειπωμένη διαπίστωση ότι, για τη δημιουργία των συνθηκών, οι οποίες οδήγησαν τη χώρα μας στην οικονομική καταστροφή και την εξάρτησή της από τα χρήματα των «θεσμών», με ό, τι αυτή συνεπάγεται, δεν ευθύνεται ουδείς άλλος, παρά εμείς οι ίδιοι, με τις επιλογές μας και τον αλλοτριωμένο και ουσιαστικά «αφελληνισμένο» τρόπο ζωής μας!
Τα μνημόνια, που υπεγράφησαν και σε τόσες ανατροπές, ανακατατάξεις και αλλαγές οδήγησαν, δεν είναι παρά «ασπιρίνες», που αντιμετωπίζουν τα συμπτώματα, αλλά δεν θεραπεύουν το κακό!
Το «κακό» θεραπεύεται ριζικά με «αντιβίωση», που θα εξαλείψει τις αιτίες του, με επανενεργοποίηση των ηθικών, πνευματικών και εθνικών μας «αντισωμάτων»!
Αλλά, για μια τέτοια εθνική και κοινωνική αλλαγή, αληθινά προοδευτική και επαναστατική, χρειάζεται να υπάρξει και η προσωπική του καθενός μας αλλαγή!
Πρέπει, επιτέλους, όλοι να συνειδητοποιήσουμε και να αναλάβουμε τις ευθύνες μας έναντι του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος!
Ολοι να συμφωνήσουμε και να τηρήσουμε ένα Εθνικό Μνημόνιο, μια κοινή συμφωνία κοινωνικής αλληλεγγύης και συλλογικότητας, υποταγής του «εγώ» στο «εμείς», του ατομικού συμφέροντος στο γενικό, ένα μνημόνιο εμπέδωσης της εμπιστοσύνης ανάμεσα στο κράτος και τον λαό, τους πολίτες και τους πολιτικούς.
Μακριά από προσωπικά, συντεχνιακά, πολιτικά ή κομματικά συμφέροντα, που εξ ορισμού διχάζουν, διαιρούν και στο τέλος καταστρέφουν, επιβάλλεται να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, για να σηκώσουμε επί τέλους και πάλι τον «ήλιο πάνω από την Ελλάδα», να διώξουμε το μαύρο σύννεφο, που χρόνια τώρα καλύπτει τον ουρανό της πατρίδας μας και τείνει να γίνει το πεπρωμένο μας!
Να αρνηθούμε τον μηδενισμό, τη γενική ισοπέδωση και απαξίωση, την καθολική πειθάρχηση της καθημερινότητάς μας στην κατανάλωση, ως μοναδικό και αποκλειστικό περιεχόμενο ζωής, και την παρεπόμενη υποβάθμιση, δυσφήμηση και τελικά κατάργηση διαχρονικών αξιών και ιδανικών, να ξαναβρούμε και να βιώσουμε τον Ελληνισμό μας, ως κοινωνία προσώπων και όχι μαζοποιημένων μονάδων, να επανεύρουμε τη συλλογικότητά μας, αλλά και την προσωπική μας σωτηρία από την αμαρτία, νοούμενη ως αποτυχία, μέσα στην πνευματική Κιβωτό του Γένους, την Εκκλησία…
Και όλα αυτά, με την αναμόρφωση και επί υγιών, ανθρωπιστικών και όχι οικονομικοστατιστικών, βάσεων ριζική αναδόμηση της Παιδείας μας!
Ας μην αυταπατώμεθα!
Αν δεν υπογράψουμε ένα Εθνικό Μνημόνιο με το ήθος και πνεύμα μας, το επόμενο θα το υπογράψουμε αναπότρεπτα με το δάκρυ και το αίμα μας…
