Toυ π. Αντώνιου Χρήστου
Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική γιορτή, αγαπητοί μου αναγνώστες, από αυτήν του Ευαγγελισμού της Παναγίας μας, για να δηλώσει με πιο τρανό και σαφή τρόπο, την άρρηκτη σχέση του ελληνικού έθνους μας, με την ορθόδοξη πίστη μας! Μία ιδιαίτερη ταυτότητα και ιστορική παρακαταθήκη και κληρονομιά των Ορθοδόξων Νεοελλήνων, που κάποιοι εχθρεύονται, βάλουν εμφανώς και προσπαθούν με κάθε μέσο να αλλάξουν και αλλοιώσουν, συστηματικά επί σειρά ετών.
Ας θυμηθούμε όμως συνοπτικά, τι εορτάζουμε στην διπλή αυτή για το γένος μας εορτή: Η εορτή του Ευαγγελισμού, που τοποθετείται από την Αγία μας Εκκλησία ακριβώς 9 μήνες πριν τη γέννηση του Σωτήρος μας Χριστού (25 Μαρτίου – 25 Δεκεμβρίου), έχει να κάνει με όσα διασώζει ο Ευαγγελιστής Λουκάς στο Ιερό του Ευαγγέλιο (κεφ. Α’ στίχ. 26-38). Εκεί διαβάζουμε ότι ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, αποστέλλεται από τον Θεό στην ταπεινή κόρη της Ναζαρέτ, Μαρία, σε ηλικία περίπου δεκατεσσάρων ετών και της αναγγέλλει – ευαγγελίζει, ότι επιλέχτηκε από τον Κύριο να είναι αυτή που θα γεννήσει τον Υιό Του, τον Μονογενή. Η Παναγία ξαφνιάζεται και ταπεινά αλλά και με την κοινή ανθρώπινη λογική αναρωτιέται πως είναι δυνατόν να γίνει κάτι τέτοιο χωρίς άνδρα (αφού ήταν μεν μνηστευμένη με τον Προστάτη της Ιωσήφ, αλλά δεν είχαν προχωρήσει σε ολοκληρωμένες σχέσεις). Ο Αγγελος απαντά: «Πνεύμα Αγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι· διό και το γεννώμενον άγιον κληθήσεται υιός Θεού.» (Λουκ. 1,34) και αφού την πληροφορεί για την επίσης αξιοθαύμαστη εγκυμοσύνη της ξαδέρφης της Ελισάβετ στον Αγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, της επισημαίνει ότι: «ότι ουκ αδυνατήσει παρά τω Θεώ παν ρήμα» (Λουκ. 1,37). Τότε η σεμνή κόρη, η Παρθένος Μαρία, του απάντησε ταπεινά: «…ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου…» (Λουκ. 1,38) και καθώς ο Γαβριήλ εξαφανίστηκε από μπροστά της, συντελέστηκε το μεγαλύτερο μυστήριο της ανθρωπότητας. Με τρόπο υπερφυσικό, η Παρθένος συνέλαβε στην άχραντη κοιλιά της, τον Υιό και Λόγο του Θεού.
Με την εκούσια συγκατάθεση της Παναγίας μας, λοιπόν, και τη συνέργειά της, ο ίδιος ο Θεός, το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος Θεός Λόγος, γίνεται έμβρυο και σαρκώνεται στην κοιλία της Παναγίας, από την οποία την καθαρίζει από το προπατορικό της αμάρτημα και δρομολογείται η εποχή της Καινής Διαθήκης με τον ερχομό του Χριστού στην ανθρώπινη ιστορία. Ενα παναθρώπινο γεγονός, το οποίο όμως το οικειοποιούνται πραγματικά όσοι πιστεύουν αληθινά στον Σωτήρα και την αγία του Εκκλησία. Αυτό είναι το «θρησκευτικό» σκέλος όπως έχει επικρατήσει (αν και στην ουσία είναι αποκάλυψη του ίδιου του Θεού), της 25ης Μαρτίου.
Για εμάς, όμως, τους Ελληνες όπου γης, η 25η Μαρτίου δεν είναι μόνο το γεγονός που ο Θεός, δια της Παναγίας μας, γίνεται ένας από εμάς (άνθρωπος) για να σωθούμε εμείς (απαλλαγή με το Σωτήριο Πάθος Του, της φθοράς, της αμαρτίας και του θανάτου) ότι είναι Εκείνος (κατά χάριν Θεοί), αλλά και η απαρχή της Ελληνικής Επανάστασης της επιτυχημένης ένοπλης εξέγερσης, την οποία διεξήγαγαν οι επαναστατημένοι Ελληνες εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, με σκοπό την αποτίναξη της μακροχρόνιας οθωμανικής κυριαρχίας (πάνω από 400 χρόνια σκλαβιά για τη νότια Ελλάδα και 500 χρόνια για τη βόρεια Ελλάδα) και τη δημιουργία ανεξάρτητου κράτους. Μέχρι τότε είχαν γίνει πολλές τοπικές και εθνικές προσπάθειες και εξεργέσεις, χωρίς όμως ουσιαστικό και μόνιμο αποτέλεσμα. Φυσικά, η ημερομηνία αυτή δεν επιλέχτηκε τυχαία. Το σύνθημα της επανάστασης, «Ελευθερία ή θάνατος», έγινε το εθνικό σύνθημα της Ελλάδας και από το 1838, η 25η Μαρτίου, επέτειος εορτασμού της έναρξής της επανάστασης, καθιερώθηκε ως ημέρα εθνικής εορτής και αργίας, σε συνδυασμό με το θεϊκό σχέδιο της Θείας Οικονομίας, της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους από τον Κύριο, με τον Ευαγγελισμό.
Ας έρθουμε όμως στο σήμερα, στη σύγχρονη Ελλάδα, της εποχής της κρίσης, των νέων εθνικών προκλήσεων και των ευρύτερων διεθνών εξελίξεων. Βρισκόμαστε αναμφισβήτητα σε μια δύσκολη και κομβική εποχή. Οι μακροχρόνιες οικονομικές θυσίες του ελληνικού λαού από την παρατεινόμενη κρίση και η οικονομική υποδούλωσή μας στους «εταίρους» και «δανειστές» μας, έχει φέρει κοινωνικές αναταράξεις, απαισιοδοξία, απογοήτευση και ένα κύμα μετανάστευσης, του νέου και ελπιδοφόρου επιστημονικού και καταρτισμένου πληθυσμού, στο εξωτερικό για μία καλύτερη ζωή. Οσο αυτοί φεύγουν, άλλοι πληθυσμοί, κυρίως μουσουλμανικής πίστης, από αφρικανικές χώρες και τη Μέση Ανατολή στοιβάζονται στα hot spot των νησιών και των ηπειρωτικών περιοχών της χώρα μας και κάποιοι παίρνουν άσυλο και νομιμοποίηση, που αλλάζει και ανατρέπει τα πληθυσμιακά και θρησκευτικά δεδομένα, με ότι αυτό συνεπάγεται σε μια χώρα που γερνά…!
Εξωτερικά, τα εθνικά θέματα έχουν κτυπήσει κόκκινο! Οι απειλές των γειτόνων μας σε Ανατολή και Βορρά μας περικυκλώνουν κυριολεκτικά. Οι Αλβανοί ονειρεύονται τη Μεγάλη Αλβανία, αναμοχλεύουν θέμα «Τσαμουριάς» και φτάνουν τα σύνορά τους μέχρι την Πρέβεζα, την ίδια στιγμή που καταπατούνται τα δικαιώματα των Ελλήνων στη σημερινή νότια Αλβανία, που ιστορικά ήταν η Βόρειος Ηπειρος. Οι Σκοπιανοί, εκτός από το όνομα ονειρεύονται σύνορα και μιλούν για «σκλάβωμένους» υπηκόους, στην ελληνική Μακεδονία μας. Οι Βούλγαροι, με όχημα την Εκκλησία που προσφέρει ομπρέλα νομιμοποίησης και προστασίας στη σχηματική Εκκλησία των Σκοπίων, προσπαθεί με αντικανονικές Εκκλησιαστικές ενέργειες να πατήσει πόδι και να διεκδικήσει ότι δεν κατάφεραν στους Βαλκανικούς και τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Οι δε Τούρκοι, που είναι και οι πιο επικίνδυνοι από όλους τους προηγούμενους, μας απειλούν ανοιχτά με εμπρηστικές δηλώσεις και πρακτικές ψυχροπολεμικές στρατιωτικές κινήσεις και παραβιάσεις, ότι «θα πάρουν πίσω» 18 νησιά, εμποδίζουν την έρευνα και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων στην Κύπρο, κρατούν δύο παλικάρια Ελληνες στρατιώτες στην Ανδριανούπολη και δεν τους απελευθερώνουν, ο δε Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν μεταξύ άλλων ομιλεί για «τα αδέλφια μας τους Τούρκους που καταπιέζονται στην Ξάνθη και την Κομοτηνή» και τόσα άλλα.
Ολα τα παραπάνω μας κάνουν την 25η Μαρτίου επίκαιρη παρά ποτέ. «Τρέλα» ήταν και τότε, που μια χούφτα Ελλήνων τα έβαλε με μια μεγάλη αυτοκρατορία και έχοντας απέναντι και αντίθετες όλες τις μεγάλες δυνάμεις. Η πίστη, η ελπίδα και η μετάνοια είναι τα όπλα μας και ο φόβος και η διχόνοια, τα διαχρονικά μας εθνικά ελαττώματα. Ενωμένοι δεν χάσαμε ποτέ, διχασμένοι χάσαμε σχεδόν τα πάντα…! Ας διδαχθούμε από τα λάθη του παρελθόντος, ας μην επαναπαυθούμε στο «ένδοξο» παρελθόν μας, αλλά ας είμαστε και εμείς, ως απόγονοι ηρώων και μιμητές Αγίων Μαρτύρων, γνήσιοι συνεχιστές, οι οποίοι θα γράψουμε και εμείς χρυσές σελίδες και θα αφήσουμε το ιστορικό στίγμα τόσο στον Ελληνισμό, όσο και στο Συναξάρι της Εκκλησίας μας! Ας κλείνουμε λοιπόν καθημερινά τα γόνατα προς τον Θεό, αλλά ας υψώσουμε το ανάστημά μας σε κάθε εχθρό, είτε εξωτερικό, είτε εσωτερικό! Χρόνια πολλά και ευλογημένα!
