Toυ π. Αντώνιου Χρήστου
Αγαπητοί μου αναγνώστες, πάντοτε με έμμεσο ή άμεσο τρόπο, επιθυμούμε και προσπαθούμε, μέσα από τα άρθρα μας, να σας κάνουμε κοινωνούς των εμπειριών στις οποίες αξιωνόμαστε να βιώσουμε, γιατί με αυτό τον τρόπο θεωρούμεότι η χαρά μας μεγαλώνει και διαδίδεται πάντοτε εις δόξα Θεού και προς οικοδομή του πληρώματος της Εκκλησίας Του.Οπως έτρεξε με χαρά ο Φίλιππος στον φίλο του Ναθαναήλ, ή η Σαμαρείτιδα (Αγία Φωτεινή), η οποία άφησε τη στάμνα της και έτρεξε στους συμπατριώτες της στην πόλη, να τους αναγγείλει ότι βρήκε τον Μεσσία, είναι κάτι που δεν μπορείς να το κρατήσεις για τον ευατό σου, αλλά ο ζήλος και το πλήρωμα της καρδιάς σε οδηγεί να το μοιραστείς και να το διαδώσεις προς πάσα κατεύθυνση!
Στο ίδιο μήκος κύματος και εμείς, που μόλις επιστρέψαμε γεμάτοι σπίτι μας, από όσα ζήσαμε κατά την έναρξη του 2ου Κατασκηνωτικού Συνεδρίου, το οποίο άρχισε σήμερα το απόγευμα, Τρίτη 29 Μαΐου 2018 (και αργά το βράδυ γράφονται αυτές οι γραμμές), που διοργανώνει η Συνοδική Επιτροπή της Χριστιανικής Αγωγής της Νεότητος της Εκκλησίας της Ελλάδος, από 29 Μαΐου έως 1η Ιουνίου, στις Εγκαταστάσεις των Κατασκηνώσεων της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών στον Αυλώνα Αττικής.
Το Συνέδριο ευλόγησε με την ίδια του την παρουσία ο ΑρχιεπίσκοποςΑθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.Επίσης ο Μητροπολίτης Φθιώτιδος κ. Νικόλαος, Πρόεδρος της Συνοδικής Επιτροπής Χριστιανικής Αγωγής της Νεότητος,ετέλεσε την Ακολουθία του Αγιασμού, της επισήμου ενάρξεως των Εργασιών του Συνεδρίου,με την παρουσία 130 περίπου Συνέδρων (κληρικών και λαϊκών, ανδρών και γυναικών), εκπροσώπων από 45 περίπου Μητροπόλεις της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι οποίοι διαθέτουν κατασκηνώσεις ή είναι στο στάδιο συλλέξεως εμπειριών και τεχνογνωσίας για να ξεκινήσουν να λειτουργούν Εκκλησιαστικές Κατασκηνώσεις.
Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Επίσκοπος Θεσπιών κ. Συμεών, Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής, είχε την κεντρική ομιλία του Συνεδρίου με θέμα: «Εκκλησιαστική Κατασκήνωση: Δημιουργώντας τους πολίτες του κόσμου και τους Ουρανοπολίτες», μια ομιλία πραγματικά κόσμημα και ανάλογη των προσδοκιών μας για ένα τέτοιο Συνέδριο,ενώ παρέστησαν στην έναρξη ο Γενικός Γραμματέας Θρησκευμάτων κ. Γεώργιος Καλαντζήςκαι οι Δήμαρχοι Τανάγρας και Ωρωπού.
Δυστυχώς, επειδή η εφημερίδα χρονικά κλείνει τη σύνταξή της και εμείς ως αρθογράφοι πρέπει να έχουμε στείλει το άρθρο μας πριν καν ξεκινήσει η 2η μέρα του Συνεδρίου, θα αναγκαστούμε πρώιμα να αναφερθούμε και να ολοκληρώσουμε τις αναφορές μας για το Συνέδριο, προτού το ζήσουμε και στις 4 μέρες εργασίας του. Εχοντας όμως νωπές τις μνήμες, από αυτά που ζήσαμε στο πρώτο Συνέδριο πέρσι στη Μακρυνίτσα Σερρών, όσα προγευθήκαμε και αποκομίσαμε από τους χαιρετισμούς, εισαγωγικές ομιλίες και την κεντρική εισήγηση κατά την πρώτη ημέρα του φετινού 2ου πλέον Συνεδρίου και κυρίως στο αντάμωμα οικείων προσώπων, στο μοίρασμα του ασπασμού και της χαράς αδελφών που διακονούν την Εκκλησία στις κατά τόπους Μητροπόλεις τους, στον τομέα της Νεότητος και της Κατασκήνωσης, είναι αρκετά για να έχουμε μια ξεκάθαρη εικόνα γι αυτή την βεβαιότητα της ρήσης του Αββά Απολλώ «Είδες τον αδελφό σου, είδες Κύριον τον Θεό σου». Πραγματικά αισθανόμαστε, όσοι μετέχουμε, αυτή την παρουσία και ευλογία Του Θεού, την οποία δια της θυσιαστικής και πολλές φορές σταυρικής αγάπης των αδελφών, που παρ’ όλα τα εμπόδια, τις δυσχέρειες και τα προβλήματα, επιμένουν να αγωνίζονται, να προσπαθούν και να διακονούν, ώστε να δοξολογείται το Ονομα του Τριαδικού Θεού, να ευγνωμονείται η Αγία Του Εκκλησία και να υπηρετείται η ορατή Του Εικόνα, ο άνθρωπος και μάλιστα στην τρυφερή του, παιδική, εφηβική ή νεανική του ευαίσθητη ηλικία, δια των Εκκλησιαστικών Κατασκηνώσεων.
Στο Συνέδριο, έχουμε την ευκαιρία να βγούμε από τον μικρόκοσμό μας, την αυτοτέλεια και την εγωκεντρικότητά μας, που πολλές φορές, συνειδητά ή ασυνείδητα κλεινόμαστε ή έστω προσωρινά κατά διαστήματα απομονώμαστε. Βλέπουμε, ακούμε, ενημερωνόμαστε, γινόμαστε κοινωνοί ιδεών, εμπειριών, τρόπων καλής λειτουργίας, άλλων πεπειραμένων στελεχών ή γενικότερα Μητροπόλεων, στα οποία όταν τα υιοθετήσουμε καιεμείς, στη δική μας ποιμαντική και κατασκηνωτική μας εργασία, θα γινόμαστε σοφότεροι, αποτελεσματικότεροι και συγκριτικά καλύτεροι από ότι ήμασταν πριν έρθουμε και συμμετέχουμε σε αυτά τα συνέδρια. Ακόμη και γι’ αυτούς που είναι αρνητικοί ή είναι επιφυλακτικοί με τη διοργάνωση τέτοιων ειδών Συνεδρίων, έχουμε να παρατηρήσουμε πως ακόμη και τρωτά πράγματα,λάθη και σφάλματα αν δούμε και αυτό μακροπρόθεσμα, κέρδος είναι, αφού κανείς δεν διεκδικεί το αψεγάδιαστο και αλάθητο, αλλά μαθαίνουμε από τα λάθη και τις αρνητικές εμπειρίες του παρελθόντος και στο χέρι μας είναι με επιμονή και υπομονή, να μετατραπούν με τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις,σε θετικά στοιχεία, με την αποφυγή τους, στη διακονία μας.
Ολοι όσοι ασχολούμαστε με την Εκκλησιαστική Κατασκήνωση, γνωρίζουμε πολύ καλά, πως ερχόμαστε αντιμέτωποι και αναμετριόμαστε με ένα σύνολο ερωτημάτων και υπο-ερωτημάτων, το οποίο υπάρχει στο στόμα, αλλά κυρίως στους λογισμούς των γονέων των παιδιών: Γιατί να στείλω το παιδί μου σε μια Εκκλησιαστική Κατασκήνωση; Τι έχει να του προσφέρει; Γιατί να προτιμήσω την Εκκλησιαστική από μία άλλη αντίστοιχη Κατασκήνωση κάποιου ιδιώτη ή άλλου φορέα; κ.α. Ερωτήματα σαφή, αλλά και τόσο αμείλικτα, στα οποία δεν μπορούμε εμείς να μην έχουμε πρώτα απαντήσει και ξεκαθαρίσει, στο μυαλό και στην καρδιά μας, πριν τολμήσουμε όχι μόνο να στελεχώσουμε στην πράξη, αλλά να προχωρήσουμε έστω και γραφειοκρατικά, να λειτουργήσουμε μια Εκκλησιαστική Κατασκήνωση.
Θα κλείσουμε λοιπόν το άρθρο μας, με την απόπειρα να απαντήσουμε συνοπτικά σε αυτά τα ερωτήματα, για να έχει και νόημα η ασχολία της Εκκλησίας με αυτό το εγχείρημα. Εμείς, τα συνειδητά μέλη της Εκκλησίας, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η Εκκλησία δεν σώζει γι’ αυτό που κάνει (συσσίτια, κατηχητικά, κατασκηνώσεις, ποιμαντικές δράσεις, εκδηλώσεις κτλ), αλλά γι αυτό που είναι (το σώμα Του Χριστού, παρατεινόμενο εις τους αιώνες…)! Επειδή όμως είναι γι’ αυτό και κάνει συγκεκριμένα πράγματα που φανερώνουν στην πράξη αυτή τη δογματική αλήθεια. Σκοπός μας, δεν είναι απλά τα παιδιά να περνούν καλά, αλλά να τους συνδέσουμε δια της μυστηριακής ζωής (Προσευχή, Θ. Λειτουργία, Εξομολόγηση, Αγιογραφικό κ.α.) με την Πηγή και Δωτήρ των αγαθών, τον Ενα και Τριαδικό μας Θεό. Οταν το παιδί λάβει αγάπη από όλους (Αρχηγό, Υπαρχηγό, Στελέχη, Συνκατασκηνωτές του), τότε αυτή την κοινωνία που αποκόμισε, θα οδηγηθεί να αναζητήσει και να πράξει αυτό το βίωμα και μακριά από την Κατασκήνωση, στην καθημερινότητά του, σε αυτό που ονομάζουμε συνειδητή Ενοριακή ζωή. Τότε όλα αποκτούν νόημα και προοπτική. Τότε, όπως γράφουμε και στον τίτλο μας, από ένα γνωστό Κατασκηνωτικό Εκκλησιαστικό Τραγούδι, θα είναι όντως «Κατασκήνωση χαρά, μεσ’ Του Θεού την αγκαλιά» (ή φαμελιά κατά μία άλλη παραλαγή)…! Αμήν!
