Toυ Σταύρου Γουλούλη
Δρος Βυζαντινής Τέχνης
Τι αφιέρωμα να γίνει στους πρωτεργάτες του Ε.Μ.Πολυτεχνείου; «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» διακήρυξαν, αλλά είναι πρόβλημα πώς προσέλαβαν το σύνθημα οι επίγονοι, δημιουργώντας πρώτα ένα νέο μύθο στον ίδιο χώρο. Είναι γνωστό πού κατέληξε μία γενναία, αυθόρμητη πράξη Νέων, η οποία δεν πρέπει να λησμονηθεί, σε πολιτική κεφαλαιοποίηση για μερικούς επιτήδειους, σε αφηνιασμό για άλλους, συλλήβδην η ιστορία της Μεταπολίτευσης. Συμβαίνει ένα ιστορικό γεγονός, ένα έργο τέχνης, να αποκτά νέα χρήση, αλλά εδώ έγινε παρα-χρήση, η οποία ρήμαξε και το ίδιο το συγκρότημα του ΕΜΠ. Μεταξύ αυτών που θέρισαν το κεκτημένο «Πολυτεχνείο» είναι ο πρωθυπουργός (γεννηθείς: 1974) και η γενιά του. Ο κ. Τσίπρας, μαθητής μας ήταν, στο Δημόσιο, όχι κολλεγιόπαιδο. Τον έφτιαξαν Πολυκλαδικό, πεζοδρόμιο, αφίσες, κυνήγι ψήφου! Αυτή είναι η θεατή πλευρά, όχι αναγκαστικά αρνητική, η άλλη, ότι είναι δημιούργημα ενός κυρίαρχου στην Ελλάδα ανεδαφικού τρόπου σκέψεως, η μαγκιά χωρίς απαραίτητη συνοδεία την αλήθεια. Π.χ. πώς κατανοούν τη δικαιοσύνη τα μισά παιδιά του «Κολωνακίου». Ούτε κι ο ίδιος θα θυμάται την αιτία μιας μαθητικής «εξέγερσης» περί το 1990/91, όταν πέρασε στον «αγώνα». Σήμερα αντιπροσωπεύει μία κοινωνική τάξη που τη διέπει λαϊκιστική εκπαιδευτική αντίληψη, μικρότερη προσπάθεια, ριζική (συρ(ρ)ιζαϊκή) αποκοπή από τον ελλαδικό πολιτισμό. Επαιρναν άριστα μόνον ως μπαχαλάκηδες των πανεπιστημίων, της Εκπαίδευσης.
Το σημερινό κόμμα, σήμερα κυβερνόν, έγινε το 1/4 του παλαιού, εξελίσσεται σε νέα ολιγαρχία. Δε θα γίνονταν ποτέ κυβέρνηση αν δεν έλεγαν ψέματα, σε μάζες που δυστυχώς τέτοια ακριβώς «θέλουν» να ακούν. Και μόλις πέτυχαν, οργάνωσαν αποκαθήλωση των προεκλογικών συνθημάτων.
Εκπαιδευμένοι να κυνηγούν τον αέρα της ευκολίας και απειθαρχίας στη σκέψη, πήραν τα Μνημόνια για Ανεμόμυλους! Είτε ήξεραν το αποτέλεσμα είτε όχι, φρόντισαν να πουν αυτό που ήθελε να ακούσει ο κόσμος. Να «Πέσουν» αγωνιζόμενοι «για την τιμή των όπλων». «Και ύστερα»; Τι σημασία έχει; Θα γίνονταν μνημονιακοί, αλλά κρατώντας την εξουσία (Πρβλ. τον τίτλο του βιβλίου του Ι. Βαρουφάκη για τα γεγονότα των διαπραγματεύσεων με την Ε.Ε.: «Ανίκητοι Ηττημένοι»). Τήρησαν ένα στερεότυπο ελληνικό σχήμα, πατριωτικό, το ξέρουν οι επικοινωνιολόγοι: έναν εξάμηνο εικονικό πόλεμο, δήθεν πολιτικό εκβιασμό κατά της Ε.Ε. (!), αλλά αναστήθηκαν… Αν είχαν σοβαρό σκοπό, επιστροφή στη δραχμή, θα είχαν οργανώσει καμπάνια να ενημερωθεί ο λαός στα υπέρ και τα κατά του ευρώ, και να αποφασίσει εκείνος, κι όχι να τον οδηγήσουν στο γελοίο δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015, όπου το ΟΧΙ κατέληξε ΝΑΙ. Tα Μνημόνια «έκλεισαν» αντί το 2015 το 2018.
Αφήνοντας το «Μακεδονικό», πρόβλημα που δεν έλυναν ώριμοι πολιτικοί, αποκαλύφθηκε κάποια στιγμή ο «Οφθαλμός Δίκης». Φάνηκε στη φλόγινη λαίλαπα στο Μάτι Αττικής, ίσως το πιο ακραίο γεγονός που αποκάλυψε τη γύμνια της ελληνικής αντίληψης για το δημόσιο, ως εξυπηρετούν τα συμφέροντα μιας καθεστηκυίας τάξεως, πολιτικών, υπαλλήλων, πολιτών, βασισμένων στα δικαιώματα κι όχι τις υποχρεώσεις, στο ψέμα δηλαδή. Μπορούσαν σε μία ώρα να εκκενώσουν την περιοχή, δεν το έκαναν. Αδιαφορία, κακός υπολογισμός, κάτι άλλο που δεν χωράει ο νους; Βρέθηκαν όμως στην «Αναφορά», όλοι πελιδνοί, ωχροί, για λύπηση. Η ακαμψία και η μη αναγνώριση ευθύνης ήταν το προκάλυμμα, πίσω διακρίνονταν τύψεις. Πρώτος ο απόστρατος της Δημοσίας Τάξεως, αυτός που μια φορά μίλησε αλλά το είπε: να αλλάζουμε πλευρό όταν μπαίνουν οι κλέφτες βράδυ σπίτι μας…
Στο Μάτι συλλήβδην στήθηκαν κατηγορούμενοι εκπρόσωποι μιας γενιάς που έδρασε μετά το Πολυτεχνείο υπέρ του Πολυτεχνείου με ένα σύνθημα: δικαιώματα, χωρίς ισορροπία, ανάλογες υποχρεώσεις.
Η περίπτωση είναι χαρακτηριστική πώς ένα σύστημα, εκπαιδευτικό, πολιτικό, προωθεί ανθρώπους και κουλτούρα της μικρότερης προσπάθειας, αυτοσχεδιαστές, ανεπάγγελτους, εντυπωσιακούς, αμοραλικούς… Ενας πολιτικός δεν είναι αναγκαίο να είναι του Χάρβαρντ…
Οταν μικροί, πολεμούσαν αέρηδες, λες και ήταν οι μόνοι που αντιμετώπιζαν αντίξοες συνθήκες, να το ήξεραν ότι υπάρχουν και δύσκολες ημέρες με θύελλες, εθνικές απώλειες, χαμένες ψυχές ανθρώπων που θα τους ακολουθούν. Κάθε πρωί που ξυπνούν…
Μερικές φορές η δημόσια πολιτική είναι αντικείμενο παρατήρησης της Παιδαγωγικής. Πώς μεγάλωσαν κάποιοι, πώς μορφώθηκαν, πώς έγραψαν Ιστορία. Οι νεώτεροι κυβερνήτες πέρασαν από ένα εκπαιδευτικό σύστημα παρακμής, το οποίο ακριβώς κατασκευάζει τσίπρες, μία δήθεν «πολιτική ορθότητα», νταηλίκι χωρίς κόπο. Το σιγοντάρουμε ή το ανεχόμαστε δεκαετίες. Παρασυρόμαστε στα ψέματα, δεν αντέχουμε την αλήθεια ως λαός, την αιτία που έφερε τα μνημόνια, την οδυνηρή λύση τους, οπότε αναλαμβάνει μία τυχάρπαστη πολιτική μειοψηφία να μας κάνει μάθημα αυτογνωσίας. Κατ’ εξοχήν θέμα παιδείας. Αλλά τα ψέματα και αυτά τελειώνουν…
Τελικά αποδείχθηκε ότι η Ελλάδα δεν είναι χώρα για νέους σε ηλικία πρωθυπουργούς, να πιάσουν τον ταύρο από τα κέρατα. Ναρκισσευόμενους πολιτικούς, τείνοντας στην πολιτική ψευτομαγκιά, αλλά σε λαό που αρέσκεται σε ιδεατές εικόνες.
Είναι κακό να λέμε ψέματα στους άλλους, αλλά αυτό αρχίζει λέγοντας ψέματα στον εαυτό μας, στο σχολείο, παντού. Το Πολυτεχνείο ‘74 όπως το κατενόησαν μερικοί, οδήγησε σε παραχάραξη της Ιστορίας, τις θύελλες. Σε τέτοιες εποχές ζώντας στο «Μάτι του Κυκλώνα», χώρο ανταγωνισμού Μεγάλων Δυνάμεων…
