Του Δημήτριου Λυκούδη
Αρχικά, ας τονιστεί ιδιαίτερα ότι τα μοναστικά μας καθιδρύματα δεν είναι τόποι αναψυχής και εξόρμησης για κάθε πνευματικό αναζητητή και τουριστικό προσκυνητή, πόσο δε μάλλον για κάθε αργόσχολο και δια βίου εκδρομέα και περιπατητή. Είναι κέντρα θείας λατρείας, τόποι προσευχής και περισυλλογής, τόποι ιεροί που οι Μοναχοί, άνδρες και γυναίκες, αναζητούν τον τρόπο της πραγματικής και αληθινής ησυχίας, η οποία, με τη σειρά της, θέτει τα θεμέλια για την ανάβαση της ψυχής προς τα άνω, προς συνάντηση με τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Αυτό αποτελεί την κυρίαρχη και δεσπόζουσα αλήθεια περί των μοναστικών καθιδρυμάτων της Ορθοδόξου Πίστεώς μας και των αγαπητών -ιδιαίτερα και στον γράφοντα- μοναχών και μοναζουσών μας. Υπάρχει, όμως, και μια δεύτερη αλήθεια, ενδεχομένως ήσσονος σημασίας, πλην, όμως, αλήθεια: η συμπεριφορά μιας μερίδος μοναχών/σων προς κάθε πονεμένο, «πνευματικό» άνθρωπο ή όχι, συνειδητοποιημένο ή μη, που εισέρχεται στα μοναστηράκια απανταχού και αναζητεί λόγο αγαθό και βλέμμα παρηγορίας από τους μοναχούς μας.
Εάν, εάν λέγω, επιθυμείτε να είστε στην ησυχία και στο διακόνημά σας απερίσπαστοι, παρακαλώ την αγάπη και τη θεοφιλή διακονία σας: καθιερώστε το «άβατον» στην Ι. Μονή σας (με όσα προβλήματα διοικητικά-μητροπολιτικά αυτό συνεπάγεται), αλλέως ρυθμίστε αυστηρά τις ώρες προσέλευσης του κοινού και, κυρίως, αφουγκραστείτε ότι αυτός ο κόσμος που έρχεται, εάν είναι συνειδητοποιημένοι, φροντίστε να φύγουν πιότερο αναπαυμένοι και θωρακισμένοι, εάν πάλι είναι αδιάφοροι, εσείς, παρακαλώ, εσείς πατέρες, δώστε τους το έναυσμα, την αφορμή, το «καλό παράδειγμα» ώστε να ξαναέρθουν και, προς Θεού, μην τους αναγκάσατε μόλις βγουν από τον αυλόγυρο της Μονής να γυρίσουν και να σας μουντζώσουν μουρμουρίζοντας!
Εάν ανοίγετε τα «παγκάρια» της Μονής, τότε να ανοίξετε και τις καρδιές σας. Βέβαια, ετόνισα και στην αρχή πως το έργο των μοναχών είναι άλλο. Από την ώρα, όμως, που υποδέχεσθε κόσμο, φροντίστε να έχετε και ανθρώπινη συμπεριφορά. Το ράσο δεν σας «ιεροποιεί» απέναντι στον οποιοδήποτε και, ασφαλώς, το γεγονός ότι κάποιοι -για πόσο ακόμη, άραγε!- δεν απαντούν στην αδιαντροπιά και ωμότητα των παρατηρήσεων και αντιδράσεών σας, είναι ένδειξη ορθοπραξίας, ταπεινώσεως και πνευματικής αρχοντιάς, δηλαδή φιλότιμου και ανωτερότητας και όχι αδυναμίας και φόβου. «Το καλό, για να είναι καλό, πρέπει να γίνεται/λέγεται και με καλό τρόπο».
Τώρα, πόσοι και με ποιο τρόπο πηγαίνουμε στα μοναστήρια, με ποια ενδυμασία και με ποιο στυλ, έχω την αίσθηση, ίσως και ευγένεια, προς ώρας, να μην αναφερθώ εδώ. Στηλιτεύω, όμως, μερίδα ορθοδόξων μοναχών για την απάνθρωπη και ακαταλόγιστη συμπεριφορά τους.
Και πάλι, εάν πατέρες, ναι αυτούς, αυτούς τους αδιάφορους και ταλαίπωρους που έρχονται, εάν δεν «κερδίσουμε» αυτούς με τη χριστιανική μας ευγένεια και το ορθόδοξο ήθος, ερωτώ, ποιους θα «κερδίσουμε»; Τους αυλοκόλακες, τους ημετέρους και τις ουρές των μητροπολιτικών αυλών και των κύκλων τους;
