Του Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ Κυκκώτη
Πρέπει να δεχθούμε ότι οι παγκόσμιες επιτυχίες του Στέφανου Τσιτσιπά στο Διεθνές Τέννις είναι αποτέλεσμα, πρώτον, των θυσιών των γονέων του, δεύτερο, του ταλέντου του και των ανθρώπων που το βοήθησαν και τρίτο των δικών του επίμονων καθημερινών κουραστικών ενασχολήσεων και της πειθαρχίας του. Είναι ο καλύτερος αθλητής στους Άνδρες στο Τέννις που ανέδειξε μέχρι τώρα η Ελλάδα (στις Γυναίκες η Μαρία Σάκκαρη).
Ουδείς επικροτεί την απρεπή συμπεριφορά του προς τους γονείς του, και μάλιστα δημοσίως, κι ο πρώτος που είναι στενοχωρημένος και δεν επικροτεί τέτοιες συμπεριφορές αχαριστίας και αγνωμοσύνης είναι ο Στέφανος. Άλλωστε το δήλωσε και δημοσίως και ζήτησε και συγνώμη. Ούτε που το πιστεύει ότι έφτασε στο σημείο να δώσει την εντύπωση ότι δεν σέβεται τους γονείς του, τα πρόσωπα που γι’ αυτό είναι η ζωή του και η ύπαρξη του.
Τελικά επιβεβαιώνεται για το κάθε άνθρωπο η μαρτυρία της Αγίας Γραφής, όπου ο άγιος Ιάκωβος ο Αελφόθεος στην σχειτική Καθολική Επιστολή του στο κεφάλαιο 3 τονίζει με σαφήνεια για το χαρακτήρα της γλώσσας μας
| 8. τὴν δὲ γλῶσσαν οὐδεὶς δύναται ἀνθρώπων δαμάσαι· ἀκατάσχετον κακόν, μεστὴ ἰοῦ θανατηφόρου. | 8. τὴ γλώσσα ὅμως κανεὶς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους δὲν μπορεῖ νὰ τὴ δαμάσει. Εἶναι ἀσυγκράτητο κακό, γεμάτη θανατηφόρο δηλητήριο. |
Για να είμαστε ειλικρινείς κάποια στιγμή όλοι μας κατά κάποιο τρόπο έχουμε παρόμοιες εμπειρίες και περιστατικά, να μη πω και καθημερινά, ανάμεσα μας, στο χώρο της οικογένειας, στο χώρο της εργασίας μας, στο χώρο των κοινωνικών μας συναντήσεων και φυσικά στο χώρο των αθλητικών μας δραστηριοτήτων. Κάποτε η Πρωταθλήτρια κόσμου Σερένα είπε στο διαιτητή θα τον σκοτώσει και μετά δεν θυμόταν πως της ξέφυγε η φράση αυτή. Αυτό που έχει σημασία είναι όταν μας ξεφεύγει η γλώσσα να ζητούμε συγνώμη. Δεν είναι το τέλος του κόσμου. Αυτό έκανε κι ο Στέφανος και μάλιστα δημόσια και είμαι σίγουρος ότι με δάκρυα ασταμάτητα έκανε το ίδιο και προς τους γονείς του. Οι γονείς πάντα αγκαλιάζουν τα παιδιά τους και μάλιστα όταν «πέφτουν».
Αν γίνουμε τόσο αυστηροί με αυτούς που μένουν μόνο στη απρεπή δημόσια συμπεριφορά του και δεν λαμβάνουν υπόψιν τους τη δημόσια συγνώμη του, με τα ίδια κριτήρια, οι περισσότερες οικογένειες έπρεπε να διαλυθούν, όπως και η ομαλή λειτουργία όλων των σημαντικών θεσμών που οι άνθρωποι πρέπει να είναι μαζί για το κοινό καλό μας, όπως για παράδειγμα τα Κοινοβούλια όλων των Χωρών του κόσμου που πρέπει με υπεύθυνη νομοθεσία να προστατεύουν τις χώρες τους και τους Λαούς τους.
Η οικονομική αξία ως προτεραιότητα της παιδείας μας και της σημερινής κοινωνίας δεν πρέπει να σταθούν εμπόδιο να τονίζουμε το μεγαλείο του Ελληνικού Πνεύματος να δίνουμε βαρύτητα και στις ηθικές αξίες πως να μάθουμε να ζούμε μαζί, όπως παλαιότερα στα δύσκολα χρόνια που ζήσαμε ως Έθνος στην ιστορική μας πορεία, όταν όλα «τά ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά» (Διονύσιος Σολωμός).
Θυμάμαι στα φοιτητικά μου χρόνια στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο μακαριστός Καθηγητής μας Ιωάννης Κορναράκης, που έκανε ειδικές σπουδές, εκτός από Θεολογικές, Ψυχοπαθολογία και θεραπευτικές κλινικές εφαρμογές στην Πανεπιστημιακή Ψυχιατρική Κλινική του Innsbruck, Χριστιανική Παιδαγωγική και Ποιμαντική στο Πανεπιστήμιο του Strasbourg και Ψυχολογία του Βάθους και ποιμαντική φροντίδα των ψυχασθενών στη Ρωμαιοκαθολική Σχολή του Πανεπιστημίου του Munster, μας ανάλυσε την αχαριστία του αχάριστου δούλου της γνωστής ευαγγελικής περικοπής που του χάρισε ο Κύριος του εκατομμύρια και αυτός αντί να είναι το ίδιο φιλάνθρωπος και εύσπλαχνος στους συνανθρώπους του, έτρεξε να πνίξει τον συνδούλο του για ελάχιστο κι ασήμαντο ποσό. Χαρακτήρισε τη συμπεριφορά αυτή ως το ψυχολογικό σύνδρομο της «λευκής ενοχής». Ο αχάριστος άνθρωπος, όταν δεν παραδέχεται την αποτυχία του εν ταπεινωσει και μετανοία, προβάλλει την αποτυχια τους στους άλλους ανθρώπους (όπως το προτζέκτορ) και είναι έτοιμος να τους «πνίξει» και να τους αποκεφαλίσει, να τους «σκοτώσει». Αυτό δεν το λέω ούτε για το Στέφανο, ούτε για τους γονείς του, το λέω για όλους εκείνους που δημόσια με σχόλια τους, έτρεξαν να τον «πνίξουν» και να τον αποκεφαλίσουν.
Από ψυχολογικής πλευράς, θα μπορούσα να πω, χωρίς να είμαι σίγουρος, ότι ασυνείδητα ο Στέφανος αναζητούσε μια ευκαιρία να «δέσει» μια πληγή που σημάδεψε τη ζωή του, όταν πάλι εκτός ελέγχου, δημόσια έβρισε το πρόσωπο που τον έφερε στο κόσμο τη μητέρα του. Ασυνείδητα, βρίζοντας με απρεπή τρόπο και το πατέρα του, είναι ως να προσπαθούσε να τη πείσει, ότι δεν αγαπάει περισσότερο το πατέρα του από τη μητέρα του επειδή είναι Ρωσίδα κι ο πατέρας του Έλληνας, για το Στέφανο είναι οι γονείς του και τους αγαπά και τους δύο το ίδιο. Σ’ αυτή λοιπόν της οικογενειακή αχρείαστη περιπέτεια χρειάζεται η κατανόηση όλων μας και να περιμένουμε να δούμε τη συγγένεια με τις επιτυχίες του Στέφανου. Όσοι γνωρίζουν την οικογένεια του Στέφανου γνωρίζουν και την ενότητα της και την αγάπη τους μεταξύ τους. Δεν μπορούμε να μείνουμε σε μερικές άσχημες στιγμές της γλώσσας για να κρίνουμε το μεγαλείο ενός ανθρώπου, όταν μάλιστα οι πράξεις μας είναι πιο σημαντικές από τα «αχάριστα λόγια» μας. Τελικά η αχρείαστη οικογενειακή περιπέτεια του Στέφανου, ίσως λειτουργήσει θετικά για όλους μας, όταν ανοίγουμε το στόμα μας να σκεφτούμε τι θα πούμε, ή να δείχνουμε κατανόηση όταν ακούμε αχάριστες και αγνώμονες κουβέντες από ανθρώπους που ευεργετήσαμε, να τους θεωρούμε ότι είναι θύματα ασυνείδητων ψυχολογικών μηχανισμών από DNA κάποιων μακρινών προγόνων μας. Το πρόβλημα είναι πολύπλοκο όταν υπάρχει άγνοια κι όταν αυτοί που παρατρέπονται δεν ζητούν συγνώμη, όταν δηλαδή είναι αμετανόητοι για τα λάθη τους.
Προσωπικά θαυμάζω τις αντιδράσεις των γονέων του Στέφανου, που με τη σιωπή τους, την ανεκτικότητα τους, τη κατανόηση τους και την αγάπη τους είναι δίπλα του στις δύσκολες του στιγμές και τον στηρίζουν πάντοτε, γιατί, ως υπεύθυνοι γονείς, η ευτυχία τους είναι η ευτυχία των παιδιών τους.
Τελικά για τον Στέφανο και για όλους μας ισχύουν οι στίχοι του μεγάλου Ποιητή μας Αντώνη Σαμαράκη.
ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΠΟΤΕ ΣΟΥ «ΕΙΝΑ ΑΡΓΑ»
του Αντώνη Σαμαράκη
Μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»
κι αν χαμηλά έχεις πέσει
κι αν λύπη τώρα σε τρυγά
κι έχεις βαθιά πονέσει.
Κι αν όλα μοιάζουν σκοτεινά
κι έρημος έχεις μείνει
μην πεις ποτέ σου «είναι αργά»
-τ’ ακούς- ό,τι κι αν γίνει.
Μην πεις ποτέ σου αυτές τις δυο
απελπισμένες λέξεις
και αν έμπλεξες με το κακό
και πάλι θα ξεμπλέξεις.
Ποτέ!… ποτέ δεν είναι αργά
πρέπει να το πιστέψεις
και με την πίστη στην καρδιά
Εκείνον να γυρέψεις.
Εκείνον που και το ληστή
μ’ όλα τα κρίματά του
γιατί είχε μια καρδιά πιστή
τον κάλεσε κοντά Του.
«Είναι αργά» λοιπόν μην πεις
ό,τι κι αν σου συμβαίνει
φτάνει να Του προσευχηθείς
κι αμέσως σ’ ανασταίνει.
