Tου Αλεξάνδρου Π. Κωστάρα
Ομότιμου Καθηγητή Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Οταν μιλούμε για Αποκαθήλωση, το μυαλό μας πηγαίνει σε μία πράξη ιερή και ευλαβική, η οποία σχετίζεται με το Αχραντο Σώμα του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού μετά το «τετέλεσται» που αναφώνησε επάνω στον Σταυρό. Μεταφορικά όμως η λέξη αυτή χρησιμοποιείται πολλές φορές, για να υποδηλώσει το «κατέβασμα» κάποιων πραγμάτων από τη θέση τους, το «ξήλωμα». Μία τέτοια «αποκαθήλωση» έλαβε πρόσφατα χώρα και σχετίζεται με το άτυπο κίνημα «Αφήστε με να ζήσω», που υποστηρίζει το δικαίωμα στη ζωή του αγέννητου παιδιού. Οποιος κυκλοφορούσε πριν από λίγες εβδομάδες στα μέσα μαζικής μεταφοράς στην Αθήνα (Μετρό, Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο, Τραμ κ.λπ.), γινόταν μάρτυρας μίας απρόσμενης έκπληξης. Ευχάριστης για αυτούς που συντάσσονται με τα αιτήματα του εν λόγω κινήματος, δυσάρεστης όμως για εκείνους που αντιτίθενται σε αυτά. Κάθε επιβάτης μπαίνοντας μέσα στους συρμούς έβλεπε παντού διαφημίσεις που τον «βομβάρδιζαν» συνεχώς με την αγωνιώδη έντυπη «κραυγή» ενός κυοφορούμενου: «Αφήστε με να ζήσω»!
Δυστυχώς όμως δεν κράτησε πολύ ο σχετικός «βομβαρδισμός», διότι παρενέβησαν οι «δικαιωματιστές» και επέτυχαν την άμεση «αποκαθήλωση» των σχετικών ενοχλητικών για αυτούς διαφημίσεων. Ως «δικαιωματιστές» χαρακτηρίζονται όλοι εκείνοι οι οποίοι θεωρητικά τάσσονται υπέρ της προστασίας όλων ανεξαιρέτως των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος ή άλλων προσδιοριστικών στοιχείων της ταυτότητος των φορέων τους. Στην πράξη όμως οι λεγόμενοι «δικαιωματιστές» έχουν επιλεκτικές ευαισθησίες απέναντι στα ανθρώπινα δικαιώματα. Διαμαρτύρονται για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που είναι συμβατά με τις ιδεολογικο-πολιτικές πεποιθήσεις τους, ενώ σιωπούν για την καταπάτηση άλλων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που τα θεωρούν δεύτερης «διαλογής». Δεν υπάρχουν όμως ανθρώπινα δικαιώματα πρώτης και δεύτερης «διαλογής». Ολα τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι δικαιώματα υψίστης σημασίας και έχουν παντού και πάντα την ίδια αξία για όλους, η παραβίαση δε ενός εξ αυτών πρέπει να προκαλεί τις ίδιες αντιδράσεις από όλους. Γίνεται λοιπόν έτσι φανερό ότι οι «δικαιωματιστές» με την σχετική «διγλωσσία» τους έχουν εισαγάγει τον «φαρισαϊσμό» στον χώρο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλα λένε και άλλα πράττουν! Ενημερωτικά θα ήθελα να σημειώσω εδώ ότι στους κόλπους τους εντάσσεται η νέα Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Σακελλαροπούλου. Γι’ αυτό μεταξύ άλλων υπήρξε αρνητική η στάση μου στην εκλογή της, όπως την τεκμηριώνω σε σχετικό άρθρο μου από τις στήλες άλλης εφημερίδος με την οποία επίσης συνεργάζομαι. Εν πάση περιπτώσει, όσοι δικαιωματιστές ή μη, συνέπραξαν στην «αποκαθήλωση» των σχετικών με την προστασία της αγέννητης ζωής διαφημίσεων, απέδειξαν με την πράξη τους ότι είναι ιδεολογικοί «απόγονοι» του Ηρώδη. Κρατούν όλοι μαχαίρια εναντίον αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρωπίνων πλασμάτων. Και «τρέφονται» με το αίμα τους σαν τους «βρυκόλακες».
Το θέμα όμως δεν είναι τι κάνουν οι «βρυκόλακες», αλλά τι κάνει η Πολιτεία, για να τους στερήσει την «τροφή». Εάν δεν έχει το σθένος να καταργήσει τους φονικούς για τους «κυοφορούμενους» νόμους, διότι φοβάται τις αντιδράσεις εκείνων που θεωρούν «ιδιοκτησία» της γυναίκας ό,τι βρίσκεται μέσα στα σπλάχνα της, ας φροντίσει τουλάχιστον να δημιουργήσει έναν άλλης μορφής προστατευτικό για τους κυοφορούμενους θεσμό. Να καθιερώσει λ.χ. τον Συνήγορο του Αγέννητου Παιδιού, που θα ενδιαφέρεται και θα αγωνίζεται για τα δικαιώματά του και προπαντός για το σπουδαιότερο από αυτά: Το δικαίωμά του να ακούγεται καθημερινά η ικεσία του: «Αφήστε με να ζήσω». Μέσα στην σκληράδα του ανθρώπινου τοπίου που δημιουργεί την «κοιλάδα του αίματος» από την σφαγή αθώων πλασμάτων, η απεγνωσμένη «κραυγή» του μπορεί να «μαλακώσει» κάποιες καρδιές και να τις πείσει να του δώσουν τελικά «χάρη», ώστε να μην εκτελέσουν τη θανατική ποινή που έχουν αποφασίσει να του επιβάλουν. Θα είναι και αυτό κάτι. Ολοι και όλα έχουν σήμερα τον Συνήγορό τους στην Ελλάδα. Ακόμη και τα… μπρόκολα διά του Συνηγόρου του Καταναλωτή. Μόνον οι κυοφορούμενοι τον στερούνται. Εχουν το status ενός σφαγίου, που είναι υποχρεωμένο να υπομένει αδιαμαρτύρητα την κοφτερή λεπίδα του σφαγέα του.
Οι συνθήκες όμως έχουν αλλάξει σήμερα, πράγμα που διευκολύνει την αναθεώρηση της στάσης της Πολιτείας έναντι των κυοφορουμένων. Μία αξιοσημείωτη μεταβολή αυτών των συνθηκών έχει νομικό «μανδύα» και «αναδύεται» από την διάταξη του άρθρου 7 του νέου Ποινικού Κώδικα, που τιμωρεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις στην Ελλάδα εκείνους οι οποίοι διαπράττουν αξιόποινες πράξεις εναντίον Ελλήνων πολιτών στην αλλοδαπή. Σύμφωνα λοιπόν με το εδάφιο β΄ της προαναφερθείσης διάταξης του άρ. 7 ΠΚ, «ως Ελληνας πολίτης για την εφαρμογή του προηγούμενου εδαφίου λογίζεται και το κυοφορούμενο που θα αποκτήσει με την γέννησή του την ελληνική ιθαγένεια»!!! Ιδού λοιπόν η τεράστια «ρωγμή» που επιφέρει ο ίδιος ο νομοθέτης στο σαθρό νομικό κατασκεύασμα των «δικαιωματιστών» και των «ιδιοκτησιολόγων», επάνω στο οποίο «ακονίζουν» κάθε τόσο τα «μαχαίρια» τους οι επίορκοι ιατροί που δέχονται να γίνουν σφαγείς των κυοφορουμένων. Θα επαναλάβω δυνατά τη «φωνή» του νόμου, για να ακούγεται πια ως αφυπνιστικός «αντίλαλος» όσων καθεύδουν στον «λήθαργο» της πλάνης ή του ωχαδερφισμού, μπροστά στην σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων αθώων ψυχών κάθε χρόνο: «Ο κυοφορούμενος είναι «Ελληνας πολίτης». Μέσα και έξω από την Ελλάδα. Δεν μπορεί να θεωρείται «Ελληνας πολίτης» όταν βρίσκεται εκτός των ορίων της Ελληνικής Επικρατείας, αλλά να αντιμετωπίζεται ως «υλικό» υπονόμου, όταν διαμένει εντός αυτής. Εάν μπορούσε να λειτουργήσει σε αυτή την περίπτωση μία γεωμετρική σκέψη θα ήταν εκείνη που θα μας έλεγε: «Πολίτης εντός, εκτός και επί τα αυτά». Ούτε μπορεί βέβαια η ιδιότητα του «Ελληνα πολίτη» να μετατρέπεται σε «λάστιχο» ώστε να συστέλλεται και να διαστέλλεται κατά το δοκούν, ανάλογα με την περίπτωση στην οποία πρόκειται να εφαρμοσθεί. Ο κυοφορούμενος είναι παντού και πάντα «Ελληνας πολίτης» σε όλες τις αναφορές του νόμου.
Περαιτέρω συνέπεια του χαρακτηρισμού του κυοφορουμένου από τον νομοθέτη ως «Ελληνα πολίτη» είναι η απαγόρευση της χρησιμοποίησής του ως αντικειμένου ιδιοκτησίας, όπως υποστηρίζει η κρατούσα σήμερα στην επιστημονική θεωρία άποψη, που «επιστεγάζει» την αναίδεια στην αυτοτέλεια της ζωής των κυοφορουμένων. Εκφράσεις του τύπου «δικό μου είναι το παιδί, το κάνω ό,τι θέλω», δεν μπορούν σήμερα να βρουν κανένα απολύτως έρεισμα στον νόμο. Κάθε «Ελληνας πολίτης» είναι πρόσωπο. Και τα πρόσωπα δεν ανήκουν σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό τους. Μπορεί στην αρχαιότητα να υπήρχε, μέσω της δουλείας, δικαίωμα ιδιοκτησίας και επί προσώπων, σήμερα όμως αυτό είναι εντελώς ασυμβίβαστο με τον πολιτισμό μας.
Με τα δεδομένα αυτά άνοιξε πια ο «δρόμος» για την θεσμική κατοχύρωση των δικαιωμάτων του κυοφορούμενου και ωρίμασε η ανάγκη για την καθιέρωση του Συνηγόρου του Αγέννητου Παιδιού, που θα τα υπερασπιστεί με τον πρέποντα τρόπο. Και δεν θα «πνίγει» ή δεν θα βάζει «σιγαστήρα» στην απεγνωσμένη «κραυγή» του, «Αφήστε με να ζήσω», αλλά θα την ενισχύει και θα την δυναμώνει περισσότερο, για να «μαστιγώνει» τη συνείδηση όλων των υπεράνω πάσης υποψίας φονέων του, οι οποίοι χωρίς ίχνος ενοχής για τα φρικτά εγκλήματά τους κυκλοφορούν ως έντιμοι πολίτες ανάμεσά μας ενώ τα χέρια τους είναι βαμμένα με το αίμα τρυφερών αθώων υπάρξεων. Και όλα αυτά σε μία Ελλάδα που «αργοπεθαίνει» δημογραφικώς.
