Tου Αρχιμ. Ιερεμίου Γεωργαλή, I.M. Bεροίας
«Ιδού χαρά ημίν γέγονε μεγάλην, ήτις έσται παντί τώ της Εκκλησίας πληρώματι». Ως φωνή υδάτων πολλών εξερχομένη εκ του σεβασμίου Συνοδικού της Μητρός Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, ηκούσθη η συνοδική απόφαση της αγιοκατατάξεως του Οσίου Πατρός ημών Αμφιλοχίου Μακρή, του θαυμαστού Γέροντος της Ιεράς Νήσου Πάτμου.
Από καιρού αναμένοντες την απόφαση της Μητρός Εκκλησίας, η Ενορία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης – Οσίου Νικοδήμου Βεροίας, με την ευλογία και την απόφαση του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Παντελεήμονος, προετοίμασε στο πνευματικό της κέντρο παρεκκλήσιο το οποίο αφιέρωσε στον Όσιο Γέροντα Αμφιλόχιο Μακρή.
«Γέροντα που φέρνεις της ψυχής τους ρεμβασμούς, αλήθεια στη γή πατείς και είσαι στους ουρανούς». Σ᾽ αυτό το δίστιχο, ο πρωτογιός του οσίου Γέροντος Αμφιλοχίου της Πάτμου, ο μακαριστός Προηγούμενος της Μονής του Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου, Αρχιμανδρίτης Παύλος Νικηταράς, συμπυκνώνει όλη την ηγιασμένη βιοτή του μακαρίου τούτου Γέροντος.
Ο Γέροντας Αμφιλόχιος της Πάτμου υπήρξε σημείο μέγα για τον παρελθόντα πολύπαθο 20ο αιώνα. Ως ηγαπημένος του ηγαπημένου μαθητού Ιωάννου του Θεολόγου, ως εραστής της μοναχικής πολιτείας του Οσίου Πατρός ημών Χριστοδούλου του Λατρηνού, ως γνήσιο τέκνο και ακριβής συνεχιστής της Κολλυβαδικής παραδόσεως, ως τέκνο πνευματικό του Αγίου Νεκταρίου, ως φλογερός ιεραπόστολος και γενναίος πατριώτης, πορεύθηκε την στενή και τεθλιμμένη οδό του Χριστού και εισήλθε νικητής και τροπαιοφόρος στην αιώνια Βασιλεία του Θεού, της οποίας ουκ έσται τέλος.
Ο Όσιος Γέροντας Αμφιλόχιος της Πάτμου υπήρξε κυρίως και πρωτίστως νηπτικός Πατήρ της Εκκλησίας, κεκαθαρμένος των παθών της σαρκός και του πνεύματος, φωτισμένος υπό του Παναγίου Πνεύματος νούς, εργάτης και καθηγητής της νοεράς προσευχής, ορθόδοξος μοναχός διά τούτο και γνήσιος ιεραπόστολος. Έλεγε χαρακτηριστικά ο Γέροντας, αποκαλύπτοντας τον ησυχαστικό τρόπο της ζωής του: «Η ευχή είναι η βάσις της τελειότητος. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος καθαρμού και αγιασμού από την νοερά προσευχή. Αυτή εγέμισε τον Παράδεισο από Αγίους ανθρώπους. Παρεκάλεσα τον Κύριο να σας δώσει το χάρισμα της ευχής. Δεν έχω άλλο δώρο να σας δώσω. Θέλω αυτό που θεωρώ το πιό πολύτιμο να σας το παραδώσω».
Γεννημένος το 1889 στο ιερό νησί της Πάτμου, ανατράφηκε, υπό των αειμνήστων και θεοσεβών γονέων του, εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Συντόνισε την παιδική του καρδιά με τα ηδύλαλα σήμαντρα και τις μεγαλοπρεπείς καμπάνες της Μονής του Μεγάλου Θεολόγου. Το Μάρτιο του 1906 εισέρχεται, ως δόκιμος, στο Μεγάλο Μοναστήρι και στις 27 Αυγούστου του ιδίου έτους κείρεται μοναχός με το όνομα Αμφιλόχιος. Η φιλοκαλία, τα ασκητικά κείμενα του Μεγάλου Βασιλείου και του Οσίου Εφραίμ του Σύρου ήταν το εντρύφημά του. Ελάχιστο ήταν το φαγητό του, συνεχείς οι μετάνοιες, μιά σανίδα το κρεβάτι του, πρώτος στην ακολουθία, όρθιος στο στασίδι του, υπάκουος στους γεροντάδες, ευγενής στους τρόπους, σεμνός στο ήθος, ιεροπρεπής στο ύφος, ασκητικός στο φρόνημα.
Το 1911 με λαχτάρα επισκέπτεται το Άγιον Όρος. Στις 23 Μαρτίου 1913 στο ερημητήριο του Απολλώ κείρεται μεγαλόσχημος μοναχός από τον αυστηρό Πνευματικό, Ιερομόναχο Μακάριο Αντωνιάδη. Τον Μάϊο του 1913 γίνεται προσκυνητής των Αγίων Τόπων. Συνδέεται μετά ιερού συνδέσμου με τον Άγιο Νεκτάριο. Μετά από απόφαση του Ηγουμενοσυμβουλίου της Μονής χειροτονείται Διάκονος και εν συνεχεία Πρεσβύτερος. Υπηρετεί ως εφημέριος της Μεγάλης Μονής, Προϊστάμενος του Προσκυνήματος της Παναγίας της Διασωζούσης και του Ιερού Σπηλαίου της Αποκαλύψεως.
Tο 1935 ψηφίζεται, υπό της Πατμιακής Αδελφότητος, Καθηγούμενος και Πατριαρχικός Έξαρχος Πάτμου. Αντιστέκεται με σθένος στα σχέδια των Ιταλών κατακτητών, στην προσπάθεια, δηλαδή, εξιταλισμού της Δωδεκανήσου και της αυτονόμησης των νησιών από την Μητέρα Εκκλησία, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και υπαγωγής αυτών στον Πάπα της Ρώμης. Γι᾽ αυτόν τον αγώνα του εξορίσθηκε από την Πάτμο, υπό των Ιταλών κατακτητών. Την ίδια περίοδο αρχίζει να οργανώνει το ιερό γυναικείο κοινόβιο του Ευαγγελισμού, υπό αντίξοες συνθήκες, με την άμεση συνεργασία της πνευματικής του κόρης, της δασκάλας από την Κάλυμνο, Καλλιόπης Γούναρη, της μετέπειτα πρώτης Ηγουμένης του Ευαγγελισμού, Ευστοχίας μοναχής.
Ο Γέροντας Αμφιλόχιος της Πάτμου ίδρυσε μονές, ανέστησε μοναστήρια, εξαπέστειλε ιεραποστόλους, αναζωπύρωσε το μυστήριο της εξομολογήσεως, καλλιέργησε τη νοερά προσευχή, περιέθαλψε ορφανά, σπούδασε παιδιά, ελέησε πτωχούς, νουθέτησε ισχυρούς, ίδρυσε πρώτος κατηχητικά σχολεία, προσέφερε στην Εκκλησία πλειάδα πνευματικών του τέκνων κληρικών, μοναχών και λαϊκών.
Ηγάπησε την φύση και είναι εκείνος που πρώτος φύτευσε πεύκα στην άνυδρη γή της Πάτμου. Δεν έπαψε ποτέ, μέχρι το τέλος της ζωής του, να περιδιαβαίνει τα ηγαπημένα του Δωδεκάνησα, και όχι μόνο, και ως φιλόστοργος πατήρ να εξομολογεί, να θεραπεύει, να παρηγορεί, να ενισχύει, να ενθουσιάζει, να ευλογεί, να αγιάζει εις το όνομα του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού, του μοναδικού Σωτήρος του κόσμου.
Στις 16 Απριλίου του 1970 η μακαρία του ψυχή, ολοφώτεινη και λαμπερή, απήλθε εκ των προσκαίρων και εισήλθε θριαμβευτικά εις τάς ουρανίους μονάς. Τα σημεία των θεοδωρήτων χαρισμάτων του και της αγιότητός του ήταν εμφανή και εγνωσμένα πρίν, ακόμα, από την μακαρία κοίμησή του. Έγραφε το Πάσχα του 1991 ο τότε Χαλκηδόνος και νύν Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος: «Η Πάτμος είναι ιερό νησί από τον αʹ μ.Χ. αιώνα, αλλά ο π. Αμφιλόχιος με την αγία ζωή του την έκανε ακόμη πιό ιερή.
Ο Γέροντας υπήρξε ένας σύγχρονος Άγιος, γιατί είχε πίστη, υπομονή, ταπεινοφροσύνη, σωφροσύνη, πνευματική αγάπη και άλλες αρετές, ίδιες των Αγίων. Ο π. Αμφιλόχιος ήταν ιδεώδης πνευματικός πατήρ, γιατί είχε επιτύχει ο ίδιος την αγιότητα». Η επίσημη αγιοκατάταξη του Οσίου Πατρός ημών Αμφιλοχίου Μακρή χαράς πολύς επλήρωσε τα φιλόθεα και φιλάγια τέκνα της Εκκλησίας του Χριστού. Τους λόγους του μακαριστού Προηγουμένου της Ιεράς Μονής της Πάτμου, Επισκόπου Τράλλεων κυρού Ισιδώρου επαναλαμβάνοντες λέγομεν: «Σκιρτών ερρίγησεν ο Αιγαίος Πόντος, δεχθείς επί των νώτων αυτού την θωπείαν της από Βοσπόρου εκχυθείσης αύρας, φερούσης αυτώ αίσια από Ευξείνου ακούσματα».
Όσιε Γέροντα Αμφιλόχιε πρέσβευε υπέρ πάντων ημών.
