Toυ Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Παρακολουθώντας κάποιος την πρόσφατη ορκωμοσία των υπουργών, μετά τον τελευταίο ανασχηματισμό της Κυβέρνησης, εύκολα θα μπορούσε να υποθέσει, εάν δεν πρόσεχε ορισμένες λεπτομέρειες, ότι έβλεπε πλάνα κάποιου αρχείου από την εποχή της αλήστου μνήμης Σοβιετικής Ενωσης.
Τότε, ως γνωστόν, οι διοριζόμενοι από το Κρεμλίνο υπουργοί ορκίζοντο χωρίς τη σύμπραξη της Ρωσικής Εκκλησίας, αφού αυτή, σύμφωνα με τη μαρξιστική-λενινιστική αντίληψη, «καλλιεργούσε» και «μοίραζε» στον ρωσικό λαό το «όπιο του Θεού», που ήταν το πιο σκληρό «ναρκωτικό» και έπρεπε συνεπώς να απαγορευτεί, όπως όλες οι άλλες παραισθησιογόνες ουσίες. Κατά ποία λοιπόν λογική, σε μια τόσο ιερή για το προλεταριάτο στιγμή, όπως είναι η ορκωμοσία των υπουργών του, θα έπρεπε να συμπράττουν και οι γνωστοί «έμποροι ναρκωτικών», που αφιονίζουν τον λαό; Μόνη η «ευλογία» του εκάστοτε «πατερούλη» ήταν αρκετή για την ευόδωση του έργου των νέων υπουργών.
Οσοι στην Ελλάδα είμαστε ακόμη «χρήστες» του ιδίου «ναρκωτικού» που έπαιρναν και οι Ρώσοι –και δυστυχώς για τους απολογητές του μπολσεβικισμού, συγκροτούμε τη συντριπτική πλεοψηφία του ελληνικού λαού– παρηγορούμαστε από το γεγονός ότι οι «τοξικομανείς» της Ρωσίας νίκησαν τελικά τους διώκτες τους «ερυθρούς Τσάρους», σε ένα σκληρό πόλεμο μαζί τους, που κράτησε 70 ολόκληρα χρόνια. Μας φοβίζει όμως η σκέψη ότι ενδέχεται να έχουμε και εμείς μπλεξίματα με τους ιδεολογικούς απογόνους των Μπολσεβίκων, αφού ο μπολσεβικισμός εμπνέει την πολιτική παράταξη που κυβερνάει σήμερα την Ελλάδα, όπως φάνηκε καθαρά από την εικόνα της πρόσφατης ορκωμοσίας των νέων υπουργών, χωρίς την παρουσία της Εκκλησίας.
Μπορεί η εικόνα αυτή να απογοήτευσε πολλούς, διότι είναι πρωτοφανής στη Νεώτερη Ελληνική Πολιτική Ιστορία, κατά την οποία η Ορθοδοξία πρωταγωνιστούσε πάντα σε όλες τις μεγάλες στιγμές του Ελληνισμού, αποδίδει ωστόσο τη σημερινή πραγματικότητα. Και την πραγματικότητα αυτή δεν πρέπει να την παραβλέπει κάποιος, ούτε να την υποτιμάει. Χρειάζεται λοιπόν σχολαστική ανάλυση της συγκεκριμένης εικόνας, για να φανούν οι συμβολισμοί της και να αναδειχθούν τα αρνητικά μηνύματα που εκπέμπει.
Συμβολισμοί και μηνύματα
Σε επίπεδο συμβολισμού, η εν λόγω εικόνα μιλάει από μόνη της: Προβάλλει την αθεΐα του Κράτους, όπως γινόταν και με τους Μπολσεβίκους την εποχή της Σοβιετικής Ενωσης. Είναι αυτονόητο ότι για κάθε εικόνα (και επομένως και για μια κακή εικόνα) δεν φταίει ο φακός που την καταγράφει. Ούτε τα πρόσωπα που τη συνθέτουν. Αυτά σε όποιο «κάδρο» και να τα έβαζε κάποιος, την ίδια εικόνα θα έδειχναν πάντα. Φταίνε όμως εκείνοι που έδωσαν στα πρόσωπα αυτά το δικαίωμα να «ποζάρουν». Ας μη μας ενοχλεί λοιπόν η εικόνα των συγκεκριμένων ανθρώπων, αφού εμείς τους βάλαμε στο «στούντιο», γνωρίζοντας πολύ καλά, ποιοί είναι και τι ακριβώς πρεσβεύουν. Κάθε άθεος, παντού, όπου «ποζάρει», προβάλλει τον μηδενισμό του. Και είναι μεγάλη αφέλεια να πιστεύει κάποιος ότι θα μπορούσε να δει διαφορετική εικόνα με πρωταγωνιστές άθεους υπουργούς. Σοβαροί και ενοχλητικοί συμβολισμοί, σαν αυτόν που αναδύεται από τη συγκεκριμένη εικόνα, δεν αντιμετωπίζονται με αφελείς προσδοκίες, αλλά με ορθολογική προσέγγιση, που δείχνει τρόπους εξουδετέρωσής τους.
Περνώντας τώρα στα μηνύματα της συζητούμενης εικόνας, θα δούμε ότι και αυτά είναι απολύτως σαφή. Εναρμονίζονται με τον συμβολισμό της εικόνας, αλλά και με τις κατά καιρούς δηλώσεις όλων ανεξαιρέτως των κυβερνητικών στελεχών, από τον πρωθυπουργό μέχρι τον τελευταίο στην τάξη υπουργό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η πιο πάνω εικόνα μας λέει γνωστά πράγματα, μόνο που τώρα μιλάει με τη σιωπή της: «Ξεχάστε την Ελλάδα που γνωρίζατε. Εμείς το οικοδόμημα αυτής της Ελλάδας, που είναι θεμελιωμένο επάνω σε Ελληνο-Ορθόδοξες αξίες, θα το “γκρεμίσουμε”. Και στη θέση του θα “χτίσουμε” την καινούργια Ελλάδα που οραματιζόμαστε. Μια Ελλάδα χωρίς Θεό και χωρίς πίστη στο Εθνος».
Αλλοθι των «εργολάβων του τίποτα» είναι η διαφθορά των προκατόχων τους στην εξουσία και «δομικό εργαλείο» τους η εξαπάτηση του λαού. Το ίδιο όμως πράγμα δεν έκαναν και οι Μπολσεβίκοι στην τσαρική Ρωσία; Δεν εκμεταλλεύθηκαν τη διαφθορά των Τσάρων, για να εξαπατήσουν και να πάρουν με το μέρος τους τον ρωσικό λαό, ώστε με τη στήριξή του να εγκαθιδρύσουν την καινούργια δική τους τυραννία, που διέφερε από την προηγούμενη μόνο στο χρώμα; Εξαγόρασε βέβαια ο ρωσικός λαός πάλι την ελευθερία του, ύστερα από σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες με τους Μπολσεβίκους. Πλήρωσε όμως βαρύ τίμημα σε πόνο, αίμα και δάκρυα, για να καταφέρει να γκρεμίσει τους «ερυθρούς Τσάρους» από τον θρόνο τους στο Κρεμλίνο.
Συμπεράσματα
Η εικόνα, στην οποία αναφερόμαστε, δείχνει καθαρά ότι τη δημόσια ζωή του τόπου τη διαφεντεύει σήμερα ο μπολσεβικισμός, ο οποίος, όπως τότε στη Ρωσία, έτσι και σήμερα στην Ελλάδα, εργάζεται με τα ίδια «εργαλεία» και τις ίδιες μεθόδους. Εάν δεν θέλουμε να επαναλάβουμε το λάθος των Ρώσων, οφείλουμε να διδαχθούμε από τα παθήματά τους, αναλογιζόμενοι ότι το σημερινό διακύβευμα για μας είναι πολύ σπουδαιότερο από το δικό τους εκείνης της εποχής. Τότε το διακύβευμα για τους Ρώσους ήταν η ελευθερία.
Σήμερα το διακύβευμα για μας είναι η αλλοτρίωση. Οποιος χάνει την ελεύθερία του, μπορεί να την ξανακερδίσει, όπως το έκαναν και οι Ρώσοι, αλλά και εμείς πριν από αυτούς το Εικοσιένα. Είναι ιστορική νομοτέλεια αυτό. Οποιος όμως χάνει την αυτοσυνειδησία του –και αυτήν «σφυροκοπεί» σήμερα ανελέητα, για να την εξαφανίσει η «αριστερά του τίποτα»– δεν ξαναγίνεται ποτέ αυτό που ήταν πριν. Μοιάζει με ένα ζώο, το οποίο μη έχοντας αυτοσυνειδησία, δεν γνωρίζει ούτε από πού έρχεται ούτε πού πηγαίνει. Ακολουθεί απλά την πορεία που του δείχνει εκείνος, ο οποίος το κατευθύνει.
Ας προσέξουμε λοιπόν καλά, όσοι πιστεύουμε στην παραδοσιακή Ελλάδα και αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε αναλλοίωτη την ταυτότητά μας, διότι ο μπολσεβικισμός που έχει σήμερα κράτος και εξουσία στη χώρα μας, δεν αστειεύεται. Σε κάθε βήμα του κουβαλάει μαζί του το «ραβδί της Κίρκης». Επομένως, εάν μας πονάνε εικόνες σαν αυτή που σχολιάζουμε εδώ και θέλουμε να τις απαλείψουμε, έχουμε μόνο μια –και θα έλεγα τελευταία– επιλογή: Να αναδείξουμε μέσα από τις κάλπες των επομένων εκλογών πρόσωπα που σέβονται και τιμούν την ιστορία μας και, όταν τα βάζουμε να «ποζάρουν», μας δίνουν πάντα όμορφες παραδοσιακές φωτογραφίες, σαν εκείνες που νοσταλγούμε κάθε φορά που τις κοιτάζουμε.
