Γράφει ο π. Σπυρίδων Σκουτής
Γιατί τα απλά είναι τελικά τόσο δύσκολα; Γιατί στο συγγνώμη σου σφίγγεται ο λαιμός και το στομάχι;
Γιατί στο «σ΄αγαπώ» φοβάσαι μήπως τελικά διαλυθείς ή χάσεις τον εαυτό σου; Ακούμε πολλούς που λένε ότι φοβούνται να αγαπήσουν μήπως πληγωθούν…
Γιατί ένα «έκανα λάθος», «τελικά δεν είμαι σωστός», «δεν σκέφτομαι και δεν ενεργώ σωστά» είναι τόσο δύσκολο να τα πεις και να τα πράξεις ; «Μήπως δεν μίλησα σωστά, μήπως δεν σκέφτηκα σωστά», «Μήπως έβγαλα εγωϊσμό και ξινίλα;», «Μήπως επιτέθηκα στον άλλον;» «Μήπως τον πρόσβαλα;» «Μήπως κοιτάω τον εαυτό μου και έχω απαιτήσεις να διορθωθεί ο άλλος, ενώ εγώ νομίζω ότι είμαι ο καλύτερος;» Όλα τα παραπάνω αδερφοί μου πάνε τελικά ποτέ στο πετραχήλι του πνευματικού;
Ωραία όλα αυτά, τα βλέπουμε με συμπάθεια, αλλά δυσκολευόμαστε να τα πράξουμε. Μας αρέσουν να τα ακούμε, να τα διαβάζουμε, αλλά όταν έρθει η ώρα να τα κάνουμε όλα αυτά πράξη, κάνουμε πίσω. Γιατί;
Πολύ απλά μια καρδιά τραυματισμένη δεν μπορεί να ενεργήσει σωστά ούτε στα βασικά. Μια ψυχή χωρίς υγεία δεν μπορεί ούτε ένα «σ’αγαπώ» να ψιθυρίσει αληθινά. Πάμε στον πνευματικό να του πούμε «Αχ! τι τραβάω» αλλά τι τραβάνε οι άλλοι από εμάς, δεν πάει καν το μυαλό μας.
Θέλεις να σε αγαπούν αλλά δυσκολεύεσαι να αγαπήσεις. Θέλεις να σε συγχωρούν αλλά δυσκολεύεσαι να συγχωρήσεις. Μας αρέσουν τα ωραία λόγια όταν όμως ένας λόγος με ελέγχει, τον απορρίπτω , διότι πολύ απλά δεν θέλω να φύγει ο δαίμονας που έχω μέσα μου. Μας αρέσει ο ρομαντισμός , το χαμόγελο, η ορθόδοξη πνευματικότητα αλλά πάσχουμε τελικά από Ορθοπραξία. Πολλές φορές η προσευχή μας είναι κούφια. Λόγια του αέρα. Μιλάνε μόνο τα χείλη αλλά η καρδιά αρνείται να δεχτεί την αλήθεια. Λέμε στον 50’ Ψαλμο «Ελέησον με ο Θεός» αλλά εμείς έχουμε κρατούμενα για πολλούς ανθρώπους μέσα στην καρδιά μας. Οι πατέρες μας λένε να λέμε συνεχώς την ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον με» αλλά εμείς λέμε συνεχώς δικαιολογίες όσο αφορά τη συμπεριφορά μας και τις πράξεις μας απέναντι στους άλλους. Την έχουμε έτοιμη τη δικαιολογία! Πολλές φορές την έχουμε προετοιμάσει!
Όλα αυτά καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι τελικά και κάποιοι που πάνε στο πετραχήλι, πάνε μόνο για λόγους παρηγοριάς και για ψυχολογική υποστήριξη παρά ότι θέλουν πραγματικά να αλλάξουν και να βάλουν τον νου σε άλλη κατεύθυνση, δηλαδή στον δρόμο της μετάνοιας.
«Τι πρέπει να μην φάω πάτερ μου για να κοινωνήσω ;»
«Ξεκίνα με το στομάχι αλλά προχώρησε με το να μην τρως τον διπλανό σου. Τότε έχουμε κάνει μια καλή αρχή.»
Σαν να μιλάμε για κήπους και λουλούδια, να τα ονειρευόμαστε και να θέλουμε να μας τα προσφέρουν αλλά αρνούμαστε να φυτέψουμε ένα λουλούδι και στη συνέχεια να το ποτίσουμε.
Παραπονιέσαι για το πώς σου φέρονται οι άλλοι, αλλά δεν βλέπεις πώς φέρεσαι εσύ στους άλλους, ακόμα και στις λεπτομέρειες. Πολλές φορές αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το πως θα απαλλάξω τον εαυτό μου, πώς θα γλιτώσω από την ευθύνη. Ο λογισμός «εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα» κάθεται στον θρόνο του και εξουσιάζει τη συμπεριφορά μας.
Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο Θεός, τι έκανε για εμάς και πώς ενεργεί. Σε αυτή την άγνοια και την αδιαφορία κινούμαστε, σε ένα χάος.
Δεν ενεργεί ο Χριστός με τρόπο που να μας στερεί την ελευθερία, πιεστικά, χρειάζεται να κάνουμε και εμείς κάτι, μια προσπάθεια αληθινή , θυσιαστική, μια κίνηση αλλαγής, αλλιώς κινούμαστε στη ρουτίνα της πνευματικής παρακμής. Καλό ξεκίνημα και καλές αλλαγές.
