Του Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Κάθε φορά που μιλάει κάποιος για τη Γαλλική Επανάσταση του 1789, έρχεται στο μυαλό του η εικόνα ενός ισχυρού ανέμου, που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Ηταν ο «αέρας» της ελευθερίας που «γκρέμισε» τη Βαστίλλη και ενέπνευσε τους Λαούς να πράξουν το ίδιο για τις δικές τους Τυραννίες. Ενας δυνατός «στρόβιλος» εκείνου του «αέρα» εμφανίστηκε και στην Ελλάδα τρεις περίπου δεκαετίες αργότερα και «ξεσήκωσε» το 1821 τους ραγιάδες, για να «σπάσουν» τα δεσμά που τους είχαν «χαλκεύσει» οι Οθωμανοί. Παντού εκείνος ο «αέρας» μέσα στην «ορμή» του είχε μια «μυρωδάτη» αναζωογονητική «πνοή», διότι έδιωχνε μακριά τη «σαπίλα» των αυταρχικών καθεστώτων, που χρησιμοποιούσαν τους ανθρώπους ως «υποζύγιά» τους. «Γέμιζε» τους «αιθέρες» με το «άρωμα» του συνθήματος «ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη», το οποίο με τη «μοσχοβολιά» του «γλυκαίνει» αδιάκοπα μέσα στους αιώνες την ατμόσφαιρα σαν ένα αειθαλές «νυχτολούλουδο».
Μια άλλη «επανάσταση» ξεκινάει σήμερα, πάλι από τη Γαλλία. Οχι για να πολεμήσει και αυτή την ενδημούσα «σαπίλα» της εποχής, αλλά για να την υπερασπιστεί και να μεταφέρει στον κόσμο την «μπόχα» της! Αποφάσισαν οι Γάλλοι, όπως λέει η σχετική είδηση, να αντικαταστήσουν τις λέξεις «πατέρας» και «μητέρα» με τις αντίστοιχες λέξεις «γονέας 1» και «γονέας 2»! Προφανώς για να εναρμονίσουν τα ισχύοντα στην οικογένεια με τις νέες αντιλήψεις περί γάμου και περί υιοθεσίας μετά τη διεύρυνση των θεσμών αυτών, ώστε να συμπεριλαμβάνουν στους κόλπους τους και ομόφυλα ζευγάρια. Ευελπιστούν μάλιστα οι σύγχρονοι Γάλλοι «επαναστάτες» ότι θα καταφέρουν να «περάσουν» και στην Ευρωπαϊκή Ενωση τα μηνύματα της καινούργιας «επανάστασής» τους, ώστε να μετουσιωθούν αυτά σε κοινοτικό δίκαιο, δεσμευτικό για όλα τα Κράτη-Μέλη της Ενωσης. Εάν ληφθεί υπόψη ότι σήμερα τα «ηνία» της Ευρωπαϊκής Ενωσης τα κρατούν στα χέρια τους πολιτικοί που συνθέτουν ή υπηρετούν τη «σήψη», γιατί πρέπει να απορριφθεί ως υπερβολική η σχετική αισιοδοξία των Γάλλων «επαναστατών»; Είναι πολύ πρόσφατη η προβληθείσα διά της τηλοψίας εικόνα του Πρωθυπουργού του Λουξεμβούργου, ο οποίος εξερχόμενος από το Δημαρχείο μετά τη γαμήλια τελετή φωτογραφιζόταν περιχαρής με τον εκλεκτό της καρδιάς του. «Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι», λέει μια πολύ σοφή λαϊκή ρήση.
Η εν λόγω νέα γαλλική «επανάσταση» είναι κατά τούτο προκλητική, διότι ανάγει το «παρά φύσιν» σε «λάβαρο» της «σημαίας» της, για να εκτοπίσει το «κατά φύσιν» από τη ζωή των ανθρώπων! Ετσι, προαιώνιες έννοιες, όπως είναι οι λέξεις «πατέρας και «μητέρα», λέξεις βγαλμένες μέσα από τα «σπλάγχνα» της φύσης και καθιερωμένες στην κοινή συνείδηση από καταβολής κόσμου, πρέπει να διαγραφούν από το λεξιλόγιό μας, διότι είναι αποφασισμένη η «θανατική» τους καταδίκη: θα «πνιγούν» στον «βούρκο» της ανωμαλίας, που είναι το καύχημα της νέας γαλλικής «επανάστασης». Δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις για να γίνει κατανοητό το «σύνθημα» της «επανάστασης» αυτής. Τα πράγματα είναι απλά: Επειδή σε περίπτωση υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια δεν μπορούν οι «σύζυγοι» του ιδίου φύλου να λέγονται «μητέρες», εάν είναι άρρενες, ή «πατέρες», εάν είναι θήλεις -και βέβαια, κατά μείζονα λόγο, επειδή δεν νοούνται δύο «μπαμπάδες» και δύο «μαμάδες» σε μία έγγαμη σχέση- η νέα γαλλική «επανάσταση» βρήκε τη λύση: Δεν θα υπάρχουν πια «πατεράδες» και «μητέρες», αλλά εφεξής μόνο «γονείς 1 & 2». Η προτεινόμενη θεσμοθέτηση εξυπηρετεί ασφαλώς εκείνους οι οποίοι επέλεξαν να αναλώσουν τη ζωή τους «κυλιόμενοι» στον «βούρκο» της ανωμαλίας. Δεν γίνεται όμως αντιληπτό, γιατί όλοι εμείς οι άλλοι, που μπορούμε να έχουμε την ιδιότητα και τη χαρά του «πατέρα» ή της «μητέρας», πρέπει να «γδυθούμε» υποχρεωτικά από αυτές τις ιδιότητες που μας χάρισε η φύση και να «πέσουμε» αναγκαστικά μέσα στον «βούρκο» των ανωμάλων εισπνέοντας την πνιγηρή «μπόχα» του; Το δικαίωμα των ανωμάλων στη διαφορετικότητα είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για το δικαίωμα εκείνων που εμμένουν στη φυσική κανονικότητα; Πόσο συνταγματικό είναι να υποχρεώνονται οι υπερασπιστές του «κατά φύσιν» να ακολουθήσουν στη ζωή τους τους νοσηρούς ρυθμούς της διαφορετικότητας του «παρά φύσιν»; Το ερώτημα απευθύνεται πρωτίστως στην Πολιτεία, που έχει την ευθύνη να προστατεύει τα δικαιώματα όλων των πολιτών κρίνοντας τα όμοια με τα μέτρα των ομοίων και τα ανόμοια με τα δικά τους μέτρα. Τι μπορεί όμως να περιμένει κάποιος από μια Κυβέρνηση η οποία εκπροσωπεί την Πολιτεία, όταν αυτή αναγνωρίζει το δικαίωμα αλλαγής φύλου σε 15χρονους ανηλίκους ή παρέχει το δικαίωμα της υιοθεσίας σε ομόφυλα ζευγάρια;
Πέραν αυτών προκαλεί συνοφρύωση το γεγονός ότι η νέα γαλλική «επανάσταση» ακυρώνει τις κατακτήσεις της άλλης Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης του 18ου αιώνα, που «γαλούχησαν» με την «υγεία» των αξιών τους ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ακριβέστερα: τις «σκοτώνει, αφού εξαπολύει το «μικρόβιο» το οποίο προκαλεί τη «σήψη» των ιδανικών της. Με τη νέα γαλλική «επανάσταση» η ελευθερία εκφυλίζεται σε ασυδοσία, η ισότητα μετατρέπεται σε υποχρεωτική εξομοίωση των ανομοίων και σε υποταγή του φυσιολογικού στο αφύσικο, ενώ η αδελφοσύνη που πρέπει να υπάρχει μεταξύ των λαών, γίνεται πια «αδελφάτο», δηλ. συνδικάτο των διεστραμμένων. Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι η νέα γαλλική επανάσταση αλλοτριώνει πλήρως το θεσμό της οικογένειας, αφού αφαιρεί από αυτήν την επωνυμία των προσώπων και των ιδιοτήτων τους και την αντικαθιστά με την ανωνυμία των αριθμών. Ολα τα μέλη της νέας οικογένειας προς χάριν των ανωμάλων, θα είναι πια νούμερα μέσα σε αυτήν. Οχι πρόσωπα με την ιδιότητα και το όνομά τους. Οι γονείς νούμερο 1 και νούμερο 2. Τα τέκνα, το άρθροισμα της τετραγωνικής ρίζας των γονεϊκών αριθμών με τους δικούς τους αριθμούς και αυτά. Και όλοι μαζί ως οικογένεια θα προβάλλονται προς τα έξω με τον κωδικό τους αριθμό! Μια εφιαλτική εξέλιξη των πραγμάτων, που δεν την είχε φανταστεί ούτε η κοινωνία των Σοδόμων και σίγουρα πάντως θα σκανδάλιζε ακόμη και αυτήν.
Η νέα γαλλική «επανάσταση» που προελαύνει τώρα με τη «σημαία» της «σήψης», δεν μπορεί παρά να έχει αυτή τη φορά απέναντί της όλους εκείνους οι οποίοι αποστρέφουν το πρόσωπό τους από τη «δυσωδία» της «σήψης». Ο Ελληνικός Λαός που με την προσήλωσή του στην παραδοσιακή οικογένεια αντιστάθηκε σθεναρά στις προσπάθειες της αλλοτρίωσής της, καλείται και πάλι να ανεβεί στις «επάλξεις», για να την υπερασπιστεί ακόμη μία φορά.
