Την Τρίτη 12 Ιουνίου το πρωί ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε το θείο λόγο στον Ιερό Ναό Αγίου Τιμοθέου Βεροίας και ευχήθηκε στον εφημέριο του Ναού Αρχιμ. Τιμόθεο Χαλικιά για την ονομαστική του εορτή.
Η ομιλία του Μητροπολίτης Βεροίας
Τιμά η Ιερά Μητρόπολή μας όλον αυτόν τον μήνα τον ιδρυτή της, τον πρωτοκορυφαίο απόστολο Παύλο, ο οποίος ήρθε εδώ στην πόλη μας και έσπειρε τον λόγο του Χριστού και του Ευαγγελίου, και προσείλκυσε τους πατέρες μας από την ειδωλολατρεία στην πίστη του αληθινού Θεού και τη σωτηρία.
Και ο σπόρος αυτός που έσπειρε ο μέγας απόστολος βλάστησε με τη χάρη του Θεού και απέδωσε πολλούς και γλυκείς καρπούς, απέδωσε τους αγίους, τους ιεράρχες, τους οσίους, τους μάρτυρες και τους νεομάρτυρες, οι οποίοι πλούτισαν την εν ουρανοίς θριαμβεύουσα Εκκλησία, πλούτισαν και πλουτίζουν όμως και την πόλη μας με την αγιότητά τους, με την προστασία τους, με τις ακοίμητες πρεσβείες τους.
Ένας από αυτούς είναι και ο εορταζόμενος σήμερα άγιος νεομαρτυς Τιμόθεος, τον οποίο πανηγυριζουμε στον μικρό αυτό ναό της πολεώς μας που τιμάται στη χάρη του.
Είναι ο άγιος Τιμόθεος που δεν έφερε μόνο το όνομα του αγαπητου μαθητού του αποστόλου Παύλου, του αγίου Τιμοθέου, επισκόπου Εφέσου, αλλά ανεδείχθη όντως μαθητής του γνήσιος, διότι άκουσε της φωνης του και ακολούθησε το παραδειγμά του. Έγινε μιμητής του αποστόλου Παύλου, κατά την προτροπή του, «μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς καγώ Χριστού», στην αγάπη και στην αφοσίωση στον Χριστό.
Γι᾽ αυτό και μετά τον θάνατο της συζύγου του εγκατέλειψε τον κοσμο, εγκατέλειψε τα παντα, θυσιασε τα πάντα και πήγε στο Άγιο Όρος. Έγινε μοναχός στη Μονή Κωνσταμονίτου, επιλέγοντας τη ζωή της πλήρους αφοσιώσεως στον Χριστό, τη ζωή της αυστηρής ασκήσεως, της αδιαλείπτου προσευχης και της απολύτου υπακοής, προετοιμαζόμενος έτσι, χωρίς και ο ίδιος να το γνωρίζει, για την ημερα κατά την οποία ο Χριστός θα τον καλούσε να αποδείξει την αγάπη του προς αυτόν με τη θυσία της ίδιας του της ζωής.
Γιατί στη δύσκολη εποχή που ζούσε ο άγιος Τιμόθεος, στην εποχή που το Γένος μας ζούσε σκλαβωμενο σε έναν αλλόθρησκο δυνάστη, το μαρτύριο δεν ήταν σπάνια υπόθεση, ήταν καθημερινότητα, διότι με τον τρόπο αυτό οι Τούρκοι προσπαθούσαν να ξερριζώσουν την πίστη από τις ψυχές των ανθρωπων.
Έτσι μία ημέρα συνέλαβαν και τον άγιο Τιμόθεο μαζί με άλλους πατέρες της Μονής και τον οδήγησαν στη Θεσσαλονίκη. Προσπάθησαν να τον πείσουν να αρνηθεί την πίστη του για να σώσει τη ζωή του. Προσπάθησαν να τον δελεάσουν με υποσχέσεις και δώρα. Προσπάθησαν να τον εκφοβήσουν, αλλά δεν επέτυχαν τίποτε. Τον φυλάκισαν, τον βασάνισαν, αλλά εκείνος παρέμενε σταθερός στην πιστη του. Ως γνήσιος μαθητής του αποστόλου Παύλου και τη δύσκολη αυτή ώρα θα επαναλάμβανε ο άγιος Τιμόθεος τους λόγους του: «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Πεπεισμαι γαρ ότι ούτε θάνατος ούτε ζωή ούτε αγγελοι ούτε αρχαί … ουτε τις κτίσις ετέρα δυνήσεται ημάς χωρίσαι».
Και πράγματι, τίποτε δεν μπόρεσε να τον χωρίσει από την αγάπη του Χριστού. Τίποτε δεν στάθηκε ικανό να τον κάνει να αρνηθεί την πίστη του. Προτίμησε το μαρτύριο, προτιμησε τον θάνατο για την αγάπη του, γιατί γνώριζε ότι ο θάνατος δεν τον χωρίζει αλλά τον ενώνει με τον Χριστό, με τον Χριστό που αγάπησε και ακολούθησε σε όλη του τη ζωή, με τον Χριστό ο οποίος χαρίζει σε όσους τον πιστεύουν και μένουν πιστοί μέχρι τέλους την αιώνια ζωή και μακαριότητα.
Αυτήν ζει και απολαμβάνει, αδελφοί μου, και ο άγιος Τιμόθεος, ο οποίος υπενθυμίζει και σε μας σημερα που τιμούμε τη μνήμη του την ανάγκη να μένουμε σταθεροί στην πίστη και την αγάπη του Χριστού.
Μπορεί εμείς να μην αντιμετωπιζουμε το μαρτύριο, αντιμετωπίζουμε όμως καθημερινά πολλές προκλησεις που επιδιώκουν να μας απομακρύνουν από τον Χριστό, που επιδιώκουν να μας χωρίσουν από την αγάπη του. Και πολλές φορές οι προκλήσεις αυτές δεν ειναι μόνο εξωτερικές, δεν είναι προκλήσεις που προέρχονται από τον κόσμο ή από άλλους ανθρωπους, αλλά είναι προκλήσεις που προέρχονται και από τον ίδιο τον εαυτό μας, από τις αδυναμίες μας, από τα πάθη μας, από τις κακές μας συνήθειες, που είναι αντίθετες προς το θέλημα του Θεού και δεν μας αφήνουν να ζήσουμε συμφωνα με αυτό.
Όμως, αδελφοί μου, σε όλους αυτους τους πειρασμούς είτε προερχονται από έξω είτε προέρχονται από τον εαυτό μας, θα πρέπει να αντιστεκόμεθα. Γιατί η υποχώρηση σε αυτούς μπορεί να μην είναι ευθεία και ολοκληρωτική άρνηση του Χριστού, αλλά προοδευτικά και χωρίς να το κατανοήσουμε μας απομακρυνει από τον Χριστό και μας χωρίζει από την αγάπη του. Και ο χωρισμός από τον Χριστό είναι θανατος.
Ας το έχουμε, λοιπόν, αυτό κατά νούν και ας είμαστε προσεκτικοί και ας αντιστεκόμαστε, ενθυμούμενοι πάντοτε τον συμπολίτη μας άγιο νεομάρτυρα Τιμόθεο και τους άλλους αγίους μάρτυρες που θυσίασαν τη ζωή τους για την αγάπη του Χριστού, και ας κάνουμε και εμείς όποια μικρή θυσία απαιτείται, ώστε να μην χωρισθούμε από τον Χριστό και να ζήσουμε ενωμενοι μαζί του και εδώ στη γη αλλά και στον ουρανό αιωνίως.
Αυτό την προτροπή μας απευθύνει ο άγιος Τιμόθεος, τον οποίο τιμούμε σήμερα. Και εκείνος γνώρισε τη ζωή, παντρεύτηκε, έχασε τη σύζυγό του, αλλά δεν έχασε τον Χριστό του. Δεν έχασε την πίστη του στον Θεό. Και γι᾽ αυτό στη συνέχεια τον ακολούθησε με όλη τη δύναμη της ψυχής του, εγκατέλειψε τα πάντα, γιατί ένα τον απασχολούσε, πως να ενωθεί με τον Χριστό, πως να κερδίσει την ουράνια βασιλεία. Γι᾽ αυτό τα πάντα τα θεώρησε σκύβαλα, τα θεώρησε σκουπίδια, ο,τι προσφέρει η προσωρινή αυτή ζωή, εκείνος έστρεψε τα βλέμματά του στην αιώνια ζωή. Γι᾽ αυτό και δεν δείλιασε, όταν ήρθε ακόμη και το μαρτύριο, όταν ήρθε ο θάνατος, εκείνος σκέφτηκε ότι «τι θα χάσω; Αυτή την προσωρινή ζωή που μπορεί να είναι ένα, δύο, πέντε χρόνια, αλλά θα κερδίσω αιώνια τη σχέση μου με τον Θεό. Θα κερδίσω αιώνια τη βασιλεία του Θεού και θα βλέπω πλέον πρόσωπο προς πρόσωπο τον ίδιο τον Θεό».
Και εμείς όμως, αδελφοί μου, καλούμεθα κάτι να εγκαταλείψουμε· και αυτό δεν είναι τίποτε μας στοιχίζει. Να εγκαταλείψουμε τα πάθη μας, τις αδυναμίες μας, τις αμαρτίες μας, για να τύχουμε και εμείς αυτής της ευλογημένης στιγμής, όταν μας καλέσει ο Θεός και όπως μας καλέσει ο Θεός να είμεθα έτοιμοι και να πούμε «ιδού, Κύριε, ιδού ο δούλος σου». Αμήν.
