Του π. Σπυρίδων Σκουτή
Δυστυχώς ο σύγχρονος άνθρωπος θεωρεί ότι η ζωή είναι απλά μία πορεία και το μόνο που πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι πως θα περάσουμε ωραία και θα ζήσουμε καλά μέχρι να έρθει το τέλος, δηλαδή η είσοδος στην ανυπαρξία ή για κάποιους η είσοδος σε έναν παράδεισο με αγγέλους όπου θα μπούμε όλοι γιατί απλά δεν κάναμε κάτι κακό….
Δηλαδή βλέπουμε τη ζωή μέσα στα βιολογικά πλαίσια ή με φαντασιώσεις, δε νιώθουμε ως μια ύπαρξη που η ζωή μας έχει δοθεί ως δώρο και έχουμε προορισμό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αιχμαλωτιζόμαστε και να ταυτίζουμε τη ζωή με διάφορες ηδονές ή καλοπεράσεις. Όταν όμως έρθει η ώρα να τελειώσουν όλα αυτά, τελειώνει και η ζωή.
Χιλιάδες οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα της «κρίσης»
Η αυτοκτονία είναι ένα αποτέλεσμα, όπως λέει ο λαός το «κερασάκι στην τούρτα». Στην ουσία η νέκρωση υπάρχει πιο πριν αλλά δεν το είχαμε καταλάβει. Ακούμε ότι αυτοκτόνησε κάποιος και το ερώτημα είναι το εξής: Γιατί πριν ζούσε; ως τι; ως προς τι;
(Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: Τα ερωτήματα αυτά θέλουν να δείξουν την αγωνία που έχουμε για τον άνθρωπο και όχι την απαξίωση για τους αδερφούς που έθεσαν τέρμα στη ζωή τους, οφείλουμε να παρακαλούμε τον Θεό για έλεος προς όλους).
Ταυτίσαμε τη ζωή με καλοπέραση, εξοχικά, οικονομικά οφέλη, διακοπές, πιστωτικές κάρτες και όταν αυτά έφυγαν, η ζωή έμεινε άδεια. Τι περίεργο; Να αναρωτιέσαι ότι ένας κάδος έμεινε άδειος επειδή έφυγαν τα σκουπίδια, αφού και πάλι κάδος σκουπιδιών θα μείνει.
Όταν λέμε ότι η ζωή μου είναι: Τα σπίτια, τα λεφτά, τα εξοχικά, οι διακοπές, τότε σημαίνει ότι η ζωή έχει νόημα επειδή την έχουμε αιχμαλωτίσει με όλα αυτά, άρα όταν αυτά φύγουν θα φύγει και η ζωή.
Έιχαμε αυτοκτονήσει ήδη από την περίοδο της μεταπολίτευσης απλά τώρα μετράμε τα πτώματα. Ζούσαμε μια ζωή ψεύτικη, με ψεύτικες ελπίδες και απατηλά όνειρα. Η ζωή μας ήταν τα λεφτά και οι περιουσίες και τώρα που φεύγουν αυτά, η ζωή αδειάζει και τελειώνει.
Αλήθεια πόσοι το πιστεύουν αυτό; Τι θα άλλαζε αν παίρναμε όλοι από 5.000€ το μήνα και πηγαίναμε για διακοπές στο Μαϊάμι; Ο πόνος για τον άλλο πού είναι ; Η πορεία της κοινωνίας στην ιστορία μέσα από τις διδαχές των παραδόσεων της πού είναι ; Ο Χριστός ως διάλογος υπαρξιακός μέσα στην ιστορία πού είναι ;
Τι να πούνε άραγε οι άνθρωποι που έζησαν στην κατοχή; Στους πολέμους που με ένα παξιμάδι έτρωγε όλη η οικογένεια και χαμογελούσαν ; Γιατί άραγε; Τι να πούνε οι άνθρωποι που έχουν καρκίνο, ανίατες αρρώστιες , πολύτεκνοι , ανάπηροι που παλεύουν για ν’ δουν απλά τον ήλιο να ανατέλλει και να δύει ;
Δεν αντέχουμε στη δυσκολία διότι γίναμε άκαρδοι , διότι η υπομονή έχει σβήσει . Παλιά μια οικογένεια που δεν είχε να φάει έκανε υπομονή, προσευχόταν, κράταγε την ελπίδα μέσα στην καρδιά της . Τώρα αν κάποιο παιδί ξεχάσει τον κωδικό στο Facebook μπορεί να πέσει σε κατάθλιψη ή να αυτοκτονήσει. Η ζωή από πολύτιμο αγαθό, αντιμετωπίζεται ως κάτι φθηνό και αν κάτι δεν πάει καλά δεν παλεύουμε να το ξεπεράσουμε, αλλά την τελειώνουμε . Πόσο τραγικό είναι αυτό ;
Κι όμως όλα αυτά είναι φυσιολογικά και λογικά από τη στιγμή που ο άνθρωπος θεωρεί ότι δεν είναι καρπός ενός Δημιουργού που τον καλεί ερωτικά σε κοινωνία μαζί του μέσα από την Ευχαριστία, όπου ο Ίδιος είναι «ο Άρτος της ζωής» και κομματιάζεται και διαμερίζεται για αιώνια ζωή.
Το ότι έφυγαν τα λεφτά , τα σπίτια, δεν έχει καμία σημασία άλλωστε δε θα πάρουμε τίποτα μαζί μας. Μπορεί να μας πληγώνει που η χώρα από υπερδύναμη της Μεσογείου (και θα μπορούσε και όλου του κόσμου), έφτασε να είναι ένα πειραματόζωο της οικονομικά και πνευματικά διεστραμμένης Ευρώπης, αλλά δεν το βάζουμε κάτω. Η ζωή είναι πολύτιμη και ο ίδιος ο Θεός που μας την έδωσε, διότι φωτίζει κάθε ον ερχόμενον εις τον κόσμο, αυτός θα την παραλάβει όταν έρθει η ώρα. Δε χαρίζουμε την ύπαρξή μας σε καμία τρόϊκα και σε καμία τράπεζα. Θα ζήσουμε και χωρίς εξοχικά, θα ζήσουμε και με χρέη , και με κακοτοπιές. Αν το βάζουμε κάτω τώρα τι να πούνε οι προηγούμενες γενιές που κρατούσαν Θερμοπύλες και τι έχουμε να δώσουμε στις επόμενες ;
Τι συμβαίνει ; Γιατί έχουμε αυτά τα αποτελέσματα ; Γιατί έχουμε αυτή την κατρακύλα ;
Πολύ απλά έχουμε πρόβλημα προσανατολισμού ύπαρξης. Το πρόβλημα μας είναι υπαρξιακό , ούτε οικονομικό , ούτε πολιτιστικό, ούτε καν του πνεύματος που λένε πολλοί.
Χάσαμε την σύνδεση με την αιωνιότητα , τον Δημιουργό και έτσι ήρθε η νέκρωση. Αντί να παλεύουμε για να επουράνια, και να λάβουμε την πρόσκληση για την οποία είμαστε προορισμένοι, επιλέξαμε το σκότος.
Βγάλαμε τον Χριστό από την ζωή μας , δηλαδή νεκρώσαμε την ύπαρξη μας και ήρθε το χάος. Με απλά λόγια σβήσαμε το Φως και ήρθε το σκοτάδι. Μα θα πει κάποιος: Γιατί το κάναμε αυτό; Είναι ανόητο! Το κάναμε διότι και αυτό το Φως που μας έχει δοθεί δεν μπαίνουμε σε σχέση μαζί Του για να μας φωτίσει και να μας θεραπεύσει απλά βλέπαμε το Φως όπως εμείς θέλαμε και όχι όπως ακριβώς είναι .
Για παράδειγμα άλλος θέλει φως για να κάνει μια ληστεία και άλλος θέλει φως για να διαβάσει το παιδί του ή για να κάνει μια εγχείρηση. Εμείς επιλέξαμε το πρώτο διότι δώσαμε χώρο στον εγωϊσμό να κάνει την καρδιά μας το δικό του βασίλειο. Ο Χριστός από Θεάνθρωπος και σχέση μαζί μας, προσωπικά μέσα από την εξομολόγηση μέσω του πνευματικού και την Θεία Κοινωνία στο πλαίσιο της ευχαριστιακής ενοριακής κοινότητας εν αγάπη , έγινε απλά ένα αρνί το Πάσχα, μια γαλοπούλα τα Χριστούγεννα , ένας πλούσιος γάμος για να δείξω στο σόι ποιος είμαι , και μια βάφτιση με γκλάμουρ και καρναβαλιστικό στυλ.
Ο Χριστός από ζωή , ανάσταση και γεγονός υπάρξεως έγινε απλά μια παράσταση που πολλοί δυστυχώς της δίνουν μυθικό περιεχόμενο. Ξεχνούμε ότι τα πάντα μέσα στην Εκκλησία είναι γεγονότα πραγματικά και εμείς λαμβάνουμε μέρος με ψυχοσωματική μετοχή και ως μέλη του σώματος Του και όχι ως θεατές μιας παράστασης.
Κάθε πράξη, σκέψη, συνείδηση, που δεν απλώνεται ευχαριστιακά στον συνάνθρωπό μου μέσα από τη σχέση μου εν Χριστώ είναι απλά μια αυτοκτονία, μια είσοδος στο μηδέν.
Ας αναρωτηθούμε: Ποιος είμαι; Που οδεύω; Είμαι τυχαίο γεγονός; Τι συμβαίνει με το σκάνδαλο του θανάτου; Ποιοί είναι αυτοί οι Άγιοι και γιατί λαμπυρίζουν ; Γιατί Αναστήθηκε ο Χριστός και τι σημαίνει αυτό για μένα; Γιατί παντρεύτηκα στην Εκκλησία αφού και το δημαρχείο δίνει το ίδιο χαρτί; Μήπως η Εκκλησία είναι κάτι άλλο; Γιατί με βάφτισαν; Τι γίνεται με αυτό το μυστήριο; Γιατί είμαι Ορθόδοξος και τι σημαίνει η Ορθοδοξία ;
Όλα αυτά τα ερωτήματα αν ξεκινήσουμε να τα ερευνούμε θα είναι μια καλή αρχή να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει γύρω μας.
