Γράφει ο π. Σπυρίδων Σκουτής
Eίναι λογικό ότι όταν μια κοινωνία ζει με το δόγμα :«Χωρίς Θεό, όλα επιτρέπονται» (Ντοστογιέφσκι), τότε δεν μπορείς να πεις τίποτα. Όλα επιτρέπονται χωρίς Θεό μέχρι τον τάφο αλλά μετά όλα αποκαλύπτονται. Δυστυχώς έχουμε τοποθετήσει τον άνθρωπο στη χειρότερη θέση, μια θέση που δεν του αξίζει και δεν του αρμόζει. Θέλουμε να τον σκοτώσουμε πριν γεννηθεί και μόλις πεθάνει να τον ξεφορτωθούμε γρήγορα όπως τα σκουπίδια που βρωμάνε. Και έχεις έναν Θεό που ενδύεται αυτό που εμείς λέμε σκουπίδι και ανεβάζει τον άνθρωπο στον Ουρανό.
Τον δημιουργεί ως ιερέα και κυρίαρχο της κτίσεως, τον κάνει κοινωνό Θείας ζωής, του καταργεί τον θάνατο, τον θεραπεύει και τον μεταμορφώνει. Όταν ο σύγχρονος κόσμος απαντήσει στο ερώτημα ποιός είναι ο άνθρωπος και ποιός είναι ο προορισμός του οντολογικά, τότε θα μπορέσουμε να μιλάμε για ελπίδα σε όλους τους τομείς της ζωής. Όσο η ανθρωπότητα τοποθετεί τον άνθρωπο σε ένα υπόγειο με δικαιώματα και ζωή χωρίς νόημα, τότε δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα.
Έχουμε μία πρόσκληση «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Λευϊτ. 20,7,26· Α΄ Πέτρ. 1,16) και εμείς ασχολούμαστε που θα βάλουμε την τέφρα μας και αν θα πρέπει να σκοτώνουμε τον άνθρωπο πριν γεννηθεί ενώ τσακωνόμαστε για την παγκόσμια ειρήνη και την κλιματική αλλαγή. Χορεύουμε μεθυσμένοι τον χορό του Ζαλόγγου ενώ μας περιμένει ο χορός των Αγίων… Αχ καημένε άνθρωπε… Έγινε ο Θεός άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος Θεός κατά χάριν και εσύ ασχολείσαι με το δικαίωμα της γενικότερης σκουπιδοποίησής σου… Απλά τραγικό. «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν.» Όσο είναι καιρός…
