Toυ Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Για τον Σταυρό σήμερα ο λόγος, καθώς πριν από λίγες ημέρες γιορτάσαμε τη Μεγάλη Εορτή της Υψώσεώς Του. Δεν έγινε ο Σταυρός σύμβολο της πίστεώς μας επειδή Τον βρήκε και τον ύψωσε η Αγία Ελένη. Εγινε επειδή ανήλθε επάνω σε Αυτόν και θυσιάστηκε για μας ο Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού. Ετσι από ξύλινο όργανο ατιμωτικής εκτέλεσης μίας θανατικής ποινής που ήταν πρωτύτερα ο σταυρός, μεταβλήθηκε μετά τη Σταύρωση του Κυρίου σε Ξύλο Τιμής και Δόξας για όλους εμάς τους θνητούς, αφού προσφέρει στον καθένα από μας το «κλειδί» του Παραδείσου. Δεν είναι μικρό πράγμα ένα καταραμένο σύνεργο θανάτου να μετατρέπεται σε «πηγή» ζωής. Σε νεκρώνει ψυχικά πριν από τον σωματικό σου θάνατο, για να σε αναστήσει ψυχικά και σωματικά μετά από αυτόν. Στον Σταυρό και διά του Σταυρού όλα τα παράδοξα του κόσμου. Η κατάρα που γίνεται ευλογία. Ο δολοφόνος που πηγαίνει στον Παράδεισο μαζί με τον δολοφονημένο. Ο ληστής που κερδίζει διά της μετανοίας ένα εισιτήριο, το οποίο είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να το αποκτήσει το θύμα της ληστείας. Και η πόρνη που χρησιμοποιεί και αυτή διά του Σταυρού την μετάνοια ως «απορρυπαντικό», το οποίο «ξεπλένει» την ψυχή της από τον «βούρκο» της αμαρτίας.
Μία άλλη αξιοθαύμαστη ιδιαιτερότητα του Τίμιου Ξύλου είναι ότι χωράει επάνω Του ολόκληρη την Οικουμένη. Και στη σωτηρία και στην απώλεια. Ο Σταυρός άλλοτε γίνεται «πτήση» και άλλοτε «πτώση». Η «πτήση» σε οδηγεί πάντα προς τα πάνω. Στους φωτόλουστους λειμώνες της Επουρανίου Βασιλείας, στην οποία απολαμβάνει κάποιος την Αιώνια Ζωή. Η «πτώση» σε πηγαίνει πάντα προς τα κάτω. Σε χωματένιες «διαδρομές» που σταματούν στα έγκατα της γης, όπου έχει κράτος και εξουσία ο Αδης με το σκοτεινό του Βασίλειο. «Συνταξιδιώτες» της «πτήσης» προς το Φως διά του Σταυρού είναι αυτοί που ομολογούν εμπράκτως την πίστη τους στον Εσταυρωμένο. Αντιστοίχως «συνοδοιπόροι» στο σκοτάδι, δυστυχώς επίσης διά του Σταυρού, είναι όλοι εκείνοι που βλασφημούν ή προδίδουν με τα λόγια ή τα έργα τους το Ονομά Του. Η ζωή με τα άπειρα παραδείγματά της μας επιβεβαιώνει συνεχώς ότι η προδοσία του Χριστού δεν σταμάτησε στον Ιούδα. Ούτε τα καρφιά εξαντλήθηκαν στα χέρια εκείνων που προσήλωσαν επάνω στον Σταυρό το άχραντο Σώμα του Ναζωραίου. Με προδοτικούς ασπασμούς εξακολουθούμε, δυστυχώς, να εναγκαλιζόμαστε τον Ιησού πολλοί σημερινοί «μαθητές» Του, ενώ κάποιοι από μας δεν διστάζουμε να «μπήξουμε» ένα ακόμη «καρφί» στον Σταυρό Του χρησιμοποιώντας για αυτό ως «σφυρί» τη συμπεριφορά μας. Σε δρόμους, σε πλατείες, σε σπίτια, παντού, όπου υπάρχουν άνθρωποι, βλέπεις χέρια να κρατούν «καρφιά». Κι αν χάσεις την οπτική επαφή μαζί τους, σου τα θυμίζει ο απαίσιος βαρύγδουπος «κρότος» του «καρφώματος» που έρχεται από κάποιο στενό. Δεν παρηγορείσαι, διότι διαπιστώνεις ότι και πολλοί άλλοι κάνουν το ίδιο πράγμα με εσένα επάνω στον Σταυρό. Λυπάσαι και για τη δική τους και για τη δική σου κατάντια να γινόμαστε όλοι σταυρωτές με την ιδιότητα του σταυροφόρου πολλές φορές.
Με τις σκέψεις αυτές μπορούμε τώρα να περάσουμε στην Υψωση του Τιμίου Σταυρού από την Αγία Ελένη. Κάποιοι προσεγγίζουν το γεγονός αυτό με «τοπογραφική» λογική. Γνωρίζουν την περιοχή στην οποία εντοπίστηκε ο Τίμιος Σταυρός από την αγία Ελένη, ψάχνουν όμως να βρουν το ακριβές σημείο της Υψώσεώς Του. Μοιάζουν εδώ με τους Τρεις Μάγους, που αν και γνώριζαν την περιοχή της Γεννήσεως του Θείου Βρέφους, διότι τους καθοδηγούσε σε αυτήν ο Αστέρας, χρειάστηκε να ρωτήσουν (και ποιον ρώτησαν, αλήθεια!), για να μάθουν το ακριβές σημείο της Γεννήσεως. Εκείνοι τουλάχιστον το έκαναν διότι ήθελαν να μεταβούν σε αυτό, για να προσκυνήσουν τον νεογέννητο Βασιλιά των Βασιλέων και να του προσφέρουν τα δώρα τους. Αυτοί αντιθέτως που σήμερα «σημείον αιτούσιν», το πράττουν από απλή περιέργεια. Ορισμένοι, για να χλευάσουν και να απορρίψουν τον Σταυρό. Και άλλοι, για να έχουν μία εποπτική «γραμμική» επαφή μαζί Του πιστεύοντας ότι αυτό αρκεί για την ευθυγράμμιση της ζωής τους με ό,τι συμβολίζει ο Σταυρός. Παραβλέπουν ωστόσο οι τελευταίοι ότι ο Σταυρός του Κυρίου δεν είναι το ίδιο πράγμα με το χάλκινο ομοίωμα του φιδιού που το έστησε ο Μωυσής στην έρημο καθ’ υπόδειξη του Θεού, για να γιατρεύονται από τα δηλητηριώδη δαγκώματα των φιδιών όσοι το κοιτούσαν. Το χάλκινο ομοίωμα του φιδιού, που αποτελεί προτύπωση του Σταυρού του Κυρίου, έσωζε ασφαλώς τους Εβραίους με μόνη την ενατένισή του από αυτούς. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τον Σταυρό. Ο Σταυρός δεν σε σώζει με μόνη την θωριά σου προς Αυτόν. Ούτε ακόμη με το άγγιγμα Αυτού διά των χειρών σου ή με την μετατροπή Του σε ένα εξάρτημα της αμφίεσής σου ή της εικόνας σου που θέλεις να προβάλλεις προς τα έξω. Ο Σταυρός σώζει εσένα και εμένα και όλους τους άλλους, μόνον όταν γίνει βιωματική ομολογία μας. Οταν Τον εγκολπωθούμε. Οταν Τον βάλουμε βαθιά μέσα στην καρδιά μας και φροντίσουμε να «ριζώσει» και να «βλαστήσει» μέσα σε αυτήν σαν τη ράβδο του Ααρών την βλαστήσασα. Ιδού λοιπόν το ακριβές σημείο της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.
Εάν ο Σταυρός κοσμεί την εξωτερική όψη της ζωής μας αλλά λείπει από τον εσωτερικό μας διάκοσμο, γινόμαστε Φαρισαίοι μέσα στους κόλπους του Χριστιανισμού! Βιώνουμε δηλ. ένα θρησκευτικό φαινόμενο που το έψεξε αυστηρά ο Χριστός, διότι είχε τα ίδια χαρακτηριστικά γνωρίσματα με την δική μας ψεύτικη ευλάβεια: Τα φαρδιά «κράσπεδα των ιματίων» για να προβληθεί η θεοσέβεια, και το γεμάτο βρωμιές και ακαθαρσίες «ένδυμα» της ψυχής. Ο Σταυρός σώζει ασφαλώς μετανοούντες αμαρτωλούς, ουδέποτε όμως καθαγιάζει τις αμαρτίες και τις ανομίες των σταυροφόρων. Αντιθέτως γίνεται «κάμινος», επταπλασίως μάλιστα καίουσα, για εκείνους οι οποίοι διά του Σταυρού βλασφημούν το Ονομα του Θεού. Η κλήση του Κυρίου να τον ακολουθήσουμε, όσοι θέλουμε, είναι ανοικτή σε όλους. Ζητάει όμως ο Χριστός δύο πράγματα από μας: Να απαρνηθούμε τον κακό εαυτό μας που μάς εξωθεί σε αμαρτωλή πτωτική συμπεριφορά. Και να φορτωθούμε τον δικό μας σταυρό ο καθένας, δηλ. να σηκώσουμε όσα μικρά ή μεγάλα φορτία πόνου έχει αποθέσει στους ώμους μας ο Θεός, για να συναντηθούμε με τον Εσταυρωμένο επάνω στον Γολγοθά. Ο Γολγοθάς είναι πάντα η κορύφωση μίας επώδυνης σταύρωσης, είναι όμως παράλληλα και το «ξάγναντο» της Ανάστασης.
