Γράφει ο Σταύρος Γουλούλης
Δρος Βυζαντινής Τέχνης
Στις 30 Σεπτεμβρίου τιμώνται οι Εθνικοί ευεργέτες. Οπως είδα στο google (Ημέρα μνήμης εθνικών ευεργετών), αντέδρασε στο παρελθόν εφημερίδα της Αριστεράς. Κι όμως ένας πολύ πλούσιος που χαρίζει τεράστια περιουσία στο κράτος, την κοινωνία, π.χ. ο Ωνάσης, κάνει την πιο αριστερή πράξη, που δεν κάνουν συνηθέστατα Αριστεροί για πολύ μικρότερα μεγέθη.
Αφού τούς είναι σκάνδαλο λοιπόν η Ευεργεσία, ας δούμε μία ανατομία του λογισμού τους. Είναι προσκολλημένοι στη δίκαιη (;) μοιρασιά. Δεν καταλαβαίνουν όμως ότι αυτό δεν φτάνει να βγάλουν ως “πατεράδες” καλά παιδιά…
Προβλημάτισε άλλωστε τελευταία, το κομμάτι της που έγινε κυβέρνηση. Δεν έπεισε. Οχι γιατί ό,τι και να δηλώνεις στην Ελλάδα, είσαι αναγκασμένος να τηρείς την πεπατημένη, αλλά ακριβώς γιατί δεν απέδειξε στελέχη από άλλο φύραμα. Εβγαλαν μερικοί τέτοια μιζέρια! Αρχή άνδρας έδειξε! Σε σημείο να αναρωτιέται κανείς αν τελικά οι θεωρούμενοι Αριστεροί σήμερα, όχι παλαιά, άλλες γενιές τότε, χρωστούν να κάνουν όχι ευεργεσία, ούτε καν νερό στον άγγελο. Η μικροκαρδία δεν έχει σχέση με την πολιτική! Κάπως έτσι έγραφε ένας παλιός Αριστερός, ο Χρόνης Μίσσιος: «Πες καλημέρα βρε! Τι σου ζητάνε;».
Είναι ο πολιτισμός μας ευεργετικός. Οι Αρχαίοι έλεγαν στους θεούς «δίνω για να δώσεις» (do ut des). Οι Χριστιανοί «Μακάριόν εστι μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν» (Πραξ. 20.35). Η Ευεργεσία είναι το άκρον άωτον της προσφοράς. Μία σύγχρονη ανθρωπολογική μελέτη θα αποκάλυπτε το ποιοι ήταν οι Ευεργέτες, το πώς και το γιατί. Γενικά όμως Ελλαδίτες δεν έγιναν μεγάλοι Ευεργέτες, αλλά Ελληνες της Διασποράς, πλείστοι εξ Ηπείρου. Χάρισαν κτήματα, επιχειρήσεις, καταθέσεις, έκτισαν εθνικά κέντρα, έργα ουσίας και ταυτόχρονα διαφήμισης του ελληνισμού (Εθνική Βιβλιοθήκη, Ακαδημία, κτλ). Κυρίως τον 19ο-20ο αιώνα. Στον 21ο αιώνα έγινε το Ωνάσειο, το Κέντρο «Σταύρος Νιάρχος» (Νέα Εθνική Βιβλιοθήκη, Οπερα κ.ά. στον Πειραιά).
Πάντως Αριστεροί παλιά έδιναν και τη ζωή τους για την πατρίδα, ασφαλώς και για τις ιδέες τους. Βέβαια συνήθως δεν είναι πλούσιοι, δεν κατέχουν κεφάλαιο. Αλλά γίνονται ενίοτε πλούσιοι, Αριστεροί. Το παιδί του τάδε εφοπλιστή έγινε Μαοϊκός! Αναρχικός! Το «Κολωνάκι» ψηφίζει Αριστερά, έστω ημίαιμη. Ομως πάλι δεν ακούγονται να δίνουν ούτε το ελάχιστο.
Ολα τα θέματα αρχίζουν από την οικογένεια, εκεί που όλα ενώνονται αλλά και χωρίζουν. Οντως, δεν γίνονται Αριστεροί μόνον φτωχοί, κάτι δικαιολογημένο. Αν η Αριστερά φωτογραφίζει τη διαδικασία του διαχωρισμού από το καθεστώς, κατεστημένο κ.ο.κ., ίσως εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα. Είναι ανάγκη ο χωρισμός, αλλά μπορεί να γίνεται αυτοσκοπός, ιδιοτροπία, επάγγελμα; Οι ψυχολόγοι καταλαβαίνουν πώς εξελίσσονται τα οικογενειακά σε κοινωνικά ζητήματα. Οποιος χωρίζει, είναι προϊόν χωρισμού, είναι σε θέση μετά να ενώνει, να δίνει το περίσσευμά του για το σύνολο; Ιστορικά πάντως εκεί που εφαρμόσθηκε «ο πραγματικός και υπαρκτός σοσιαλισμός» το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθεί νομενκλατούρα, η οποία από το 1989 κ.ε. ανέλαβε τα ηνία στη νέα οικονομική μοιρασιά. Δεν έδωσε τίποτα σοβαρό, τα πήρε όλα.
Η προσφορά είναι δύσκολη. Από την αφετηρία. Οταν κάποιος ξεκινά με στόχο να του δώσουν οι άλλοι, ενίοτε χωρίς να κοπιάσει, πώς θα ανταποδώσει; Αντίθετα εθνικοί ευεργέτες άρχισαν από φτωχά παιδιά. Δεν απαίτησαν, πέτυχαν. Και προσέφεραν στη φτωχή, τη δόλια μάνα Ελλάδα. Τελικά και η Αριστερά να κυβερνά, απλώς επαγγέλλεται μία νέα μοιρασιά, αλλά το καλύτερο θα ήταν να επαγγέλλεται ίσες ευκαιρίες, κι όχι να ζουν παρασιτικά άνθρωποι που δεν εργάζονται ή νομίζουν ότι εργάζονται. Η κυβερνώσα Αριστερά σήμερα στον κόσμο μας δεν έχει κυρίως οπαδούς εργάτες, δεν προστατεύει πάντα την αξιοπρέπειά τους. Εφτασε να διαχειρίζεται την προσφορά εργατικών χεριών διεθνώς, γι’ αυτό και τους μετανάστες που βαπτίζει πρόσφυγες.
Εχει σημασία να δούμε ποιοι ενώνονται στην σημερινή Αριστερά, αν υπάρχει. Είναι περίεργο που συγκεντρώνονται ένα ετερόκλητο πλήθος από ανθρώπους, όπως παλιά προλετάριοι [άποροι, αλλά η λ. proles (=έκγονος) αυτός που κάνει πολλά παιδιά, διαθέσιμα εργατικά χέρια]· τώρα όχι φτωχοί κατ’ ανάγκην, αλλά κυρίως μη παραγωγικοί, άνεργοι, άεργοι, άτεκνοι λόγω επιλογής, κ.ο.κ. Καταφεύγουν στην Αριστερά όσοι καταπιέζονται όχι μόνον οικονομικά, αλλά και συναισθηματικά στην πίεση της μίζερης ούτως ή άλλως μικροαστικής ζωής. Ναι, αλλά έμαθαν να δίνουν στη ζωή τους;
Δεν ξέρω αν υπάρχουν σήμερα καθαροί Αριστεροί στον κόσμο (εκτός της Β. Κορέας), ή αν ενδιαφέρονται οι τριτοκοσμικοί ειλικρινώς για Αριστερά. Ο παλαιός προτεσταντικός καπιταλισμός έχει εξελιχθεί σε έναν Υπέρ, νέο-φιλελευθερισμό δημιουργώντας τρομακτική διαφορά πλούτου ανάμεσα σε χώρες και άτομα, αν και το βιοτικό επίπεδο έχει ανέβει παγκοσμίως. Αυτό είναι το μείζον πρόβλημα. Υπάρχουν και σοβαροί, δοσμένοι Αριστεροί, αλλά ας προσέξουν τη μικρόνοια και μικροκαρδία όλων, ιδίως εξ Αριστερών. Η ιστορική πείρα δείχνει ότι μη προνομιούχοι που γίνονται εξουσία, διαφθείρονται. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Ο Χριστός το είπε στον νεαρό, να δώσει την περιουσία του και να ακολουθήσει στην Αποστολή. Είδε ότι η στενότητα καρδιάς είναι πρώτα ψυχικό γεγονός και μετά κοινωνική πράξη: «Δεν κάνεις για τέτοια έργα παιδί μου». Και πού να νιώσουν μετά τέτοιοι το «Τα Σα εκ των Σων σοι προσφέρομεν…».
