Πνευματικό μνημόσυνο στη μνήμη του αδάμαντος Ιεράρχου Μητροπολίτου Ιωαννίννων κυρού Θεοκλήτου Σετάκη πνευματικού πατέρα και αδελφού μου .
ὑπό τοῦ κ. Ἀντωνίου Γ. Ζαμπέλη , π. Γενικοῦ Οἰκονομικοῦ Διευθυντοῦ τῶν Οἰκονομικῶν Ὑπηρεσιῶν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος (Ε.Κ.Υ.Ο) {2008-2011}.
Καλήν καί Εὐλογημένην Μεγάλην Ἐβδομάδαν καί λαμπηδόναν Ἀνάστασιν.
Παρῆλθον ἢδη ἒξι ἒτη ἀπό τήν μετάστασιν εἰς τούς Ούρανούς τοῦ σεβαστοῦ Γέροντος καί πνευματικοῦ Ἀδελφοῦ μου Μητροπολίτου Ἰωαννίνων κυροῦ Θεοκλήτου Σετάκη.
Ἒχομε ἀναφερθῆ στά τάλαντα, στίς ἱκανότητες καί στά ψυχικά χαρίσματα τοῦ ἐκλιπόντος, σέ προηγούμενα πνευματικά μνημόσυνα τά ὁποῖα ἐτελέσαμε στήν μνήμην του, αἰσθανόμεθα ὃμως ὃτι ὃσο περνοῦν τά χρόνια, τόσο βαραίνει ἡ ἀπουσία τῆς στιβαρῆς μορφῆς του ἀπό την Διοικοῦσαν Ἐκκλησίαν μας ἀλλά και ἀπό τήν Κοινωνίαν μας ἐν γένει.
Ἒχομε πολλές φορές ἀναλογισθῆ καί προβληματισθῆ γιά ποῖον λόγον κάποιοι πολύ ὀλίγοι ἂνθρωποι παραμένουν ἀνεξίτηλοι στήν μνήμην μας ὃπως ἡ βελόνα ἡ ὁποία χαράσσει τό βινύλιο καί ἀφήνει την σφραγίδα της ἐπάνω γιά πάντα. Καί πιστέψτέ με, ἒχομε συνεργασθῆ, συγχρωτισθῆ καί γνωρισθῆ μέ χιλιάδες ἀνθρώπων ἐκ τῶν ὁποίων ἀρκετοί ἀνῆκαν ἢ ἀνήκουν στήν ὑψηλοτέρα πνευματική στάθμη ( τουλάχιστον κατά τά εἰωθότα τῆς Κοινωνίας μας). Ἡ μορφή τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος ἀνήκει σέ αὐτούς τούς ὀλίγους ἐκλεκτούς.
Καί αὐτό διότι ἡ ὃλη παρουσία τοῦ ἐκλιπόντος καί μακαριστοῦ Ἀνδρός , παρ’ ὃλη τήν βραχύβια στενή γνωριμία μας (2008-2014) , ἦταν ἀποκαλυπτική.
Δέν ἦσαν οἱ ὑπερβολικές ἀκαδημαϊκἐς γνώσεις του οἱ ὁποῖες σέ καθήλωναν. Ἦταν ὃμως ἡ καθαρότης τοῦ Λόγου τήν ὁποίαν ἐξέπεμπε. Μεστός, λιτός , ἀποφασιστικός . Μέ τόν μακαριστό Θεόκλητο δέν χωροῦσαν πολλές κουβέντες καί «φιοριτοῦρες». Ἢ σέ «πἠγαινε» ἢ σέ ἀπέρριπτε ἀπό τήν πρώτη στιγμή. Ἐάν δέ, ἀντιλαμβανόταν ὃτι προσπαθοῦσες νά παρεκκλίνης ἐκ τοῦ ὀρθοῦ δρόμου εἰς βᾶρος τῆς Οἰκονομίας τῆς Ἐκκλησίας, τότε θά ἦταν προτιμότερον νά ἀποχωρήσης ἡσύχως ἂλλως θά ἀκουγόσασταν σέ ὃλο τό κτίριο.
Δέν ἦσαν οἱ ὑπερβολικές του γνώσεις σέ θέματα οικονομολογίας οἱ ὁποῖες σέ ἒκαναν ν’ ἀπορῆς γιά τήν σοφήν οἰκονομικήν σκέψιν του. Ἦταν ὃμως ἡ ἐμπειρία ζωῆς καί ἡ ἀγνότης τῶν προθέσεών του οἱ ὁποῖες σέ καθήλωναν. Ἐνθυμοῦμαι χαρακτηριστικά τό μέγεθος τοῦ σεβασμοῦ τό ὁποῖο ἐξέπεμπε πρός ὃλα τά μέλη τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης διαχρονικῶς καί ἀνεξαρτήτως κυβερνητικῆς παρατάξεως. Ὃταν συνεζητοῦντο σοβαρά θέματα στίς Γενικές Συνελεύσεις τῆς Τραπέζης, ὃλοι προσέφευγαν στήν ἐτυμηγορία τοῦ Θεοκλήτου. Ἀλήθεια, πόσοι Ἀρχιερεῖς σήμερον, θά ἠμποροῦσαν νά σταθοῦν καί μόνον (δέν συζητῶ κάν καί τό «ἐπαξίως»), ἐπί δεκαοκτώ (18) συναπτά ἒτη στό Διοικητικό Συμβούλιο τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης;
Δέν ἦσαν μόνον τά ψυχικά του χαρίσματα τά ὁποῖα σέ καθιστοῦσαν φίλον του καί ἂνετον συνομιλητήν του. Ἦταν ὃμως ἡ «λεβεντιά» καί ἡ «ντομπροσύνη» του οἱ ὁποῖες σέ κατακτοῦσαν καί σέ καθιστοῦσαν σίγουρο ὃτι ἡ «ἡμέρα» ἦταν πάντα «ἡμέρα» καί ἡ «νύκτα» ἦταν πάντα «νύκτα». Γιά αὐτούς τούς ὁποίους θεωροῦσε δικούς του ἀνθρώπους , γινόταν θυσία δίχως νά ὑπολογίση κόπους, ἀποστάσεις καί ἒξοδα. Ἀλλά καί γιά τους συνανθρώπους του οἱ ὁποῖοι ἒχρηζαν ἀνἀγκης ἦταν πάντα παρών, ἰδιαιτέρως στά ὀρφανά. Ἐνθυμοῦμαι χαρακτηριστικῶς κατά τήν κοινή μας πορεία στά Οἰκονομικά τῆς Ἐκκλησίας, ὃταν ἒπεσε ἀπό τήν Θεία Πρόνοια μία ἐπιστολή στα χέρια μας ἀπό ἓναν ὀρφανό ὁ ὁποῖος ζητοῦσε ἐργασία ἀπό τήν Ἐκκλησία γιά νά θρέψη τήν χήρα μητέρα του καί τά τέσσαρα ἀνήλικα ἀδέλφιά του. Ὃταν ζήτησε λεπτομέρειες ἀπό τόν ἐπιχώριο Μητροπολίτη ἐάν πράγματι ἲσχυαν στήν πραγματικότητα ὃσα ἀνέφερε ὁ δυστυχής καί τά γραφόμενα ἐπιβεβαιώθησαν κατά τόν πιό οἰκτρόν τρόπον, κίνησε γῆν και οὐρανόν νά προσλάβη αὐτό τό παιδί καί σήμερον εἶναι ἓνας εὐτυχισμένος οίκογενειάρχης ὁ ὁποῖος ἀνέθρεψε τήν ὀρφανή οἰκογένειά του, ἐδημιούργησε νέαν καί μακαρίζει τήν ψυχήν τοῦ μακαριστοῦ Θεοκλήτου.
Δέν ἦσαν τά διοικητικά προσόντα καί οἱ ἱκανότητες διοικήσεως του συμφώνως μέ τις πρότυπες θεωρίες διοικήσεως ἐπιχειρήσεων καί ὀργανισμῶν. Ἦσαν ὃμως τά αἰσθητήριἀ του τόσον ἀνεπτυγμένα εἰς τό ἒπακρον καί ὁ
δυναμισμός του τόσον ἰσχυρός ὣστε δέν ἂφηνε τίποτε στήν τύχη του. Θεωροῦσε ἀκραδάντως ὃτι τά Δίκαια τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἒθνους, ἀφοσιωμένος στό «γιά τήν Πίστιν & τήν Πατρίδαν», πρέπει νά διεκδικοῦνται μέχρι τέλους καί μέ ὁποιοδήποτε προσωπικό τίμημα. Ἐνθυμοῦμαι χαρακτηριστικῶς τήν συνάντησίν μας μέ τόν τότε Ὑπουργόν Οἰκονομίας τό μακρινόν 2009. Ὃταν ἂρχισε νά τοῦ ἀπαριθμίζη ὁ τότε Ὑπουργός περί τῆς οίκονομικῆς πολιτικῆς πού θά ἐφήρμοζε καί ὃτι ἠ Ἐκκλησία μόνον θά συνεισέφερε σέ αὐτό τό σχέδιο χάνοντας τά «κεκτημένα» της, τότε ὁ μακαριστός ἀφοῦ τον ἢκουσε ἐπ’ ὁλίγον τόν διέκοψε καί τοῦ εἶπε : «κ. Ὑπουργέ αὐτά τά ὁποῖα λέτε, εἶναι ἐκτός συζητήσεως. Τόν Μητροπολίτην κυρόν Διονύσιον τῆς Ἐπαρχείας σας καί τά τα ἒργα του τά ἒχετε ἀκουστά;» Ὁ ὑπουργός ἀδαής περί τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων ἀπήντησε ἀρνητικά . Τότε. ὁ Γέρων ἐσηκώθη καί ἀγέρωχος ἀπεχώρησε ἐκ τοῦ Ὑπουργικοῦ Γραφείου λέγων : «πρῶτα πήγαινε μᾶθε τί ἒχει προσφέρει ἡ Ἐκκλησία στον τόπο σου καί μετά ἒλα νά μᾶς ζητήσης νά κόψουμε ἐμεῖς , γιά νά δώσετε ἐσεῖς».
Αὐτός ἦταν ὁ μακαριστός Γέρων Θεόκλητος Σετάκης τόν ὁποῖον εἶχα τήν εὐλογίαν νά τόν ζήσω ἀπό κοντά, ἒστω καί στήν τελευτήν τοῦ βίου του, καί πάντοτε θά ἀναπολῶ τίς διδαχές καί τήν ἀγάπην του τά ὁποῖα τόσον ἁπλόχερα μοῦ ἐχάρισε. Αἰωνία ἡ μνήμη του.
Πηγή: Εξάψαλμος
