Του Παναγιώτη Νίκα, πρώην Περιφερειάρχη Πελοποννήσου
Στα πρώτα χρόνια της τελευταίας εικοσαετίας του 19ου αιώνα έκαναν θορυβώδη εμφάνιση σε καφενεία, λέσχες, εκπαιδευτήρια, εκκλησίες αλλά και στο στράτευμα, οι ονομαζόμενοι “ζητω-πόλεμοι’’. Κραύγαζαν τη φράση ‘’Ζήτω ο πόλεμος‘’ και απαιτούσαν με επιθετική ρητορεία, διαδηλώσεις και εξεγέρσεις την άμεση κήρυξη πολέμου κατά της Τουρκίας, χωρίς να εξετάζουν καμία λογική προϋπόθεση, προφανώς εκμεταλλευόμενοι το συναίσθημα και την ομόθυμη επιθυμία των Ελλήνων για την πραγματοποίηση της Μεγάλης Ιδέας, δηλαδή την απελευθέρωση αλύτρωτων αδελφών.
Πολιτικός υποκινητής και καθοδηγητής των ‘’ζητω-πόλεμων,’’ τουλάχιστον στα πρώτα βήματά τους, και για λόγους αποκλειστικά κομματικής ιδιοτέλειας, υπήρξε ο Θεόδωρος Δηλιγάννης, κατ’ επανάληψη Πρωθυπουργός στην κρίσιμη εικοσαετία του τέλους του 19ου αιώνα, ακραίος λαϊκιστής και ανυποχώρητος εχθρός του μεγάλου Χαρίλαου Τρικούπη.
Τα αποτελέσματα της δράσης των ‘’ζητω- πόλεμων’’ ήταν η άναρχη εισβολή του στρατού μας στα Οθωμανικά εδάφη, το ακραία εξευτελιστικό για την Ελλάδα επεισόδιο της Κούτρας (1886) και ο ναυτικός αποκλεισμός του Πειραιά από τις Μεγάλες Δυνάμεις. Παρά την πτώχευση (1893) οι ΄΄Ζητω-πόλεμοι’’ είχαν καθοριστική εμπλοκή με τη δράση τους στον άλλο, εξευτελιστικό για την Ελλάδα, πόλεμο με την Τουρκία, το 1897, ο οποίος εκτός από την ήττα, οδήγησε στον διεθνή οικονομικό έλεγχο για την πληρωμή αποζημιώσεων, που αποπληρώθηκαν το 1981!
Αλλά και στον εικοστό αιώνα, οι χαμένες ευκαιρίες για την εθνικά ανεκτή τακτοποίηση του Κυπριακού από το 1957 και μετά, όπως και για το Μακεδονικό, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ήταν το αποτέλεσμα της μεγάλης πολιτικής πίεσης των εθνολαϊκιστών και των δήθεν υπερπατριωτών.
Τα παραπάνω αποτελούν ενδεικτικά αλλά χρήσιμα παραδείγματα, για την εθνική ζημία ή και την καταστροφή που προκαλούν οι υμνητές του παραλογισμού και οι κάθε είδους πατριδοκάπηλοι, που παρασύρουν συχνά ανυποψίαστους και αγνούς πατριώτες, σε δρόμους εξυπηρέτησης προσωπικών ή κομματικών στοχεύσεων, με βέβαιη κατάληξη τη βλάβη του εθνικού συμφέροντος.
Πραγματικός και χρήσιμος πατριώτης είναι αυτός που γνωρίζει την ιστορία και σέβεται την παράδοση, που πορεύεται με κριτήριο τη λογική και την ορθή κρίση, που αντιμάχεται τη φαυλότητα, τη ψευδολογία και τα κάθε είδους διαλυτικά φαινόμενα και που αγαπά γνήσια την πατρίδα, έτοιμος να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της κρίσιμης ώρας.
Καταληκτικά, ζούμε σε μια κρίσιμη εποχή, όπου το παγκόσμιο σύστημα, αυτό που στήθηκε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, καταρρέει, και κατά πολλούς, είμαστε ήδη στην αρχή ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου. Επομένως, αυτό που έχουμε ανάγκη δεν είναι ο λαϊκισμός συναισθημάτων και συνθημάτων, ούτε ο εθνικιστικός παραλογισμός, αλλά η οργάνωση, η οικονομική και αμυντική θωράκιση και κυρίως η ενότητα, η συνεργασία και η ομόνοια απέναντι στις προκλήσεις των καιρών.
