Του Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομου
Ἡ ἐνασχόληση τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Ὀκτώβριος 2010) μέ ἕνα θέμα, τό ὁποῖο ξεφεύγει τῶν ὁρίωντῆς ἐκκλησιαστικῆς προβληματικῆς΄καί δεοντολογίας, ὅπως αὐτό τῆς κοινωνικῆς καί οἰκονομικῆς κρίσης, πούπροβληματίζει καί δοκιμάζει ὁλόκληρη τήν ανθρώπινη κοινωνία, νομίζωὅτι σκιαγραφεῖ μία στροφή, σέ αναφορά μέ ὅτι ἐπικρατοῦσεμέχρι σήμερα στήνἐκκλησιαστική πραγματικότητα. Ἡ Ἱεραρχία, ὡς τό σῶμα τῶν Ἱεραρχῶν καίποιμένων τῆς Ἐκκλησίας, κατάφερε νά ὑπερβεῖ τά ὅρια τῆς ἐσωστρέφειας καίνά ασχοληθεῖ μέ θέματα, τά ὁποῖα αγγίζουν τήν καθημερινότητα τοῦπολίτη καί τήν ανθρώπινη ὕπαρξη.
Ξεκίνησε χωρίς φόβο καί πάθος νά προβληματίζεται ἐάν θάπρέπει νακαταθέσει ἤ ὄχι τό λόγο της σέ θέματα καί ζητήματα,τά ὁποῖα απασχολοῦν ἤ καί θά απασχολήσουν τήν ἑλληνικήκοινωνία καί αὐτό εἶναι ἕνα θετικό βῆμα καί οὐσιαστικό σημεῖο ἐκκίνησης αλλά καί αφύπνισης. Καί ὅλα αὐτά, γιατί οἱ ἴδιες
οἱ κοινωνικές συνθῆκες τό απαιτοῦν ἤ θά τό απαιτήσουν στόἄμεσο μέλλον,ἐπειδή ἡ ἴδια ἡ κοινωνία τοῦ αὔριο προκαλεῖ τήνἘκκλησία τοῦ σήμερα νά ἐκφραστεῖ μέσα από τήν ἐξωστρέφειάτης, σέ θέματα τά ὁποῖα αγγίζουν τά ὅρια ζωῆς καί θανάτου,ἐπιβίωσης καί συνύπαρξης, ανοχῆς καί ἐνοχῆς,σύγκλισης καί απόκλισης, κοινωνικῆς συνοχῆς, σταθερότητας καί ἑνότητας.
Πιστεύω ὅτι πλέον δέν εἶναι δυνατόν ἡ Ἐκκλησία νά δρᾶ ξεκομμένη από τήν ἴδια τήν ανθρώπινη κοινωνία καί πραγματικότητα. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ σήμερακαλεῖται νά δώσει ἕνα νόημαζωῆς καί ἐλπίδας σέ ἕναν κόσμο, ὁ ὁποῖος κινεῖται πρός τό μέλλον, ὄχι μέ κριτήρια ἠθικιστικῶν ὁδηγιῶν ἤ κατευθύνσεων αλλάμέ ὅρους καί προϋποθέσεις ὑπαρξιακῶν δεδομένων. Τό νόημαγιά ζωή δένσημαίνει ἁπλῶς συνταγογράφηση μεθόδων ἐπιβίωσης, αλλά νοήματος ζωῆςκαί κυρίως, τί σημαίνει νά ζῆς. Κάθεπρόβλημα, τό ὁποῖο αγγίζει τόν ἄνθρωπο καί τήν κοινωνίαεἶναι πλέον πρόβλημα καί γιά τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία, καίἐκείνη καλεῖται σήμερα νά συμβάλλει μέ κάθε μέσο καί τρόποὥστε νά διαμορφωθεῖ στήν κοινωνία τοῦ αὔριο μία ἄλλη διαφορετική συνείδηση απόαὐτή τοῦ χθές.
Ὑπερβαίνουσα ἡ Ἐκκλησία τήν ξύλινη γλώσσα τῶν ἐπαναληπτικῶν ὁδηγιῶνπρός τούς νέους ἤ τούς γέροντες καί τοῦ καθοσπρεπισμοῦ, πρέπει νά ανοίξει τούς ὁρίζοντες τῶν ἐνδιαφερόντων της καί μέ σύγχρονη γλώσσα, καί λεξιλόγιο καλεῖται νάδώσει τά στοιχεῖα μέ τά ὁποῖα θά νοηματοδοτήσει τό περιεχόμενο καί τήν αξία τῆς ζωῆς τοῦ αὔριο.
Χρειάζεται νά συμβάλλει ὥστε ὁ ἄνθρωπος τοῦ αὔριο νά μάθεινά συν-κοινωνεῖ μέ τόν ἄλλον, νά συν-βιώνει μέ τήν διαφορετικότητα, νά συνδιαλέγεται μέ τήν ἑτερότητα.
Ζοῦμε σέ μία κοινωνία πλέον, ὅπου απαιτεῖ κάθε φορά νάἐπιβεβαιώνουμε τό αὐτονόητο ἔμπρακτα, ὄχι μόνο μέσα από μίαδιαδικασία κοινωνικῶν παροχῶν, αλλά κυρίως μέσα από τήδιακήρυξη ἔμπρακτου σεβασμοῦ καί αποδοχῆς τοῦἄλλου. Καίὁ ἔμπρακτος αὐτός σεβασμός σημαίνει ὅτι αποδέχομαι τόνἄλλον ὅπως εἶναι, μέ τά δικά του χαρακτηριστικά, καί ὄχι ὅπωςἐγώ θά ἤθελα νά εἶναι ἤ θά μέ ἐξυπηρετοῦσε νά εἶναι, κομμένοκαί ραμμένο δηλαδή, στά δικά μουμέτρα. Σέβομαι τόν ἄλλοἔμπρακτα σημαίνει ὅτι τόν αποδέχομαι καί ανταποκρίνομαι σέαὐτόν, ὡς ἕναν ἰσότιμο καί ἰσόκυρο συνομιλητή μου.
Αὐτό τό κριτήριο φαίνεται ὅτι αρχίζει νά γίνεται αντιληπτόστήν Ἐκκλησία τοῦ σήμερα, αφοῦ ἔχει καταφέρει παρά τίςὅποιες αντιδράσεις, νά συμμετέχει σέ αὐτή τή διαλεκτική μέτούς ἄλλους, ὄχι μόνο μέσα από τήν ὑπέρβαση τοῦ ρατσισμοῦ,τοῦ κοινωνικοῦ αποκλεισμοῦ καί τῆς ξενοφοβίας, αλλά κυρίωςμέσα από μία διαδικασία διαλόγου μέ τίς ἄλλες Ἐκκλησίες καίὉμολογίες, προσφέροντας αὐτό τό ὁποῖο κατέχει ὡς Ἀλήθειακαί συμβάλλοντας, μέσα από τήν ἐξωστρεφή αὐτή διαλεκτικήτης δράση, ὥστε νά προχωρήσουμε πέραν από τήν ανοχή καίνά φθάσουμε στήν αποδοχή καί στήν συνύπαρξη. Τά φλέγονταὑπαρξιακά προβλήματα, κοινά σέ ὅλους τούς ανθρώπους, ανεξάρτητα από τά θρησκευτικά πιστεύματά τους, συνεχῶς διογκώνονται καί γίνονται περισσότερα πιεστικά. Κάτω από τήνπίεση αὐτῶν τῶν προβλημάτων θεωρῶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ σήμερα θά αναγκαστεῖ νά ανοίξει τόν κλειστό τηςἑαυτό καί θάσυνδέσει τό παρελθόν της, τήν παράδοσή της, μέ τό μέλλον, τόαὔριο, γεγονός πού θά προκαλέσει καί ὅλους τούς ἄλλους, τούςλεγόμενους κοινωνικούς φορεῖς νά τήν ακολουθήσουν. Θά τόπετύχει ὅμως αὐτό μόνοὅταν διαχρονικά διατηρήσει τήν ἑνότητα τῆς Ἱεραρχίας της καί ἐπαναβεβαιώσει τήν αξιοπιστία της, αποφεύγουσα τά λάθη τοῦ παρελθόντος.
* Δημοσιεύθηκε στον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο τον Οκτώβριο του 2010.
