Γράφει η Αναστασία Γεωργοπούλου
Θεολόγος
Οταν ο Ιησούς Χριστός με τους μαθητές Του ήθελε να πάει από την Ιουδαία στη Γαλιλαία διάλεξε τον σύντομο δρόμο μέσω της Σαμάρειας, δρόμο που απέφευγαν οι Ιουδαίοι γιατί θεωρούσαν τους Σαμαρείτες μιγάδες και μιασμένους. Ο Ιησούς σε αντίθεση με το κατεστημένο της εποχής και την άγραφη απαγόρευση διέλευσης κάθε Ιουδαίου από την πόλη και τα περίχωρα της Σαμάρειας, επιλέγει να πορευτεί μέσα από τον «μιγά» και ηθικά μολυσμένο λαό. Κάλλιστα θα μπορούσε να σκεφτεί ο οιοσδήποτε, γιατί ο Κύριος ο Θεός μας διάλεξε να περάσει από αυτό τον λαό, που και είδωλα προσκύνησε και ναό για τον Γιαχβέ στο όρος Γαριζίν έχτισε για να μην πηγαίνει στο Ναό της Ιερουσαλήμ. Ο Λόγος του Θεού, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ενανθρωπίστηκε για να πάρει απάνω του όλες τις αμαρτίες της ανθρωπότητας και ως τέλειος αμνός να θυσιαστεί υπέρ όλων. Ελαβε σάρκα και οστά για τη σωτηρία και των αμαρτωλών ανθρώπων. Ποιο θα ήταν το νόημα της ενανθρωπίσεως του Σωτήρα μας εάν Αυτός απέφευγε τους αμαρτωλούς, τους πόρνους, τους τελώνες και όσους πραγματικά τον είχαν ανάγκη;
Ο Ιησούς Χριστός κουρασμένος από την πεζοπορία στάθηκε κοντά σε ένα πηγάδι που βρισκόταν στην πόλη Συχάρ, να ξεκουραστεί και να ξεδιψάσει. Ηταν μεσημέρι, συνήθως την ώρα αυτή δε συνήθιζαν να πηγαίνουν στο πηγάδι για να αντλήσουν ύδωρ. Μία γυναίκα όμως, Σαμαρείτιδα, πηγαίνει μεσημέρι μέσα στον ήλιο να αντλήσει νερό, πιθανόν για να αποφύγει την κατακραυγή των συμπατριωτών της. Η Σαμαρείτιδα ήταν δακτυλοδεικτούμενη γιατί εκτός του ότι είχε πέντε άντρες ως τότε, από τους οποίους δε γνωρίζουμε πόσοι ήταν νόμιμοι, ο τωρινός της άντρας δεν ήταν σίγουρα νόμιμος, αποκάλυψη την οποία κάνει ο Ιησούς Χριστός αφήνοντάς την έκπληκτη: [18πέντε γάρ άνδρας έσχες, και νυν ον έχεις ουκ έστι σου ανήρ· τούτο αληθές είρηκας. (Ιω. 4, 18)]. Ο Κύριος όχι μόνο δε διστάζει να ανοίξει διάλογο με την «αμαρτωλή» γυναίκα και να ζητήσει τη βοήθειά της για να ξεδιψάσει, αλλά λίγο αργότερα της αποκαλύπτει και ποιος πραγματικά είναι.
Ο Θεάνθρωπος δεν κάνει διακρίσεις φυλετικές και κοινωνικές και αυτό διαφαίνεται περίτρανα στον διάλογό Του με τη γυναίκα αυτή. Στη γυναίκα αυτή παρόλο που ήταν γυνή, χαλαρών ηθών και από τη Σαμάρεια, της φανερώνει αρχικά τον τρόπο που οι αληθινοί προσκυνητές θα λατρεύσουν τον Τριαδικό Θεό και αυτός δεν είναι άλλος από την «εν πνεύματι καί αληθείᾳ» Λατρεία. Κι όμως ο Υιός, ο ομοούσιος του Πατρός και του Αγίου Πνεύματος αποκαλύπτει τον τρόπο που ο ίδιος ο Πατέρας επιθυμεί να τον προσκυνούν: [23… και γαρ ο πατήρ τοιούτους ζητεί τους προσκυνούντας αυτόν. (Ιω. 4, 23)], σε μία Σαμαρείτισσα. Οι Σαμαρείτες σε αντίθεση με τους Ιουδαίους δεν πίστευαν στους Προφήτες πέρα από τον Μωυσή, το οποίο συνεπάγεται ότι η παράδοσή τους ήταν σαφώς ελλιπής. Ο Κύριος ημών δεν φανερώνει μόνο τον τρόπο της αληθινής λατρείας στη γυναίκα αυτή, αλλά και ότι είναι ο Μεσσίας αυτός που αναμένουν Ιουδαίοι και Σαμαρείτες: [«25λέγει αυτώ η γυνή· οίδα ότι Μεσσίας έρχεται ο λεγόμενος Χριστός… 26λέγει αυτή ο Ιησούς· εγώ ειμι, ο λαλών σοι» (Ιω. 4, 25-26)]. Ο Ιησούς Χριστός ήλθε στη γη για να ενώσει τους ανθρώπους, κάνοντάς τους μέλη ενός ενιαίου σώματος, με κεφαλή τον Ιδιον. Ο Τριαδικός Θεός ως Τρισυπόστατη Μονάδα ενώνει και δεν διακρίνει τους ανθρώπους, γιατί στη βασιλεία του Θεού δε χωρούν διακρίσεις. Ο Μεγάλος κατά την τελική κρίση του Θεού μπορεί να γίνει μικρός και ο μικρός Μεγάλος.
